Πάτε καλά βρε; Έχετε πιστέψει το παραμύθι καλό ιδιωτικό - κακό δημόσιο ακόμα και στα Ωδεία; Έλεος πια! 
Το ένα ζήτημα που έθεσαν πολλοί της επαγγελματικής εξασφάλισης ήταν σε εντελώς λάθος βάση. Δεν πας σε Ωδείο για να βρεις μετά δουλειά στο ίδιο Ωδείο που σπούδασες ως δάσκαλος. Ξέρετε πόσα λίγα παίρνουν οι περισσότεροι δάσκαλοι στα Ωδεία; Πάνε οι εποχές που μπορούσε κάποιος να ζήσει αξιοπρεπώς από αυτό! Επίσης η αναλογία δασκάλων-αποφοίτων Ωδείων είναι τέτοια, που 'ναι γελοίο να πιστεύεις ότι ντε και καλά θα είσαι ΕΣΥ ο εκλεκτός; Αξίζει να πληρώνετε 10+ χρόνια σπουδές για να εισπράξετε μεροκάματο της πλάκας -κι αν τύχει; Ούτε καλλιτεχνικά, ούτε οικονομικά αξίζει κάτι τέτοιο.
Τώρα πάμε στο πραγματικά σημαντικό: την ποιότητα των σπουδών. Το θέμα είναι ποιο έχει καλούς δασκάλους και διευθυντή που να νοιάζεται για τη δουλειά του.
Έλεος, δεν έχετε συναντήσει Ιδιωτικά Ωδεία της πλάκας; Όλοι όσοι δεν είχαν γονείς μουσικούς έχουν να μου πουν μια τραυματική εμπειρία από το πρώτο δάσκαλο ή το πρώτο Ωδείο που πήγαν. Τις περισσότερες φορές αφορούσε συνοικιακά Ωδεία, αλλά και στα μεγάλα αναφέρονται προβλήματα. Πάμε τώρα στα δημόσια/δημοτικά. Το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης είναι από τα καλύτερα της χώρας και ξέρουμε όλοι ποιους μουσικούς έχει βγάλει. Δημοτικά Ωδεία: Ναι, υπάρχουν της πλάκας με έντονες πολιτικές παρεμβάσεις, αλλά υπάρχουν και πολύ καλά. Υπάρχουν αυτά που έχουν ακριβά δίδακτρα όπως τα ιδιωτικά και αυτά που επιδοτούν τις σπουδές μέσω δημοτικών τελών και έτσι είναι σημαντικά φθηνότερα. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι ίδιοι που διδάσκουν ή δίδαξαν σε ιδιωτικά, διδάσκουν και στα δημοτικά. Στο Γλυφάδας μάλιστα είχαν διδάξει -δεν ξέρω τί γίνεται σήμερα- και άνθρωποι που τους πλήρωνες χρυσάφι για Φούγκα σε μεγάλο ιδιωτικό και εκεί έκανες τα ίδια με 80€.
Σημασία έχει ο δάσκαλος, όχι το μέρος που εργάζεται.
