ελληνική μουσική
    563 online   ·  211.205 μέλη

    Περί μουσικής δημοσιογραφίας και άλλων δαιμονίων

    Japan88gr
    07.02.2012, 15:27

    Κείμενο με άποψη:

     

     

    του Σπύρου Αραβανή


    24SharemegaphoneΣτην Ελλάδα ο όρος «πολιτιστική» και κυρίως «μουσική δημοσιογραφία» δεν θα έλεγε κανείς ότι ευτύχησε ποτέ να ευδοκιμήσει ιδιαίτερα. Ελάχιστες ήταν και είναι οι περιπτώσεις εκείνων των δημοσιογράφων των οποίων η επαγγελματική σταδιοδρομία ακολούθησε τη λογική σειρά: πρώτα δημοσιογραφική σχολή, έπειτα μαθητεία σε κάποια εφημερίδα, περιοδικό ή ραδιοφωνικό σταθμό (με τα πρώτα τους κείμενα να γίνονται «τρίποντα» σε κάδους σκουπιδιών από τους αρχισυντάκτες) και ύστερα εμπειρία, καθιέρωση, αποδοχή και στο τέλος σύνταξη (;). Οι περισσότεροι εξ ημών αποκτήσαμε τον επαγγελματικό ή ερασιτεχνικό προσδιορισμό μας εμπειρικά, με μοναδικά εφόδια είτε την αγάπη μας για τη μουσική, είτε τη γνώση της ως συστηματικοί ακροατές είτε από την επιθυμία να γνωρίσουμε από κοντά τους δημιουργούς που αγαπάμε είτε όλα τα παραπάνω μαζί. Υπάρχει βεβαίως και μια ακόμη κατηγορία όσων είδαν τη δημοσιογραφία ως μέσο να προωθήσουν τη δουλειά τους ως μουσικοί και κυρίως ως στιχουργοί αφού ως γνωστόν «η δημοσιογραφία οδηγεί παντού αρκεί να την εγκαταλείψεις εγκαίρως»...

    ΠΑπό όλες τις παραπάνω περιπτώσεις δημοσιογράφων αναδείχτηκαν μέσα στα χρόνια αναμφισβήτητα ορισμένες δυνατές «πένες» που ξεχώρισαν για το μουσικοκριτικό τους λόγο (ελάχιστοι), για τη δημοσιογραφική τους έρευνα (λίγοι περισσότεροι), για τα ρεπορτάζ και τις συνεντεύξεις τους (οι περισσότεροι).

    mattdrudgeΜε την εμφάνιση όμως και τη διάδοση του ίντερνετ και των free press τα τελευταία χρόνια και αυτό το «επάγγελμα» απελευθερώθηκε... Μέσα σε μια νύκτα ο χθεσινός αναγνώστης-ακροατής έγινε σημερινός δημοσιογράφος με την έννοια του ανθρώπου που γράφει για το δήμο, δηλαδή τον λαό, ως μέλος μιας έντυπης ή διαδικτυακής ομάδας, που είτε αυτή είναι οργανωμένο μουσικό περιοδικό είτε μια μουσική κοινότητα συνεπώς ο λόγος του αποκτά μια «βαρύτητα» λόγω του πιο οργανωμένου μέσου. Για αυτό και εξαιρώ από αυτό το άρθρο τους ανώνυμους-επώνυμους-αλλώνυμους σχολιαστές των διαφόρων forum και των κέντρων κοινωνικής δικτύωσης οι οποίοι επιβεβαιώνουν το λαϊκό πλην σοφό ρητό: «η άποψη είναι σαν την κωλοτρυπίδα, όλοι έχουν από μία»... Έτσι, τα «τρίποντα» στο καλάθι των αχρήστων έγιναν μέσω e mail προς το διαχειριστή της σελίδας ή του free press: «-Να συνεντευξιάσω τον τάδε; «-Ασφαλώς» ή «Σου στέλνω την κριτική του τάδε δίσκου». Ορθά και κοφτά. «Επιστροφές καταστροφές» που λέει και το γνωστό άσμα δεν υφίστανται. Και φυσικά όλα αυτά χωρίς κάποιο οικονομικό αντάλλαγμα. Λεφτά δεν υπάρχουν ένθεν και ένθεν.

    Τα αποτελέσματα; Ας τα δούμε περιπτωσιολογικά:

    Τα Δελτία Τύπου. Ο έντυπος και ο διαδικτυακός χώρος γέμισε με Δελτία Τύπου τα οποία υπογράφονται ως κείμενα συντακτών. Όσοι έχουν λίγο φιλότιμο αλλάζουν λίγες έστω λέξεις. Οι υπόλοιποι απλώς σφυρίζουν αδιάφορα. Γιατί το θέμα είναι να υπάρχει «φρέσκο κρέας» καθημερινά... Όποια και να είναι η προέλευσή του.

    journalistsΟι αναδημοσιεύσεις. Ολόκληρα άρθρα και συνεντεύξεις αναδημοσιεύονται χωρίς να αναφέρεται η πηγή τους. Τα πνευματικά δικαιώματα των φωτογράφων είναι όρος επιστημονικής φαντασίας. Ακόμα και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες αναδημοσιεύουν πάραυτα τις συνεντεύξεις που έδωσαν σε έντυπα μέσα χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι στερούν έστω την υποψία κέρδους από την πλευρά των περιοδικών. Και ασφαλώς μιλάμε για περιοδικά και free press που φυτοζωούν. Βεβαίως ο αντίλογος εδώ σωστός: οι τεράστιες οικονομικές απώλειες των καλλιτεχνών ελέω ίντερνετ...

    Οι συνεντεύξεις-ποταμός. Τεράστια σεντόνια λέξεων, ερωτήσεις επί παντός επιστητού, χωρίς να αφαιρείται από την απομαγνητοφώνηση ούτε ο βήχας του συνεντευξιαζόμενου. Έτσι, μόνο ένας μαραθωνοδρόμος καταφέρνει να διαβάσει ολόκληρη τη συνέντευξη και φυσικά στο τέλος δεν θυμάται τίποτα. Η ερώτηση «ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή» ή το σχόλιο «μιλήσαμε εφ' όλης της ύλης» απευθυνόμενος σε δημιουργό τριακονταπενταετίας μοιάζουν το λιγότερο τραγελαφικά. Επίσης, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που στις ερωτήσεις του ο συνεντεύκτης βγάζει όλα του τα απωθημένα επειδή δεν βρίσκεται ο ίδιος στην άλλη πλευρά, δηλαδή, να είναι ερωτώμενος... Έτσι πολλές ερωτήσεις είναι στην ουσία απόψεις του ίδιου του δημοσιογράφου που βρήκε έναν εύσχημο τρόπο να τις εκφράσει γεγονός κατακριτέο όταν φιλοξενείς έναν καλλιτέχνη, σεβαστό όταν γράφεις ένα δικό σου κείμενο γνώμης. Και επί του πρακτέου: Πόσες φορές δεν έχουμε δει την ακόλουθη (αξιοθρήνητη δημοσιογραφικά εικόνα): Δέκα σειρές ερώτηση (με μαύρα γράμματα) δυο σειρές απάντηση... Πάντως για το μόνο που δεν πρέπει να διαμαρτύρονται οι καλλιτέχνες είναι ο διαδικτυακός (τουλάχιστον) αποκλεισμός τους. Υπάρχουν καλλιτέχνες που με λίγα χρόνια ύπαρξης στο χώρο έχουν δώσει όσες συνεντεύξεις έχει παραχωρήσει ένας πολύ μεγαλύτερός τους συνάδελφος… Και φέρουν βεβαίως οι ίδιοι ευθύνη για το πού δίνουν συνεντεύξεις...

    hands-on-keyboardΤα εισαγωγικά σημειώματα των συνεντεύξεων. Αυτά αποτελούν από μόνα τους αντικείμενο διατριβής. Στα περισσότερα επιχειρείται από το συνεντεύκτη είτε μια απόπειρα ψυχολογικής περιγραφής του καλλιτέχνη (σαν να είναι ο προσωπικός του ψυχίατρος) είτε μια παρουσίασή του σαν να πρωτοανακαλύφτηκε από τον πασιχαρή δημοσιογράφο. Κι ας έχει δώσει ο καλλιτέχνης ήδη αναρίθμητες συνεντεύξεις...

    Οι κοινή φωτογράφιση συνεντεύκτη και συνεντευξιαζόμενου. Γιατί άραγε; Για να πιστοποιηθεί το γεγονός της συνέντευξης ώστε να μην θεωρηθεί πλαστή; Για το προσωπικό αρχείο του δημοσιογράφου («Κοίτα μαμά με ποιον έχω βγάλει φωτογραφία»); Για να ζεσταθεί η ατμόσφαιρα της συνέντευξης, να κάνει δηλαδή πιο φιλόξενο το κλίμα; Για να μάθει το πανελλήνιο και τη φάτσα του δημοσιογράφου; Απέχει εκατομμύρια έτη δημοσιογραφικού φωτός μια φωτογράφιση εν ώρα «εργασίας» τουτέστιν δεξιά ο ένας αριστερά ο άλλος και στη μέση το μικρόφωνο (θεμιτή και προσφιλής μέθοδος διαχρονικά) από τους τρυφερούς εναγκαλισμούς και τα ηδυπαθή χαμόγελα μεταξύ των δυο πλευρών. Πρόσφατα είχαμε πλέον και τέτοια κρούσματα σε διαδικτυακά μουσικά περιοδικά.

    robot-journalistΟι γραπτές συνεντεύξεις. Η νέα μόδα. Στέλνεις με e mail τις ερωτήσεις, λαμβάνεις τις απαντήσεις και καθαρίσατε και οι δυο πλευρές. Ούτε χάσιμο χρόνου με τις μετακινήσεις και την απομαγνητοφώνηση ούτε κίνδυνος αλλοίωσης των λεγομένων του καλλιτέχνη. Έτσι και ο δημοσιογράφος έχει το χρόνο να κάνει και άλλες συνεντεύξεις μέσα στην εβδομάδα και ο καλλιτέχνης να επιμεληθεί το προσωπικό του προφίλ, να απαντήσει όπου και όπως θέλει, πίσω από την ασφάλεια της οθόνης. Και μετά εν είδει μάγκα να τα βάζει με τους δημοσιογράφους επειδή κάνουν τις ίδιες και τις ίδιες ερωτήσεις. alites_roufianoi

    Έτσι, με την ασφαλή αυτή συνταγή όλες οι πλευρές ευχαριστημένες. Και βεβαίως και ο αναγνώστης που έχει γρήγορη και καλογραμμένη ενημέρωση στο πιάτο του...

    Ο κριτικός λόγος. Ο ποιος; Εδώ θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα επιεικείς καθώς τέτοιος δεν υπήρχε ούτε στις καλύτερες δημοσιογραφικές ημέρες. Λίγο η ημιμάθεια λίγο οι διαπροσωπικές σχέσεις, λίγο οι εμπορικές σχέσεις (εφημερίδα-εταιρεία-πακέτο διαφημίσεων) δεν άφησαν να ανθίσει το είδος του. Αλλά απέχει παρασάγγας από το φαινόμενο των παρουσιάσεων που εμφανίζεται σήμερα. Ανοίγεις να διαβάσεις για μια συναυλία που παρακολούθησε ο δημοσιογράφος (μη ξεχνιόμαστε, ο όρος όπως τον προσδιορίσαμε ανωτέρω) και ενημερώνεσαι απλά για όλο το πρόγραμμα, τη σειρά που παίχτηκαν τα τραγούδια, διαβάζοντας άντε μερικές πινελιές άποψης πάντα βέβαια θριαμβευτικής (το τελευταίο είναι ένα άλλο σημείο, αναλύεται παρακάτω). Με άλλα λόγια, γιατί πρέπει συνάδελφε, γραφιά μου, επειδή εσύ για πρώτη φορά στη ζωή σου παρακολούθησες ζωντανά έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη να πρέπει ο αναγνώστης να διαβάζει τις «ανακαλύψεις» σου για τη σκηνική του παρουσία και το πρόγραμμα, πράγματα χιλιάδες φορές ειπωμένα; Αν, λοιπόν, αυτό λέγεται δημοκρατία στη δημοσιογραφία -ο καθένας δηλαδή μπορεί να γράψει ό,τι θέλει- τότε είναι προτιμότερα χίλιες φορές τα «φίλτρα» που υπήρχαν και εξαλείφονται μέρα με τη μέρα (εννοώ τους επιμελητές, τους αρχισυντάκτες και τους διευθυντές). Γιατί δυστυχώς ένας δημοσιογράφος σήμερα δεν διαφέρει σε τίποτα, για να μη πω υπολείπεται, από έναν απλό θεατή που γράφει τις απόψεις του στο προσωπικό του blog ή στη σελίδα του στο facebook. Η ίδια και από τους δύο ιμπρεσσιονιστική κριτική που στηρίζεται πάνω στο συναίσθημα του κριτικού, η ίδια και από τους δύο ψυχολογική κριτική που στηρίζεται πάνω στο ψυχογράφημα του δημιουργού και όχι του έργου του, ο ίδιος απλοϊκός λόγος. Ποιος τότε είναι ο σκοπός και ο ρόλος ενός μουσικού ή έστω πολιτιστικού περιοδικού; Γιατί μοστράρει την ταμπέλα του ως περιοδικό και αναλαμβάνει χορηγίες επικοινωνίας;

    books-mainΤα κλισέ. Αυτό είναι πραγματικά αξιοθρήνητο. Και δυστυχώς επαναλαμβάνεται και από έμπειρους δημοσιογράφους καθιερωμένων εφημερίδων. Πόσες φορές ακόμα θα συνοδεύει τον Αλκίνοο Ιωαννίδη η ολιγόμηνη παρουσία του στη Ρωσία για σπουδές ως γεγονός άξιο θαυμασμού, πόσες φορές ακόμα θα διαβάσουμε ότι ο Σωκράτης Μάλαμας δεν μένει στην Αθήνα ως σημείο αναφοράς στο έργο του, πόσες φορές ακόμα θα ρωτήσουμε την Νατάσσα Μποφίλιου να μας πει πώς γνωρίστηκε με τους συνεργάτες της Γεράσιμο Ευαγγελάτο και Θέμη Καραμουρατίδη και ποια είναι η ιστορία της «Ασπιρίνης»; Φυσικά θα απαντήσει κάποιος ότι δεν είναι υποχρεωμένοι οι αναγνώστες να ξέρουν τη μουσική μας ιστορία όμως το ά-χρονο και το προσβάσιμο του διαδικτύου πρέπει επιτέλους να γίνει συνείδηση στους δημοσιογράφους. Η ιστορία σήμερα είναι συγχρονική, δεν καταχωνιάζεται σε κάποιο αρχείο, δεν ξεχνιέται μαζί με το περιοδικό σε κάποια αραχνιασμένη αποθήκη. Βρίσκεται πάντα στον «αέρα» του διαδικτύου.

    dimosiografosΤα καλοήθη κείμενα. Πήξαμε πραγματικά. Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι η ανιδιοτελής και η άνευ οικονομικών ανταλλαγμάτων εργασία του δημοσιογράφου θα απελευθέρωνε τη σκέψη και το χέρι του, συνέβη το αντίθετο. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων οι περισσότεροι γράφουν, εκστασιασμένοι, διθυράμβους. Τα κοσμητικά επίθετα κάνουν πάρτυ, οι υμνώδεις χαρακτηρισμοί δίνουν και παίρνουν. Άραγε η κρίση που ζούμε να μας λείανε τη γραφή; Να μας πιάνει το φιλότιμο για τη δύσκολη εποχή που διανύουν και οι καλλιτέχνες; Δεν το νομίζω. Η αμάθεια, και η χειρότερή της ημιμάθεια, σε συνδυασμό με το άγχος των διαδικτυακών κλικ και της διαφήμισης (που ακόμα δεν έρχεται) καθώς και η αγάπη/δέος προς τον καλλιτέχνη που γνωρίζουν από κοντά, οδηγούν στα σημερινά κείμενα που μέσα στην υπερ-πληροφόρηση και την κοινοτοπία τους, θα διαγραφούν μετά από λίγο από τη μνήμη του αναγνώστη. Στο βωμό, δηλαδή, του «κερδίζω δωρεάν τραπέζι» στο χώρο που εμφανίζεται ο καλλιτέχνης, γράφω επαινετικά. Η πελατειακή σχέση, δηλαδή, παραμένει. Ωστόσο όμως έχουν προλάβει να διαστρεβλώσουν εν μέρει την πραγματικότητα ακόμα και αν το κοινό είναι περισσότερο υποψιασμένο από όσο φανταζόμαστε οι της άλλης πλευράς.

    Ας σταματήσουμε όμως εδώ. Μπορεί κανείς να προσθέσει και άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της σύγχρονης δημοσιογραφικής γραφής. Το συμπέρασμα από αυτά που ειπώθηκαν; Είναι όλα απαξιωτικά με τη σύγχρονη μουσική δημοσιογραφία; Ασφαλώς και όχι. Οι φωτεινές εξαιρέσεις οδηγούν όπως πάντα τα πράγματα παραπέρα από δημοσιογραφικής πλευράς τουλάχιστον. Οι ακούραστοι αρχειοδίφεις και οι ανιδιοτελείς δημοσιογράφοι, οι άγρυπνοι θεματοφύλακες και οι καλογραμμένοι (και όχι καλοήθεις) λόγοι τους συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα. Και μάλιστα χωρίς να έχουν όπως είπαμε και στην αρχή καμία ή ελάχιστη οικονομική ανταπόδοση για την εργασία τους. Η μουσική βεβαίως συνεχίζει το δρόμο της ερήμην όλων ημών των διαμεσολαβητών της. Ως οφείλει.

    Υ.Γ.: Ο υπογράφων έχει υποπέσει και ο ίδιος σε «αμαρτήματα» που περιγράφει στο άρθρο του. Συνεπώς δεν μιλά από το βωμό του υπερ-κριτή αλλά του αυτό-κρινόμενου.

     


     

    Πηγή: http://musicpaper.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1491&catid=3&Itemid=36>



     


    -----------------
    Και συ λοιπόν στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις, απο φωνή, απο τροφή, απο άλογο, απο σπίτι, στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος: Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.
    Μιχάλης Κατσαρός https://www.youtube.com/user/japan88gr

     

    [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 07-02-2012 22:35 ]

    [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Japan88gr στις 08-02-2012 12:55 ]


    PHILIPPOSSM
    07.02.2012, 20:01
    Το Υ.Γ είναι του κ.Αραβανη ή δικό σου Μάνο;
    jorge
    07.02.2012, 22:35
    Του Σπύρου
    davyd
    08.02.2012, 16:41

    Θα συμφωνήσω με όσα λέει ο κ. Αραβανής και θα προσθέσω ότι - ακόμη χειρότερα- τέτοια είναι η σχέση πια -τηρουμένων των αναλογιών- μεταξύ δημιουργού και ακροατή, όπου το ρόλο της συνέντευξης ή του άρθρου παίζει το ίδιο το δημιούργημα: Το τραγούδι! 


    Hastaroth
    08.02.2012, 21:35

    Πώς είναι δυνατόν το δημιούργημα τού μουσικού,δηλαδή το αποτέλεσμα τής ενάσκησης τής τέχνης του,να παίζη τον ρόλο τής συνέντευξης;

     

     


    kwstasagas
    09.02.2012, 19:20

    Δυστυχώς, θα συμφωνήσω με όσα γράφει στο κείμενό του ο Σπύρος Αραβανής .... Μακάρι χίλιες φορές να μην είχε δίκιο ... Αλλά, δυστυχώς, έχει δίκιο σε όλα όσα γράφει [πάντα κατά την άποψή μου] .... "Μουσικός δημοσιογράφος", είδος πραγματικά προς εξαφάνιση .... Πριν πολλά χρόνια είχαμε : Αργύρη Ζήλο, Γιώργο Τσάμπρα, Μάκη Μηλάτο, Γιώργο Ε. Παπαδάκη και άλλους που δεν μού έρχονται στο μυαλό, οι οποίοι είχαν και γνώσεις, και κατάρτιση, και άποψη, και κρίση, και μυαλό που ... "έπιανε πουλιά στον αέρα" ... Επιπροσθέτως, χειρίζονταν με αξιοζήλευτο τρόπο την ελληνική γλώσσα, ακόμη κι αν δεν ήσουν μουσικόφιλος χαιρόσουν να τους διαβάζεις [όπως βλέπετε, συμπεριλαμβάνω και τον κο Παπαδάκη, παρόλο που για προσωπική μου δισκογραφική δουλειά έγραψε προσβλητική / χλευαστική κριτική .... το "τι μουσικοκριτικός είναι" και "τι έγραψε για δίσκο μου" είναι πράγματα που δεν έχουν σχέση το ένα με το άλλο ... ] ΄!!! Γι' αυτό θεωρώ όλους όσους πρόλαβαν και διάβασαν τα μουσικά τους κείμενα πολύ τυχερούς [ασχέτως αν συμφώνησαν ή όχι με τις απόψεις τους] ....

    Σήμερα όμως .... πού πήγανε όλοι αυτοί ??? Πού πήγαν οι "μουσικοί δημοσιογράφοι" με άποψη, με γνώσεις, με θάρρος της γνώμης, με κατάρτιση κλπ κλπ ??? Θα μου πεις : "αφού δεν υπάρχουν, πλέον, μουσικά έντυπα, πώς έχεις την απαίτηση να υπάρχουν και μουσικοί δημοσιογράφοι ???" ??? Δυστυχώς έτσι είναι ....

    Τέλος,μια συμπλήρωση στο κείμενο του Σπύρου :

    Τα κλισέ. Αυτό είναι πραγματικά αξιοθρήνητο. Και δυστυχώς επαναλαμβάνεται και από έμπειρους δημοσιογράφους καθιερωμένων εφημερίδων.

    Σε αυτό, Σπύρο, δεν φταίει μόνο ο  "μουσικός δημοσιογράφος' !!! Φταίει κι ο ίδιος ο καλλιτέχνης !!! Οι περισσότεροι έχουν πέντε- δέκα "κλισέ διηγήσεις", τις οποίες τις "αναμασάνε' όπου σταθούν κι όπου βρεθούν !!! Επιπλέον, από τη στιγμή που οι περισσότεροι από αυτούς γίνονται .... "μαϊντανοί" και δίνουν κάθε λίγο και λιγάκι συνέντεξη σε "ιντερνετικά μουσικά περιοδικά", έρχεται η στιγμή που .... το "ρεπερτόριο" από τις ατάκες και τις διηγήσεις τους για τα "καλλιτεχνικά πεπραγμένα" τους εξαντλείται !!! Οπότε, αναγκαστικά .... πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μάς διηγηθούν .....


    davyd
    09.02.2012, 19:27

    Παράθεση:

    Το μέλος Hastaroth στις 08-02-2012 στις 21:35 έγραψε...

    Πώς είναι δυνατόν το δημιούργημα τού μουσικού,δηλαδή το αποτέλεσμα τής ενάσκησης τής τέχνης του,να παίζη τον ρόλο τής συνέντευξης;

     

     



    Έλα μου ντε; (τηρουμένων των αναλογιών είπαμε) Γι' αυτό σε παραπέμπω και στην τελευταία παράγραφο του σχολίου του kwstasagas που ακολουθεί το δικό μου.


    jorge
    09.02.2012, 21:06
    Αιχμηρό κείμενο που μπορεί να γίνει αφορμή για πολλές συζητήσεις. Ο Σπύρος ανησυχεί για το μέλλον του ηλεκτρονικού - πλέον - μουσικού Τύπου και το εκφράζει έντονα. Ευκαιρία όλοι να κάνουμε αυτοκριτική, αλλά και να ακούσουμε τι λέτε εσείς, οι επισκέπτες των μουσικών sites, για όσα θίγει ο Σπύρος.
    Hastaroth
    09.02.2012, 21:09

    Αλλο το δημιούργημα τού μουσικού-δηλαδή η μουσική του σύνθεση-κι'άλλο οι δηλώσεις του,που αυτές αποτελούν τμήμα μιάς συνέντευξης.

    Επίσης,θα διαφωνήσω με τον Κώστα στο εξής:ο κριτικός οφείλει να έχη υπ'όψιν του ότι το έργο ενός καλλιτέχνη-όχι μόνο μουσικού-τίς περισσότερες φορές αποτελεί κατάθεση ψυχής τού καλλιτέχνη αυτού.Συνεπώς ο κριτικός,όσο κι'άν διαφωνή με το έργο του,οφείλει να το σεβαστή και να μήν το προσβάλλη.Διαφορετικά ΔΕΝ είναι κριτικός.Είναι άλλο πράγμα να επισημαίνης αντικειμενικές τεχνικές/αισθητικές αδυναμίες ενός καλλιτεχνικού έργου και άλλο να το ειρωνεύεσαι,να το προσβάλλης και να το χλευάζης,διότι με τον τρόπο αυτό εμμέσως χλευάζεις τον ίδιο τον δημιουργό (που δέν ξέρεις τί κόπο και χρόνο αφιέρωσε γιά να δημιουργήση αυτό που εσύ,ο κριτικός,έρχεσαι και χλευάζεις ακόπως). 

     


    AlfaWolf
    23.02.2012, 17:48

    H μουσική δεν έχει ανάγκη κανέναν δημοσιογράφο σήμερα.

    Ο δημιουργός δεν έχει ανάγκη κανέναν για να προωθήσει την μουσική του, το κάνει και μόνος του μέσω του ηλεκτρονικού τύπου, ραδιοφώνου, όπου μπορεί να ακούγετε, και να βρίσκει τους ακροατές τις χωρίς μεσάζοντες,αξιοκρατικά,

    Αν έχει να πει κάτι το έργο του θα βρει τον δρόμο του χωρίς την υποχρεωτική πλύση εγκεφάλου που είχαμε έως τώρα και που ακόμα έχουν κάποια είδη.

    Όσο για τις συνεντεύξεις ... τα κλισέ δεν με ενοχλούν απ όπου κι αν προέρχονται η παρθενογένεση στο ερωτηματολόγιο για μενα είναι άσκοπη και αδιάφορη αλλού είναι το ενδιαφέρον (για μένα πάντα έτσι?)

    Αυτό που ζητώ από μια συνέντευξη είναι να αισθανθώ τον καλλιτέχνη χαλαρό, άνετο, εξομολογητικό  αλλά και θυμωμένο, οργισμένο δηλαδή με μια λέξη αληθινό, Βεβαια σε αυτό παίζει βασικό ρολό ο δημοσιογράφος, παραγωγός,

    Κι αυτό δεν το έχουν όλοι ούτε διδάσκετε  απλά  το έχεις ή δεν το έχεις.

    Με τις παραπάνω αράδες εκφράζω την άποψη μου στο θέμα, ίσως έχω δίκιο για κάποιους, και ίσως να έχω κι άδικο για κάποιους άλλους … όμως πραγματικά όσες συνεντεύξεις έχω κάνει ήταν έτσι και είμαι πολύ ευχαριστημένος αλλά και περήφανος για αυτές :)

     


    kwstasagas
    23.02.2012, 23:58

    Παράθεση:

    Το μέλος AlfaWolf στις 23-02-2012 στις 17:48 έγραψε...

    H μουσική δεν έχει ανάγκη κανέναν δημοσιογράφο σήμερα.

    Ο δημιουργός δεν έχει ανάγκη κανέναν για να προωθήσει την μουσική του, το κάνει και μόνος του μέσω του ηλεκτρονικού τύπου, ραδιοφώνου, όπου μπορεί να ακούγετε, και να βρίσκει τους ακροατές τις χωρίς μεσάζοντες,αξιοκρατικά,

    Πολύ σωστά αυτά που γράφεις Νικόλα !!! Ένα ωραίο, συγκλονιστικό, ευρηματικό, ουσιώδες κλπ κλπ τραγούδι, που "έχει να πει πράγματα", δεν έχει ανάγκη από κανένα "μπλα μπλα" ή καμία "διαφήμιση" ή κανέναν "μύθο" να "πλεχθούν" σχετικά με αυτό !!! Το ακούς [ακόμη και όταν δεν γνωρίζεις ποιος είναι αυτός που το έχει γράψει], σε "κάνει λιώμα", σε "κάνει αλοιφή" και .... πάει, τέλειωσε, αυτό είναι .... Δυο παραδείγματα : α/ Περί το 1997 - 1998 άκουσα την τραγουδίστρια Γεωργία Βεληβασάκη να τραγουδά σε μια μουσική σκηνή πίσω απ' την Πάντει να τραγουδά ενα τραγούδι που έλεγε : "Κάποτε γνώρισα μια λίμνη, μάτια μου, αχ μάτια μου, που 'θελε να ΄ναι θάλασσα .... " .... Και αμέσως .... η τρίχα κάγκελο .... λες και ... με χτύπησαν κεραυνοί !!! Και ... ούτε ήξερα ποιος το έχει γράψει, ούτε ήξερα ότι υπάρχει καλλιτέχνης με το όνομα "Πασχαλίδης" !!! β/ Περί το 2006 ήμουν στη Θεσσ/νίκη στο δωμάτιό μου στο Hotel Αμαλία !!! Είχα γυρίσει από έντονη .... "τσιπουροκατάσταση" με τους φίλους μου στις ταβέρνες του Καλοχωρίου και καθόμουν στο κρεβάτι αποχαυνωμένος από τα τσίπουρα και με την τηλεόραση να είναι συντονισμένη σε ένα τοπικό κανάλι [απ' αυτά που για να επιβιώσουν έδειχναν photo-play], το οποίο εκείνη τη στιγμή έπαιζε "στο άσχετο" βιντεοκλίπς !!! Τα βιντεοκλίπς περνούσαν αδιάφορα από μπροστά μου και τα μάτια μου, βαριά από την "τσιπουρο-κατάσταση" ήταν έτοιμα να κλείσουν !!! Και ξαφνικά .... παίζει το κανάλι το βίντεο του "Η νεράιδα της απελπισίας", δηλαδή ... αυτό :
    Link

    "> !!! Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του τραγουδιού, απ' τις πρώτες νότες του .... για πότε "ξύπνησαν" τα μάτια μου και οι υπόλοιπες αισθήσεις μου, για πότε εξαφανίσθηκε η "αποχαύνωση", για πότε πετάχτηκα απ' το κρεβάτι, για πότε η τρίχα έγινε "΄κάγκελο" .... Και ... ούτε που ήξερα ότι υπάρχει "στην πιάτσα" συγκρότημα με το όνομα "Γυμνά Καλώδια", αγνοούσα πλήρως την ύπαρξή τους !!!!

    Αφού, λοιπόν, τα τραγούδια μιλάνε από μόνα τους .... Αφού, λοιπόν, δεν έχουμε ανάγκη τους μουσικούς δημοσιογράφους για να "προκαταβάλουν" τα αισθήματά μας, τη συγκίνησή μας και όλα τα σχετικά με ένα τραγούδι .... τότε, γιατί χρειάζονται ??? Μα φυσικά .... για να επισημάνουν σε ένα τραγούδι πράγματα [είτε θετικά, είτε αρνητικά] τα οποία εμείς δεν μπορούμε να "διαγνώσουμε" !!! Για να μας οδηγήσουν, με τα κείμενά τους, σε "μυστικά του τραγουδιού" [είτε θετικά είτε αρνητικα], τα οποία εμείς από μόνοι μας ίσως να μην μπορούσαμε να ανακαλύψουμε !!! Όμως .... απαραίτητη προϋπόθεση προς τούτο είναι ο μουσικός δημοσιογράφος να διαθέτει κρίση που ... "πιάνει πουλιά στον αέρα" !!! Να είναι "ακροατής μουσικής" πάνω από το "μέσο όρο ακροατή", όπως είμαστε εμείς οι υπόλοιποι !!! Ο Αργύρης Ζήλος ήταν τέτοιος !!! Ο Γ.Ε. Παπαδάκης ομοίως !!! Αλλά ... πού πήγαν τέτοιοι μουσικοί δημοσιογράφοι, πού εξαφανίσθηκαν ??? Άραγε θα βγουν κι άλλοι σαν κι αυτούς ???