762 online · 210.833 μέλη
@ Μέραρχε
ορίστε το πρώτο σου θέμα...
Εγώ και η Φούσκα λατρεύουμε τα αρνητικά κόκκινα χεράκια.. έχουμε ένα πάθος με το κόκκινο και αισθανόμαστε πολύ περήφανες που δίνουμε λόγο ύπαρξης χαράς και διασκέδασης σε μερικούς συμφορουμίτες μας.
Στις μεταξύ μας συζητήσεις μερικές φορές το παρακάνουμε και καβαλώντας το καλάμι (ξέρεις, εκείνο το πτυσσόμενο που ο καθένας μας έχει στην τσέπη του και το χρησιμοποιεί κατα περίπτωση) πιστεύουμε οτι έχουμε στενή συγγένεια με τη μαμα-Τερέζα και με διάφορους ιεραποστόλους επιτελόντας κοινωνικό έργο.
Προχθές που είχα ελαφριά φαγούρα στην πλάτη η Φούσκα την θεώρησε απολύτως φυσιολογική και ήταν βέβαιη οτι θα ξεφύτρωναν φτερά αγγέλου. Ακόμη τα περιμένει. Εγώ πάλι της δώρισα με πολλή αγάπη ένα μπουκαλάκι brasso για να γυαλίζει το φωτοστέφανό της, εκείνη όμως δεν το εκτίμησε ανάλογα και με απείλησε οτι θα μου βάζει σε όλα τα σχόλια που διαφωνεί θετικό πράσινο χεράκι...
Με αυτά και μ΄αυτά ανησυχώ φοβερά μήπως χάσω τους θαυμαστές μου των αρνητικών κόκκινων χερακίων, έχω κάνει μεχρι τώρα 10 παρακλήσεις να συνεχίσει η παροχή τους και από διάφορες λεπτομέρειες που έπεσαν στην αντίληψή μου είμαι βέβαιη οτι και η Φουσκα κάνει δικές της παρακλησεις.
Ζούμε ένα συνεχές δράμα με τον φόβο οτι κάποια στιγμή θα γίνουμε ασήμαντες και αδιάφορες και ούτε ένας συμφορουμίτης δεν θα ασχολείται πλέον μαζί μας να μας βάζει αρνητικό 
Θα θέλαμε την "επιστημονική" σου γνώμη επί του θέματος... Υπάρχει γιατρειά "γιατρέ" ?
Διφορουμενες οι αποψεις επι του θεματος τελικα... Παντα ηθελα να μαι το κεντρο του κοσμου...Φοβομουν την μοναξια και την απομονωση...Στηριξτε με...Και μαιρη σου υποσχομαι δεν θα σου ριξω ΠΟΤΕ πρασινο χερακι...
Μεραρχε ελπιζω να κατανοησεις την ψυχολογικη μου εκρηξη και να με στηριξεις οσο μπορεις με την μαιρη...ΜΗ σε ευχαριστω που με προσεχεις....
χαχαχα
Πρωτον θελω να πω ένα μεγάλο μπράβο που το σκεφτηκες όλο αυτο.
Κοιταξε κορίτσι μου το θέμα είναι ψυχολογικό. Σας έχει μείνει καποιο παιδικό τραυμα με το κόκκινο και τα χεράκια. Περάστε κάποια στιγμή από το γραφείο μου να κάνουμε κάποιες συνεδρίες
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mary_omikron στις 27-08-2012 22:45 ]
Επισης πιστεύω πως φοβάστε να αντιμετωπίσετε την απόρριψη της απόρριψης(κόκκινο χεράκι) αλλά κάποια στιγμή πρέπει να το αντιμετωπισετε
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mary_omikron στις 27-08-2012 22:45 ]
Παράθεση:
|
Μέραρχε,
δεν αμφισβητώ την καλή σου πρόθεση. Αναρωτιέμαι, όμως, το πόσο σοβαρά έχεις σκεφθεί τις πιθανές συνέπειες αυτής της καλής σου πρόθεσης, αλλά και του ρόλου που προτίθεσαι να αναλάβεις. Αναφέρεις χαρακτηριστικά πως είσαι καλός ψυχολόγος, όχι επειδή έχεις σπουδάσει αλλά γιατί έχεις πολλούς φίλους και φίλες!!!
Για να μπορέσει κάποιος να ασκήσει στοιχειωδώς το επάγγελμα του ψυχολόγου απαιτούνται σπουδές τουλάχιστον 7-8 ετών. Η ψυχική υγεία ενός ατόμου -όπως και η σωματική- δεν είναι κάτι με το οποίο μπορεί κάποιος να «παίζει», να πειραματίζεται και να περνά «ευχάριστα» την ώρα του.
Πώς είναι δυνατόν να προτείνει κάποιος «λύσεις» για κάποιο σοβαρό πρόβλημα ενός ΑΓΝΩΣΤΟΥ σ΄αυτόν προσώπου, όταν πλέον και οι πιο αδαείς γνωρίζουν πως δεν υπάρχει καμία γενικώς ισχύουσα λύση για το ίδιο πρόβλημα; Μια «λύση» που βοηθά κάποιον μπορεί να είναι καταστροφική για κάποιους άλλους. Είσαι διατεθειμένος να αναλάβεις αυτήν την τεράστια ηθική ευθύνη; Αν υπήρχε κάποιο θαυματουργό εγχειρίδιο ή Τσελεμεντές επίλυσης ψυχολογικών προβλημάτων, τότε ποιος ο λόγος να σπουδάζουν χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο και για τόσα χρόνια ψυχολογία/ψυχιατρική;
Το ενδεχόμενο να έχουμε βοηθήσει αποτελεσματικά κάποιους φίλους ή γνωστούς μας σε κάποιες δύσκολες στιγμές τους δεν σημαίνει πως έχουμε αναχθεί σε ειδικούς επίλυσης ψυχικών προβλημάτων. Κάθε άτομο κουβαλά εντός του την προσωπική ιστορία και τα βιώματά του μέσα από τα οποία φιλτράρει και διαμορφώνει τον τρόπο που βιώνει την πραγματικότητα, τις σχέσεις και το οτιδήποτε του συμβαίνει. Άρα, λοιπόν, έχουμε τόσες εκδοχές και τρόπους αντιλήψεις της πραγματικότητας και του οποιουδήποτε προβλήματος όσοι και οι άνθρωποι γύρω μας. Χωρίς τη γνώση της προσωπικής ιστορίας αυτού που βιώνει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, ΔΕΝ είναι δυνατόν να είμαστε σίγουροι πως προτείνουμε τη «σωστή» λύση ή τις πιθανές επιπτώσεις που αυτή μπορεί να έχει. Αλλά ακόμα και αν τη γνωρίζαμε, με ποιες προϋποθέσεις θα αναλαμβάναμε την ευθύνη να «λύσουμε» το πρόβλημα του άλλου; Επειδή η σοβαρότητα των επιπτώσεων μιας παρέμβασής μας σε κάποιο ψυχικού τύπου πρόβλημα δεν είναι άμεσα μετρήσιμη ή ορατή, σημαίνει πως μπορεί ο καθένας μας να αυτοσχεδιάζει και να υιοθετεί το ρόλο του ειδικού;
Κανένας δεν γίνεται γιατρός επειδή έχει φίλους νοσοκόμους ή γιατρούς, κανένας γιατρός δεν προτείνει θεραπεία ΠΡΙΝ πάρει πλήρες ιστορικό και κάνει διάγνωση, και κανένας γιατρός δεν ασκεί ιατρική τηλεφωνικά ή διαδικτυακά χωρίς προηγουμένως να έχει ακροαστεί, ψηλαφίσει ή ρωτήσει μία σειρά από σημαντικές ερωτήσεις τον ασθενή του. Τα ίδια συμπτώματα μπορεί να υποκρύπτουν πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ασθένειες, τόσο στη σωματική όσο και στην ψυχική υγεία, γι΄αυτό και απαιτείται ΠΑΝΤΑ η άμεση επαφή και συζήτηση με το ίδιο το άτομο/ασθενή πριν την οποιαδήποτε θεραπευτική παρέμβαση.
Παράδειγμα: κάποτε, κάποιοι ξεκίνησαν μία βιωματική ομάδα, η οποία περιελάμβανε, μεταξύ άλλων, και μία σειρά «ασκήσεων» που προϋπέθεταν την άμεση σωματική επαφή μεταξύ των συμμετεχόντων. Τέτοιου είδους ομάδες, όπως και κάθε ψυχοθεραπευτική ομάδα άλλωστε, προαπαιτεί την πλήρη εκτίμηση του ψυχολογικού στάτους των συμμετεχόντων προς αποφυγή διαφόρων παρενεργειών και για τη διασφάλιση της ψυχικής ισορροπίας των συμμετεχόντων. Η εκτίμηση αυτή ήταν πλημμελής ή λανθασμένη για μία κοπέλα που συμμετείχε και η οποία -επειδή είχε μια ψυχοπαθολογία που αποτελούσε απόλυτη αντένδειξη για τη συμμετοχή της σε τέτοιου τύπου ομάδα- έκανε ένα σοβαρό ψυχωσικό επεισόδιο από το οποίο πολύ δύσκολα ανέκαμψε…
Με την πρόοδο της μοριακής βιολογίας και της γενετικής, έχει διαπιστωθεί αυτό που σε μεγάλο βαθμό ήδη γνωρίζαμε εμπειρικά, πως, δηλαδή, μία θεραπεία ή ένα φαρμακευτικό σκεύασμα για μία ασθένεια έχει πολύ διαφορετικές επιπτώσεις σε διαφορετικούς ασθενείς. Το ίδιο, όπως προανέφερα, ισχύει και για τις ψυχικές ασθένειες και για τις διάφορες παρεμβάσεις, φαρμακευτικές ή λεκτικές.
Είναι πολύ διαφορετικό να εκφράζουμε την άποψή μας ΓΕΝΙΚΩΣ για κάποιο πρόβλημα ή θέμα που συζητάται στο φόρουμ, και άλλο να την εξατομικεύουμε χωρίς να γνωρίζουμε το παραμικρό για το background του συγκεκριμένου ατόμου.
Το ότι αναφέρω τόσα πολλά για μία καλοπροαίρετη πρόταση οφείλεται στο ότι ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αφορά τη σωματική ή ψυχική υγεία ατόμων ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να το αντιμετωπίζουμε με τη δέουσα σοβαρότητα, ηθική και ευθύνη γιατί οι συνέπειες ακόμα και μιας καλής προαίρεσης μπορεί να είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΕΣ έως ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ, και αυτό μπορώ να σας το διαβεβαιώσω στο έπακρο. Η κλώσα, στην προσπάθειά της να προστατεύσει τα κλωσόπουλά της από τον αετό που τριγυρνά από πάνω τους, τα σφίγγει δυνατά κάτω από τα φτερά της, αλλά κάποιες φορές αυτό το σφίξιμο αποβαίνει μοιραίο…
Θα διαφωνήσω με τον sven μόνο σχετικά με την υπογραφή του... (και γενικότερα με τον Νίτσε ). Ότι δεν μπορεί να σε σκοτώσει, μπορεί να σε "θάψει ζωντανό" και δεν σε δυναμώνει απαραίτητα.
Όσον αφορά την πρόταση του Μέραρχου την θεωρώ ειλικρινή και ανιδιοτελή μεν ( σε αντίθεση με άλλους που το κάνουν αυτό εν κρυπτώ) αλλά την παρομοιάζω με την αφέλεια του γαϊδουριού που προτίθεται να σηκώσει ένα φορτίο το οποίο στην συνέχεια, ούτε να κουβαλήσει θα μπορεί, ούτε να ξεφορτωθεί...
Μην παίζετε με τα συναισθήματα των ανθρώπων, γιατί δεν ξέρετε την δύναμή τους...
(...τι μου΄ρθε κι ανακατεύτηκα πάλι??... να το σβήσω??... δε γαμιέται... άστο. )
Φίλε Sven όλα αυτα που γράφεις είναι απολύτως σωστα και λογικά αλλά εγω δε λέω γραψτε τα ψυχολογικά προβλήματα που έχετε π.χ αν πέθανε καποιος δικος σας και δε μπορείτε να το ξεπεράσετε, μιλάω για ψιλοπροβλήματα δηλαδή το πως θα ρίξω αυτή την κοπέλα , εχω το ταδε ταλέντο τι μπορώ να κάνω με αυτο. Το είπα δεν είμε ειδικός σε κάποιο τομέα απλά θέλω να βοηθήσω και να βοηθηθώ ταυτοχρονα από εσας, ολοι μαζι απαντάμε στις ερωτήσεις μας.
Παιδια επειδη καταντάει κουραστικό ουτε θα πω σε κανέναν να αυτοκτονήσει ουτε θα τρελαθει, το μονο που θα πάθει είναι να παρει μερικές αποψεις για το ζήτημα του απο όλους εμάς.Είναι απλό το ξαναλέω ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ
Δεν είμαι ουτε χαζός ούτε αφελής, εάν υπάρξει κάποια σοβαρή ερωτηση που θα σταλει σε μενα, η απαντηση θα είναι να μιλήσει σε κάποιον άλλο και πως εμείς δε μπορούμε να βοηθήσουμε.
Επίσης η διαφορα και το πλεονέκτημα του να γίνει αυτό σε ένα blog και να μη γίνονται οι ερωτήσεις στο φόρουμ είναι οτι ο χρήστης που θέλει να κάνει μια ερώτηση μπορεί να μείνει κρυφός εάν το θέλει.
Αυτο που σας έχει μπερδέψει είναι το όνομα "Ψυχολόγος του ΜusicHeaven", δείτε το αλλιώς και πείτε πως είναι "Φιλικές συμβουλές στο MusicHeaven" ενταξει τωρα ευχαριστηθήκατε ;;;
σε κάθε αξιοπρεπές περιοδικό που σεβότανε τον εαυτό του, στην πιο σκοτεινή μάλιστα περίοδο του ανθρώπινου ελληνικού βίου, πόνου - φρίκης - σπαραγμού, (εξορίες, μετεμφυλιακή εποχή, μνήμες πικρές, ανάπηροι, φτώχεια, δυστυχία, παραπέτασμα, μετανάστευση), είχε ειδική στήλη που κάποιος/α, έγραφε/απαντούσε, σε χιλιάδες επί χιλιάδων επιστολών...
η Αγνή, η Μαίρη, η Μαλβίνα, η άγνωστη τάδε και η άγνωστη δείνα, που πολλές, μάλιστα, φορές, ήσαν άνδρες πίσω από τη σύνταξη των απαντήσεων...
1.000.000 - 1.500.000 - 800.000 - 600.000 - 350.000 τεύχη την εβδομάδα... με αυτά τα τιράζ, φανταστείτε πόσες χιλιάδες ήσαν οι επιστολές, που ελάμβαναν οι υπεύθυνοι της κάθε στήλης τότε...
Ρομάντσο, Βεντέτα, Φαντάζιο, Οικογενειακός Θησαυρός, Γυναίκα κ.α.π. κ.α.π.
ακόμα και οι εφημερίδες, οι πανελλαδικές, είχαν στήλες ανάλογες...
σε τι ζημιώθηκαν οι αναγνώστες που στέλνανε τις επιστολές ή αυτοί οι αναγνώστες που διάβαζαν τις απαντήσεις αυτές...
δεν αναφέρθηκε ποτέ, ούτε ένα κακό περιστατικό...
εφ' όσον όλα θα γίνονται στο φως της επίσημης δημοσιότητας, εφ' όσον ανά πάσα στιγμή μπορεί να επέμβει το Μ/Η, δε βλέπω το λόγο γιατί να μη γίνει...
η ηλικία των τότε, δεν ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή του Μέραρχου...
οι γνώσεις τους δε περί ψυχολογίας, ήσαν οι ίδιες με τις γνώσεις που είχαν και έχουν ακόμα και σήμερα οι ψυχολόγοι... (άσχετοι δηλαδή)
κι ας μην εξυψώνουμε τόσο πολύ μία μη επιστήμη, που δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από θρησκείες και φάρμακα... βαριά ψυχοφάρμακα... από ψυχολόγους που αποδέχονται ακόμα και τον εξορκισμό...
ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΡΙΣΤΟΙ (!!!) ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ...
η ψυχολογία όμως είναι ακόμα σε σπαργανώδη κατάσταση...
Μέραρχε, καλή συνέχεια... στα δύσκολα πάντως η ετοιμότητά σου να σε οδηγεί στους ειδικούς, γιατί καλός ο αυτοσχεδιασμός, (έχει και την πλάκα του), αλλά μέχρις ορίων επιτρεπτών και μόνο...
επειδή κάποιος μπορεί να πει πως δεν ξέρουμε στα ΠΜ τι συμβουλές πέφτουν... ούτε και τότε γνωρίζανε, μιας και τη διεύθυνση του αναγνώστη την είχε ο συντάκτης της στήλης...
επίσης, οι στήλες αυτές, μαζί με θέατρα - σινεμά - κοινωνικά (κηδείες γάμοι) - φαρμακεία, ήσαν πολύ υποτιμημένες, αλλά θεωρούντο ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΙ για τη Σύνταξη...
Πολλά - πάρα πολλά, σπουδαία ονόματα του ύστερα, ξεκίνησαν αμισθί, άγνωστοι, άσημοι, από αυτές τις στήλες, για να εξελιχθούν σε τεράστια ονόματα, όλου του γραπτού, αλλά του θεατρικού κινηματογραφικού τηλεοπτικού λόγου...
αφού η αρχισυνταξία συμφωνεί, Μέραρχε καλή αρχή...
Υ.Γ. (ουσίας): ας συμφωνηθεί μεταξύ των δύο μερών, (αρχισυνταξίας και στήλης), για το ποια θέματα απαγορεύονται ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ...
Υ.Γ.-2 άϊντες Μέραρχε, καλή πατησιά στο πρώτο σου σκαλάκι... με προσοχή...
Y.Γ.-3 ΜΑΣ ΓΡΑΦΕΤΕ ΣΑΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ, ας πάρει άλλο όνομα η στήλη...
-----------------
ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ - FAIDON ALKINOOS
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : faidonalkinoos στις 28-08-2012 09:34 ]
Παράθεση:
|
Αλλά μπορεί μάλιστα ο Μέταρχος, για να δώσει ώθηση στο μπλογκ του να κάνει αυτό που κάνουν τόσοι και τόσοι: «Να ξεκινήσει μια φανταστική ιστορία με μια φανταστική συζήτηση που θα του έκανε ένα μέλος του φόρουμ, έστω και αν αυτή δεν έγινε ποτέ».
Θυμάμαι παλιά, ένας έμπορος ψιλικών, στην οδό Δαμάρεως στο Παγκράτι, είχε εξιστορήσει στους δημοσιογράφους με κάθε λεπτομέρεια, πως ο κατηγορούμενος για την υπόθεση της «17 Νοέμβρη» Δημήτρης Κουφοντίνας, είχε μπεί στο μαγαζί του και του είχε μιλήσει για τη ζωή του.
Η συνέντευξη του έμπορου ψιλικών σχετικά με τις εξομολογήσεις του Κουφοντίνα είχε μεγάλη ακροαματικότητα και έδειξε τις προτιμήσεις των Ελλήνων ακροατών, γεγονός που έδειξε και πόσο πετυχημένα κάποιοι παρόμοιοι δέκτες εξομολογήσεων αναγνωστών στηλών περιοδικών, διασκέδαζαν επί χρόνια τους αναγνώστες τους.
Φαίδωνα,
ειλικρινά, με εκπλήσσει το ότι στην «επιχειρηματολογία» σου -για το αν είναι φρόνιμο ή όχι να εκτίθενται, να συζητούνται και να προτείνονται διαδικτυακές «λύσεις» από τον ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ για τα ψυχολογικά προβλήματα διαφόρων ατόμων- υπεραπλουστεύεις ατεκμηρίωτα, άδικα, και με τόση ευκολία (και με τι κριτήρια και γνώσεις άραγε;), τσουβαλιάζοντας και απαξιώνοντας καταξιωμένες επιστήμες (ψυχολογία και ψυχιατρική) καθώς και το σύνολο σχεδόν των λειτουργών τους, αποκαλώντας τους άσχετους και τσαρλατάνους!!!
Καταρχήν, θα πρέπει να διευκρινίσω μία βασική διαφορά ανάμεσα σε έναν ψυχολόγο και έναν ψυχίατρο, που, απ΄ότι φαίνεται από τα γραφόμενά σου, δεν γνωρίζεις, κάτι που διευρύνει τη σύγχυση γύρω από το θέμα των αρμοδιοτήτων των δύο επιστημών. Ένας ψυχολόγος ΔΕΝ έχει την εκπαίδευση και άρα το δικαίωμα να συνταγογραφεί φάρμακα. Αυτό είναι αποκλειστικό δικαίωμα και ευθύνη των ψυχιάτρων.
Επίσης, γράφεις πως «…σε κάθε αξιοπρεπές περιοδικό που σεβότανε τον εαυτό του -και ως παραδείγματα τέτοιων περιοδικών αναφέρεις το Ρομάντζο, τη Βεντέτα, το Φαντάζιο κ.ά.(!!!), ακόμα και οι εφημερίδες- …είχαν στήλες ανάλογες…»!!! Θεωρείς, λοιπόν, τα παραπάνω ως τεκμηριωμένο και επιστημονικό επιχείρημα για να «νομιμοποιηθεί» η πρόταση του φίλου Μέραρχου και για να στείλεις στον κάλαθο των αχρήστων επιστήμες που διδάσκονται από τα κοινά έως τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, αποκαλώντας τες ως «μη επιστήμες». Δικαίωμά σου να έχεις την όποια γνώμη ή εκτίμηση για την οποιαδήποτε επιστήμη ή το οποιοδήποτε θέμα. Όταν, όμως, την καταθέτεις δημόσια, και μάλιστα με αυτόν τον αφοριστικό, απαξιωτικό, «ναΐφ» και επικίνδυνο, θα έλεγα, τρόπο, τότε ΟΦΕΙΛΕΙΣ να την τεκμηριώσεις με επίσης τεκμηριωμένα επιχειρήματα.
Αναφέρεις, επίσης, «…σε τι ζημιώθηκαν οι αναγνώστες που στέλνανε τις επιστολές ή αυτοί οι αναγνώστες που διάβαζαν τις απαντήσεις αυτές…».
Μα ακριβώς αυτό ούτε το γνωρίζουμε ούτε ποτέ θα το μάθουμε, κι αυτό είναι το ανησυχητικό, δηλαδή να δίνονται από ερασιτέχνες έως άσχετους με το θέμα οδηγίες επίλυσης σοβαρών συχνά προβλημάτων χωρίς ποτέ να μαθαίνουμε τις ενδεχόμενες επιπτώσεις τους και στο πως χειρίστηκε ο καθένας τους τη συγκεκριμένη οδηγία ή «λύση» που του δόθηκε. Για παράδειγμα, μπορεί η αυτονόητη για ένα μέσο άτομο προτροπή -που βρίσκεται σε μια επώδυνη και αδιέξοδη σχέση- «Θα πρέπει να χωρίσεις», για κάποια άτομα να είναι αβάσταχτη και να οδηγήσει σε απόγνωση με τις όποιες πιθανές συνέπειες. Ποιος μπορεί να το γνωρίζει αυτό, αν δεν είναι ειδικός και μάλιστα εξ αποστάσεως; Δεν θεωρώ πως οι περισσότεροι που θα λάβουν κάποια τέτοια «λύση» θα αυτοκτονήσουν -εξάλλου δεν είναι αυτό η μόνη πιθανή έκβαση- αλλά το ενδεχόμενο έστω και ΕΝΑΣ να πληρώσει ακριβά το γυαλί ή τον έστω και καλοπροαίρετο ερασιτεχνισμό μας, θεωρώ πως αρκεί για να καταστήσει μια τέτοια ενέργεια ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΗ.
Στη συνέχεια, αναφέρεις: «…κι ας μην εξυψώνουμε τόσο πολύ μία μη επιστήμη, που δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί από θρησκείες και φάρμακα... βαριά ψυχοφάρμακα... από ψυχολόγους που αποδέχονται ακόμα και τον εξορκισμό...»
Πουθενά στον κόσμο και σε κανένα αναγνωρισμένο πανεπιστήμιο δεν υπάρχει η παραμικρή σχέση ανάμεσα στις σπουδές ψυχολογίας και ψυχιατρικής με τη θρησκεία ή τον εξορκισμό!!! Αν γίνεται κάτι τέτοιο από κάποιους -αυτό δεν το έχω ξανακούσει- η προσωπική ευθύνη του κάθε μεμονωμένου επιστήμονα δεν μπορεί να χρεώνεται στην επιστήμη που εκπροσωπεί. Με τη λογική αυτή, επειδή κάποιοι γιατροί εμπορεύονται μοσχεύματα ή επικαλούνται διάφορα γιατροσόφια και συσκευές ως θαυματουργές για να θησαυρίσουν σε βάρος αφελών ή απελπισμένων, θα έπρεπε να ευθύνεται η ιατρική επιστήμη στο σύνολό της. Το ίδιο αφορά και για τη βιολογία, τη χημεία, τη φυσική κ.ά., επειδή κάποιοι βιολόγοι, χημικοί, φυσικοί κ.τ.λ. ασχολούνται με την παρασκευή βιολογικών, χημικών ή ατομικών όπλων θανάτου… Πριν από 3 χρόνια, ένας νεαρός μου ανέφερε πως η αφροδισιολόγος, στην οποία απευθύνθηκε για ψείρες γεννητικών οργάνων που είχε κολλήσει στις διακοπές του από μία ευκαιριακή καλοκαιρινή περιπέτεια, του είπε πως οι ψείρες ήταν η τιμωρία του για το ότι είχε προγαμιαίες σεξουαλικές σχέσεις!!! Να χρεωθεί και αυτό στην ιατρική…;;;
Τώρα, όσον αφορά στη χρήση ψυχοφαρμάκων, μπορεί κάποιοι -και πολύ σωστά- να έχουν διαφορετικές απόψεις για την έκταση ή για τον τρόπο χορήγησής τους, όπως και για τις προϋποθέσεις ή τα κριτήρια χορήγησής τους, αλλά πλέον λίγοι είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως δεν έχει κανένα νόημα ή δεν είναι απαραίτητη η χορήγηση ψυχοφαρμάκων, σε κάποιες συγκεκριμένες, τουλάχιστον, καταστάσεις. Αλλά ακόμα και αν κάποιος διαφωνεί με τη χορήγηση φαρμάκων, αυτό δεν μπορεί να αποτελεί το απόλυτο κριτήριο απαξίωσης ή απόρριψης μιας ολόκληρης επιστήμης. Υπάρχουν και κάποιοι -σχετικοί και άσχετοι- που υποστηρίζουν -καλοπροαίρετα θέλω να πιστεύω- στην απαγόρευση των χημειοθεραπειών. Ακόμα και αν έχουν δίκιο, αυτό σημαίνει πως οι πολέμιοι των χημειοθεραπειών έχουν το δικαίωμα να αποκαλούν την ιατρική ως «μη επιστήμη», όπως εσύ αποκαλείς για παρόμοιους λόγους την ψυχιατρική και την ψυχολογία τις οποίες μάλιστα συγχέεις;
Φαίδωνα, πραγματικά εξεπλάγην, από τις ακραίες, παντελώς ατεκμηρίωτες και αφοριστικές απόψεις σου για μια ολόκληρη επιστήμη και έναν ολόκληρο επιστημονικό κλάδο. Δεν μας είχες συνηθίσει σε κάτι τέτοιο και συνήθως -τουλάχιστον όσες φορές έτυχε να σε διαβάσω- είχες απόψεις νηφάλιες, ισορροπημένες και τεκμηριωμένες.
-----------------
Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : sven στις 28-08-2012 16:18 ]
Παράθεση:
|
Ενώ, αντίθετα, Φαίδωνα, έχεις μάθει α)τι ακριβώς συμβουλές δίνουν μέσα στα γραφεία τους οι ψυχολόγοι και β) τι συνέπειες, ενδεχομένως αρνητικές είχαν οι όποιες συμβουλές των ψυχολόγων, στις ζωές των πελατών τους, αν συνέχισαν οι πελάτες τους να ζουν, αν αυτοκτόνησαν, αν σκότωσαν τη γυναίκα τους, αν οργάνωσαν ληστεία, αν κατέληξαν σε ναρκωτικά, αν γράφτηκαν μέλη της Χρυσής Αυγής κλπ.
Βλέπεις, κάθε άνθρωπος που αυτοκτονεί, γράφει σε ένα χαρτί δίπλα του και πόσους ψυχολόγους έχει επισκεφτεί προηγουμένως και τι συμβουλές του έδωσαν. Επομένως μπορείς να συγκρίνεις με τις συμβουλές που έδιναν σε αναγνώστες του Ρομάντζο, Φαντάζιο κλπ.
Παράθεση:
|
Ενώ, αντίθετα, Φαίδωνα, το γεγονός ότι δεν έχει δημοσιοποιηθεί ούτε καν μία καταδίκη Έλληνα Ψυχολόγου από το Σύλλογο Ελλήνων Ψυχολόγων, το Ελληνικό Ψυχολογικό Σύλλογο ή οιοδήποτε άλλο συντεχνιακό όργανο, από το 1830 μέχρι σήμερα, πρέπει να σε κάνει να συμπεράνεις ότι όλα βαίνουν καλώς στο επάγγελμα των Ψυχολόγων και δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχεί κανείς και να καταφεύγει σε συμβουλές … μη ψυχολόγων.
Παράθεση:
|
Πέσαμε από τα σύννεφα, Φαίδωνα.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : NikosVy στις 28-08-2012 17:43 ]
Φίλε sven: δεν είμαι ακραίος δεν υπήρξα ποτέ ακραίος...
το πάρα κάτω άρθρο, είναι επίσημο και τεκμηριώνει κατ' εμέ, το περί μη επιστήμης...
Φαίνεται πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο ευρύ κοινό που δεν γνωρίζουν τις διαφορές μεταξύ αυτών των επαγγελματιών και υπάρχει μια σχετική σύγχυση ως προς το τι κάνουν και ποια είναι η εκπαίδευσή τους. Το θέμα αυτό είναι σχετικά πολύπλοκο, και όχι μόνο γιατί η απάντηση εξαρτάται από το σε ποια χώρα σπούδασε/εκπαιδεύτηκε ο επαγγελματίας, ειδικά καθώς υπάρχουν πολλοί επαγγελματίες που έχουν σπουδάσει στην αλλοδαπή. Στην Αγγλία και την Αμερική για παράδειγμα, τα συστήματα εκπαίδευσης αλλά και πρακτικής είναι πολύ διαφορετικά από την Ελλάδα. Εδώ θα προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα δίνοντας κάποιες πληροφορίες σε εισαγωγικό επίπεδο.
Στη Ελλάδα αναγνωρίζονται από το Υπουργείο Υγείας, μόνο τα επαγγέλματα Ψυχολόγος και Ψυχίατρος. Αυτό σημαίνει πως μόνο οι δύο αυτοί επαγγελματίες δικαιούνται νομίμως να παρέχουν ψυχολογικές θεραπείες και κατέχουν την προβλεπόμενη άδεια ασκήσεως επαγγέλματος για όλη την επικράτεια.
Πρώτα θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η ψυχολογία έχει πολλούς κλάδους ειδίκευσης. Μερικοί από αυτούς αναφέρονται στο παρακάτω σχήμα. Το πτυχίο του ψυχολόγου στην Ελλάδα περιλαμβάνει εισαγωγικά μαθήματα στους περισσότερους από αυτούς τους κλάδους της ψυχολογίας και αργότερα ο ψυχολόγος μετεκπαιδεύεται, πανεπιστημιακά, σε κάποιον από αυτούς τους κλάδους. Τα μαθήματα που θα πάρει έναςψυχολόγοςστο πρώτο του πτυχίο εξαρτώνται από την χώρα και το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο στο οποίο θα σπουδάσει. Στο πανεπιστήμιο του Essex στην Αγγλία, για παράδειγμα, το πτυχίο ψυχολογίας έχει μια γενικότερα γνωστική (ή αλλιώς γνωσιακή) κατεύθυνση, χωρίς όμως να περιορίζεται σε αυτήν.
Αντίστοιχα, υπάρχουν πολλά είδη ψυχοθεραπείας. Η ψυχοθεραπεία λοιπόν είναι ένας όρος ομπρέλα κάτω από την οποία βρίσκουμε διάφορα είδη ψυχοθεραπείας. Δύο από αυτά είναι η ψυχανάλυση και η ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία. Επιπλέον, υπάρχουν κάποιες μικρές διαφορές μεταξύ ψυχανάλυσης και ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας, κυρίως στην εκπαίδευση, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που δεν ανήκει στο παρόν. Αρκεί, προς στιγμήν, να πούμε πως ο ψυχαναλυτής και ο ψυχαναλυτικός ψυχοθεραπευτής αντλούν τις γνωσεις τους και βασίζουν την εκπαίδευσή τους στην ίδια ψυχαναλυτική θεωρία.
Ο ψυχίατρος έχει σπουδάσει ιατρική (6 χρόνια σπουδών) και μετέπειτα ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική (άλλα 5 χρόνια). Ως πιστοποιημένος γιατρός, είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει φάρμακα σε περίπτωση ψυχικής ασθένειας, σε αντίθεση με τον ψυχολόγο, τον ψυχαναλυτή ή τον ψυχοθεραπευτή που καθώς δεν είναι γιατροί δεν μπορούν να δώσουν φαρμακευτική αγωγή. Συνήθως χρησιμοποιεί το βιολογικό μοντέλο διάγνωσης και αντιμετώπισης του προβλήματος του ασθενή. Σύμφωνα με αυτό, τα συμπτώματα που έχει ο ασθενής οφείλονται σε κάποια σωματική δυσλειτουργία (για παράδειγμα του κεντρικού νευρικού συστήματος). Για να το κρίνει αυτό κοιτάζει τα συμπτώματα του ασθενή και σύμφωνα με αυτά (και την συχνότητά τους) κάνει διάγνωση της ασθένειας. Στην περίπτωση της κατάθλιψης για παράδειγμα, μπορεί να κρίνει πως η έλλειψη αρκετής ποσότητας των νευροδιαβιβαστών σεροτονίνη ή ντοπαμίνη στον οργανισμό είναι αυτή που ευθύνεται για τα συμπτώματα και συνεπώς δίνει φάρμακα που αυξάνουν την έκκριση και διευκολύνουν την κυκλοφορία αυτών των νευροδιαβιβαστών στο νευρικό σύστυμα, ώστε να ανακουφιστεί ο ασθενής από τα συμπτώματά του.
Ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι ψυχίατροι κοιτούν τον άνθρωπο στην ολότητά του και μεσα στο κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο κινείται, μιλώντας μαζί του για την ζωή του πριν και τώρα και βοηθώντας τον να καταλάβει τι είναι αυτό που του συμβαίνει. Κάποιοι ψυχίατροι ενδιαφέρονται να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους προς μια κατεύθυνση λιγότερο ιατρική και ειδικεύονται σε κάποιο είδος ψυχοθεραπείας όπως η ψυχανάλυση. Δεν είναι σπάνιο ο ψυχίατρος να σταματήσει να ασκεί την ψυχιατρική προς χάριν της ψυχαναλυτικής μεθόδου αντιμετώπισης ψυχικών διαταραχών και προβλημάτων, ωστόσο παραμένει θετικό το γεγονός ότι ως ψυχίατρος μπορεί να δώσει και φαρμακευτική αγωγή αν αυτό είναι απολύτως απαραίτητο. Αν για παράδειγμα ήταν μονάχα ψυχοθεραπευτής θα έπρεπε να παραπέμψει τον θεραπευόμενο σε έναν ψυχίατρο που θα αναλάμβανε το ιατρικό κομμάτι ο οποίος σε αυτή την περίπτωση δεν θα έχει την γνώση που έχει αποκτήσει ο ψυχοθεραπευτής για τον θεραπευόμενό του μέσα από τις συνεδρίες που έχουν ήδη κάνει. Θα μπορεί όμως σε συνεργασία με τον ψυχοθεραπευτή, πάντα με την απόλυτη διατήρηση του απόρρητου και γνωρίζοντας ότι ο θεραπευόμενος βρίσκεται ήδη στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία, να έχει τις απαραίτητες επιπλέον πληροφορίες ώστε να δώσει την σωστή φαρμακευτική αγωγή.
Η ψυχοθεραπεία, ή αλλιώς ψυχολογική θεραπεία, έχει την μορφή συζήτησης μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου και δεν περιλαμβάνει την φαρμακευτική αγωγή. Ο ψυχοθεραπευτής ασκεί το είδος ψυχοθεραπείας στο οποίο μετεκπαιδεύτηκε, χωρίς απαραίτητα αυτή η μετεκπαίδευση να είναι πανεπιστημιακή. Υπάρχουν πολλά έγκυρα και αξιόπιστα κέντρα εκπαίδευσης ψυχοθεραπείας, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ανάλογα με το είδος ψυχοθεραπείας. Το πτυχίο ψυχολογίας από μόνο του στην Ελλάδα αλλά και στην Αγγλία δεν περιλαμβάνει κανενός είδους εκπαίδευση στην ψυχοθεραπεία. Μια τέτοια εκπαίδευση απαιτεί χρόνια σπουδών, επί του πτυχίου ψυχολογίας, σε θεωρητικά μαθήματα και πολλές ώρες πρακτικής κάτω από εποπτεία. Στην περίπτωση της ψυχανάλυσης και της ψυχαναλυτικής ψυχοθεραπείας, απαιτείται επιπλέον ο ίδιος ο εκπαιδευόμενος να ψυχαναλυθεί κατά την διάρκεια όλης της εκπαίδευσής του (σε μερικά εκπαιδευτικά κέντρα μάλιστα είναι απαραίτητο η ψυχανάλυσή του να έχει αρχίσει πριν ξεκινήσει η εκπαίδευσή του). Το τελευταίο δεν είναι απαραίτητο για την εκπαίδευση άλλων ειδών ψυχοθεραπείας.
Η ψυχοθεραπεία μπορεί να είναι βραχύχρονη, με συγκεκριμένο αριθμό συνεδριών, ή μακρόχρονη χωρίς να ορίζεται από την αρχή η ημερομηνία που θα τελειώσει. Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται από τον ψυχοθεραπευτή και η αντιμετώπιση του θεραπευόμενου, όπως και η κατανόηση των θεμάτων που τον απασχολούν διαφέρουν σε κάθε είδος ψυχοθεραπείας.
Ο ψυχολόγος με πτυχίο ψυχολογίας από το Ελληνικό πανεπιστήμιο δύναται νομικά, χωρίς περαιτέρω εκπαίδευση να παρέχει ψυχολογική υποστήριξη στους πελάτες του. Το δικαίωμα αυτό του το δίνει το Υπουργείο Υγείας, που του παρέχει άδεια εξάσκησης του επαγγέλματος του ψυχολόγου σε όλη την επικράτεια. Το ότι το Ελληνικό κράτος του παρέχει αυτή την άδεια δεν σημαίνει πως ο ψυχολόγος γνωρίζει πώς να ασκεί την ψυχοθεραπεία. Δίχως περαιτέρω εκπαίδευση σε κάποιο είδος ψυχοθεραπείας δεν θα έχει τις απαραίτητες γνώσεις και τεχνικές.
Αντίστοιχα, στην Αγγλία, το πτυχίο ψυχολόγου (το Bachelor) που απαιτεί φοίτηση τριών χρόνων, σε αντίθεση με τα τέσσερα χρόνια του ελληνικού πτυχίου ψυχολογίας, δεν αρκεί για να ασκήσει ο ψυχολόγος το επάγγελμα του ψυχολόγου σε κάποιον από τους παραπάνω κλάδους και σίγουρα όχι για να παρέχει ψυχοθεραπεία. Για να αναγνωριστεί λοιπόν ο ψυχολόγος από τον Βρετανικό Ψυχολογικό Σύλλογο (British Psychological Society) ως ικανός να ασκήσει το επάγγελμα σε έναν από αυτούς τους κλάδους (να θεωρηθεί πιστοποιημένος ψυχολόγος – accredited psychologist) πρέπει να μετεκπαιδευτεί πανεπιστημιακά σε αυτόν τον κλάδο.
Αντίστοιχα υπάρχουν ψυχοθεραπευτές των οποίων το πτυχίο ψυχολογίας είναι από πανεπιστήμιο της αλλοδαπής, και η εκπαίδευσή τους στην ψυχοθεραπεία δεν έγινε σε πανεπιστήμιο αλλά σε κάποια έγκυρη και αξιόπιστη σχολή ψυχοθεραπείας. Σαν αποτέλεσμα, το απλό πτυχίο ψυχολογίας που κατέχει από την αλλοδαπή μαζί με το δίπλωμα ψυχοθεραπείας που απέκτησε από μη πανεπιστημιακή σχολή στην μετεκπαίδευσή του δεν αρκεί ώστε να αναγνωριστεί ο επαγγελματίας αυτός από το Ελληνικό κράτος ως ψυχολόγος (αφού από το κράτος αναγνωρίζονται μόνο πανεπιστημιακά πτυχία). Είναι ωστόσο δυνατόν ο επαγγελματίας αυτός να ανοίξει γραφείο ψυχοθεραπευτή, και η ελληνική εφορία του το επιτρέπει. Έτσι υπάρχουν ψυχολόγοι που έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό, όπως στην Αγγλία, των οποίων το πτυχίο δεν αναγνωρίζεται από το Ελληνικό κράτος (τον ΔΟΑΤΑΠ) για οποιονδήποτε λόγο και γι’ αυτό δεν δύνανται να πάρουν την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ψυχολόγου. Εργάζονται λοιπόν καθαρά σαν ψυχοθεραπευτές και όχι σαν ψυχολόγοι και μπορεί να είναι εξίσου καλοί ψυχοθεραπευτές όσο και οι ψυχολόγοι που έχουν σπουδάσει ψυχολογία στην Ελλάδα και μετεκπαιδεύτηκαν ως ψυχοθεραπευτές, πανεπιστημιακά ή σε κάποια ιδιωτική σχολή ψυχοθεραπείας στην Ελλάδα.
Ιδιαίτερα σημαντικό όσον αφορά την ψυχανάλυση και την ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν, στην Ελλάδα, ή στην Αγγλία, πανεπιστημιακά προγράμματα πλήρους εκπαίδευσης σε αυτό το είδος ψυχοθεραπείας. Για παράδειγμα, στην Θεσσαλονίκη μπορεί κανείς να εκπαιδευτεί στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία στην Βορειοελλαδική Ψυχαναλυτική Εταιρία. Υπάρχουν ωστόσο πανεπιστημιακά προγράμματα σπουδής της ψυχανάλυτικής θεωρίας, όπως αυτό του πανεπιστημίου του Έσσεξ, στην Αγγλία, στο Centre for Psychoanalytic Studies, τα οποία όμως διδάσκουν την ψυχαναλυτική θεωρία και όχι την πρακτική.
ΠΗΓΗ: www.psychologosonline.gr
Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεία & Ψυχολογική Υποστήριξη Online
.......................................................
επικαλούμαι δε όλα τα βιβλία του Γιάλομ, περί του πως παράγεται
................................................................
.........................................................................
ακολουθεί ακόμα ένα τεκμήριο επίσημο:
Ψυχολογία
Η Επιστήμη της Ψυχολογίας...
Ψυχολογία ονομάζουμε την επιστήμη που μελετά τη συμπεριφορά και τους παράγοντες-τα αίτια που την προκαλούν. Είναι μία επιστήμη ανεξάρτητη, αν και συχνά μπορεί κλάδοι της να "συγγενεύουν" με κλάδους άλλων επιστημών. Έτσι για παράδειγμα η Κλινική Ψυχολογία είναι αρκετά κοντά με την Ψυχιατρική, η Κοινωνική Ψυχολογία με την Κοινωνιολογία, η Βιοψυχολογία και η Νευροψυχολογία με τη Βιολογία κ.α. Έτσι, όταν σπουδάζει κάποιος ψυχολογία (παγκόσμια συνήθως οι σπουδές της ψυχολογίας είναι αυτοτελείς και σε επίπεδο πάντα πανεπιστημιακό), ασχολείται με ένα ευρύ φάσμα γνώσεων που αφορούν και σε άλλες επιστήμες.
Φυσικά η ψυχολογία, όπως και πολλές άλλες επιστήμες, είναι παιδί της φιλοσοφίας από την εποχή της αρχαιότητας, ενώ κατά πολλούς άρχισε να αποτελεί αυτοτελή επιστήμη από τα μέσα του 19ου αιώνα με την ίδρυση του πρώτου εργαστηρίου ψυχολογίας στη Λειψία από τον Βούντ (Wundt)... Από εκείνη την εποχή και μετά, "κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι", όπως θα έλεγε ο λαός μας, μέχρι η επιστήμη αυτή να πάρει τη σύγχρονη μορφή της...
Φιλοσοφικά ρεύματα, θεωρητικοί και ερευνητές έβαλαν το δικό τους λιθαράκι για να στηρίξουν τις υποθέσεις τους για το πως λειτουργεί η "ψυχή του ανθρώπου". Αυτό ήταν και είναι φυσικό, αφού η συμπεριφορά δεν είναι κάτι που μπορεί κάποιος να το θεωρήσει "προβλέψιμο". Αν στα μαθηματικά και τη φυσική έχουμε να κάνουμε με αριθμούς και εξισώσεις, αν στη βιολογία και την ιατρική κατ' επέκταση έχουμε να κάνουμε με τη φυσιολογική λειτουργία και τη χημεία ενός οργανισμού, στην ψυχολογία έχουμε να κάνουμε με τόσους πολλούς παράγοντες που επηρεάζουν το πώς ενεργούμε καθημερινά, που πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να στηριχτούν με έναν τρόπο...
Ένας άνθρωπος συμπεριφέρεται με βάση τα παιδικά του βιώματα και τραύματα θα έλεγε (πολύ απλουστευμένα) η Ψυχανάλυση (υπάρχει κανείς που δεν έχει ακούσει το όνομα Σίγκμουντ Φρόιντ;)... Όχι, αυτή η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα της επιβράβευσης ή της τιμωρίας που παίρνουμε από το περιβάλλον μας, θα απαντούσε (εξίσου απλουστευμένα) ο Συμπεριφορισμός... Αυτές είναι δύο (οι πιο κυρίαρχες) από τις εκατοντάδες προσεγγίσεις που υπάρχουν για την ερμηνεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Και η ουσία βρίσκεται όχι στην αλήθεια ή το ψεύδος που μπορεί να πρεσβεύει μία θεωρία, αλλά στην προσφορά της στην ερμηνεία της συμπεριφοράς, από μία διαφορετική σκοπιά, στην συμπληρωματικότητα των θεωριών και όχι στις αντιμαχόμενες φιλοσοφίες... Κάποιος διαβάζοντας την προηγούμενη παράγραφο θα μπορούσε να πει "Α, αυτή είναι η ψυχολογία; Φιλοσοφικά ρεύματα;". Η απάντηση είναι όχι...
Από τον 19ο αιώνα και μετά, η ψυχολογία έχει αποκτήσει μία συστηματική μεθοδολογία για την μελέτη της συμπεριφοράς, που βασίζεται στην έρευνα με συγκεκριμένα επιστημονικά εργαλεία, που επιτρέπουν συχνά την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. Φυσικά η ψυχολογία μεγαλώνοντας σαν επιστήμη, χωρίστηκε σε κλάδους ανάλογα με το πεδίο έρευνας και εφαρμογής των συμπερασμάτων της... Κλινική Ψυχολογία, Κοινωνική Ψυχολογία, Πειραματική Ψυχολογία, Εξελικτική Ψυχολογία και πολλοί άλλοι κλάδοι και παρακλάδια αυτών, έχουν "σπάσει" τη συμπεριφορά μας σε μικρά κομμάτια ανάλογα με τον τομέα της ζωής μας (προσωπικό, κοινωνικό, εργασιακό κ.α.) ή τη φάση της προσωπικής μας ανάπτυξης (παιδιά, ενήλικες, γέροι) και τη μελετούν με σκοπό την κατανόησή της και πάνω απ' όλα τη βελτίωση της ποιότητας ζωής μας...
Τέλος, αξίζει να γίνει μία αναφορά για το που βρίσκεται σήμερα η επιστήμη αυτή στην Ελλάδα. Όπως είναι σύνηθες, οτιδήποτε καινούργιο στη Χώρα μας έχει αναπτυχθεί πολύ πρόσφατα... Έτσι, το πρώτο Τμήμα Ψυχολογίας, ιδρύθηκε στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο το 1987 και είναι το Τμήμα Ψυχολογίας της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο. Την δεκαετία του 1990, ιδρύθηκαν κατά σειρά το Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, το Τμήμα Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το Πρόγραμμα Ψυχολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
ΠΗΓΗ: http://www.psyhologia.gr>
.....................................................................
δε θέλω να σε "ταπώσω"...
υπερασπίζομαι την άποψή μου...
η ψυχολογία δεν είναι επιστήμη...
κι αν είναι (;) είναι ακόμη σε σπαργανώδη κατάσταση...
ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΦΗΣΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ.
ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ.
............................................................................
το 1980, στην Πλατεία Ομονοίας 10, υπήρχε η μοναδική σχολή ψυχολογίας στην Ελλάδα, την οποία διεύθυνε με τη μορφή ΚΕΣ (Κέντρου Ελευθέρων Σπουδών) ένας περίφημος δάσκαλος, ο Δολιανίτης, ιδρυθείσα το 1962 παρακαλώ, που αποφάσισε να μη λειτουργήσει τη σχολή του πάλι, προκειμένου να διεκδικήσουν οι εγχώριοι "ψυχολόγοι" του τότε, πανεπιστημιακή έδρα...
όπως θα ξέρεις, πρώτη ίδρυση έχουμε το 1987...
οι σπουδές μέχρις εκείνης της στιγμής ακολουθούσαν, την διαδικασία της εννιάμηνης (ετήσιας) παρακολούθησης μαθημάτων στην Ελληνική και στην εν λόγω σχολή, εν συνεχεία με άπταιστα Γαλλικά συνέχιζες ένα χρόνο ακόμα (εννιάμηνο), στη Γαλλία, σε αντίστοιχα τμήματα ως φτωχότερος, και στη Σορβόνη ως πλουσιότερος...
ίσως να είμαι ο τελευταίος που έκανα συνέντευξη με τον Δολιανίτη τότε, ως υποψήφιος να εγγραφώ στη Σχολή...
δύο τρεις μέρες μετά η Σχολή είχε κατεβάσει πλέον οριστικά τα ρολλά της...
με μεγάλη εμπιστοσύνη μου εξέθεσε το όλο ζήτημα, κοιτάζοντάς με στα μάτια επί μία και πλέον ώρα...
Ο Γεώργιος Δολιανίτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 1962 ίδρυσε στην Αθήνα το «Κέντρο Σπουδών και Ερευνών Γ.Ι. Δολιανίτη», ασχολήθηκε αποκλειστικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με τη μορφή κυρίως των Ελεύθερων Σπουδών και με τομείς που δεν εθεραπεύοντο από τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας μας: Ψυχολογία, Λογοτεχνία, Επικοινωνιολογία, Ανατολικές Γλώσσες κ.λ.π.
Η Βιβλιοθήκη Γ.Ι. Δολιανίτη αριθμεί 70.000 τόμους σπανίων βιβλίων, φυλλαδίων και εντύπων που αναφέρονται στην Ελληνική Μυθολογία, Ιστορία, Γλώσσα, Λογοτεχνία, τον Εξω-Ελλαδικό Ελληνισμό, και τον Τύπο. Ο Γ. Δολιανίτης υπήρξε Εκδότης – Διευθυντής των Περιοδικών «Λογοτεχνικά Χρονικά» και «Ψυχολογία».
Είναι Πρόεδρος και Μέλος Διοικητικών Συμβουλίων Συλλόγων και Επιτροπών, σε Εθνικό και Διεθνές Επίπεδο.
Το 1992, στην επέτειο των 100 χρόνων του, το Διεθνές Γραφείο Ειρήνης τίμησε τον Γ. Δολιανίτη για την προσφορά του στο Κίνημα Ειρήνης.
........................................................................
........................................................................
τώρα το να βλέπεις αυτοκτονίες, επειδή θα απαντήσει κάποιος σε επιστολές, είναι το λιγότερο τρομολαγνεία...
ΚΛΕΙΣΕ ΠΡΩΤΑ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΖΩΝΗ, ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΕΞ ΑΠΑΛΩΝ ΟΝΥΧΩΝ,
ΚΛΕΙΣΕ ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΠΟΡΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΖΟΥΝ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΠΟΡΝΕΣ - ΟΦΘΑΛΜΟΛΑΓΝΟΥΣ,
ΚΛΕΙΣΕ ΠΡΩΤΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΠΟΥ ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΥΝ ΡΟΖ ΟΜΟΦΥΛΛΟΦΥΛΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ,
ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ...
ΕΠΙΣΗΣ ΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΖΟΝΤΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΑΠΟ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΥΣ ΝΑΡΚΟΜΑΝΕΙΣ ΤΟΣΙΤΣΑ - ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ - ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ - ΑΚΑΔΗΜΙΑ, ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ... αν δεν πιστεύεις πήγαινε τώρα... ανενδιαφέρεσαι για ΤΡΟΜΟ, ΟΧΙ ΑΣΤΕΙΑ...
..........................................................................
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΛΟΓΙΑ !!! (ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΚΡΑΙΟΣ - ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΠΡΟΔΩΣΩ)
ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΠΟΛΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΕΚΑ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥΣ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ "ΑΣΘΕΝΕΙΣ" ΤΟΥΣ/ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥΣ... ΣΕ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΣΤΗΡΗ ΠΛΕΟΝ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΔΕ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΑΥΤΟΙ...
(συγγνώμη για τον Ενικό, δεν είναι προς τον sven, αλλά μέσω "τρίτου" προσώπου η σκέψη μου...
ερώτηση: η δική σου ιδιότητα; ποία;
.....................................................................
θα γνωρίζεις επίσης και τους ψυχολόγους της ομοιοπαθητικής...
---------------------------------------------------------------------------------
-----------------
ΦΑΙΔΩΝ ΑΛΚΙΝΟΟΣ - FAIDON ALKINOOS
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : faidonalkinoos στις 28-08-2012 18:47 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : faidonalkinoos στις 28-08-2012 19:26 ]
Παράθεση:
|
Εγώ πάντως, αντί σχολίου, θα παραθέσω τις εντυπώσεις ενός θεατού από ένα θεατρικό έργο γύρω από το οποίο διεξήχθη συζήτηση μεταξύ των μελών της Ελληνικής ψυχαναλυτικής Εταιρείας όπως γράφτηκε στοhttp://www.athinorama.gr/theatre/data/performances/?id=2006730&selTab=1>
ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΘΕΣΗΣ
Είδα το έργο «Ένας ήρωας, το καμάρι της Δύσης» στο θέατρο Μεταξουργείο, την περασμένη Κυριακή. Η Ελληνική Ψυχαναλυτική Εταιρεία είχε οργανώσει δημόσια συζήτηση μετά το τέλος της παράστασης.
Εξαιρετικό έργο, με πάρα πολλά μηνύματα, σε σημείο που έπρεπε κανείς να σημειώνει και τις απλές φράσεις των πρωταγωνιστών, για να μη του διαφύγουν τυχόν σημαντικά στοιχεία που θα επιδέχονταν ποικίλες ερμηνείες.
Πράγματι στο τέλος, εκ μέρους της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Ερμηνείας, η ψυχαναλύτρια κα. ……… είπε μερικά στοιχεία για το πως γράφτηκε το έργο, από τα οποία συγκράτησα ελάχιστα. Είπε ότι γράφτηκε το 1907 ή 1909 και συμπέρανα ότι πραγματεύεται για την Ιρλανδία των πρώτων χρόνων του 20ου αιώνα. Επίσης, πρόσθεσε η κυρία ……., υπάρχει μια προσπάθεια ή ανάγκη ηρωοποίησης του δράστη καθώς και ότι το έργο προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις στην ίδια την Ιρλανδία, δεν μας εξήγησε όμως το γιατί.
Στη συνέχεια πήραν το λόγο τρεις ψυχαναλυτές και έδωσαν τρεις ερμηνείες του έργου, τις εξής δύο, να, δηλαδή την εξής μία: ότι «ο πρωταγωνιστής είχε το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα επειδή νόμιζε ότι σκότωσε τον πατέρα του» (α’ ψυχαναλυτής), ότι «είχε το οιδιπόδειο σύμπλεγμα ακόμα και αν δεν αναφερόταν στο έργο η μητέρα του» (β’ ψυχαναλυτής), και «δεν πειράζει στον χαρακτηρισμό του οιδιπόδειου συμπλέγματος που δεν υπήρχε μητέρα, αφού ο πατέρας του, έπαιζε συγχρόνως και το ρόλο της μητέρας» (γ’ ψυχαναλυτής).
Παρατήρησα ότι αυτά που συγκράτησα από τα λεγόμενα της κυρίας .......... δεν άφησαν κανένα αποτύπωμα στους συλλογισμούς και στα συμπεράσματα των συναδέλφων της ψυχαναλυτών. Αφού τελείωσαν σε πρώτη φάση οι ειδικοί, δόθηκε ο λόγος στο κοινό για να σχολιάσει ή να ρωτήσει.
Πήρα το λόγο και ανέφερα τα εξής:
"Γιατί σώνει και καλά πρέπει να ψάχνουμε να βρούμε οιδιπόδεια συμπλέγματα σε ένα έργο γεμάτο νοήματα και ερμηνείες που σχετίζονται με την Ιστορία του συγκεκριμένου λαού τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, την κοινωνιολογία σε σχέση με τις συνθήκες και την ψυχολογία του κατατρεγμένου από τον Βρετανικό ζυγό ιρλανδικού λαού;"
Στο έργο έχουμε μια κατάσταση που αφελώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε σαν «ομαδική παράκρουση»:
- Μπαίνει σε ένα μπαρ ο πρωταγωνιστής σε άθλια κατάσταση και ομολογεί ότι σκότωσε τον πατέρα του για ασήμαντη αφορμή.
- Όλοι και όλες που παρευρίσκονται όχι μόνο δεν τον επιτιμούν για αυτό που έκανε, αλλά αρχίζουν να τον ηρωοποιούν σιγά -σιγά.
- Προς το τέλος του έργου εμφανίζεται ο μισοσκοτωμένος πατέρας και ψάχνει το γιό του για να τον κτυπήσει και εκείνος με τη σειρά του. Ο κόσμος, αντί να χαρεί που επέζησε ο πατέρας του δράστη, αρχίζει να αμφισβητεί την ενοχή του δράστη του και ακούει τα λεγόμενα του πατέρα μέσα από ένα «νοητικό φίλτρο» (Σημείωση: Δεν εξήγησα τί είναι το νοητικό φίλτρο που είναι έννοια άγνωστη για την ψυχανάλυση και υπάρχει μόνο στη Γνωσιακή Θεραπεία, γιατί εγώ δεν είμαι ψυχολόγος. Απλά παρατηρώ, διαβάζω, μαθαίνω και μιλάω χωρίς δεσμεύσεις ή προκαταλήψεις).
…………………….. Ξαναήρθα στα λόγια της κυρίας ................. που αμυδρά θυμόμουν «....προσπάθεια ηρωοποίησης του δράστη». Είπα «γιατί οι Ιρλανδοί ήθελαν να αποκτήσουν ένα ήρωα;» Και εξήγησα: Η Ιρλανδία στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα ήταν στη χειρότερη κατάσταση της ιστορίας της. Η Αγγλία μόλις είχε τελειώσει το νικηφόρο πόλεμο κατά των Μπόερς στη Νότια Αφρική (1898-99) καταπνίγοντας το κίνημα ανεξαρτησίας των εκεί Ολλανδών αποίκων. Ήταν τώρα απερίσπαστη να λύσει το Ιρλανδικό. Οι Άγγλοι άδειαζαν από τις φυλακές τους τους καταδίκους που δέχονταν να υπηρετήσουν σε ειδικά σώματα στρατού που έστελναν στην Ιρλανδία και σκότωναν αδιακρίτως βίαζαν, έκαιγαν τα σπαρτά, σκότωναν τα ζώα κατέστρεφαν σπίτια περιουσίες σχολεία όνειρα κλπ του ιρλανδικού λαού. Οι Ιρλανδοί κατέφευγαν στις ΗΠΑ με καραβιές υπό άθλιες συνθήκες στοιβαγμένοι σε πλοία στα οποία ο ένας στους δύο πέθαινε. Ο πληθυσμός της Ιρλανδίας που το 18ο αιώνα ήταν τριπλάσιος της Αγγλίας συρρικνώθηκε. Ιρλανδικό κίνημα αντίστασης δεν υπήρχε ακόμα. Αυστηροί θρησκευόμενοι Καθολικοί, οι Ιρλανδοί πίστευαν μέχρι θανάτου στον Πάπα, ο οποίος «αγρόν ηγόρασε» (Γίνεται κάποιος υπαινιγμός εναντίον του στο έργο).
Είχαν απεγνωσμένη ανάγκη λοιπόν οι Ιρλανδοί να βρουν κάποιο ήρωα. Και επειδή δεν είχαν κάποιον στη χώρα τους που να είχε δραπετεύσει από τις φυλακές Κορυδαλλού με ελικόπτερο για να τον ηρωοποιήσουν, κατέφυγαν σε ένα ξένο που βρέθηκε μπροστά τους ουρανοκατέβατος, έστω και άν ήταν πατροκτόνος. Μπροστά στην ανάγκη τους αυτή, δημιουργήθηκε μία πεποίθηση «βρέθηκε ο ήρωας» και ως εκ τούτου οιαδήποτε φράση ή ιδέα ή διαπίστωση τρίτου ερχόταν σε αντίθεση με την εν λόγω πεποίθηση θα έπρεπε στο εξής να περνάει μέσα από ένα «νοητικό φίλτροώστε να βγαίνει αυτό που δεν θα μας προκαλεί συγκρούσεις και αμφισβητήσεις.
Η ψυχαναλύτρια κυρία ………….. που πήρε το λόγο αμέσως μετά, αναγνώρισε ότι «πράγματι υπάρχουν και άλλες συνθήκες και άλλες οπτικές γωνίες που μπορεί κανείς να ερμηνεύσει το έργο». Έφερε για παράδειγμα εκτός από την κοινωνιολογική και ιστορική θεώρηση, τους κανόνες που διέπουν μία ομάδα.
Ένας ψυχαναλυτής είπε ξερά «εγώ, σαν ψυχαναλυτής, μόνο την ψυχαναλυτική ερμηνεία μπορώ να δώσω». Δηλαδή αν ο γιός του ψυχαναλυτή ρώταγε τον πατέρα του «που οφείλεται το φαινόμενο της έκλειψης του ηλίου;» εκείνος θα έπρεπε να του δώσει ψυχαναλυτική ερμηνεία του φαινομένου;
Ο ίδιος ο Φρόυντ ο θεμελιωτής της ψυχανάλυσης στο βιβλίο του «Ερμηνεία των Ονείρων» στο σημείο που αναφέρεται σε όνειρα ανθρώπων που βλέπουν να πέφτουν στο κενό από ψηλά έδωσε την εξής απάντηση: «Δεν γνωρίζω, δεν έχω δει ποτέ τέτοιο όνειρο!». Οι Ψυχολόγοι, μάλλον δεν γνωρίζουν να λένε "δεν ξέρω".
ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΘΕΣΗΣ
Καλή επιστήμη η Ψυχολογία, sven. Σε βοηθάει, εκτός των άλλων, να κάνεις και κριτικές θεατρικών έργων.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : NikosVy στις 28-08-2012 19:04 ]
Αγαπητέ Φαίδωνα,
αν θεωρείς πως η παράθεση αυτών των δύο γενικών, πολύ απλών και περιγραφικών άρθρων -το μεν πρώτο για τις διαφορές ανάμεσα στις διάφορες ειδικότητες του χώρου της ψυχικής υγείας, το δε δεύτερο για την ιστορική εξέλιξη της ψυχολογίας- αποδεικνύουν του λόγου σου το αληθές(!!!), τότε παραιτούμαι από κάθε συνέχεια της συζήτησης πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, γιατί φαίνεται πως λείπουν ακόμα και οι πλέον στοιχειώδεις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο…
Αν θεωρείς το γεγονός ότι το πρώτο Τμήμα Ψυχολογίας στην Ελλάδα ιδρύθηκε το 1987 αποδεικνύει το ότι η ψυχολογία -ως επιστήμη γενικώς- βρίσκεται σε σπαργανώδη κατάσταση(!!!) και όχι πως η χώρα μας βρίσκεται πολύ πίσω σε πολλά θέματα, σε σχέση με τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, λυπάμαι αλλά αυθαιρετείς ως προς τα συμπεράσματά σου. Είναι σαν να ιδρύονταν τώρα ένα εργοστάσιο παραγωγής αυτοκινήτων στην Ελλάδα και κάποιος να υποστήριζε πως η αυτοκινητοβιομηχανία, στον κόσμο γενικώς, βρίσκεται σε σπαργανώδη κατάσταση…
Αν πάλι θεωρείς το γεγονός πως η ψυχολογία, ως επιστήμη, από τον 19οαιώνα και μετά -δηλαδή εδώ και 150 χρόνια περίπου- έχει αποκτήσει μία συστηματική μεθοδολογία αποδεικνύει πως βρίσκεται σε σπαργανώδη κατάσταση, τότε βρες πόσες άλλες επιστήμες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είχαν εξελίξει μακροβιότερη συστηματική μεθοδολογία.
Στη συνέχεια, παρόλο που αναφέρω πως ΔΕΝ θεωρώ πως οι περισσότεροι που θα λάβουν μια τέτοια «λύση» θα αυτοκτονήσουν, αλλά το ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ έστω και ΕΝΑΣ να πληρώσει ακριβά το γυαλί καθιστά ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΗ μια τέτοια ενέργεια, με μέμφεσαι για…τρομολαγνεία(!!!), αραδιάζοντας συγχρόνως μία σειρά από αυτονόητες καταστάσεις, γνωστές στους πάντες.
Μία ακόμη υπεραπλούστευση, που δείχνει και πάλι την ύπαρξη μιας πολύ επιδερμικής και ελλιπέστατης γνώσης επί του θέματος, είναι η αναφορά σου -σε μορφή μομφής- πως πολλοί ψυχολόγοι -εννοείς προφανώς ψυχοθεραπευτές/ψυχαναλυτές, γιατί κυρίως σε τέτοιου τύπου θεραπευτικές παρεμβάσεις μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο- ερωτεύονται τους ασθενείς τους, «…σε βαθμό που να υπάρχει αυστηρή πλέον νομοθεσία σε όλον τον κόσμο, δε θα έλεγα πως είναι επιστήμονες αυτοί…»!!!
Καταρχήν, ο έρωτας ΔΕΝ είναι προνόμιο ορισμένων αλλά δικαίωμα του οποιουδήποτε. Όπως και ο καθένας μας, έτσι και ένας ψυχοθεραπευτής/ψυχαναλυτής μπορεί να ερωτευθεί κάποιο άλλο άτομο, που μερικές φορές ίσως να είναι και ο ίδιος ο ασθενής του. Αυτό ΔΕΝ αποτελεί ποινικό αδίκημα ή παράβαση καθήκοντος, όπως λανθασμένα κατάλαβες. Αυτό είναι μια απόλυτα φυσιολογική ανθρώπινη συναισθηματική έκφραση, όπως όταν κάποιος ερωτευθεί, για παράδειγμα, την αδελφή της γυναίκας του, χωρίς όμως ποτέ να επιδιώξει κάτι περισσότερο και καταφέρει τελικά να το διαχειριστεί ενδοψυχικά. Απόλυτα μεμπτό, αντεπιστημονικό και ποινικό αδίκημα είναι, όταν ένας θεραπευτής, εκμεταλλευόμενος τη θέση ισχύος που έχει απέναντι στον ασθενή του, τη χρησιμοποιήσει για σεξουαλική εκμετάλλευση του τελευταίου. Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκε ο νόμος αυτός και όχι επειδή ένας θεραπευτής μπορεί να ερωτευθεί την ασθενή του και όχι μόνο για τους ψυχοθεραπευτές/ψυχαναλυτές, αλλά και για τον οποιονδήποτε λειτουργό υγείας και υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις. Σαφώς και έπρεπε να υπάρξει ο νόμος αυτός, γιατί, όπως και ένας γιατρός της οποιασδήποτε ειδικότητας που κάνει -παρόλη την εκπαίδευσή του- κάποιο ιατρικό λάθος και τιμωρείται, έτσι και ένα τέτοιου είδους «λάθος» από έναν ψυχοθεραπευτή θα πρέπει, επίσης, να τιμωρείται.
Το λάθος του ψυχοθεραπευτή/ψυχαναλυτή, σε μια τέτοια περίπτωση, δεν είναι το ότι ερωτεύεται την ασθενή του -αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα- αλλά το ότι μετατρέπει το συναίσθημά του σε ΠΡΑΞΗ και μάλιστα όταν αυτό δεν συμβαίνει σε μια ισότιμη σχέση. Η πολυετής ψυχαναλυτική εκπαίδευση συμπεριλαμβάνει και την εκπαίδευση του υποψήφιου στο χειρισμό τέτοιου είδους καταστάσεων(«ερωτική μεταβίβαση» λέγεται), και σχεδόν όλοι μπορούν όχι μόνο να ελέγχουν αποτελεσματικότατα τα δικά τους ενδεχόμενα ερωτικά συναισθήματα απέναντι στον ασθενή, αλλά και του ασθενούς που είναι ο ΚΑΝΟΝΑΣ και συμβαίνει σχεδόν ΠΑΝΤΑ σε μία μακρόχρονη και σε βάθος τέτοιου τύπου θεραπεία, ως μέρος της αποκαλούμενης «μεταβίβασης» συναισθημάτων, προσδοκιών κ.τ.λ. του ασθενούς από την παιδική του ηλικία στο πρόσωπο του θεραπευτή του, και τα οποία αφορούν στην πραγματικότητα άλλα σημαντικά πρόσωπα του τότε άμεσου περιβάλλοντός του. Ακριβώς επειδή συνήθως δεν πρόκειται για αυθεντικά ερωτικά συναισθήματα προς το θεραπευτή -που το γνωρίζει- αν αυτός το εκμεταλλευτεί, τότε κάτι τέτοιο αποτελεί πραγματικά ποινικό αδίκημα.
Στην περίπτωση που ένας θεραπευτής ερωτευθεί, για παράδειγμα, μία ασθενή του και δεν καταφέρει να το διαχειριστεί ενδοψυχικά, τότε ΟΦΕΙΛΕΙ να διακόψει τη θεραπεία και να την παραπέμψει σε άλλον θεραπευτή. Αν, όμως, υπάρχουν και από την ασθενή αμοιβαία και αυθεντικά ερωτικά συναισθήματα, τότε θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν ζευγάρι, τερματίζοντας ταυτόχρονα τη θεραπευτική τους σχέση, που ούτως ή άλλως ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει πια. Έχουν υπάρξει τέτοια παραδείγματα, όπως και παραδείγματα γάμου μεταξύ θεραπευτή και ασθενούς, που φυσικά ποτέ δεν θεωρήθηκαν ως ποινικά αδικήματα. Δεν είναι ο έρωτας το αδίκημα, αγαπητέ Φαίδωνα…
Μία ακόμα ανακρίβειά σου είναι αυτό που γράφεις στο τέλος του σχολίου και συγκεκριμένα: «θα γνωρίζεις επίσης και τους ψυχολόγους της ομοιοπαθητικής…». Να σου επισημάνω πως ΔΕΝ υπάρχουν ψυχολόγοι ομοιοπαθητικοί. Για να ακολουθήσει κάποιος την εκπαίδευση της ομοιοπαθητικής πρέπει να είναι ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ γιατρός…
Πολλές ανακρίβειες, υπεραπλουστεύσεις και πιθανόν προκαταλήψεις από μέρους σου, αγαπητέ Φαίδωνα, μέσα σε λίγες μόνον αράδες…
Παράθεση:
|
Κάπου διάβασα τα εξής, α, ναι στο http://www.chara-cosseyan.com/2007/09/%E2%80%9Cme-pion-tropo-sindiazontas-sti-didaskalia-diadikasia-ke-periechomeno-boroume-na-odigithoume-stin-anaptixi-tis-kritikis-skepsis-%E2%80%9D-protasi-sigkekrimenis-efarmogis-arthro-dimosievmen/>
ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ
1η συνεδρία: Καλωσόρισμα, τί είναι η γνωσιακή συμπεριφοριστική θεραπεία, τι πρόβλημα έχετε, τι σας βασανίζει.
2η συνεδρία: Συμπλήρωση ενός ερωτηματολογίου τόσο γενικόλογου που αναγκάζεται κανείς να βάλει Χ σε παραπλήσια ερώτηση καθ’ υπόδειξη του εκπαιδευόμενου θεραπευτή «βάλτε και ας μην είναι ακριβώς έτσι»
3η συνεδρία: Θέτουμε στόχους, Ποιούς, γράψτε τους, να τους συζητήσουμε
4η συνεδρία: Συζητάμε για τους στόχους, μήπως είναι πολλοί, να τους περιορίσουμε;
5η συνεδρία: Πώς αισθάνεστε; Μπορείτε να γράφετε τις αρνητικές σας σκέψεις σε ένα ημερολόγιο;
6η συνεδρία: Α, τι ωραία που τα γράψατε στο ημερολόγιο, όμως δεν μου βάλατε το συναίσθημα; Τι κρίμα! Μα ξέρετε, πνίγομαι να σας πω ότι……. Η ώρα μας τέλειωσε, θα τα πούμε την επόμενη, γράψτε το στο ημερολόγιο
7η συνεδρία: Ωραία τα γράψατε, αλλά δεν σημειώσατε και πως λέγεται ακριβώς το γνωσιακό λάθος που διαπράξατε. Να σας δώσω μια λίστα με σφάλματα να διαβάσετε στο σπίτι και να τα πούμε την επόμενη;
8η συνεδρία: Τι; Δεν καταλάβατε τι σημαίνουν αυτά τα «γνωσιακά λάθη»; Μα αυτή τη σελίδα με τα λάθη την καταλαβαίνουν όλοι οι ασθενείς μας στο Κέντρο μας, πώς εσείς….; Να σας τα εξηγήσω.
9η συνεδρία: Όχι, αυτά που μου γράψατε, δεν είναι γνωσιακά λάθη, είναι πυρηνικές πεποιθήσεις. Γιατί λέω «πυρηνικές» και όχι κεντρικές; Μα έτσι το ερμηνεύουν στο Κέντρο μας, και έτσι το διδάσκουν και στο Αιγινήτειο.
10η συνεδρία: Δεν είσθε ευχαριστημένος με τη θεραπεία, γιατί; Τι γνωσιακό λάθος κάνατε αυτή τη στιγμή; Προσωποποίηση και υπεργενίκευση.
11η συνεδρία: Να ξαναεξετάσουμε τους στόχους που θέσαμε. Τι θα πει δεν θυμάστε τους στόχους που είχατε θέσει; Δεν πειράζει, αρχίστε πάλι από την αρχή. Έχετε 45 λεπτά.
12η συνεδρία: Μήπως έχετε θέσει μη ρεαλιστικούς στόχους; Να συζητήσουμε.
13η συνεδρία: Τί θεωρείτε σημαντικότερο στη ζωή; Γιατί;
14η συνεδρία: Γιατί μου ζητάτε να σας πω τη διάγνωση; Τι σημασία έχει για σας.
15η συνεδρία: Γιατί σας απασχολεί τόσο η διάγνωση; Σκεφτείτε το για να το συζητήσουμε την επόμενη φορά.
16η συνεδρία: Συζήτησα το θέμα με τον Επόπτη μου και έχετε Τριχοτιλομανία. Γιατί χλωμιάσατε;
17η συνεδρία: Φοβάστε ότι θα τελειώσει η θεραπεία και θα με χάσετε; Γιατί το νιώθετε αυτό;
18η συνεδρία: Θα ήθελα να ξαναθέσουμε τους στόχους μας. Μπορούμε να τους περιορίσουμε σε πιο ρεαλιστικούς;
19η συνεδρία: Ξέρετε, εμείς εδώ είμαστε Κέντρο. «Ο Κύκλος σας συμπληρώθηκε»
20η συνεδρία: Πώς αισθάνεστε τώρα που τελείωσε η θεραπεία; Πώς ατενίζετε το μέλλον;
ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΘΕΣΗΣ
Παράθεση:
|
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : NikosVy στις 29-08-2012 01:01 ]
