Μad4U, επειδή βλέπω ότι οι απόψεις μας όχι μόνο δεν συμπλέουν, αλλά είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, αυτό θα είναι και το τελευταίο μου ποστ στο παρών thread. Αφενός η κουβέντα δεν καταλήγει πουθενά και αφετέρου νομίζω ότι έχουμε αρχίσει να ξεφεύγουμε από το θέμα του topic. Για τα υπόλοιπα υπάρχουν και τα p.m.
Σχετικά με την ηλικία μου, είμαι γεννημένος το 1983. Το 1992 που οι Βοn Jovi κυκλοφόρησαν ένα από τα πιο επιτυχημένα album τους, το Κeep The Faith, ήμουν 9 χρονών. Θυμάμαι σαν χθες να παρακολουθώ το βίντεο κλιπ στο MTV, όχι γιατί ήξερα τους Βοn Jovi, ούτε γιατί ήμουν ροκάς. Απλά μια κοπελίτσα μεγαλύτερη μου, teenager τοτε που με κρατούσε κάποιες ώρες, παρακολουθούσε φανατικά οτιδήποτε Rock προέβαλε το εν λόγω κανάλι. Μάλιστα η συγκεκριμένη ανάμνηση μου είναι πολύ έντονη, διότι είχαμε παρακολουθήσει την εμφάνισή τους στο συγκεκριμένο πάλι κανάλι, αλλά στο κάπως πιο ήσυχο. Μετά από χρόνια βέβαια κατάλαβα πως αυτό που παρακολουθούσαμε τότε ονομάζεται unplugged. Φυσικά η "φίλη" μου, μιας που έτσι την αισθανόμουν σαν παιδί, παρακολουθούσε τα δρώμενα της σκηνής μέσα από περιοδικά εκείνης της εποχής και με ενημέρωνε για τα καθέκαστα σαν μια μορφή ιστοριούλας ή ρεαλιστικού παραμυθιού αν προτιμάτε κάποιοι. Μου φαινόταν πολύ ενδιαφέροντας τρόπος σαν παιδί τετάρτης δημοτικού και η αλήθεια είναι ότι ακόμα θυμάμαι κάποιες από τις αφηγήσεις της.Το 1994 όντας 11 χρονών, θυμάμαι την ίδια κοπέλα να με "συστήνει" στο νέο τεράστιο hit του Βon Jovi, "Always". Εκεί σταματάνε και οι μνήμες μου από τους συγκεκριμένους, μιας και τους έψαξα πιο διεξοδικά αρκετά χρόνια αργότερα. H πιο παλιά Rock μουσική ανάμνηση που έχω από αυτή τη φάση, είναι ο Arnold Schwarzenegger ως Terminator στο video clip των Guns 'n Roses για το You Could Be Mine του 1991.
Με θυμάμαι να σημειώνω σε μπλε τετράδιο τα ονόματα από τις μπάντες και τους τίτλους από τα τραγούδια που μου άρεζαν. Με την βοήθεια στη συνέχεια των περιοδικών Αγόρι και Metal Hammer, κάποιων μεγαλύτερων σε ηλικία φίλων και γνωστών και κάποιων πολύ μοναδικών (όσον αφορά τις γνώσεις) ιδιοκτητών δισκοπωλείων κατάφερα να αποκτήσω μια μεγάλη γκάμα ακουσμάτων, αλλά και γνώσεων (και μια τεράστια δισκοθήκη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Θα μπορούσα να σου αναφέρω κι άλλες τέτοιες "μουσικές εμπειρίες" σε μικρή ηλικία, αλλά δεν το κρίνω απαραίτητο. Αυτό που περιέγραψα πιο πάνω νομίζω ότι μπορεί να σε κάνει να πιάσεις το νόημα όσων θέλω να πω. Αντίστροφα βέβαια θα μπορούσα να σου απαντήσω στο δικό σου ύφος και να σου πω πως πριν οι RHCP βγάλουν το πολύ ραδιοφωνικό Californication το 1999, τα τελευταίο album που παίξανε σαν πραγματικοί RHCP ήταν το Βlood Sugar Sex Magik του 1991, άντε και και το Οne Hot Minute του 1999. Τότε που ήτανε πραγματική μπάντα, γιατί με το Californication τους έμαθε και ο κάθε σκυλάς. Τότε που ήσουν αγέννητος (1991) και 5 χρονών (1999) αντίστοιχα.
Για τον πεντατονικό δεν γνωρίζω αν τρόλλαρε, ούτε είμαι δικηγόρος του. Επιμένω πάντως ότι σε λίγες λέξεις τα λέει σχεδόν όλα.
Στα υπόλοιπα τώρα. Πραγματικά δεν έχω ιδέα ποιός μπορεί να κράξει συγκεκριμένα τον Hendrix (εγώ πάντως όχι!), αλλά γενικά μιλώντας, έχουμε δικαίωμα να κράξουμε όταν κάτι δεν μας αρέσει. Αν αυτό γίνεται με καλές προθέσεις ονομάζεται καλοπροαίρετη κριτική και μάλιστα πολλές φορές εκφράζεται με πολύ ωμά λόγια, όπως άλλωστε και οι περισσότερες αν όχι όλες οι αλήθειες. Με την κακοπροαίρετη κριτική δεν θα ασχοληθώ, γιατί δεν είναι του γούστου μου. Καλοπροαίρετα όμως μπορούμε να εκφράσουμε τις αντιθέσεις μας σε κάτι, με στόχο να το βελτιώσουμε.
Καταλαβαίνω και καταννοώ απόλυτα κάποιον που θα μου πεί: "Ρε συ, ωραίος παίχτης ο Satriani, βιρτουόζος, αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω διότι με κουράζει", όχι όμως και κάποιον που θα μου πει: "Άντε μωρέ τον μαλάκα, με τις μπουρμπουλήθρες, σιγά τον κιθαρίστα". Προσωπικά εμενα δεν μου αρέσουν οι Led Zeppelin, τους σιχαίνομαι ακουστικά. Αυτό όμως δεν με κάνει να παραβλέπω και να μην παραδέχομαι το γεγονός ότι ήταν άρτιοι μουσικοί και μια από τις μεγαλύτερες μπάντες όλων των εποχών.
Αμ το άλλο; Λίγες φορές είχαν δίκιο οι fans κάποιας μπάντας που γκρίνιαζαν για την αλλαγή της μουσικής της κατεύθυνσης ή για την επιλογή της σε κάποιο μέλος; Τα παραδείγματα είναι πολλά, λίγο - πολύ τα γνωρίζουμε όλοι και θεωρώ άσκοπο να τα αναφέρω εδώ. Όποιος είναι δημόσιο πρόσωπο και εκθέτει τον εαυτό του με οποιοδήποτε τρόπο, πρέπει να είναι έτοιμος να δεχτεί και κριτική. Είναι απλά μέρος της δουλειάς, ή αναγκαίο κακό αν προτιμάτε κάποιοι. Άλλωστε όλοι έχουνε δικαίωμα στην άποψη αν δεν κάνω λάθος και η κριτική είναι κι αυτή ένα είδος άποψης.
"Μου την λες πανω σε πραγματα που δεν εγραψα ενω εγω σε πραγματα που γραφεις."
Καταρχήν όποιος νοήμων άνθρωπος παρακολουθεί τη συζήτηση μπορεί να συχετίσει τα post και να κρίνει αν τα γραφόμενά μου "πατάνε" πάνω στα δικά σου. Επίσης παρατηρώ ότι ένας από τους λόγους που δεν μπορείς να καταλάβεις κάποια πράγματα, είναι διότι νομίζεις ότι σου τη λέω. Δεν πιστεύεις ότι ένα τέτοιο σκεπτικό θολώνει την κρίση; Δεν υπάρχει λόγος να σου την πω, διότι δεν έχω κανένα κόμπλεξ να αποδείξω ότι είμαι ανώτερος από 'σένα. Η πνευματική ανωτερώτητα φαίνεται από ένα σωρό άλλα πράγματα. Τωρα αν νομίζεις ότι μου τη λες εσύ, τι να πω;
Cobra
