ελληνική μουσική
    536 online   ·  210.840 μέλη

    Γράφετε δικούς σας στίχους;

    frufru
    29.10.2005, 15:56
    Σ'αυτο το topic θα γραψω κατι που καποιος αλλος εγραψε πριν απο πολλαα..πολλαα χρονια. Ισως ταιριαζει και για δικη μου απαντηση....

    I once wrote some poems

    I once wrote some poems of stillness and silence,
    standing by rivers of reflected light;
    my thoughts were on being loved and yet unloved, too -
    I surrendered to the warmth of the night.
    And now I feel like dying,
    and if the water were still here, it would
    hold me close.
    .......................................................
    .......................................................

    I never wrote poems when I bit my knuckles
    and Death started slipping into my mouth...
    but that was really a long time ago,
    and I'm not writing poems now.
    And though I don't feel quite like dying,
    there is something deep inside me
    softly crying.

    And though I don't feel quite like dying
    there is something deep inside me softly....
    -Peter Hammill

    Voltage
    29.10.2005, 20:33
    Βλεπόμαστε
    κι απέχουμε αμέτρητες ματιές !
    AT
    30.10.2005, 03:49
    Quote:

    Το μέλος Voltage στις 29-10-2005 στις 20:33 έγραψε:

    Βλεπόμαστε
    κι απέχουμε αμέτρητες ματιές !





    Μην κλαίς.... μπυρίτσα???



    Και στίχους γράφουμε και τοίχους γράφουμε και μουσική δεν τους ταιριάζει!!!
    ....εκτός εξαιρέσεων που επιβεβαίωνουν.....

    Στο άδειο μου πακέτο, απόψε μπήκες...


    [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : AT στις 30-10-2005 03:50 ]
    Voltage
    30.10.2005, 07:42
    Αειντε, να πάνε κάτω τα φαρμάκια...
    Rafafro
    30.10.2005, 11:56
    Αυτους τους στιχους τους εχω γραψει για ενα ατομο που με πληγωσε

    I have never asked..........



    We use to be 2gether,We use to share everything
    Bt one day something had changed everything
    We where so in love we where so lost
    And then one day i've found out that something which changed
    our lifes now..................................

    So i told him good bye ,i have to get over that guy

    But i have never asked my heart,
    i have never asked and now i'm so sad
    i have never asked my heart if i love him
    i have never asked and i cant live without him






    nullnull
    ageras
    30.10.2005, 17:50
    και μη γυρίσεις να με δεις,
    δεν θα γίνω δικαστής
    τις δικές σου αμαρτίες να μετρώ,
    και μη γυρέψεις να με βρεις,
    σαν σταγόνα της βροχής
    ταξιδεύω και για μένα ξαναζώ

    mairh30
    04.11.2005, 21:33
    "Κάθε βραδιά σ'αναζητώ
    μα κάθε αυγή σε χάνω.
    Είν'η αγάπη σου βουνό
    που δεν το φτάνω.

    Δως μου το χέρι ν'ανεβώ
    να φτάσω στη κορφή σου
    κάθε εντολή να παραβώ
    να'μαι δική σου."

    Ας υπάρχουν άνθρωποι που βγάζουν ψυχή στο χαρτί...
    Κι ας τη μοιράζονται.
    RahmanAzeez
    04.11.2005, 21:54
    Λίγο πριν πέσει η νύχτα και μείνω μ'εσένα
    Λίγο πρίν φύγει η βροχή,
    στις ράγγες γλυστρούν,
    με τραγούδια της νιότης τα τραίνα
    και κυλούν
    μέχρι τ'άπειρρο..

    Κάτι ψιλογράφουμε κι εμείς για να νοιώσουμε λιγο πιο καλά , τις περίεργες ώρες. Αυτό μου έρχεται πιό πολύ σαν βαλσάκι σε 3/4

    A.G.R.


    [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : RahmanAzeez στις 04-11-2005 21:56 ]
    vasilis23
    06.11.2005, 16:11
    γραφω χρονια στιχους και τραγουδια και θα ηθελα να μοιραστω κατι απο μενα μαζι σας...


    Δως μου φωτια
    ριξε με στα βαθια
    για να νοιωσω πως υπαρχω ξανα...
    Δως μου πνοη
    δυο φιλια το πρωι
    ενα ψεμα πριν φυγεις και εσυ...

    Βασιλης Αντωνοπουλος

    parlapipas
    22.11.2005, 12:44
    Πείτε μου τη γνώμη σας γι αυτό.

    Σαν παραμύθι

    ¶γγιξες ένα σύννεφο και έφερες βροχή,
    για να ποτίσεις τα στεγνά τα μέρη αυτού του κόσμου.
    Κι όταν καλά ξεδίψασες την άγονη τη γη,
    στα μάτια μου επέστρεψες σαν ήλιος και σαν φως μου.

    Τώρα μες απ'τα μάτια σου θαυμάζω τη ζωή,
    του ήλιου την ανατολή του φεγγαριού τις φάσεις.
    Μάζεψες τα κομμάτια μου και μου 'δωσες πνοή,
    στην τελευταία αποστολή ελπίδα να μοιράσεις.
    Ξεθωριασμένο μου όνειρο μες την καρδιά να λάμψεις.

    Στης λίμνης το πλακόστρωτο σ'είδα να σεργιανάς,
    και οι νεράιδες ζήλεψαν το μαγικό χορό σου.
    Τα ξωτικά πλανεύτηκαν στα μάτια σου με μιας,
    στα μεταξένια σου μαλλιά και στον λευκό λαιμό σου.

    Θέλω στα παραμύθια σου παντοτινά να ζω,
    σκλάβος της γοητείας σου μες τον τρελό χορό σου.
    Στης λίμνης το πλακόστρωτο σφιχτά να σε κρατώ,
    και να χορεύουμε αγκαλιά στον έβδομο ουρανό σου.
    Πάρε με μέσα στο βαθύ γαλάζιο των ματιών σου. αυτό.Σαν παραμύθι
    Ajax
    22.11.2005, 21:17
    Στο Δημοτικό είχα γράψει το αριστούργημα :
    "Κοιλοπονάει η νόνα μου
    και λέει πως θάναι αγόρι !"
    Ε, μετά απ αυτό, τι ανώτερο να γράψει κανείς ; Τόκοψα !
    DavidDT
    22.11.2005, 21:21
    Φυσικά γράφω...
    Αλλά..........
    ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


    nansulini
    02.12.2005, 19:18
    Στον εαυτο μου προσπιπτω για τη σωτηρια. Για το φως που λενε πως καπου ειναι κρυμενο. Για τη μια και μοναδικη μερα που ο ηλιος θα ανατειλει για μενα. Στον εαυτο μου θα ψαξω τις ανουσιες μερες και τις ανεκμεταλλευτες νυχτες. Γιατι μονη μου ακουω στο τελος καθε νυχτας τη μελαγχολικη εκεινη μελωδια.
    Brokenchord
    02.12.2005, 20:26
    Αν γράφω λέει !!!!!!!!!! Τα βράδια δεν κοιμάμαι γιατι γράφω στοίχους εμένα μου λές ! Αλλα δεν θέλω να τους δημοσιεύσω οχί δεν θέλω αλλα να φοβάμαι
    elpida-maria
    11.12.2005, 20:41
    Γράφω στίχους από πολύ παλιά,αλλά δεν τους έχω δημοσιεύσει.Να ένα μικρό δείγμα¨

    Καμιά φορά τα αισθήματα
    είναι σαν τα ποιήματα
    που θα'θελες να γράψεις
    κι ύστερα να τα κάψεις.

    Καμιά φορά άμα σε σκεφτώ
    είναι σα να'χω στο μυαλό
    εκατομύρια φωτιές
    απ'τα ποιήματα που καις..
    anthrakoryxos
    21.12.2005, 02:31

    Ξεσκονίζω τις μνήμες μου
    με τις παλιές τις ρίμες μου και θυμάμαι
    να παλεύουν τ΄αστέρια
    με φεγγάρια στα χέρια και φοβάμαι

    όταν σβήνουν τα φώτα
    και μου κλείνει την πόρτα ο κόσμος
    μην πεθάνουνε τ΄άστρα
    να μυρίζει μην πάψει ο δυόσμος

    πέφτει σιωπή...
    διπλα στην σκόνη
    στο παλιό ορυχείο, τ΄οξυγόνο τελειώνει

    ξεσκονίζω τις ρίμες μου
    με τις καινούριες μνήμες μου και πονάω
    τα φεγγάρια στα χέρια
    κόφτερά σαν μαχαίρια τα κρατάω

    να μην σβήσουν τα φώτα
    να μην κλείσω την πόρτα στον κόσμο
    ίσως με αίμα αν ποτίσω
    με ζωή να γεμίσω τον δυόσμο

    πέφτει σιωπή...
    δίπλα στο αίμα
    στο παλιό λατομείο, η ζωή μας ξαπλώνει...

    Πρώτη (νομίζω) δημοσίευση στίχων.


    neerie
    21.12.2005, 09:34
    Παιδιά είναι όλα πολύ ωραία... Ο καθένας μοιράζεται κάτι από τον κόσμο του...

    Στα τρένα που φεύγουν, στις σκέψεις που μένουν
    κρατώ δυο κεριά αναμμένα
    κοιμάμαι τις νύχτες και βλέπω πως ήρθες
    να σβήσεις σημάδια στημένα

    Θυμάμαι όταν είπες πως όλες οι λύπες
    σαν βάλσαμο πέφτουν στα πάθη
    και τώρα γυρίζω, με δέος αντικρύζω
    πανέμορφους βράχους και λάθη

    Στο κάθε μου βήμα πληγή κι ένα θύμα
    κοιτούν με τα μαύρα τους μάτια
    ο κόσμος που σβήνει, σκιές που αφήνει
    να τρέχουν, ανήμερα άτια

    Και ξέρω, είναι λίγος ο πόνος εκείνος
    που ένιωσε κάποιο μου χέρι
    ο ήλιος δικός μου, η γη και το φως μου
    κι ολόδικο μου ένα αστέρι

    Το βλέμμα υψώνω κι αρχίζω να λιώνω
    η ζέστη φιλάει τις πληγές μου
    τι όμορφο αλήθεια, να βγάζω απ τα στήθια
    τις σφαίρες, τα θέλω, το χτες μου...

    Ευχαριστώ



    anthrakoryxos
    21.12.2005, 16:50
    για όλους!!!!!!! Πολύ καλό....www.stixoi.gr
    anthrakoryxos
    21.12.2005, 16:51
    για όλους!!!!!!! Πολύ καλό....www.stixoi.gr
    lostass1
    01.01.2006, 12:06
    Κοιτώ το ρολόι μου η ώρα μου πέρασε
    άγνωστα όρια θα ζητώ να βρω τη λογική μου
    οργή που γαληνεύει πάνω σ’ ένα χαρτί
    θα ‘ναι όπως το ‘θελα μα κάτι βαρύ

    καληνύχτες ομορφιάς φωτεινού ονείρου όπλα
    σου τραγουδούν να ‘σαι καλά και ότι θες να το απολαύσεις
    αλήθειες ψέματα μικρά η σύνθεσή σου απόψε και που φωνάζεις τι ζητάς
    μήπως την αγκαλιά σου

    χώρα που δε μιλάει κανείς είναι η ανοιξή σου όπου δε
    χαίρεται νωρίς με τη λιττή ευωδιά σου
    παιδάκι μοναχό σε ψάχνει σ’ένα δάσος
    και χάνεται και βρίσκεται μ’ ένα άγγιγμά σου

    κοιτώ το παράθυρο τα σύννεφα έφυγαν
    μπόρα που πέρασε οι φωνές των λυπημένων
    δοκίμασα μάταια να μπω στη ζωή μου
    μα οι καληνύχτες μου έφυγαν μινόρε μου χάρισαν