"Αρκει λοιπον αυτο που γραφουμε να βγαινει απο την ψιχουλα μας και ας ακολουθει την πεπατημενη και ας θυμιζει οτι θελει."
Πολύ - πολύ σωστό αυτό που γράφεις !!!!
Θα συμφωνήσω μαζί σου, όμως .... θα συμφωνήσω και με τους συμφορουμίτες παραπάνω που, ακούγοντας τα τραγούδια του διαγωνισμού, προσπαθούν πρωτίστως να εντοπίσουν το στίγμα της προσωπικότητας του δημιουργού τους !!!
Ας μην ξεχνάμε ότι "παρθενογένεση στην τέχνη [και ιδίως αυτήν της μουσικής] δεν υπάρχει". Όλα τα τραγούδια - άλλο λίγο, άλλο πολύ - όλο και κάαααατι άλλο θα μάς θυμίσουν. Όμως, από κει και πέρα γεννάται το εξής ζήτημα : Τελικά τι είναι αυτό που μάς μένει, αφού ολοκληρώσουμε την ακρόαση του τραγουδιού ??? Η επιρροή του τραγουδιού, ή η προσωπικότητα του δημιουργού του ???
Δύο παραδείγματα που μού ήρθαν τώρα στο μυαλό : 1/Το στην "Απά - στην απά - στην απάνω γειτονίτσα" ο Μάνος Λοϊζος το έγραψε - όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος - "πατώντας" γερά πάνω στο δημώδες "Μα ρε γιε, μα ρε γιε, μα ρε γιε μου κανακάρη" !!! Κι όμως, σε αυτό το τραγούδι υπερισχύει τελικά, η προσωπικότητα και "το στίγμα" του - αλησμόνητου - Μάνου Λοϊζου !!! 2/Στο τραγούδι "Είχαμε Περηφάνια" σε μουσική Δήμου Μούτση η φράση του ρεφρέν είναι ΑΥΤΟΥΣΙΑ / ΑΠΑΡΑΛΛΑΧΤΗ δανεισμένη από το "Μπουζούκι μου διπλόχορδο" που τραγούδησε ο Μάρκος Βαμβακάρης !!! Κι όμως ... και πάλι υπερισχύει η προσωπικότητα και το στίγμα του δημιουργού !!! Έτσι, ακούγοντας το εν λόγω [αριστουργηματικό κατ' εμέ] τραγούδι, αντί να πεις "βρε για δες, ο Μούτσης αντέγραψε τον Βαμβακάρη", φτάνεις σε σημείο να πείς "βρε για δες, πόσο ιδιοφυής είναι ο Μούτσης, με τι πρωτότυπο και ευρηματικό τρόπο "ενσωμάτωσε" στον δικό του μελωδικό κόσμο τη μουσική φράση του Βαμβακάρη" ......