Αίσχος!!!Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης εξώφυλλο στο Δίφωνο Απριλίου!

Το έζησα κι αυτό.

Ο Σπύρος κι ο Χόρχε να υπερασπίζονται τον Χατζηγιάννη!

Χωρίς να αναιρώ τα όσα είπα πιο πάνω, εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα.Μιας και δεν έχουμε κάτι πιο αξιόλογο του είδους,ας πορευτούμε με αυτό.

Εκείνο που κάνει εντύπωση σε εμένα είναι ότι διαβάζω απαξιωτικές απόψεις και ταμπελιάσματα από ανθρώπους που τίθενται κατά της 'ταμπέλας'.

Διαβάζω απόψεις του στυλ: "Δεν είναι για επίπεδο Δίφωνου αυτός!", προσπαθώντας να καταλάβω την έννοια του όρου "Υποδίφωνος" (κατώτερος του Διφώνου) ή "Παραδίφωνος" (κακώς περιληφθείς εις το Δίφωνο).

Και ψάχνω να βρω ποιο το επίπεδο του περιοδικού, πέρα από το γεγονός ότι είναι ένα περιοδικό που φέρει μουσική αρθρογραφία. Το γεγονός ότι οι αρθρογράφοι φέρουν μία συγκεκριμένη αισθητική, όπως όλοι μας, δεν σημαίνει ότι αυτή η αισθητική έχει να κάνει με μουσικές ανωτερότητες και κατωτερότητες.

Αν ρωτήσουμε οποιοδήποτε ποια η άποψή του για τη ρήση "Μην κρίνετε έναν βιβλίο από το εξώφυλλο", είμαι βέβαιος ότι θα τη βρει σοφή. Ασχέτως αν η σοφία μας έχει παρατήσει εδώ και καιρό, γεγονός εμφανές καί στο παρόν θέμα.

Απόπειρα αστεϊσμού: Ο Απρίλης περιλαμβάνει και την πρωταπριλιά...

Κάποτε κάναμε κάτι ανάλογες συζητήσεις για τα ροκ περιοδικά. "Ρε συ, όχι και Bon Jovi στο Metal Hammer... αυτός είναι ποπ!". Μετά πήγαινες σε άλλη παρέα "Όχι ρε παιδιά και Bon Jovi στο Pop και Rock... αυτός είναι Heavy Metal!".

Ας πούμε ότι εγώ σιχαίνομαι να διαβάζω αν ο πρωθυπουργός άλλαξε πλευρό δεξιόστροφα ή αριστερόστροφα, όπως γράφουν σε κάποιες σελίδες οι εφημερίδες. Πρέπει να αφορίσω το σύνολο της εφημερίδας; Προφανώς υπάρχουν μέσα πάμπολλα άρθρα που θα με ενημερώσουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να περάσω τρεις-τέσσερις σελίδες ωσάν να μην υπήρξαν ποτέ.

Έτσι, λοιπόν, αντί να ξοδεύετε τόση ενέργεια για να μετακινήσετε επανελλημένως τα δάκτυλά σας πάνω στο πληκτρολόγιο, είναι σαφώς εργονομικότερο, όσοι δεν θέλετε να βλέπετε τον εν λόγω Κο να σκίσετε το εξώφυλλο ή έστω να χρησιμοποιήσετε σκούρο επικάλυμμα εξώφυλλου. Πωλούνται στα βιβλιοπωλεία έναντι μικρού τιμήματος.

Διαβάζοντας την πρώτη λέξη περίμενα να αντικρύσω κάτι τρομακτικό, όπως:

"Αίσχος!!! Βομβάρδισαν χωριό στο Αφγανιστάν με εκατό άμαχους νεκρούς!!"

ή

"Αίσχος!!! Βασάνισαν άνθρωπο μέχρι θανάτου στην Τάδε χώρα!"

ή

"Αίσχος!!! Νέα κοπέλα καταδικάστηκε σε θάνατο δια λιθοβολισμού στην Κένυα!"

Μήπως χάνουμε το μέτρο της αποστροφής και της κριτικής;

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 28-03-2010 13:06 ]

Εννοείται ότι καταδικάζω τους βομβαρδισμούς, τους λιθοβολισμούς και τους βασανισμούς αλλά εδώ μιλάμε για μουσική.Δεν νομίζω ο χαρακτηρισμός να ήταν τόσο βαρύς.Αίσχος,αν δεν κάνω λάθος χαρακτηρίζουμε κάτι που είναι πολύ άσχημο.Η αισθητική του καθενός βέβαια αλλάζει.

Έχω παροτρύνει πολλές φορές τους υπόλοιπους να κάνουν μία ανοιχτή συζήτηση για την τέχνη. Τί είναι τελικά; Ποιες οι διαβαθμίσεις της και πώς καθορίζονται; Ποια τα είδη της και πως διακρίνονται;

Μέσα από μία τέτοια ολική συζήτηση θα κέρδιζαν, πιστεύω, όλοι.

Το σύνολο σχεδόν της συζήτησης περιστρέφεται γύρω από το πνεύμα των ημερών: "Άρον, άρον σταύρωσον αυτόν". Να βγάλουμε μία γρήγορη ομόφωνη απόφαση καταδίκης του μουσικού περιοδικού που τόλμησε και περιέλαβε έναν άμουσο, ακαλλιέργητο, κακάσχημο και φάλτσο άνθρωπο στο εξώφυλλό του. Διακρίνω ένα έντονο θυμικό μαζικής ψυχολογίας, όπου οι άνθρωποι επικρίνουν και καταδικάζουν χωρίς να κατανοούν και να εφαρμόζουν δίκαιη κρίση. Και φυσικά τα παραπάνω δεν αποτελούν συγκεντρωμένη μομφή προς τον αφέτη της συζήτησης, αλλά προς όλους που έχουν μάθει να κατακρίνουν χωρίς να έχουν δια-κριτική ικανότητα.

Δεν θα διαφωνούσα σε μία κρίση που θέλει τον εν λόγω μουσικό επαγγελματία. Που ως τοιούτος εμπορεύεται με τον αποδοτικότερο τρόπο το προϊόν του. Που συμμετέχει σε επαγγελματικές συντεχνίες, όπως κάθε έμπορος τη σήμερον. Αλλά, πόσοι είναι οι καλλιτέχνες που στις μέρες μας ασχολούνται  σοβαρά με την τέχνη τους και δεν 'βγάζουν  ψωμί'  από εκείνη; Άλλο πράγμα, λοιπόν, να μιλάμε για ερασιτεχνισμό της τέχνης κι άλλο να δαιμονοποιούμε κάποιον που κάνει καλύτερα αυτό που κάνουν όλοι: εμπόριο της τέχνης. Κι εξ' όσων γνωρίζω, τα μουσικά περιοδικά σπάνια φιλοξενούν στις σελίδες τους ερασιτέχνες μουσικούς.

Αν γράψει τώρα κάποιος ότι ο StavmanR είναι άσχετος με μουσική θέτοντας μία σειρά από επιχειρήματα, θα σπεύσω να του γράψω ότι η μουσική είναι σχετική κι ότι η τέχνη δεν επιχειρηματολογείται. Όταν όμως θελήσει ο StavmanR να απευθύνει μομφή προς κάποιον άλλο, η σχετικότητα καταλύεται αυτοστιγμεί κι ο κοσμος γίνεται ένα σύνολο από μεταβλητές και κανόνες. Κι αυτό που παρατηρώ στις συζητήσεις είναι ότι όταν πρόκειται να υπερασπιστούμε τα δικά μας, γινόμαστε σχετικιστές και υποκειμενιστές, ρομαντικοί και υπαρξιστές. Όταν πρόκειται να καταδικάσουμε κάποιον το ρίχνουμε απευθείας στον ορθολογισμό, την κοινή γνώμη, το μαζικό φέρον συναίσθημα και τον αντικειμενισμό.

Κάντε λοιπόν μία συζήτηση για το τί είναι τέχνη, ποια είναι η καλή τέχνη, ποια η κακή, τί είναι καλαισθησία και τί κακαισθησία, και θα παρακολουθήσω με ενδιαφέρον το πώς θα εξελιχθεί. Ας μου δώσει κάποιος να καταλάβω σε τί είναι κακός ο Χατζηγιάννης ώστε να μην του επιτρέπεται η φωτογράφηση για εξώφυλλο περιοδικού. Ως τότε διατηρώ τις επιφυλάξεις μου ως προς το γιατί κανείς επικρίνει και κατακρίνει με τόση ευκολία κάποιον άλλο.

Σε γενικές γραμμές:

Κανένα περιοδικό δεν είναι υποχρεωμένο να υποχωρήσει στις ιδεολογικές επιταγές κανενός. Μήτε και να απολογηθεί για τις επιλογές του. Και μου κάνει εντύπωση ότι έπρεπε να μπει ο κος Χατζηγιάννης στο εξώφυλλο για να θυμηθούμε να πούμε ότι κύρια λειτουργία των περιοδικών είναι η έμμεση διαφήμιση, είτε μέσω της επευφημίας είτε μέσω της δυσφήμισης προσώπων. Κάθε άρθρο που γράφει: "Στις 3 Απριλίου, την 9:00 στο κλαμπ Τάκης, εμφανίζεται ο Stavmanr" είναι ταυτόχρονα είδηση και διαφήμιση. Υπό την παραπάνω θέση, θεωρώ ότι τα πιο ειλικρινή μέσα  ενημέρωσης είναι ο Ριζοσπάστης και το Τηλεάστυ, καθώς διαφημίζουν άμεσα τα προϊόντα τους χωρίς να σε εμπαίζουν...

Ζούμε στην εποχή που η ενημέρωση είναι καί διαφήμιση και είναι πρακτικά αδύνατο να τα διαχωρίσεις μεταξύ τους. Είναι η εποχή της προπαγάνδας, της οικονομικής επέκτασης μέσα από την διασπορά αληθών ή ψευδών πληροφοριών. Κι εμείς το θυμηθήκαμε αποκλειστικά στην περίπτωση ενός τραγουδοποιού. Εδώ, άνθρωποι συμμετέχουν στα φόρα και τις μουσικές σελίδες μόνο και μόνο για να φαίνεται το όνομά τους και η ασχολία τους, διαφημίζοντας 'παθητικά' (δηλαδή χωρίς να το περιγράφουν) το προϊόν τους. Στην εποχή μας αρκεί μόνο να πλημμυρίσεις τα μέσα με εικόνες σου και το όνομά σου. Ο νους φέρει την ιδιότητα να αποβάλλει κάθε πληροφορία προκειμένου να δεχθεί τις νεο-εισερχόμενες, ιδιαίτερα όταν ο ρυθμός ανανέωσης θυμίζει ριπές. Έτσι, απλά χρειάζεται να τον βομβαρδίζεις με στερεότυπες εικόνες. Είναι θέμα χρόνου η αποβλάκωση. Δυστυχώς ακόμα κι αυτή η γνώση που μας άφησαν οι παγκόσμιοι πόλεμοι (προπαγάνδα) επικαλύφθηκε από την διασπορά της έννοιας "ελευθερία της άποψης", με την οποία βομβαρδιστήκαμε κι έκτοτε πιστεύουμε ότι πραγματικά εκφράζουμε όσα σκεπτόμαστε, όταν στην ουσία αυτά που σκεπτόμαστε είναι τα υπολείμματα του καθημερινού βομβαρδισμού.

Ο κάθε επαγγελματίας καλλιτέχνης κάνει καλά εκείνο που κάνει και κάθε άλλος επαγγελματίας. Χρησιμοποιεί περισσότερο την ανικανότητα του μυαλού του αγοραστή παρά το δικό του ταλέντο. Και είναι κρίμα να παρακολουθεί κανείς τόσα ταλέντα να πηγαίνουν χαμένα επειδή απλά τεμπέλιασαν και έμαθαν ότι μπορείς να επιτύχεις ίδιου επιπέδου οικονομικό και κοινωνικό στόχο κάνοντας μισή δουλειά και άλλη τόση προπαγάνδα. Δεν τίθεται επομένως σε καμία περίπτωση θέμα τέχνης, σε μία εμπορική κοινωνία. Τίθεται θέμα προσφοράς και ζήτησης, με τη ζήτηση να αποτελεί μέγεθος επιχειρηματικώς καθοδηγούμενο.

Αλλά άς σταματήσω εδώ. Πιστεύω ότι έδωσα το στίγμα μου στη συζήτηση.

Δεν μπορώ με αυτά που διαβάζω παρά να τα πω πιο χοντρά εδώ πέρα, γιατί δεν ξέρω για ποιον λόγο τον χαιδεύετε έτσι κάποιοι ....κάνετε σαν να μιλάμε για τον θεό της μουσικής!! Έλεος!! Σαν πολύ αξία δεν του δίνουμε .......τύφλα να είχαν οι Μπητλς δηλαδή ή ο Φρέντυ Μέρκιουρι....αν είναι δυνατόν!!

Ε, λοιπόν, μας τη δίνει ο Χατζηγιάννης!! Ναι μας τη δίνει!! Γιατί απλά δεν είναι καλλιτέχνης....γιατί δεν έχει αλήθεια και βάθος η μουσική του, γιατί δεν έχει να επιδείξει τίποτα καινούριο τόσα χρόνια και για αυτό μας τη δίνει τόσο να βλέπουμε να γίνεται και εξώφυλλο στο ξεχωριστό Δίφωνο άσχετα με το περιεχόμενό του!! Προπαντώς μου τη δίνει που τώρα μας κάνει δήθεν ότι παίρνει μιαν άλλη στροφή τραγουδώντας αυτά τα τραγούδια και τελικά τι κάνει;;;; ....με τις ενορχηστρώσεις αυτές τις ξενέρωτες που μου θυμίζουν το "πλοίο της αγάπης" τα κάνει να ακούγονται κατώτερα*...γιατί; Γιατί αυτό είναι το ήθος του, γιατί έχει αλλοτριωθεί από την ανάγκη της εμπορευματοποίησης αυτού που παράγει, γιατί δεν έχει ανάγκη να πει κάτι αληθινό...Τα είπα χοντρά και θα μπορούσα και περισσότερα και κράξτε με όσο θέλετε!! Θα κράζω όσο θέλω κατι τέτοιους τύπους και ό,τι με ενοχλεί θα το λέω!! Ψάξτε ρε τι παιδιά πραγματικά άξια και ταλαντούχα υπάρχουν, που γράφουν απο την ψυχή τους τραγούδια αληθινά, με αληθινές αξίες με αληθινή ανάγκη να δημιουργήσουν από κάτι που τους τρώει και τα καταφέρνουν τόσο καλά παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν στη δισκογραφία, αυτά τα παιδιά αξίζει να θαυμάζει κανείς πραγματικά,....και μπορεί να μας αφορούν πολύ περισσότερο απ΄όσο νομίζουμε!! Και ευτυχώς σε αυτό το φορουμ υπάρχουν τέτοιες αναφορές!! Και ξερετε και κάτι...δεν έχω τόσο πρόβλημα με την Πέγκυ Ζήνα ή π.χ με την Πιερίδη...γιατί; Γιατί εκείνες κάνουν αυτό που κάνουν από πάντα...να διασκεδάζουν τον κόσμο, όχι να τον ψυχαγωγούν με την βαθύτερη έννοια του όρου μέσα από αυτά που τραγουδάνε...ο πολλά υποσχόμενος όμως Χατζηγιάννης που ξεκίνησε με άλλα φόντα, έχει μείνει στάσιμος αφενός και όχι τυχαία και αφετέρου αντι να σεβαστεί τα τραγούδια αυτά στον δίσκο τον καινούριο που λέει τι κάνει;;; τα προσαρμόζει στην κακώς εννοούμενη ποπ αισθητική του!

Χατζηγιάννηδες υπαρχουν πολλοί!! Καλλιτέχνες λίγοι!!

*Μωρέ τι καλά που έκανε ο αείμνηστος Μάνος Χατζιδάκις που δεν γούσταρε κάποιοι τραγουδηστές να λένε τα τραγούδια του.....από κάτι τέτοια παραδείγματα που βλέπω και ακούω τον παραδέχομαι!! 

-----------------
Δεν θα είμαι ποτέ μόνος...στη χειρότερη περίπτωση θα είμαι με τον Θεό.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Despinis στις 28-03-2010 20:38 ]

Παρολο που δεν μ'αρεσει το ειδος που εκπροσωπει ο Χατζηγιαννης ( προσοχη, παντα αναφερομαι σε ειδος κι οχι προσωπικα σε καλλιτεχνη ) και σε αυτη τη συζητηση σταθηκα αρνητικα κυριως για το γεγονος πως απορω που καποιοι ανακαλυψαν τωρα πως το Διφωνο ειναι απλως...αλλο ενα περιοδικο κι οχι η σωτηρια του ελληνικου μουσικου στερεωματος, πρεπει να κανω το συνηγορο του καλλιτεχνη Χατζηγιαννη γιατι κινδυνευουμε να χασουμε το μετρο μεταξυ κριτικης ματιας και προσωπικου μενους!

Ο Χατζηγιαννης δεν πιστευω πως ειναι ενας "ρηχος" κι εμπορικος καλλιτεχνης που ξεφυτρωσε σαν μανιταρι κατω απο τη σκια ενος δεντρου ( ελληνικη σκηνη ) και ζει σαν μυκητας απο αυτο!

Εαν καποιος εχει ορεξη θα δει πως το παρελθον του Χατζηγιαννη ξεκιναει με μια πρωιμη κι ομορφη καριερα τραγουδιστη στην Κυπρο, οπου περα απο παραδοσιακα κομματια, επιλεγεται απο το Χατζηνασιο να ερμηνευσει και πολλες παλιες και καινουριες του επιτυχιες.

Για μενα εκεινη ειναι η περιοδος που ο Χατζηγιαννης ωριμαζει σαν ανθρωπος και καλλιτεχνης, δοκιμαζει τη φωνη του σε ειδη που δεν εχει προσπαθησει ποτε ξανα και προχωραει δειλα δειλα στη συνθεση δικων του κομματιων. Κι αν στεκοταν σε αυτη την περιοδο ισως να μην ηταν τοσο εμπορικος και γνωστος, ομως θα ειχε τη σφραγιδα ενος καλου τραγουδιστη και τραγουδοποιου που απευθυνοταν σε πιο ενημερωμενο κοινο.

Απο εκει και περα ξερουμε ολοι πως προχωρησε και τι μονοπατια επελεξε. Την εμπορικοτητα εναντι της μουσικοτητας, την οποια πιστευω δεν εχει χασει.

Τελος, το Διφωνο επιλεγει να τον βαλει στο εξωφυλλο του γιατι πρεπει κι εκεινο να πιασει λιγο την "αλλη" αγορα. Αυτη που οπως ειπα στην αρχη, θελει να ακουει και Μαλαμα και Ιωαννιδη και Κατσιμιχα, αλλα απο την αλλη γουσταρει και Χατζηγιαννη!

Ισως η υπερβολικη εντυπωση που ειχε αφησει σε ορισμενους πως προκειται για προσανατολισμενης υλης περιοδικο ( κυριως...ποιοτικο ) να τους προκαλει την αντιδραση που βλεπουμε τωρα...Αλλα επαναλαμβανω πως ειναι αλλο ενα περιοδικο κι οχι....ΤΟ περιοδικο!

Νομίζω ότι αναφέρθηκα εμμέσως στο πόσο θετικά ξεκίνησε σαν τραγουδιστής, ακριβώς γι αυτό υπάρχει αυτή η αυστηρότητα από κάποιους από μας....δεν υπάρχει προσωπικό μένος αν αναφέρεστε σε μένα, μιλάω με επιχειρήματα εδώ πέρα πολύ χειροπιαστά...Και όχι το Δίφωνο δεν πιστεύω ότι είναι για να το τσουβαλιάζεις με όλα τα άλλα περιοδικά....έχει πολύ αξιόλογα δείγματα, γι αυτό απορούμε...γενικά αυτό που ξενίζει τελικά είναι η λογική του το όλοι οι καλοί χωράνε παντού.

-----------------
Δεν θα είμαι ποτέ μόνος...στη χειρότερη περίπτωση θα είμαι με τον Θεό.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Despinis στις 29-03-2010 00:02 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Despinis στις 29-03-2010 00:06 ]

despinis,

πέρα από το θεοποιώ κι το καταριέμαι υπάρχει μία απειρία ενδιάμεσων καταστάσεων. Το "όσοι δεν είναι υπέρ μου είναι εναντίον μου" είναι ένας μηδενισμός της αναλογικής κα της ίδιας της λογικής. Δεν είναι άσπρο - μαύρο ο κόσμος. Με απλά λόγια, αντί να δαιμονοποιείς κάποιον που δεν ταιριάζει με την αισθητική σου, απλά ...προσπέρασέ τον. Πρότεινα ως λύση το σκούρο επικάλλυμα που τοποθετείται στα εξώφυλλα των τετραδίων. Υπάρχουν πολλές λύσεις.

Κανείς δεν υποστήριξε ότι η παγκόσμια τέχνη κρέμεται από τα χείλη του συγκεκριμένου. Μα με το να πολεμά κανείς τόσο παθιασμένα έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, μάλλον συμπεριφέρεται σαν να ίσχυε το παραπάνω, δηλαδή ότι η καταστροφή της τέχνης εξαρτάται άμεσα από τον κάθε Χατζηγιάννη. Ας κρατήσουμε λοιπόν τα όποια  επίπεδα κι ας διατηρήσουμε την έννοια του μέτρου. Ίσως δεν είναι καλύτερος μουσικός, και ίσως δεν θα τον κατατάσσαμε στους κορυφαίους της ιστορίας, αλλά σίγουρα δεν είναι ούτε ο χειρότερος ούτε και ο κύριος υπαίτιος της καλλιτεχνικής παρακμής που βιώνουμε.

Περιμένω ακόμα να διαβάσω στη συζήτηση αυτή τί πρεσβεύει η ανώτερη τέχνη, ο αληθινός καλλιτέχνης και ποιο το διαχρονικό ήθος της, ώστε να αντιληφθώ τί από αυτά εκλείπει από τον εν λόγω καλλιτέχνη.

Ας δούμε και την γνωστή κατάσταση που ονομάζεται 'επίκληση στην αυθεντία' και περιλαμβάνει την αναφορά σε άτομο αναγνωρισμένης αξίας, ώστε να αποκτήσει κύρος η άποψή μας:  Ο Μ. Χατζιδάκις παρουσίασε ως ταλέντο τον Γ. Φλωρινιώτη, σε εκπομπή του στο ραδιόφωνο της ΕΤ3. Θα ήταν εύκολο σε κάποιον που πιστεύει ότι ο Χατζιδάκις ήταν δείκτης αξίας μουσικού και θα έπρεπε να γράψει το δεκάλογο της τέχνης, να περιγράψει πως θα αντιδρούσε αν το 'έντεχνο' Δίφωνο είχε για εξώφυλλο τον κο Φλωρινιώτη ντυμένο  στην καθημερινή του περιβολή (κάτι ανάμεσα σε ναύαρχο & αστροναύτη); Αν ο Μ. Χατζιδάκις αγκάλιασε τον Φλωρινιώτη στο έντεχνο, ποιος ο λόγος που ένα περιοδικό του λεγόμενου 'έντεχνου χώρου' δεν κάνει δίφυλλα αφιερώματα σε εκείνον;

Πριν, ανέφερα έντεχνα το πώς η δυσφήμιση αποτελεί είδος διαφήμισης στις μέρες μας. Μήπως λοιπόν αυτές οι πολωτικές συζητήσεις εξυπηρετούν τα άκρως αντίθετα από εκείνα που φέρονται να προασπίζουν;

Επίσης, θα ήθελα αναφερόμενος στα του Noiz, να προσθέσω ότι δεν υπάρχει ΤΟ περιοδικό. Το άν κάποιο μας ταιριάζει ή όχι δεν έχει σχέση με την απόλυτη αλήθεια της ποιότητας και της ανωτερότητας έναντι των άλλων.

Δε θέλω να το παίξω υποστηρικτής του Μιχαλάκη, αλλά Despinis ο Χατζηγιάννης έχει ένα στυλ που δεν υπήρχε πριν απ' αυτόν (εννοείται στην Ελλάδα). Δεν λέω οτι έφερε κάποια επανάσταση, αλλά δεν μπορείς να λες οτι δεν έφερε κάτι καινούριο... Βάθος ή αλήθεια πιθανότατα ναι, δεν έχει. Αλλά έχει μελωδία, που είναι κάτι που τον κάνει καλλιτέχνη.

Να προσπεράσω τι; Το ότι βλέπω να ισοπεδώνονται όλα;;; Προτιμώ να μην αδιαφορώ για αυτό οκ? Έτσι κι αλλιώς δεν έχει κανείς ανάγκη τη δική μου αρνητική διαφήμιση....και ειδικά ο συγκεκριμένος τραγουδιστής...παντού τον βλέπουμε έτσι κι αλλιώς θέλουμε δε θέλουμε...όσον αφορά τον Μάνο Χατζιδάκι το πηγατε αλλού το θέμα.  Μα εντελώς αλλού...μίλησα για συγκεκριμένο πράγμα εγώ παραπάνω δηλ. για επανεκτελέσεις τραγουδιών....και ο Φλωρινιώτης στο κάτω κάτω είναι καλτ μας αρέσει δε μας αρέσει και σε αυτήν την περίπτωση ακόμα κάτι ήξερε ο Χατζιδάκις που ασχολήθηκε μαζί του παίζοντας και με τα νεύρα κάποιων τότε...ο άλλος όμως υποτίθεται ότι το παίρνει αλλιώς το θέμα του τραγουδιού έτσι; Αυτή είναι η διαφορά!!  Δεν νομίζω ότι υπάρχει άσπρο μαύρο εδώ... 

Μελωδίες ωραίες μπορεί να βγάζει και ένας σπουδαστής της αντίστιξης...αυτό τον κάνει και καλλιτέχνη; Είχε το στύλ του συμφωνώ...αλλά παρέμεινε στην ίδια συνταγή της επιτυχίας, συνέχεια το ίδιο πράγμα ακούμε...πόσες φορές θα το πω..είναι το πιο πασηφανές παράδειγμα εμπορευματοποίησης της μουσικής....που είναι λοιπόν η τέχνη εδώ πέρα!

Νομίζω ότι είμαι σαφής...έχει κλείσει εδώ το θέμα για μενα

Ευχαριστώ!!

 -----------------
Δεν θα είμαι ποτέ μόνος...στη χειρότερη περίπτωση θα είμαι με τον Θεό.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Despinis στις 29-03-2010 03:25 ]

Κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσουμε πως όταν οποιαδήποτε δημιουργία περνάει μέσα από το κανάλι του marketing για να αναμετρηθεί στις τσέπες του καταναλωτή, μεταβάλλεται βάσει συνθηκών που μπορεί η ίδια να μην επιθυμεί αλλά έχει ανάγκη για να προλάβει να φτάσει σε αυτόν. Αυτός είναι και ο λόγος που παρέθεσα το σχόλιο του Α. Μποσκοΐτη, το οποίο και βρίσκω πλήρως ευθύβολο και ντόμπρο σχετικά με την επιλογή του Χατζηγιάννη. Το Δίφωνο δεν παύει να είναι περιοδικό μαζικής κυκλοφορίας και, ως τέτοιο, χρειάζεται ασφαλιστικές δικλείδες για να επιβιώσει στην αγορά. Βρίσκω, λοιπόν, μέσα σε αυτή τη συνθήκη, απόλυτα θεμιτή μια τέτοια επιλογή, όσες προϋπήρξαν (π.χ. Νταλάρας, Αλεξίου, και λοιπά πρόσωπα του δημόσιου καλλιτεχνικού βίου με ισχυρό επικοινωνιακό έρεισμα) και όσες θα ακολουθήσουν. Στα δε περιοδικά, όπως και στις εφημερίδες, η βιτρίνα, δηλ. το εξώφυλλο, λειτουργεί ως "κράχτης" για την προσέλκυση των αγοραστών. Να θυμηθούμε την εμπορική πανωλεθρία (για την κατηγορία εμπορίου που ανήκει, επαναλαμβάνω) όταν το Δίφωνο επέλεξε να κάνει το περιβόητο εξώφυλλο με τη "γενιά του 2000", βασιζόμενο σε πρόσωπα εν πολλοίς τότε μη δημοφιλή. Να θυμηθούμε πως πρώτα είμαστε αγοραστές περιοδικών και βιβλίων, πελάτες δισκοπωλείων, παροχων διαδικτυακών υπηρεσιών, μουσικών σκηνών κτλ και έπειτα αναγνώστες, ακροατές, θεατές κοκ. (Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, σχετικά με τις Τέχνες και τα προϊόντα αυτών: τα τελευταία δεν είναι μόνο, ούτε πρωτίστως, τέχνη, θαρρώ – κυρίως στη μουσική και οτιδήποτε άλλο προσφέρεται για μαζική κατανάλωση…) Απευθείας επικοινωνία πομπού-δέκτη δεν είχαμε και δεν έχουμε, όπως είναι δομημένος ο δίαυλος. Προσωπικά, δεν με ενοχλεί η επιλογή του Χατζηγιάννη, λοιπόν. Ούτε αν το επόμενο τεύχος βγει με εξώφυλλο τον Πασχάλη Τερζή να διαβάζει Blaise Cendrars με στυλιστική αμφίεση α λα Nina Hagen.

Υπάρχει όμως ένα επιπλέον θέμα, γύρω από δύο βασικούς άξονες: της ονοματοκρατίας και του ιδεολογικού προσανατολισμού. Και το οποίο εξηγεί, νομίζω, την αγανάκτηση όσων αναγνωστών του τυχαίνει να είναι, εκτός από τακτικοί, και έμπιστοι fan. Στην δεκαπεντάχρονη πορεία του το Δίφωνο πορεύτηκε με τον υπότιτλο -έντυπο ή μη- του περιοδικού για το καλό ελληνικό τραγούδι, όπως το όριζε το ίδιο, χτίζοντας το όνομά του πάνω σε μια σκληροπυρηνική τακτική του τι είναι -όχι μόνο αισθητικά- καλό και τι κακό στο μαζικής αγοραστικής αξίας τραγούδι. Ιδίως επί εποχής Βλαβιανού, Τσάμπρα, Βλαχογιάννη, Νοταρά, Παπαδάκη, Μωραΐτη κτλ, οπότε και απόκτησε ισχυρό σήμα. Οτιδήποτε δεν ενέπιπτε στην αισθητική μιας συγκεκριμένης ομάδας καλλιτεχνών που ταυτιζόταν με εκείνη των αρθρογράφων βαφτιζόταν "εναλλακτικό" ή "εμπορικό", αμφότερα σπρωγμένα στο περιθώριο της σχολαστικής καταγραφής. Ως εδώ καλά. Όταν όμως κινείσαι, επί της ουσίας, σε μονοπωλιακό χώρο (τα Μελωδία, Οκτάβα, Echo&Artis, Διαπασών αποδείχτηκαν εμπορικά διάττοντες αστέρες), εφόσον δεν βασίζεσαι στις ανάγκες "εξειδικευμένου" αγοραστικού κοινού (όπως το Metal Hammer, το Jazz & Τζαζ, η Πίστα και λιγότερο τα Ποπ+Ροκ και Sonic), κοινώς είσαι χωρίς συναγωνισμό, αυτή η τακτική μπορεί να επιφέρει αθέλητες παρενέργειες. Όπως π.χ. ότι δεν είσαι κυρίαρχος στο χώρο σου, αλλά εσύ και ο χώρος σου είστε ταυτόσημοι. Οπότε μπορείς να διεκδικείς, εκτός από αισθητικά, και ηθικοπλαστικά κριτήρια ή διδακτισμό. Ή πως μπορείς να καλλιεργείς σε μια μερίδα αναγνωστών συμπεριφορές αντίστροφης ψυχολογίας. Αν όλα αυτά πήγαζαν μόνο από αισθητική ...περηφάνια, μπορεί να ήταν ενδιαφέροντα (αν και όχι λιγότερο επισφαλή). Στην περίπτωση όμως που δεν φανερώνουν τίποτα άλλο παρά ιδεολογικό ελιτισμό, δεν διαφέρουν αισθητικά από τον προβληματισμό που προκαλούν οι κρίσεις ότι ο Χατζηγιάννης παράγει "έντεχνη" ποπ ή ο Τσακνής "έντεχνη" ροκ. (Χώρια που ενδέχεται να εκσφενδονιστούν από τις θήκες τους οι δίσκοι της Kate Bush ή των Genesis για να μας χτυπήσουν στο δόξα πατρί.)

Όταν μοιάζει να έχεις ισοπεδώσει τη δημοσιογραφική σου λειτουργία για να καλλιεργήσεις αισθητικά και ιδεολογικά τείχη που παριστάνουν απροσπέλαστο γκέτο (από εδώ το "καλό", από εκεί το "κακό"), δεν θα σου ζητηθεί να λογοδοτήσεις αν αρχίσουν οι συναλλαγές επειδή ίσως θέλεις να επαναπροσδιορίσεις εκείνη την καταπατημένη λειτουργία; (Παρόμοια συζήτηση μπορούμε να κάνουμε και για το Sonic, ωστόσο, επιφυλάσσομαι για έτερο νήμα της ίδιας κατηγορίας.)

(Τα παραπάνω περισσότερο σκέψεις, προβληματισμοί και διαπιστώσεις είναι, και όχι κατηγορητήριο κανενός.)

Despinis,

το θέμα δεν είναι ότι το πάμε (προς τί ο πληθυντικός;) αλλού, αλλά ότι καθένας το πάει εκεί που τον βολεύει. Βλέπεις ότι απέφυγες να απαντήσεις στο άν θα αποδεχόσουν τον -αγκαλιασμένο από το Χατζιδάκι- Φλωρινιώτη σε εξώφυλλο του περιοδικού, προσάπτοντας αμέσως ταμπέλα, εκείνη του καλτ, που είναι άσχετη με την ουσία της πρότασης που κατέθεσα. Μήπως ο Χατζιδάκις ήθελε να περάσει κάποιο μήνυμα σε όλους όσους ξαφνικά άρχισαν να βάζουν τείχη στην τέχνη, όπως πολύ σωστά αναφέρει κι ο astyx, κάνοντας μία ριζοσπαστική κίνηση που αναιρεί την αυθεντία της τέχνης, δηλαδή και τον ίδιο; Δηλαδή, μήπως ο Χατζιδάκις στόχευε εσένα κι εμένα όταν έκανε τη συγκεκριμένη κίνηση κι όχι τους σταθμούς και τις τηλεοράσεις;

Εδώ φτάσαμε σε σημείο να υποβαθμίζουμε τον Πλέσσα, μόνο και μόνο για την συνεργασία του με τον Χατζηγιάννη. Δηλαδή και ο Θεοδωράκης είναι 'μαϊντανός' επειδή συνεργάστηκε με καλλιτέχνες της πίστας, όπως πχ. ο Ρέμος, παλαιότερα ο Χιώτης κλπ. Μάλιστα, για να καταλάβει κανείς την αντίφαση των ελιτιστών μουσικών, σε μία του συνέντευξη περιέγραφε πώς οι κλασσική του ορχήστρα αρνούνταν να παίξει συναυλία με τον Χιώτη, παρά του γεγονότος ότι συνεργάζονταν μαζί του στις πίστες των λαϊκών κέντρων κάθε βράδυ.

Καθένας παίρνει το τραγούδι όπως εκείνος επιθυμεί. Για να μιλήσω με την ορολογία της εποχής "είναι δικαίωμά του". Εγώ θέλω να καταλάβω τί είναι εκείνο το αλλιώς, δηλαδή πώς το περιγράφεις αυτό το έτσι κι εκείνο το αλλιώς, δηλαδή την τέχνη της διασκέδασης και την τέχνη της ψυχαγωγίας. Κατ' εμένα, κάθε έντεχνη ενασχόληση του ανθρώπου είναι ψυχαγωγία. Από το 'χειρότερο' σκυλάδικο μέχρι την 'σπουδαιότερη' όπερα, η μουσική ψυχ-αγωγεί. Ψυχαγωγία είναι η κοινωνία των ψυχών, δηλαδή η ανταλλαγή συναισθηματικών κόσμων. Τίποτε παραπάνω. Σήμερα θεωρούμε -κακώς- ότι ψυχαγωγία είναι η εκπαίδευση του νου.

Μακάρι η ισοπέδωση των πάντων να βρίσκονταν στο εξώφυλλο ενός περιοδικού, που σε τελική ανάλυση ανήκει σε κάποιον. Δεν υφίσταται περιοδικό ως υποκείμενο, πχ. το περιοδικό σήμερα έφαγε ή πήγε βόλτα, αλλά υφίσταται ως αντικείμενο κάποιων εκδοτών κι αρθρογράφων, που ενίοτε φέρεται ως υποκείμενο: πχ. το περιοδικό αναφέρει ότι μπλα μπλα... Το γλωσσικό λάθος ή έστω ιδίωμα είναι πως δεν γράφει ΤΟ περιοδικό κάτι, αλλά ο αρθρογράφος γράφει κάτι ΣΤΟ περιοδικό. Ως τέτοιο (αντικείμενο), φέρει την άποψη, την αγωνία, την αισθητική και κάθε άλλη ανθρώπινη ιδιότητα εκείνων, οι οποίοι αναλαμβάνουν εκτός των άλλων το κόστος και το ρίσκο λειτουργίας του. Παραπάνω έγραψα: "Μήπως χάσαμε το μέτρο της αποστροφής και της κρίσης;".

Τονίζω και πάλι ότι όλη μου η τοποθέτηση είναι άσχετη με το αν ακούω ή όχι τα τραγούδια που έγραψε ή ερμηνεύει ο Χαζηγιάννης. Η αισθητική μου δεν προσβάλλεται από εκείνον. Απλά αν δεν αισθάνομαι όμορφα όταν τον ακούω, αλλάζω σταθμό ή κλείνω το ραδιόφωνο. Ή και βάζω επικάλυμμα στο εξώφυλλο του περιοδικού σε περίπτωση που δεν μπορώ να αντέξω το πρόσωπό του...

Τέλος, σχετικά με το αν ο κάθε καλλιτέχνης έχει ανάγκη από επιπλέον διαφήμιση ανέλυσα σε προηγούμενο κείμενό μου. Ο βομβαρδισμός του νου του αγοραστικού κοινού δεν έχει άνω όριο. Είναι αυτό που λέγαμε στα μαθηματικά "lim(αποβλάκωσης) -> άπειρο". Ως εκ τούτου, η ουσία όλης αυτής της συζήτηση δεν είναι τίποτε παραπάνω από την καθαρή διαφήμιση δύο επιχειρήσεων: μίας εμπορικής επιχείρησης της μουσικής βιομηχανίας και μίας εμπορικής επιχείρησης ενημέρωσης περί των προϊόντων της μουσικής βιομηχανίας. 'Δύο σμπάροι με ένα τρυγόνι'.

Τώρα μπορούμε να συζητήσουμε πως αισθανόμαστε ως ευέλπιδες ερασιτέχνες διαφημιστές και ποιο το μέλλον μας στον κλάδο.

Παρακολουθώ όλες αυτές της ημέρες τη συζήτηση περί εξωφύλλων και καλλιτεχνών, και ομολογώ πως δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί δεν πρέπει ένα εμπορικό περιοδικό να έχει εξώφυλλο έναν αντιστοίχως εμπορικό καλλιτέχνη.

Συμφωνώ εδώ....είναι ευθύβολο και ντόμπρο αφήνοντας όμως και την αιχμή του νομίζω, έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον...μια χαρά τα λέει!! Αλλά καλύτερα να μη σχολιάζουμε περισσότερο τα λεγόμενα κάποιου που δεν σχολιάζει εδώ γενικώς..

-----------------
Δεν θα είμαι ποτέ μόνος...στη χειρότερη περίπτωση θα είμαι με τον Θεό.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Despinis στις 29-03-2010 17:52 ]