Ποιά είναι η καλύτερη παραγωγή σε άλμπουμ που έχει γίνει ποτέ ?

Πολλά άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει κατα καιρούς διεκδικούν τον τίτλο μιάς πολύ καλής, μιάς εξαίρετικης, μιάς λιγότερο καλής  και μιάς κακής παραγωγής. Άλμπουμ που δεν έλεγαν πολλά πράγματα μουσικά με την βοήθεια ενός έμπειρου παραγωγού παρουσιάζονταν καλύτερα απο ότι ήταν στην πραγματικότητα ή και το αντίθετο.

back in black (acdc) - Robert John "Mutt" Lange

black album (metallica) rob rock

etc etc etc . . .

sgt peppers loney hearts club band των beatles.κατι εντελως καινουριο στο χωρο της ποπ ροκ που επηρεασε εκατονταδες καλλιτεχνες.επισης θα ελεγα και το are you experienced του jimi hendrix το οποιο ειναι μαλλον η γεννηση της χαρντ ροκ

Σε μένα, τουλάχιστον, η απάντηση στο ερώτημα που τέθηκε σε αυτό το τόπικ έρχεται αβίαστα και χωρίς πολλή σκέψη ....

BAND ON THE RUN από τον PAUL MC CARTNEY & WINGS εκδόσεως 1973 !!!! Τον δίσκο τον έχω σε βινύλιο και, ελικρινά σάς μιλάω, μέχρι σήμερα δεν έχει ξαναπέσει στα χέρια μου δισκογραφική δουλειά [είτε βινυλίου, είτε cd] με τόσο διαυγή, κρυστάλλινο, μεστό και ισορροπημένο ήχο !!! Τα πάντα ακούγονται με τόση καθαρότητα και ευκρίνεια .... Και να σκεφθεί κανείς ότι το πικάπ που είχα [δίπλα στο οποίο πέρασα ατέλειωτες ώρες της εφηβείας μου] δεν ήταν και το καλύτερο που μπορούσα να έχω, καθόσον λειτουργούσε αξιοπρεπώς ... "με τα φεγγάρια του" !!! Τις περισσότερες, δε, φορές μού "έτρωγε" π.χ. σολίδια από κιθάρες, ήχους από πλήκτρα κλπ [π.χ. για χρόνια είχα την εντύπωση ότι το IN A GADDA DA VIDA έχει μόνο πλήκτρα και καθόλου κιθάρα !!!! ] Όμως, όποτε έβαζα να παίξει το βινύλιο BAND ON THE RUN .... ακουγόταν πάντα κρυστάλλινο και διαυγές, ακόμη και τις μέρες που το πικάπ το έπιαναν οι "ανάποδές" του !!! Και η διαφορά γινόταν ακόμη πιο εμφανής όταν μετά από αυτό έβαζα άλλα βινύλια να παίξουν .....

Μια φορά είδα μια εκπομπή στην τηλεόραση όπου ο Μακ Κάρτνεϊ διηγιόταν πώς ηχογραφήθηκε ο εν λόγω δίσκος !!! Όπως είπε, αποφάσισαν, μαζί με τη γλυκύτατη σύζυγό του Linda [R.i.p.] και τους υπόλοιπους συντελεστές, να τον ηγογραφήσουν στο ΛΑΓΚΟΣ της ΝΙΓΗΡΙΑΣ [ποιος ξέρει γιατί]. Αλλά όταν έφτασαν στο Λάγκος .... διαπίστωσαν ότι ο χώρος, όπου επρόκειτο να γίνει η ηχογράφηση .... μόνο στούντιο ηχογράφησης δεν ήταν !!!! Επρόκειτο για ένα παλιό κτίριο το οποίο άρχισαν να το διαμορφώνουν ... μόλις έφτασε εκεί η ομάδα του Paul [όπως διηγήθηκε ο Paul με το γνωστό φλέγμα του : "είπαμε "βρε σεις, το στούντιο δεν έχει παράθυρα" κι εκείνη τη στιγμή ... να μερικοί Νιγηριανοί μαστόροι που άρχισαν να βάζουν παράθυρα" !!!!]. Έτσι .... γίνεται ακόμη περισσότερο απορίας άξιον το πώς κάτω από αυτές τις συνθήκες ηχογραφήθηκε ίσως ο πιο "κρυστάλλινος" δίσκος στην ιστορία της ποπ / ροκ μουσικής ..........

-----------------
Goin' through pages and lookin' down lines and lines ... [UFO - Space Child]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : kwstasagas στις 15-09-2009 00:51 ]

Ίσως να ευθύνεται το ...γρασίδι της Νιγηρίας.
Πράγματι, έχει πολύ καλό ήχο το Band On The Run.
Η ακρόαση σε βινύλιο το κάνει ακόμα πιο απολαυστικό, δίχως τις διογκωμένες κι ενίοτε ψυχρές συχνότητες του CD... Είναι όμως και τα τραγούδια καλά.

Θα πρέπει να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει, αλλά με πρώτη σκέψη, πολύ καλή παραγωγή ήταν το All Things Must Pass (George Harrison/Phil Spector) και γενικώς (εκτός του Phil Spector) πολύ καλός και επιτυχημένος παραγωγός θεωρείται ο Daniel Lanois.

Υπάρχουν τόσες καλές παραγωγές που είναι δύσκολο να πεις "αυτή τις ξεπερνάει όλες". Υποθέτω, έχει να κάνει και με τα προσωπικά γούστα του καθενός... Αν δεν σου αρέσει η country, η πιο προσεγμένη παραγωγή της Νάσβιλ θα σου φανεί αδιάφορη...

Αντικειμενικά μιλώντας πάντως, το Sergeant Pepper's των Beatles είναι εξαιρετικό. Πέρα από τις εκπληκτικές συνθέσεις, εισήγαγε και νέα δεδομένα στη ροκ. Για παράδειγμα, τα τραγούδια είναι ενωμένα, καθώς τελειώνει ένα τραγούδι ακούμε το επόμενο να ξεκινάει. Επίσης, είχαν τη φαεινή ιδέα να ενώσουν και να συγχρονίσουν δύο τετρακάναλα, αποκτώντας έτσι 8 κανάλια για ηχογράφηση. Όλοι έγραφαν με 4 κανάλια τότε, ή με 2.

Μου αρέσουν πολύ οι παραγωγές του Brian Eno, ο ήχος που έβγαλε από τους U2, Talking Heads, David Bowie, και φυσικά ο ήχος στα δικά του άλμπουμ. Ο ίδιος προτιμά τον όρο "ηχητικός τοπογράφος" από το "παραγωγός". Μου αρέσει επίσης όταν συνεργάζεται με τον Daniel Lanois, η μουσική που επεξεργάζονται μαζί καταλήγει να έχει ένα περίεργο, μυστήριο "ambience" (μου είναι δύσκολο να μεταφράσω τη λέξη, ας αναλογιστούμε απλά ότι ο Eno θεωρείται ο πατέρας της ambient μουσικής), όπως για παράδειγμα το The Joshua Tree (βραβείο Grammy, 1987). Αλλά και μόνος του ο Lanois έχει κάτι το ξεχωριστό. Θυμάμαι όταν πρωτάκουσα το Oh Mercy του Bob Dylan, είπα "επιτέλους, βρέθηκε κάποιος να δώσει νέα ηχητική διάσταση στα τραγούδια του Dylan". Σήμερα, θεωρείται από τα καλύτερα του άλμπουμ και ο ίδιος ο Dylan, αφιερώνει ένα μεγάλο τμήμα της αυτοβιογραφίας του στη συνεργασία τους στη Νέα Ορλεάνη...

Dark side of the moon!!!!!

Μόνο αυτό!