Εδώ ας σχολιάσουμε την επιστολή του Αγγελάκα, τη συνέντευξη του Νταλάρα και ας τους συγκρίνουμε καλλιτεχνικά. Έχει ενδιαφέρον.
Όμως αυτά που ορίζουν την καλλιτεχνική αξία κάποιου γενικώς, ας τα συζητάμε εδώ.
όταν μιλάμε για μουσική, σαφώς και είναι υποκειμενικές οι απόψεις.
Προσωπικά, αυτό που είπε ο Νταλάρας, το θεωρώ προσβλητικό για κάθε νοήμων άνθρωπο. Θεωρώ ότι είναι άκρως υποκριτικό, και το γεγονός ότι κάτι τέτοιοι άνθρωποι αντιπροσωπεύουν, σε μεγάλο βαθμό, μουσικά τη χώρα μας, δυστυχώς, με θλίβει για το επίπεδο των συμπατριωτών μου.
ο ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ ειναι ποιητης,αυτο που κανει ειναι μοναδικο για τα ελληνικα δεδομενα,αν καποιος δεν το καταλαβαινει λογω του οτι δεν εχει την καταληλη παιδεια και ποιοτητα δεν πειραζει.ας συνεχισει να αποθεωνει ΝΑΛΑΡΑ,ΠΑΡΙΟ,ΜΑΡΙΑΝΑ ΤΟΛΗ,ΦΩΤΟΥΛΗ,ΛΕΙΝΤΙ ΓΚΑΓΚΑ και ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ.ο ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ απευθυνεται σε ενηλικους.
Λοιπόν, για την ιστορία θα πω το εξής...ήμουνα χθες στην πιο όμορφη συναυλία του Αγγελάκα στο θέατρο Ρεματιάς, στην οποία γινόταν το αδιαχώρητο, πολύς κόσμος έμεινε απ΄έξω...κάποιος από το κοινό φώναξε "όχι αλλο Νταλάρα"...αφού γέλασε ο Γιάννης, είπε μέσες -άκρες το εξής: "για να κλείσουμε το θέμα εδώ, θα πω ότι όταν μας κοροιδεύουν μπρος στα μάτια μας, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να απαντάμε"...αυτή η κουβέντα του τα λέει ΌΛΑ...και λίγα είπε κατα τη γνώμη μου! Αντί να κολάνε μεροληπτικά κάποιοι στην επιστολή μόνο του Αγγελάκα, ας διαβάσουν προσεχτικά τι λέει στην συνέντευξή του ο Νταλάρας...όταν έχεις τύψεις, λες συγκεκριμένα πράγματα για το πού έφταιξες και όχι δικαιολογίες φτηνές....Για τίποτα δεν ενδιαφέρεται, για τίποτα δεν πονάει ουσιαστικά...ενοχές σου λέει μετά...Αυτά!
Χθες συμμετείχαμε σε μια μυσταγωγία αναφοράς στο ρεμπέτικο, στο ροκ, ακόμα και στο παραδοσιακό με τους απίστευτους ηλεκτρονικούς ήχους του Χρήστου Χαρμπιλα και τις φωνές από τις Διώνες, να έρχονται από κάπου υπόγεια μέσα από τις ρίζες μας για να μας πουν "ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει, η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει"...επίσης ο Γιάννης Α. τραγουδάει συγκλονιστικά, παρ΄ότι δεν έχει κάνει....σολφέζ, αλλά τι λέω τώρα ε;;
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : demary στις 23-09-2012 12:29 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : demary στις 23-09-2012 12:50 ]
Είναι υποκριτικό. Το γιατί το αιτιολογεί ο Αγγελάκας. Αν νιώθει τύψεις και ενοχές, πολύ απλά, ας τα διαθέσει σε αυτούς που τα έχουν πραγματικά ανάγκη.
Παραθέτω μία άλλη του δήλωση :
«Σχεδόν όλες τις φορές δεν θα ήθελα να είμαι ο Νταλάρας. Οι άνθρωποι που με αγαπούν για τη μουσική μου, συνομιλούν μέσα από την μουσική. Το άλλο κομμάτι είναι απότοκο της φήμης και της επωνυμίας, που δυστυχώς επειδή εγώ το έχω ζήσει από την πρώτη στιγμή, είναι το κακό κομμάτι της δουλειάς μας. Ή για να μην είμαι πολύ αυστηρός, το μη δημιουργικό»
Συμπέρασμα : όσοι δεν αγαπάτε τον Νταλάρα, δεν μπορείτε να συνομιλήσετε μέσω της μουσικής, είστε απότοκοι της φήμης του και της επωνυμίας του και κακό κομμάτι της δουλειάς όλων των μουσικών (καθώς χρησιμοποιεί το "δουλειά μας", οπότε αυτοανακηρύσσεται και εκπρόσωπος όλων των μουσικών) .Με λίγα λόγια, δεν είστε δημιουργικοί.
Έχω αρχίσει και υποψιάζομαι, ότι ο τύπος πρέπει να τα παίρνει χοντρά από την ΦΑΓΕ, γιατί κάθε φορά που κάνει δηλώσεις, οι μετοχές της ανεβαίνουν στα ύψη
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : dimitrib4 στις 23-09-2012 12:38 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : dimitrib4 στις 23-09-2012 12:45 ]
Παράθεση:
|
Όμως Jorge, το θέμα IMHO είναι αποκλειστικά το περιεχόμενο της επιστολής του Αγγελάκα για τις "ενοχές" Νταλάρα. Από πού κι ως πού είναι on-topic μια καλλιτεχνική σύγκριση μεταξύ των δύο; Και για να χρησιμοποιήσω το κατά Hastaroth παράδειγμα, πού κολλάει η σύγκριση γεωργού με μανάβη; Μπορεί να μην είναι ένας κοινός μανάβης αλλά ο κορυφαίος της Ελλάδας (είτε σε τζίρο και πωλήσεις, είτε σε αληθινή αξία, δεν μας απασχολεί), όμως πώς θα τον συγκρίνεις με έναν γεωργό; "Κορυφαίο" ή απλά "της σειράς" γεωργό, πάλι δεν μας απασχολεί: σε κάθε περίπτωση, είναι σύγκριση ανόμοιων πραγμάτων, μήλων με πορτοκάλια. Πιστεύω δηλαδή πως η συζήτηση δεν πρέπει να είναι η γνώμη του κάθε σχετικού ή άσχετου για το αν είναι καλύτερος ο Αγγελάκας από το Νταλάρα (βάσει ποιας ιδιότητας άλλωστε;) παρά μόνο αν έκανε καλά ο πρώτος να παρέμβει και αν η παρέμβασή του είναι εύστοχη. Μπορεί μια κόντρα μεταξύ δύο "ονομάτων" να είναι πιπεράτο θέμα και να τραβά το ενδιαφέρον (κουτσομπολίστικα), δεν παύει όμως να είναι άτοπη, όσο απουσιάζει το κοινό μέτρο σύγκρισης.
Τώρα, πέρα των παραπάνω (που ήταν "επί της διαδικασίας"), συνεχίζω παίρνοντας θέση επί της ουσίας της επιστολής Αγγελάκα, όμως στο αμέσως πιο κάτω post, αναδημοσιεύοντας ένα σχετικό μου κείμενό (που στην αρχική του - αρκετά συντομότερη - μορφή ήθελα να στείλω για έγκριση στο e-περιοδικό, όμως με πρόλαβε ο καλός φίλος PHILIPPOSSM με το συγκεκριμένο topic που πρώτος ξεκίνησε).
Ελπίζω να με συγχωρέσετε για το "σεντονάτο" του μήκος, αποτελεί άρθρο και όχι τυπικό post. Kάνω απλά copy-paste (κι ελπίζω ότι κάποιοι λίγοι θα βρουν κουράγιο να το διαβάσουν).
Angelakas vs Dalaras: μια φθινοπωρινή ιστορία με σασπένς, για ειδωλολάτρες και ειδωλοκλάστες. Ο νόμος "περί ευθύνης αοιδού" και ο σκοτεινός ρόλος του κίτρινου τύπου (ενώ έξω η βρόχα έπεφτε right through…)
Είναι μεγάλη η απογοήτευση που νιώθω όταν κάθε φορά που ορισμένοι βλέπουν ένα είδωλό τους να δέχεται πυρά και κριτική, αισθάνονται την ανάγκη να υποβαθμίσουν και να αποκαθηλώσουν όχι τα επιχειρήματα αυτής της κριτικής, αλλά την ίδια την οντότητα εκείνου που τολμά να την κάνει. Τα γνωστά του τύπου "ποιός είναι ο αποτυχημένος, ο ζηλόφθονος, ο τίποτας, που τόλμησε να κακολογήσει το αστέρι μας" και δε συμμαζεύεται. Εν τω μεταξύ, σε μια κόντρα μεταξύ δύο, δεν είναι γραμμένο στις πλάκες κανενός προφήτη ότι υποχρεωτικά ο ένας είναι θεός κι ο άλλος μαλάκας: δεν αποκλείεται να είναι και τα δύο πρόσωπα αξιόλογα, έκαστο στο είδος του, ή αντίθετα, να είναι και τα δύο μεγαλόσχημα στο "φαίνεσθαι" και μικρά στο "είναι". Και τέλος πάντων, δυστυχώς για την ευκολία των ηλιθίων, δεν είναι όλα μαύρο ή άσπρο στη ζωή…
Το θέμα που συζητείται έντονα τις τελευταίες μέρες όχι μόνο εδώ αλλά ίσως και σε κάθε ελληνικό - μουσικό ή όχι - διαδικτυακό forum, είναι η δημόσια επιστολή Αγγελάκα προς Νταλάρα (με αφορμή δήλωση του τελευταίου στο Κυπριακό Down Town ότι νιώθει ενοχές για τα λεφτά που κέρδισε), όπου τον παροτρύνει να το ξεπεράσει μοιράζοντας την περιουσία του στους αναξιοπαθούντες, κρατώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα για την οικογένειά του (για να χωρέσω σε μια σύντομη πρόταση ολόκληρη την είδηση, η οποία αναλυτικότερα εκτίθεται π.χ. εδώ: http://topontiki.gr/article/40418).
Το σημαντικό δεν είναι πιστεύω η σκληρή γλώσσα στα ιντερνετικά σχόλια της πλειοψηφίας, εκείνων δηλαδή που έσπευσαν να "βγάλουν το καπέλο" στον Αγγελάκα. Το (γραφικό πια, είναι αλήθεια) αντι-Νταλαρικό μένος είναι ένα φαινόμενο που εδώ και πολλά χρόνια δε λέει να φύγει από τη μόδα, λες και ο "θείος" φταίει για όλα τα δεινά που μας κατατρέχουν, λες και η ελληνική μουσική σκηνή είναι πήχτρα στους γνήσιους και τους επαναστάτες, για να μας περισσεύει και να μας εξοργίζει ο σατανάς Νταλάρας. Από την άλλη, ούτε καπνός χωρίς φωτιά υπάρχει, ούτε για το φαινόμενο είναι άμοιρος ευθυνών ο ίδιος ο Ακατανόμαστος (όπως ο πανέξυπνος Τζιμάκος τον βάφτισε μετά την δικαστική απαγόρευση χρήσης του ονόματός του). Όμως αυτό που για μένα έχει το περισσότερο ενδιαφέρον να σταθεί κανείς, είναι ο τρόπος άμυνας πολλών Νταλαρόφιλων "φονταμενταλιστών". Αυτά τα "…έλα μωρέ με αυτόν τον τελειωμένο, που δεν έχει άλλο τρόπο να τον προσέξουμε παρά πιάνοντας στο στόμα του τον άρχοντα, ο βραχνοκόκορας…" κι άλλα τέτοια βαθυστόχαστα (στην προκειμένη περίπτωση για τον Αγγελάκα, παλαιότερα για τον Πανούση, τον Ρασούλη κ.ο.κ. σ’ έναν μακροσκελή - γιατί άραγε; - κατάλογο). Ακόμη κι αν δεν διαφωνήσουμε για την ερμηνευτική σπουδαιότητα, τον επαγγελματισμό και την αξία του Νταλάρα, ακόμη κι αν δεχτούμε την αγνότητα των προθέσεών του σε όλη την καλλιτεχνική του πορεία (αν και ως γνωστόν, ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις), σε εποχές όπως η τρέχουσα, που δύσκολα βρίσκεις πρότυπα να τα βάλεις κάπου ψηλά για να τα βλέπεις το πρωί που ξυπνάς και να πορεύεσαι τον βίο σου προσπαθώντας να τα φτάσεις,έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο ποιους διαλέγεις ως τέτοια πρότυπα και είδωλα, αλλά πάνω από όλα ο τρόπος που τα υπερασπίζεσαι. Κι αυτό το λέω με αφορμή κάποιους απ’ τους φανατικούς "Νταλαριστές", αλλά καθόλου ειδικά και αποκλειστικά για εκείνους…
Για να απαντήσουμε τώρα στο ερώτημα "έκανε καλά που έβγαλε αυτή την επιστολή ο Αγγελάκας;" και να αποφανθούμε στο αν είναι εύστοχα και καίρια τα όσα εκεί αναφέρει, δεν θα έπρεπε να παίζουν κανένα ρόλο οι υποκειμενικές απόψεις του καθένα μας για την καλλιτεχνική αξία των δύο συγκεκριμένων προσώπων. Ακόμη κι αν μερικοί ψιλο- (έστω και χοντρο-)αντιπαθούνε τον έναν ή τον άλλον, αυτό δεν θα ‘πρεπε να τους εμποδίσει να αναγνωρίσουν το δίκιο, όποιου φυσικά το διαθέτει. Παρόλα αυτά, πριν πω κι εγώ την γνώμη μου για την δημόσια επιστολή, θέλω να είμαι καθαρός, καταθέτοντας τις δικές μου απόψεις για την καλλιτεχνική αξία αμφοτέρων (αν και προσοχή: δεν πρέπει να πέσει κανείς στην παγίδα μιας ανόητης σύγκρισης δύο τελείως ανόμοιων ιδιοτήτων: ο ένας είναι κατά βάση Δημιουργός λόγου και μουσικής, ενώ ο άλλος ερμηνευτής και σολίστας).
Εξετάζοντάς τους λοιπόν γενικότερα, ως ανθρώπους της μουσικής και του σύγχρονου πολιτισμού μας, για μένα καταρχήν ο Αγγελάκας αποτελεί διαχρονικά έναν από τους ελάχιστους αληθινά εμπνευσμένους Ποιητές αυτής της μικρούλας, καημένης, αμφιλεγόμενης αλλά και τόσο ιδιαίτερης κι αγαπημένης σκηνής που ονομάζουμε Ελληνικό Ροκ. Και μάλιστα γνήσιος και βιωματικός απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, χωρίς να τον …γνωρίζω. Ποτέ δεν ήταν γιαλαντζί, σαν κάτι επαναστάτες του κώλου (με τα λεφτά του μπαμπά ή τη στήριξη των κομματικών κλικών). Επιπλέον, αποδείχτηκε ένας καινοτόμος μουσικά "χαρτογράφος" με αμίμητο μελωδικό κι ενορχηστρωτικό στίγμα, κάτι που του επέτρεψε να κερδίσει εύκολα την εμπιστοσύνη του αξιολογότερου και ψαγμένου μέρους της γενιάς που ανδρωνόταν τη δεκαετία του80’, μιας κούφιας από αξιόλογα πρότυπα, "κουρασμένης" και σνομπ γενιάς (με απέχθεια σε ότι είναι πολιτικοποιημένο, σε ότι δεν έχει σχέση με εύκολα και γρήγορα κέρδη, σε ότι θύμιζε τα παλαιότερα υψηλά οράματα) και να γίνει ταξιδευτής της. Εύκολο, είναι αλήθεια, λόγω έλλειψης μεγάλου ανταγωνισμού στη ροκ μουσική μας σκηνή, πάντως ποτέ ως σήμερα δεν πρόδωσε αυτή μας την εμπιστοσύνη (δεν είναι και λίγο, αν σκεφτεί κανείς ότι ίσως το top πρότυπο για πλήθος νεοελλήνων ήταν τότε ο …Κωστόπουλος και η νεογιάπικη πασοκίλα!). Κι όλα αυτά τέλος, ΠΑΡΑ το ότι είναι "βραχνοκόκορας" (η ιδιομορφία δηλαδή της φωνής του ανεβάζει το βαθμό δυσκολίας, άρα και την αξία όσων κατάφερε).
Ξεκαθαρίζω επίσης ότι για μένα ο Νταλάρας δεν είναι ούτε θεός, ούτε διάβολος (ή ίσως, είναι μαζί και θεός και διάβολος). Μια εξαιρετική φωνή, ένας λεπτολόγος και ακούραστος εργάτης και σπουδαίος μάστορας της τέχνης του, ανήσυχος και πρωτοπόρος όσο κανείς, ίσως ο μόνος ντόπιος πραγματικός σταρ (με όλη τη σημασία της λέξης), αλλά ταυτόχρονα κι ένας ικανότατος και συχνά διαπλεκόμενος μαρκετίστας θα τολμούσα να πω, ο αδιαμφισβήτητοςCEO της "Ελληνικό Τραγούδι Μεταπολίτευσης Α.Ε."! Όσοι έζησαν τα δρώμενα του πολιτικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι από τη δεκαετία του 70 έως και τα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί τι περιλαμβάνει το πλέγμα δραστηριοτήτων της παραπάνω ανώνυμης (και ενίοτε επώνυμης) "εταιρείας".
Έτσι θα παραδεχτώ πως ναι Γιάννη Αγγελάκα, η επιστολή σου είναι απόλυτα εύστοχη. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι καίρια, ή έστω κοινωνικά χρήσιμη. Γιατί πιο καίριο και χρήσιμο θα ήταν αν έβγαζες κι άλλες, εξίσου καυστικές επιστολές, για άλλα θέματα ή πρόσωπα. Π.χ. μια επιστολή για τα σχολεία που δεν έχουν δασκάλους, για την κατάργηση του ΟΕΔΒ, για τα συγγράμματα που πια θα πληρώνουν οι φοιτητές. Ή μια επιστολή για το 1,5 εκατομμύριο άνεργους, ή για τον κοσμάκη που αφήνουν χωρίς φάρμακα, ή για τα Νοσοκομεία και τις μονάδες εντατικής που κλείνουν. Ή, ή, ή… Αν τώρα έβγαλες κι άλλες τέτοιες επιστολές, αλλά τις θάψανε τα ΜΜΕ και δεν το πήρε κανείς χαμπάρι, συγνώμη και να με συμπαθάς! Φυσικά και δεν είσαι υποχρεωμένος εάν θες να χτυπήσεις κάτι που βλέπεις στραβό, να έχεις πρώτα χτυπήσει όλα τα στραβά του ντουνιά και της παλιοκοινωνίας… Άλλωστε ο καθένας λογικό είναι να ερεθίζεται πρωταρχικά από τα στραβά του σιναφιού του. Το 'πες εξάλλου και στη χθεσινή συναυλία σου στο Θέατρο Ρεματιάς, όταν κάποιος φώναξε "όχι άλλο Νταλάρα": "...για να κλείσουμε το θέμα εδώ, θα πω ότι όταν μας κοροϊδεύουν μπρος στα μάτια μας, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να απαντάμε". Αλλά ναι, δε σου κρύβω ότι πολύ θα γούσταρα μια δημόσια επιστολή όχι για το Νταλάρα, αλλά για τους κυβερνήτες μας (τους πάντα βολεμένους, καθώς δεν υπάρχουν έννοιες όπως ανεργία, εξαθλίωση και φτώχια για τους ίδιους και τις οικογένειές τους), οι οποίοι αφού βλέπουν τι ζώα είμαστε, παραμένουν απροκάλυπτοι και ξεδιάντροποι ψεύτες (άλλα έταξαν και άλλα κάνουν λίγες μόλις μέρες μετά τις εκλογές) και στυγνοί εκτελεστές του λαού μέσω της αυστηρότατης τήρησης των εγκληματικών μνημονίων, αυτοί οι μονίμως "οσφυοκάμπτες" απέναντι τόσο στους "κακούς" Γερμανούς, όσο και στους τραπεζίτες, στους εγχώριους εφοπλιστές, εκδότες και καναλάρχες, εν γένει στο 1% που πίνει το αίμα του 99%... Ή πολύ θα χαιρόμουνα μια επιστολή για τους ασήμαντους και "λίγους" ευρωπαίους ηγέτες και το νεοφιλελεύθερο ιερατείο που οδηγεί την Ευρώπη σε διάλυση, επιμένοντας για λιτότητα στους πολίτες από τη μία, δίνοντας γη και ύδωρ στους τραπεζίτες από την άλλη.
Μα θα μου πεις (και δεν θα ‘χεις άδικο), είναι οι καλλιτέχνες υποχρεωμένοι να βγαίνουν μπροστά και να καταγγέλλουν τέτοια θέματα με επιστολές και δελτία τύπου; Ακόμη και τώρα που είμαστε σε τέτοια οριακή για την επιβίωσή μας - σαν χώρα, σαν λαός - κατάσταση; Ίσως όχι, δεν ψηφίστηκε ποτέ κάποιος σχετικός νόμος "περί ευθύνης αοιδών"… Ίσως αυτό που πράγματι έχει αληθινή σημασία είναι μόνο η αξία της Τέχνης αοιδών και (πρωτίστως) δημιουργών και το πόσο αυτή επηρεάζει θετικά τους ανθρώπους και την κοινωνία, πηγαίνοντάς τους ένα σκαλί παραπάνω, μέσω του Πολιτισμού που δημιουργούν. Αλλά από την άλλη βρε αδελφέ, στον Αγγελάκα και σε τέτοιου τύπου καλλιτέχνες αναφέρομαι, δε ζήτησα να βγει και να τα πει ο …Πάριος ή η Πέγκυ Ζήνα! Κι όλοι εκείνοι οι ακριβοθώρητοι "πνευματικοί άνθρωποι", κάποτε μας ζαλίζανε πως "εκτός από τον ιμπεριαλισμό, υπάρχει και η μοναξιά" και δεν είχαν άδικο. Όμως πλέον, άλλο τόσο αλήθεια είναι πως "εκτός από τον …Νταλάρα, υπάρχει κι ο ραντιέρικος χρηματοπιστωτικός καζινο-καπιταλισμός", που μάλιστα τα ‘χει τόσο πολύ σκατώσει, ώστε να είναι αφελέστατο να σταματάμε να αναζητούμε καλύτερες μορφές οργάνωσης της κοινωνίας, απλά επειδή τα είχε σκατώσει (διαφορετικά, αλλά εξίσου βρωμερά) εκείνος ο καημένος ο "υπαρκτός" σοσιαλισμός στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη…
Τώρα, όσο για τις ενοχές Νταλάρα για τα λεφτά που έβγαλε, τι να πει κανείς; Τα έκλεψε; Όχι. Τα δούλεψε σκληρά; Ναι. Έκανε φοροδιαφυγή; όχι (αυτό τουλάχιστον απεφάνθη η δικαιοσύνη για σχετικό θέμα παλαιότερα), αλλά κι αν ο κοινός νους θεωρήσει ότι έκρυψε εισοδήματα, το πιθανότερο αυτά να ήταν πολύ λιγότερα από όσα έκρυβαν κατά μέσο όρο οι συνάδελφοί του. Μήπως δεν άξιζε καλλιτεχνικά; Άξιζε. Σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς δε ζούμε; Ζούμε. Εφόσον λοιπόν δεν παρανόμησε, προς τι οι "ενοχές" του;
Ίσως γιατί (λέω εγώ, τώρα) μέσα στον Νταλάρα να υπάρχουν ακόμη αναμμένες κάποιες σπίθες του νεαρού Γιώργου από την Κοκκινιά, οι οποίες είναι πραγματικά δύσκολο να μην ξεσπαθώνουν με όσο σθένος απέμεινε στις ξέπνοες αδυνατισμένες φωνούλες τους, βλέποντας μια ζωή πλούσια σε ανέσεις και απολαύσεις προερχόμενες από τα κέρδη που βγήκαν …τραγουδώντας τους πόνους του λαού και τα βάσανα της φτωχολογιάς! Και ξέρετε, αν πριν λίγα χρόνια, σε μια κάλπικη εποχή και μια Ελλάδα και καλά "Αμερική των Βαλκανίων" αυτό το lifestyle δεν χτύπαγε τόσο άσχημα, δεν έβγαζε μάτι, σήμερα, με τους μισούς Έλληνες να έχουν χάσει τη μισθωτή δουλειά τους ή το μαγαζί τους ή τους πελάτες τους ή γενικότερα να έχουν απολέσει τη δυνατότητα να κάνουν έστω και μικρά όνειρα για το αύριο, το να έχεις λεφτά και τρελά ακίνητα και το κυριότερο να χαριεντίζεσαι με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, είναι κάπως προκλητικό, καθώς...
"Εγώ είμαι ένας τραγουδιστής του έρωτα και της ζωής
τραγουδάω για τη φτώχεια για την ξενιτιά
και για τους ερωτευμένους που 'χουνε φωτιά
…μ' αγαπούν οι πονεμένοι που 'χουνε ψυχή
κι όλοι οι αδικημένοι μέσα στη ζωή.
Του λαού τα ντέρτια λέω κι όταν τραγουδάω κλαίω
γιατί είμαι πονεμένος και στη φτώχεια γεννημένος."
Ανακεφαλαιώνοντας:
Αν ήμασταν Ιταλοί και συζητάγαμε για τον Παβαρότι, ή Αμερικάνοι και μιλάγαμε για τον Τζάκσον, θα ήταν τελείως κενή περιεχομένου η συζήτηση, καθώς δεν υπάρχει τίποτα ιδανικότερο από το να αποκτάς πλούτη μέσω της ατόφιας καλλιτεχνικής σου αξίας, αντί π.χ. μέσω της εκμετάλλευσης άλλων ανθρώπων. Καμιά αντίφαση στο να είσαι λαϊκό είδωλο, έστω κι αν πλούτισες ως συνέπεια αυτού: για τραγουδιστές μιλάμε κι όχι για πολιτικούς. Έλα όμως που εδώ αυτές οι δύο ιδιότητες κάπου μπλέκονται! Βλέπετε, πέρα από την κομματική ένταξη και το βουλευτιλίκι του "ετέρου ήμισυ", εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν έντονα πολιτικοποιημένο τραγουδιστή, ο οποίος κατά ένα μεγάλο (όχι 100%, αλλά σημαντικότατο) ποσοστό, βασίστηκε στην "ιδεολογία" του(με ή χωρίς εισαγωγικά) για να γίνει δημοφιλής και ως συνέπεια αυτού να "τα οικονομήσει". Είτε αυτό ήρθε ως συνειδητός σχεδιασμός του, είτε όχι, αν θεωρήσουμε ότι ποτέ δεν κυνήγησε το χρήμα και αυτό ήρθε από μόνο του… Αλήθεια, τον Νταλάρα παρ' ότι ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθά το νέο αίμα, γιατί οι περισσότεροι (ειδικά του σιναφιού) τον κατηγορούν, ενώ τον Καζαντζίδη, που ενώ πράγματι ήταν κλειστός, δύσκολος, ίσως και άδικος συχνά χαρακτήρας, οι περισσότεροι πίνουν νερό στο όνομά του; Μήπως ΑΚΡΙΒΩΣ λόγω της προσωπικής ζωής τους; Μήπως επειδή ο Καζαντζίδης, απ' τη στιγμή που εξέφρασε το λαό και μια ολόκληρη εποχή φτώχιας, ξενιτιάς κλπ., προτίμησε να ζήσει σχετικά φτωχικά, αν και αναμφισβήτητα μπορούσε άνετα να είναι πάμπλουτος; Ενώ ο Νταλάρας, που στα λόγια και τις συνεντεύξεις είναι κοντά στο λαό και τα προβλήματά του, την ίδια στιγμή ζει την προσωπική ζωή του (ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες) τελείως απόμακρα από τον απλό κόσμο, συγχρωτισμένος μάλιστα (επαγγελματικά αλλά ΚΑΙ προσωπικά) με μπόλικη από τη σαπίλα που διέφθειρε, ξεζούμισε και εντέλει πέταξε σα στυμμένη λεμονόκουπα μια ολόκληρη χώρα; Λέω, μήπως;
Υ/Γ.: Το φοβερό από την άλλη με την επιστολή Αγγελάκα, είναι τα μέσα που την έκαναν σημαία και την υπερτόνισαν: τα πιο λαϊκίστικα, τα πιο κίτρινα, αυτά που ίσως και ποτέ να μην είχαν γράψει ούτε μια αράδα στο παρελθόν σχετική με το όνομα Αγγελάκας, καθώς το αναγνωστικό τους κοινό ή το ακροατήριό τους μόνο με Αγγελάκα και Τρύπες δεν είχαν σχέση! Γιατί φυσικά ο ίδιος δεν είναι δυνατόν να επέλεξε συγκεκριμένα ΜΜΕ για την δημοσίευση της, η επιστολή ήταν ανοιχτή και δημόσια. Πάντως μεταξύ σοβαρού και αστείου, για μένα ανάμεσα στα δύο κακά, δηλαδή την αλλοτρίωση μεταξύ δηλωμένων πεποιθήσεων και καθημερινής πρακτικής, μεταξύ ιδεολογίας και lifestyle (που ας πούμε ότι είναι το βασικό φάουλ Νταλάρα) και τη σαπίλα (κυρίως πολιτιστική, αλλά και κάθε άλλου είδους) που εκφράζουν διάφορα ανδρείκελα (όπως π.χ. ο ευτραφής νεο-εκδότης "κομιστής", ο intellectual παρουσιαστής με τα ξέκωλα, ο άνθρωπος που μιλά λες και είναι μονίμως μπουκωμένος), προσωπικά τι να πω, θα προτιμούσα να πλύνω τα πόδια του Νταλάρα, παρά να ακουμπήσω με γυμνό χέρι εφημερίδες όπως του εν λόγω (έστω κι αν ήταν το μόνο χάρτινο είδος εντός του WC). Δεν είναι τυχαίο πως τέτοιες φυλλάδες και αντίστοιχα εμετικά (κατά τα άλλα δημοκρατικά) site καλούσαν εμμέσως τις συμμορίες των φασιστικών Ορκ να παρέμβουν ("κάποιος πρέπει να κάνει κάτι…") ενάντια σε καλλιτέχνες που "προσβάλλουν τα χρηστά ήθη και την πατρίδα" (έστω κι αν είναι αμφιλεγόμενο το έργο τους ή το ταλέντο τους). Μα μήπως κάποτε και η Αυριανή δεν ήταν 1η εφημερίδα σε κυκλοφορία; Τα ονόματα έχουν αλλάξει, όχι οι πρακτικές. Α, και να χαιρόσαστε οι fun και την 12ετή (που θα συνεχίσει για 13ο χρόνο) εκπομπή - (Φ)όλα, τροφή σε κάθε λογής λιγούρια για κανένα κωλαράκι ή βυζί, που είναι χειρότερη από Τατιανομεσημεριανάδικα σκουπίδια, γιατί δεν πρόκειται απλά για υποκουλτούρα, αλλά για ένα μαγαζάκι πονηρό και πολιτικά βρώμικο: δείτε π.χ. το "ανθρώπινο" προφίλ που εντέχνως πάει να στήσει στα ναζιστικά χρυσάβγουλα… Φοβάμαι λοιπόν πως ό,τι προβάλλεται τόσο έντονα από κίτρινους λαϊκιστικούς βόθρους - φωλιές φιδιών, ειδικά τώρα που πια τα φίδια βγήκαν για τα καλά από τα αυγά τους, πρέπει να προβληματίζει κάθε δημοκρατικό και (ακόμη) σκεπτόμενο πολίτη, ακόμη κι αν μοιάζει εύστοχο και πετυχημένο. Αλλά τελικά, κάθε λαός μάλλον έχει την ενημέρωση που του αξίζει και φυσικά το μέλλον που τελικά του αξίζει…
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : AR-ON στις 23-09-2012 15:40 ]
Παράθεση:
|
Σωστά μιλάς Χάρη. Απλά το "κακό" της σύγκρισης πρόλαβε την αντίδραση των συντονιστών. Επίσης ορισμένα "συγκριτικά" posts είχαν ενδιαφέρον, καθώς πολλοί θεωρούν οτι για να κρίνεις κάποιον, πρέπει να είσαι κι εσύ "κάποιος", οπότε έγινε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για το ποιός είναι τελικά ο Αγγελάκας, που κρίνει τον Νταλάρα. Εκτός θέματος, αλλά σίγουρα κάποιοι αναγνώστες θα διάβασαν πράγματα που δεν ήξεραν.
Παράθεση:
|
Ετσι ακριβώς είναι,Χάρη.Κρίνουν (και κατακρίνουν) όχι το μήνυμα,αλλά τον φορέα του.
Παράθεση:
|
Νομίζω πως αυτό το κομμάτι τού κειμένου σου αποτελεί την πιό σωστή εξήγηση γιά την ύπαρξη αυτού τού αντι-Νταλαρικού μένους σε μεγάλο κομμάτι τού κόσμου-δηλαδή η αναντιστοιχία προσωπικής ζωής και καλλιτεχνικής συμπεριφοράς τού συγκεκριμένου καλλιτέχνη.
ΥΓ.Στο εξώφυλλο κάποιου περιοδικού,πρίν πολλά χρόνια,είχα δεί την εξής γελοιογραφία:μιά καρικατούρα με το κεφάλι τού Νταλάρα και σ'ένα κυκλάκι (που υποτίθεται περιείχε τα λεγόμενά του) το κείμενο "με τραγούδια γιά την φτώχεια και την ξενιτιά,τα κονομάω κανονικά").....
-----------------
Τίς πιό καλές σου στιγμές τίς είχες ζήσει στο χτές που δέν θυμόσουν
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Hastaroth στις 23-09-2012 18:50 ]
Παράθεση:
|
ο AR-ON εξηγει γιατι ειναι μοναδικος ο αγγελακας
Ο καθένας μπορεί ν αναβιβάζει αυτόν που ακολουθεί κάτω απο τις προσωπικές συνθήκες και προτιμήσεις που τον ακολουθεί.
Το αντι-νταλαρικό μένος ανέλυσα απο που άρχεται: Απο τη διαμάχη Ρασούλη - Νταλάρα (ανάλογα έχει πει και για την Αλεξίου και και κάποια ψήγματα και για τον Αγγελάκα), τους συνεργάτες του, Αγγελάκα, Άκη Πάνου, εμμέσως κάποια στιγμή τον Καζαντζίδη κ.α. και τέλος απο όσους συμμετείχαν στις σχετικές δίκες όπως τον Πανούση και τον Λαζόπουλο. Φυσικά η συμμετοχή του Νταλάρα για την Κύπρο, ήταν το τελειωτικό όσον αφορά την Αριστερά.
Κατα τα άλλα η κριτική όλων αυτών είναι αντικειμενική.
Ποτέ δεν μου άρεσε ο Αγγελάκας και συνέκρινα το ανάστημα του με άλλους και τη δουλειά του. Κανείς δεν μου απήντησε παρα μόνο διάφορα γενικόλογα του τύπου είναι ποιητής κ.τ.λ. Το να συγκρίνω αυτόν με τον Σιδηρόπουλο, τον Τουρνά ή τον Παπακωνσταντίνου το θεωρώ ιεροσυλία, δεν μιλάμε καν για την φωνή ή την ποιητική του, καθώς στην Ελλάδα έχουν μελλοποιηθεί - εργαστεί πάνω στο τραγούδι κορυφαίοι Έλληνες ποιητές.
Για το γιατί είναι κορυφαίος και να παραθέσω καμια 30 δίσκους αναφοράς με το σύμπαν των Ελλήνων συνθετών και ποιητών, δεν ξέρω αν έχει νόημα. Αν επιθυμεί κάποιος να το κάνω για να δούμε πόσο εμπορικός αλλά όχι ποιοτικός είναι...
Επειδή επίσης έγινε αναφορά απαξιωτική μεταξύ άλλων (προφανώς απο άμουσο και έχω επίγνωση του τί λέω), για τον Γιάννη Πάριο, απλά ο Γιάννης Πάριος είναι η φωνάρα, είναι 2ος σε πωλήσεις στην Ιστορία της Ελληνικής Δισκογραφίας και ο ίδιος ο Καζαντζίδης, που δεν χάριζε καλή κουβέντα για κανέναν (ούτε για την Μαρινέλλα καν), τον παραδέχτηκε σαν τον κορυφαίο τραγουδιστή του έρωτα. Αλλα ξέχασα ο έρωτας είναι β΄ διαλογής. Φυσικά κάπου στα 60 είναι λογικό οι δίσκοι του να είναι επαναλήψεις. Επίσης ο Πάριος έδωσε στην Ελληνική Δισκογραφία, μερικά απο τα ωραιότερα τραγούδια, κυρίως σε ποίηση και δευτερευόντως σε μουσική.
Όταν τραγουδάς τραγούδια όπως τον Τραγουδιστή ή το Χαίρε Φτώχεια, το ξαναγράφω είναι λογικό να ελέγχεσαι εσωτερικά ακόμα και αν μπορείς να τα πεις. Και αυτό είναι υγιές.
Όσο για το περίφημο ακατανόμαστος: Είναι ντροπή και αναξιοπρέπεια να αποκαλείς κάποιον χωρίς όνομα. Πολύ περισσότερο να τον συκοφαντείς ότι τα πήρε για την Άμυνα απο την Κύπρο. Ο οποιοσδήποτε έντιμος και θεμιτά θιγμένος θα έκανε το λιγότερο μήνυση... Ανάλογα μίλησε και για την συναυλία για τον Καζαντζίδη, αλλά η Μαρινέλλα ούτε καταδέχτηκε να σχολιάσει αυτόν και τον Τριανταφυλλόπουλο. Δεν άξιζε τον κόπο.
Αν τα είχε πάρει για την Κύπρο, οι Κύπριοι σήμερα θα τον μισούσαν. Τον λατρεύουν αντίθετα. Επίσης έκανε δύο υπέροχους δίσκους για την Κύπρο. Υπέροχους ! Παρότι ο Νταλάρας, η ΜΙΝΟΣ στον Μέγα δημοσιοσχετίστα αρνήθηκε την παραγωγή και ανέλαβε μόνο την διανομή..... Η Κύπρος πονάει ακόμα....
Και κάτι τελευταίο: Το ποιός πονάει για το χρήμα το έδειξε το συνάφι του, που στις καρέκλες που τον πετούσαν κρύφτηκε...μην έχει περιστατικά ανάλογα και στις δικές τους συναυλίες.
Τον Νταλαρα τον θεωρο πολυ μεγαλο τραγουδιστη....αρχιζω ετσι για να μην παρεξηγηθω μετα..
Δεν τον μυθοποιοω, ουτε τον θεωρω το μεγαλυτερο τραγουδιστη... απο κει και περα ο ιδιος δειχνει να μη σεβεται ουτε τη μουσικη του ιστορια ουτε αυτους που τον ακουνε...δεν μπορει να βγαινεις και να κανεις τετοιου ειδους δηλωσεις σαν την τωρινη αλλα και την παλιοτερη μνημονιακη τοποθετηση του...ξεχναει φαινεται τα χρονια του '70 που τραγουδουσε τραγουδια ανθρωπων οπως ο Λοιζος κι ο Κουγιουμτζης η ο Καλδαρας...τραγουδια οπως η ''Τσιμινιερα'', το ''Δεντρο'', το ''Ηταν πεντε ηταν εξι'' κλπ...Αφησε πισω αυτη την πορεια και μεγαλοπιαστηκε...Μεγαρο, Ηρωδειο...Λατιν δισκοι... θεωρησε οτι ειναι ο καλυτερος ολων κι βρεθηκε στο πιο ψηκο σκαλι... τωρα μαλλον καταλαβε πως αυτοι που πεφτουν απο ψηλα πονανε περισσοτερο απο αυτους που βρισκονται χαμηλα...
γι'αυτο κι εχει 20 χονια και βαλε να βγαλει δισκο της προκοπης...
ποσο προφητικα ηταν τα λογια που ο ιδιος καποτε τραγουδησε : ''Ονειρα ξενα, ρακη αλλοτρια ζητωκραυγασαμε και τωρα εισπραττουμε απ'την εξεδρα μας βροχη δεκαρικα''....και γιαουρτια ενιοτε...
Ως προς τον mousikodifi, έχω να πω πως είσαι πολύ μικρός για να μηδενίζεις τέτοια αναστήματα. Όλοι οι μεγάλοι συνθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε ο Νταλάρας περισσότερο απο κάθε άλλο Έλληνα τραγουδιστή μακράν, είχαν εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη. Και φυσικά ήξεραν μουσική σε αντίθεση με εσένα. Ο Νταλάρας σε ηλικία 29 χρονών, είχε κάνει χωρίς να είναι επ ουδενί κατεστημένο, 5 δίσκους με τον Κουγιουμτζή, κάπου 3 με τον Λοϊζο και άλλους τόσους με τον Καλδάρα, ενώ ήδη συνεργάζονταν με τον Θεοδωράκη, τον Μαρκόπουλο και τον Σπανό και είχε συνεργασίες ή συμμετοχές με τον Διονυσίου και τον Καζαντζίδη.
Διαφωνώ κάθετα για τα πέρι 20ετίας.
Επι παραδείγματι "Η άσφαλτος που τρέχει" του 2002, κατόπιν ο δίσκος με την Εστουντιαντίνα, ήταν πολλοί καλοί δίσκοι, εξαιρετικοί τηρουμένων των αναλογιών δηλαδή ότι έχουμε Ελλάδα χωρίς να έχουμε συνθέτες πλέον πλην 2-3 όχι παραπάνω, που και αυτοί δεν είναι του παλαιού μεγέθους.
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ:
Η καλλιτεχνικη σημαντικοτητα καποιου, κρινεται απο τις πωλησεις, το πόσο επαγγελματιας ειναι ή την παρουσια που εχει κανει στην δισκογραφια? Αν αυτα ειναι τα κριτηρια, τότε ευτυχως που ειμαι απο αλλον πλανητη.
Προς freak: Αν είχες πραγματική γνώση της δισκογραφίας, που ως παραγωγός οφείλεις να έχεις, θα ήξερες πως πραγματικα μεγάλα νούμερα έκαναν μόνο μεγάλοι καλλιτέχνες, μεγάλοι, συνθέτες, μεγάλοι στιχουργοί, μεγάλοι ερμηνευτές. Γιατί θα ήξερες τότε πως στην Ελλάδα πραγματικά μεγάλα νούμερα εκατοντάδων χιλιάδων ή πωλήσεις χιλιάδων ετησίως αλλά σε σταθερούς ρυθμούς σε βάθος 20ετίας, 30ετίας και 40ετίας κάνουν μόνο μεγάλοι δίσκοι.
Το εισπρακτικό είναι το σχεδόν πρώτο κριτήριο αναγνώρισης παντού ανά τον κόσμο. Κάθε άρθρο του εξωτερικού για κάποιο πραγματικά μεγάλο συγκρότημα ξεκινάει απο τις εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων που έχει κάνει ανά τον κόσμο.
Στην Ελλάδα δαιμονοποιούμε την εμπορικότητα σε απόλυτο βαθμό. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό του διαλόγου του Σταύρου Κουγιουμτζή με τον μεγάλο ποιητή Νεγρεπόντη. Γνωριστήκαν με προοπτική συνεργασίας. Ο Κουγιουμτζής τον είπε πως τον ενδιαφέρει τον εμπορικό τραγούδι, με την έννοια της αποδοχής του έργου του αλλά και φυσικά γιατί απο αυτό ζούσε με δυσκολίες. Ποιός ο Κουγιουμτζής ! Ο Νεγρεπόντης είχε την άποψη πως τον ενδιαφέρει το πολιτικό - ποιοτικό, δίχως να καταλάβει τί ακριβώς εννοούσε ο Κουγιουμτζής, γιατί ότι πουλάει είναι επιλήψιμο κατα την αριστερή κακώς εννοούμενη επικρατούσα φιλοσοφία. Τελικά η συνεργασία δυστυχώς δεν έγινε. Σημειώνουμε πως αριστερός ήταν και ο Κουγιουμτζής.
Μπορούμε λοιπόν συμβατικά να χωρίσουμε σε 4 κατηγορίες τους εξαιρετικούς δίσκους στην Ιστορία της Ελληνικής Δισκογραφίας.
1) Αυτοί που έχουν μεγαλύτερη αμεσότητα και κάπως πιο προσιτό λεξιλόγιο και δεν απευθύνονται μόνο σε συγκεκριμένο μουσικό και πιο περιορισμένο πολιτικό ακροατήριο. Αυτοί πέτυχαν πολύ-πολύ μεγάλα νούμερα...
Π.χ. Ο "Δρόμος" των Πλέσα - Παπαδόπουλου με τον Γιάννη Πουλόπουλο και τα εξαιρετικά "Νησιώτικα" με τον υπέροχο Γιάννη Πάριο. Πουλήσαν πάνω από εκατομμύριο, για διαφορετικούς λόγους. Στην περίπτωση του Δρόμου, τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα, γιατί ο δίσκος ήταν συγκεκαλυμμένα αντιδικτατορικός: "Ξημερώνει Κυριακή να το θυμάσαι" επι παραδείγματι... Φυσικά εδώ μπορούμε να εντάξουμε πολλούς δίσκους του Νταλάρα, όπως συνεργασίες του με τον Κουγιουμτζή, τον Λοΐζο, τον Καλδάρα, και δίσκους πιο ευρείας απήχησης, όπως τα Latin, το Live στον Ορφέα κ.α, διάφοροι πολύ σημαντικοί δίσκοι του Πάριου και της Αλεξίου, το Ρεσιτάλ των Χατζή - Μαρινέλλας κ.α.
2) Αυτοί που λόγω δυσκολιών στην αμεσότητα, πουλήσαν όχι άμεσα εκατοντάδες χιλιάδες, αλλά πέτυχαν σταθερές πωλήσεις χιλιάδων δίσκων σε βάθος χρόνου. Καλή ώρα ο περίφημος "Μέγας Ερωτικός" του Χατζιδάκι και των λοιπων μεγάλων ποιητών που ξεπέρασε τις 200.000 δίσκους εδώ και πολλά χρόνια αλλά σε βάθος 30ετίας. Φυσικά εδώ δίσκοι του Ξαρχάκου, του Λεοντή, του Λοΐζου και τόσων άλλων κάνουν "παρέλαση"...
3) Υπάρχουν περιπτώσεις δίσκων που παρά την δυσκολία στην αμεσότητα, αποτελούν δίσκους αναφοράς και πούλησαν και πουλούν τρελά: Άξιον Εστί, Ρωμιοσύνη, Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας του Θεοδωράκη, Χρονικό, Ιθαγένεια, Θητεία του Μαρκόπουλου, Χαμόγελο της Τζοκόντα, Σταυρός του Νότου και Γραμμές των Οριζόντων, και "Η Αγάπη είναι ζάλη" του Μικρούτσικου κ.τ.λ.
4) Τέλος υπάρχουν και λίγοι πολύ σημαντικοί δίσκοι που πούλησαν λιγότερο απο την αξία τους ή χάθηκαν. Καλή ώρα η "Ερωτική Πρόβα" των Λάγιου - Νταλάρα, η συνεργασία του Θεοδωράκη με τον Καζαντζίδη, τα
Δημοτικά της Αλεξίου κ.α..
Απο πλευράς εμπορικών καλλιτεχνών υπήρχαν ελάχιστοι καλλιτέχνες που κάναν 150.000 ή 200.000 δίσκους με την διαφορά πως αυτό έγινε 1-2 φορές το πολύ, και όχι σε βάθος μεγαλύτερο του εξαμήνου ή άντε του χρόνου. Μετά οι δίσκοι αυτοί απλά δεν υπάρχουν στην συνείδηση των ακροατών.
Π.χ. ο δίσκος του Κυριαζή, με το "Μου θυμίζεις την μάνα μου", το "Λάμπω" της Βίσυ και το Live του Σφακιανάκη, με τις "περίφημες" διασκευές στην Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου του Θάνου, και στην "Δημοσθένους Λέξις" του Σαββόπουλου και αρκετοί δίσκοι του Χατζηγιάννη
Σήμερα δεν νομίζω πως θυμάται ποτέ κανείς εκείνους τους δίσκους με εξαίρεση αρκετά καλά τραγούδια του Χατζηγιάννη. Ωστόσο για να πούλησαν έστω και περιστασιακά τόσο πολύ είχαν κάτι καλό, δεν μπορεί να απαξιώνονται. Γιατί και ο Κυριαζής έγραψε άμεσα λαϊκά τραγούδια έστω και αν δεν τον βοηθούσε η φωνή του και η Βίσυ ήταν φωνάρα άσχετα το τί τραγουδούσε και ο Σφακιανάκης συνεχίζει και είναι πολύ καλός τραγουδιστής με ενδιαφέροντα τραγούδια. Έστω και αν δεν είναι Καζαντζίδης ή Ξυλούρης...
Κατα συνέπεια: αν η καλλιτεχνική δεινότητά ενός τραγουδιστή δεν κρίνεται απο την αποδοχή του έργου του με μέγιστο κριτήριο τις πωλήσεις (ο Νταλάρας είναι πρώτος), την δισκογραφία του (και εδώ πρώτος είναι κατα τεκμήριο, μακράν, αφού κανείς Έλληνας δεν πλησιάζει το νούμερο των δίσκων αναφοράς του και των συνεργασιών του πλην της Αλεξίου και της Μοσχολιού), την εκτελεστική του δεινότητα (καθολική αποδοχή απο το σύνολο των μεγάλων Ελλήνων συνθετών και τραγουδοποιών), την σκηνική του παρουσία (κανείς δεν γέμισε στάδια όπως αυτός), την μουσική και τεχνική για τον κλάδο του κατάρτιση και ας μην είναι του Κλασσικού Ωδείου, απο τί θα κριθεί;
Απο το εαν αρέσει στους σημερινούς παραγωγούς των play lists (δεν είναι προσωπική αναφορά αυτό), απο το εάν πηγαίνει στις καταλήψεις της Υπατίας ή απο το εάν καπνίζει χόρτο; Εκτός αν πρέπει να βρίσει την Εκκλησία, να κάψει καμια ελληνική σημαία, να χωρίσει την Άννα και να αποκηρύξει τα πιστεύω του και να μοιράσει τα υπάρχοντά του και να πάει σε καμιά σπηλιά στην Κρήτη να το παίξει οικολόγος σαν τον Αγγέλακα.
Όσο για τα λεγόμενα του Mousikodifi δεν βλέπω να εξανίσταται κάποιος επαΐων του site...
Έχουμε και λέμε:
Κατεστημένο ο Νταλάρας όπως και οι συνεργάτες του:
Χμ,
Απο το 68 έως το 1978 συνεργάστηκε με τον Λοΐζο που έμενε στο νοίκι και αυτό το πλήρωνε με πρόβλημα, τον μεγάλο Καλδάρα που πολεμήθηκε επίσης όσο λίγοι, ακόμα και στην μεγάλη "Μικρά Ασία", τον Κουγιουμτζή που μετα πολλών κόπων και βασάνων πήρε δάνειο διάσημος ων για να πάρει χρόνια μετά ένα μικρό σπίτι κατόπιν μεσολάβησης του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο Μάτσα, τον Σπανό που μια ζωή είχε πρόβλημα με τις εταιρίες να κάνει ολοκληρωμένο δίσκο με μεγάλο τραγουδιστή και όχι συμμετοχές ενός ή δύο τραγουδιών, συνθέτες δύσκολους και κυνηγημένους όπως ο Θεοδωράκης (εξορίες), ο Μαρκόπουλος (αστυνομικές διώξεις) και ο Χατζιδάκις (γεγονότα Αυριανής κ.α.), βολεμένους ποιητές όπως ο Ρίτσος, ο Παπαδόπουλος, ο Τριπολίτης, ο Λάδης....
Σου προτείνω να προσεγγίσεις και εσύ το Λαμπρακιστάν για να δώ αν θα σε δώσουν το Άλμπερτ Χωλ να εκφραστείς καλλιτεχνικά.
Όσο για το ποιός είναι ο Θεοδωράκης;;;;; Η πιο μεγάλη εν ζωή προσωπικότητα της Ελλάδος που αν δεν ήταν κομμουνιστής θα είχε πάρει αναμφίβολα το Νόμπελ Ειρήνης. Τελικά είχαν όμως Νόμπελ ο Ελύτης και ο Νερούδα.
Και στα βουνά ανέβαινε όπως στην Ζάτουνα λόγω εξορίας, ενώ σήμερα που είναι σακάτης, πηγαίνει στις διαδηλώσεις. Η Ζάτουνα πάλι με τα Ζωνιανά το μόνο κοινό που έχουν είναι το αρχικό Ζ...
@ Konstantinosoa Οσα ανεφερες ειναι σεβαστα, επιχειρηματολογεις (σε αντιθεση με το παληκαρι απο την Πατρα που με γενικοτητες μηδενισμου ισοπεδωνει στο περασμα του ακομη και το Θεοδωρακη..) γι'αυτο και δεχομαι αυτα που λες...
το μοναδικο που θελω να σημειωσω ομως ειναι το εξης : καλες οι πωλησεις, καλες οι εκτελεσεις του Νταλαρα(αν και οι επανεκτελεσεις τραγφουδιων ειναι εξισου πολλες), καλες και οι συναυλιες-σκηνικη παρουσια (εδω με βρισκεις εκ διαμετρου αντιθετο, θεωρω ας πουμε οτι καλυτερη σκηνικη-συναυλιακη παρουσια απο το Βασιλη Παπακωνσταντινου δεν εχει ο Νταλαρας) αλλα κατα τη γνωμη μου στον Νταλαρα απουσιαζει κατι που δεν μπορουν να το ισοσταθμισουν ολα τα παραπανω: η ανθρωπια...