Εμπορικοί και ποιοτικοί καλλιτέχνες

διαβαζω τελευταια για ποιοτηκους και εμπορικους καλιτεχνες και φυσικα οι δευτεροι θεωρουνται κατωτεροι.με ποια κριτιρια επιλεγουμε τον ποιοτηκο καλιτεχνη;απο τον ηχο που παραγει;απο τον στιχο που τραγουδαει;απο την σταση του γενικοτερα και τις αποψεις του;για τι ο εμπορικος να μην αξιζει;μηπως ο αλλος δεν μπορει να ειναι εμπορικος και αναγκαστικα επικεγει ενα αλλο προφιλ;θυμαμαι τα κοριτσακια στο χωριο μου που ειχαν ξετρελαθει ενα διαστημα με τον τζιμ μορισον και καλα οτι πολεμησε το κατεστημενο,ποιητης,εναντια στην δημοσηοτητα και τα ρεστα.και τελικα βγηκε ο κιθαριστας των ντορς ρομπερτ κριεγκερ και ειπε οτι ο τζιμ μορισον απο ανεκαθεν ηθελε να γινει σταρ.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 25-07-2012 13:08 ]

Ο διαχωρισμος ειναι απλος νομιζω.Ποιοτικη καλλιτεχνες θεωρουνται αυτοι που τα τραγουδια τους εχουν στοχο την καθαρση(οπως την αντιλαμβανετε ο καθενας)πρωτα του εαυτου τους και επειτα αυτη του ακροατη.Με λιγα λογια ειναι τραγουδια που εχουν κατι να σου πουν,ειτε ομορφο ειτε ασχημο.Εμπορικοι καλλιτεχνες τωρα ειναι αυτοι που τα τραγουδια τους εχουν στοχο τα λεφτα.Ειναι μια συγκεκριμενη φορμα τραγουδιων με τοσο ευκολο στιχο και τοσο ''χαρουμενη'' μουσικη για να ειναι ευκολομνημονευτα.Χαρακτηριζονται ποπ με πολλα παρακλαδια:ελαφρο ποπ,λαικο-ποπ,εντεχνο ποπ(βλεπε χατζηγι  αααργκκκ@%@&^!).

Λες για τη διάκριση "έντεχνο" και "μη έντεχνο" τραγούδι;

Ή για τις τραγουδίστριες που τις λένε "και από φωνή ... κορμάρα!" (δηλαδή μόνο καλή εμφάνιση και από φωνή μάπα);

Για εμενα ποιοτικος καλλιτεχνης ειναι αυτος που προσπαθει να φτιαξει κατι εξω απο την περπατημενη, να σπασει τους κανονες που οριζει η μουσικη μιας χώρας, ή η παγκοσμια μουσική, καταλήγοντας σε ένα πολύ καλό αισθητικό αποτέλεσμα. Επειδή όταν σπάς τους κανόνες, υποχρεωτικά θυσιάζεις την ευκολία του ακροατή να σε καταλάβει, μειώνεις το ακροατήριό σου άρα δεν είσαι τόσο εμπορικός. Το άλλο άκρο λοιπόν είναι ο εμπορικός καλλιτέχνης. Αυτός που βασικός στόχος του έιναι η εύπεπτη μουσική που δεν θα ξεφύγει ποτέ απο τους γενικότερα αποδεκτούς κανόνες και φόρμες που αρέσουν στον μέσο ακροατή.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : rodantho στις 29-07-2012 12:01 ]

Τα γουστα ειναι γουστα και δεν εχουν καμια σημασια με αυτο.Προσωπικα πλεον αν ακουσω μια νοτα απο το ροντχαουζ μπλουζ βγαζω σπυρια και ας ειναι και "ποιοτικο" κομματι(καποτε ακουγα σαν τρελος doors).Τα πραγματα ειναι απλα καποιο καλλιτεχνες απλα γραφουν τραγουδια ενω αλλοι απλα μας κοροιδευουν.ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ να μου πεις οτι ο Ρουβας ειναι ποιοτικος επειδη πχ σου αρεσει η μουσικη του(που δεν ειναι δικη του αλλα αυτο ειναι αλλο θεμα).Εχεις δοκιμασει να γραψεις ποτε ενα τραγουδι?Εΐναι το πιο δυσκολο πραγμα στον κοσμο να χωρεσεις οτι εχεις και δεν εχεις μεσα σου σε ενα λευκο χαρτι.Πρεπει να ψαξεις τοσο βαθια και ειναι τοσο επιπονο αλλα στο τελος αυτο που νιωθεις δεν συγκρινεται με τιποτα.ΑΥΤΟΙ που γραφουν ετσι για μενα ειναι ποιοτικοι και αληθινοι.Γιατι στην τελικη να εισαι "ποιοτικος" σημαινει να εισαι αληθινος και τα σκουπιδια που τρωμε στην μαπα καθε μερα(βλεπε niki minaj-δεν ξερω πως στο καλο γραφεται-,βλεπε ντεμυ-ειδα και ενα αρθρο γιαυτην-)δεν ειναι αληθινα.Και οχι,η ποιοτικη μουσικη μπορει να ειναι και εμπορικη-ισως σπανια-αλλα δεν το νομιζω.Εκτος και αν οι Radiohead μπορουν να χαρακτηριστουν εμπορικοι..

Νομιζω κανενας.Ισως ο Ιωαννιδης αλλα και αυτος παει πια..

Ο Χατζηγιάννης.. Ειναι σπουδασμένος, μουσικάρα

έγραψε απίστευτα τραγούδια σε συνθεσεις.. ελαφρολαικά, έντεχνα.. χρησιμοποίησε όμορφα όργανα (ουτι, λαουτο, ακορτντεόν, νέυ νομιζω και αλλα πνευστα).. γενικα καποτε ο Μιχάλης έκανε ΜΟΥΣΙΚΗ.. και ωραιες συνεργασιες εκανε με την γλυκερια, την αρβανιτακη, το νταράλα κτλπ.. τωρα πλεον ειναι εμπορικο προιον της σοουμπιζ και του συστηματος..

*και εννοειται πως εχει φωναρα που μπορει να πει πολυ καλα απο λαικο μεχρι ποπ

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : PanGuitar στις 10-08-2012 12:44 ]

Nero το να διαχωρίζεις τόσο πολύ τα "γουστα" με την "ποιότητα" ειναι για μένα λαθος.Κατανοητό μεν γιατι και γω έχω αυτήν την ανάγκη,δηλαδή να πω με έναν πιο επίσημο τρόπο οτι αυτα που ακουω εγω ειναι ποιοτικά και αυτά που ακούουει η πλεοψηφία ειναι δευτερα/εμπορικα κτλ.Αλλα προτιμάω να παω εναντια στο ενστικτό μου που συμφωνει μαζί σου γιατι εδω και πολλα χρόνια έχω καταλάβει οτι το να θεωρείς κάτι ποιοτικό έχει πολύ μεγάλη σχεση με αυτο που ονομάζεις γουστα.Δυστυχως η ευτυχώς δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια γιατι το τι ακριβώς ειναι ενα ποιοτικό κομμάτι.Απο τι αποτελείται?Η πως μετράμε το πόσο ποιοτικό ειναι?(Δεν το πιστεύω οτι το κάνω αυτό αλλα)Ναι ΜΠΟΡΏ να σου πω οτι ο ρουβάς ειναι ποιοτικός,και δεν μπορεις να με διαψευσεις γιατι η ποιότητα ειναι κατι υποκειμενικο,στης τελική ειναι μια ακομα γνώμη.Και ναι,παιζω κοντα στη δεκαετία κιθάρα αποτε τουλαχιστον μουσική εχω "δοκιμάσει" να γραψω(οι στοιχοι μου ηταν λίγο fail τις λίγες φορές που προσπάθησα) και παλι αυτα που λές ειναι καλό να υπαρχουν αλλα υπαρχει και αυτή η "οτι να ναι" πλευρα της μουσικής που νομίζω αφήνεις στην απέξω απλα γιατι δεν είναι "αρκετα ψαγμένη" η κάτι πρόμοιο.Μια πλευρά που για μένα βγάζει απίστευτα κομμάτια χωρίς ιδιέταιρη σκεψη η ψαξιμο.

1.- Το να είναι κάποιος ποιοτικός/έντεχνος/καλλιεργημένος/νοηματικός δεν του είναι απαγορευτικό να είναι και εμπορικός, να έχει δηλαδή πολλές καλές πωλήσεις.

2.- Το να είναι κάποιος εμπορικός/έντεχνος/έντεχνος/καλλιεργημένος/νοηματικός δεν του είναι απαγορευτικό να είναι και ποιοτικός, να έχει δηλαδή το έργο του πνευματικές εκτάσεις.

3.- Το να είναι κάποιος εγκεφαλικός/ιδιόρρυθμος/πρωτοπόρος/ερευνητής δεν είναι απαραίτητο να είναι και ποιοτικός.

3α.- Το να είναι κάποιος εγκεφαλικός/ιδιόρρυθμος/πρωτοπόρος/ερευνητής δεν του είναι απαγορευτικό να είναι και εμπορικός.

4.- Το να κατασκευάζει κάποιος σουξέ/στίχους/βιβλία/τραγούδια/πίνακες στο γόνατο δεν του είναι απαγορευτικό να είναι ο ίδιος ποιοτικός.

5.- Το να κατασκευάζει κάποιος με έλλειψη παιδείας έργα μεγαλύτερα του επιπέδου του κι αυτό να φαίνεται, δεν τον καθιστά αυτόματα ποιοτικό.

6.- κ.ο.κ.

.............................

Ποιοτικός ή εμπορικός, είναι δύο έννοιες που θέλουν κάποιο ξεκαθάρισμα. 

Ο Ξενάκης ας πούμε είναι μία ιδιόρρυθμη περίπτωση "ποιοτικού"-ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ δημιουργού.

Ο κοντός με τη γραβάτα πάλι, δεν απαγορεύει τους ΔΑΙΜΟΝΕΣ.

Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ - δεν απαγορεύει τα κλασσικά έργα.

Τα παιδιά του Πειραιά - δεν αποκλείουν την Ορχήστρα των Χρωμάτων...

κ.λ.π.

.................................

Τώρα αν κάποιος γίνεται σταρ ή πολύ ή λιγότερο διάσημος, είναι αυτονόητο.

Το φως από τη μία / αλλά και οι εμπορικοί ή οι ποιοτικοί "δημοσιογράφοι" από την άλλη μεριά, θα βοηθήσουν με κάθε τρόπο σε αυτήν την κατεύθυνση.

Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά ότι θεωρήσατε σαν ποιοτικό στα σχόλιά σας έχει σπάσει τις μουσικές φόρμες που κυριαρχούσαν την εποχή τους. Δηλαδή ο καλλιτέχνης έκανε κάτι έξω από τα δεδομένα της εποχής του. Τώρα κάποια από αυτά τα έργα έτυχαν ευρείας αποδοχής από το κοινό και έγιναν εμπορικά. Το άλλο άκρο είναι τα εύπεπτα – εμπορικά που έχουν απόλυτο στόχο την στιγμή που γράφονται την πώληση αντιτύπων. Για να γίνει αυτό πρέπει να ακολουθήσεις ευλαβικά συγκεκριμένους κανόνες που ορίζονται από την εποχή. Βασικά είναι η εύκολη γλώσσα που δεν ξεφεύγει στο παραμικρό από την καθομιλουμένη που στις λίγες φορές που ξεφεύγει χρησιμοποιεί ποιητικές φράσεις που ο μέσος ακροατής έχει ακούθσει χιλιάδες φορές. Η χρήση τυπικών εκφράσεων της εποχής είναι ένα άλλο κόλπο. Η μουσική επίσης ακολουθεί κατά γράμμα κανόνες όπως σχετικά λίγες συγχορδίες καθόλου πολύπλοκες κλπ κλπ.  Άλλωστε υποθέτω ότι πολλοί από εσάς γνωρίζετε ότι υπάρχουν πολύπλοκα λογισμικά που λαμβάνουν υπόψιν τα δεδομένα της εποχής και την ανταπόκριση του κόσμου σε συγκεκριμένες μουσικές φορμες και υπολογίζουν με μαθηματικά μοντέλα την εμπορικότητα ενός μουσικού κομματιού. Υπάρχει ορισμένη μαθηματική εξίσωση της εμπορικότητας φτιαγμένη από ομάδα επιστημόνων, μουσικών, παραγωγών κλπ. που έχει φτιαχτεί για λογαριασμό μεγάλων πολυεθνικών. Βέβαια αυτή η εξίσωση αλλάζει ανάλογα με την χώρα και την εποχή. Για παράδειγμα την δεκαετία του 80 και του 90 η χρήση πολύ παραμορφωμένης ηλεκτρικής κιθάρας με compressor που ήταν χαρακτηριστικό της Heavy Metal μουσικής ήταν αμάρτημα, που μείωνε αυτόματα την εμπορικότητα. Μετά τα μέσα της δεκαετίας του 90 βλέπαμε ακόμα και γυναίκες ερμηνεύτριες να βγαίνουν με τόσο δυνατές ροκ κιθάρες που οι μεταλάδες του 80 ούτε που είχαν ονειρευτεί. Άλλαξε η εξίσωση λοιπόν μέσα σε λίγα χρόνια. Τώρα σε αυτό το σημείο θα ήθελά να σταθώ στα Ελληνικά δεδομένα που παρουσιιάζουν αρκετό ενδιαφέρον. Στην Ελλάδα υπάρχει εδώ και δεκαετίες το σκυλάδικο που είναι εύπεπτη λαική μουσική. Κανένα πρόβλημα με αυτό, μιας και η κάθε χώρα έχει το αντίστοιχο σκυλάδικό της. Το γνωρίζω μάλιστα αυτό από πρώτο χέρι μιας έχω ζήσει σε 6 διαφορετικές χώρες και είμαι σε επαφή με την κουλτούρα πολλών άλλων. Το θέμα για εμένα είναι με την άλλη πλευρά. Όποιος δεν έκανε σκυλάδικο θεωρούνταν έντεχνος και ποιοτικός. Καταλήξαμε λοιπόν ένα μεγάλο μέρος των καλλιτεχνών να κάνει λαογραφία και όχι μουσική δημιουργία. Ένα μεγάλο μέρος των «έντεχνων» πήγαιναν και ξετρύπωναν τους κάθε λογής θαμμένους δίσκους από Αμερικάνικες ηχογραφήσεις ρεμπέτικων Σμυρνέικα, Τούρκικα, μέχρι ότι μπορεί να φανταστεί ο καθένας. Υπάρχει πρόβλημα με αυτό; Όχι βέβαια, η Δώρα Στράτου και η Δόμνα Σαμίου έχουν κάνει απίστευτη δουλειά. Όμως δεν μπορείς να θεωρείσαι δημιουργός αλλά λαογράφος όταν κάνεις κάτι τέτοιο, και στο κάτω κάτω της γραφής, ο σκυλάς χάλασε 100 φορές περισσότερη φαιά ουσία για να γράψει ένα κομμάτι, σκυλάδικο μεν, πρωτότυπο δε. Αυτό μάλιστα το κίνημα διανθίστικε με νέους δημιουργούς που έγραφαν και γράφουν ολοκαίνουργια τραγούδια τα οποία όμως είναι γραμμένα ακολουθώντας 100% τις φόρμες των σμυρνέικων, των παλιών ρεμπέτικων κλπ κλπ, χωρίς την προσθήκη ΚΑΝΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ. Το μόνο νέο αισθητικό στοιχείο σε όλα αυτά τα κομμάτια είναι η σημερινή γλώσσα και η χρήση μοντέρων τεχνικών ηχογράφησης. Το θέμα είναι ότι προσωπικά δεν θεωρώ πρωτοποριακή δουλειά ένα ρεμπέτικο του 1920 σε Dolby Surround, που ηχογραφήθηκε σε ένα από τα καλύτερα στούντιο με state-of-the-art compressors, και πολύ καλό mixing και mastering. Θεωρώ λοιπόν εκτός των διαχωρισμών που κάνουμε στην Ελληνική μουσική, καιρός είναι να διαχωρίσουμε το έντεχνο σε λαογραφικό και μη. Προσέξτε, όχι λαϊκό αλλά λαογραφικό.     

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : rodantho στις 12-08-2012 13:21 ]

[ τροποποιήθηκε από τον/την musicandria, 18-11-2020 09:54 ]

Αν ειναι να μιλησουμε για ποιοτητα πρεπει να σταθουμε στα τραγουδια και οχι στους τραγουδιστες που τα ερμηνευσαν, ουτε καν στον στιχο.

Επισης μαλλον πρεπει να φερουμε παραδειγματα κι οχι ολα να ειναι στον αερα.

Για μενα το Σε θελω σαν τρελος του Ρουβα, εχει ποιοτητα και τεχνη, οπως και το Εμεινα εδω το Ροκου, αντιθετα, ο Προσκυνητης ειναι μετριο, και τα περισσοτερα των πυξ λαξ ειναι σκουπιδια.