[Mεταφέρω μέρος δικού μου post από το άλλο θέμα (του Παστίτσιου) με κάποια συμπληρωματικά και τροποποιήσεις]
Η σχέση του καθενός με τον θεό -ανώτερη δύναμη- θετική ενέργεια- πανσυμπαντικό νόμο- ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάζει ο καθένας είναι προσωπική υπόθεση, πολλές φορές ανεξήγητη ακόμη και για τον ίδιο.
Mε οποιοδήποτε τρόπο αντιλαμβάνεται (ή όχι) αυτή την σχέση ή την αποποίηση ο καθένας, είναι εντελώς προσωπικό και δεν επιδέχεται ούτε κριτική ούτε προσηλυτισμό ούτε προσπάθεια πειθούς για το αντίθετο.
Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη που -ανεξήγητα κι από μένα την ίδια- πιστεύω σε κάτι ανώτερο χωρίς όνομα, μακράν όμως από τελετουργικά και επιβεβλημένους κανόνες και τρόπους λατρείας που αποφάσισαν κάποιοι πατέρες.
Τα θαύματα, οι εικόνες που δακρύζουν (όλο και συχνότερα) σε διάφορα σημεία, τα φίδια που μιλούν και διάφορα τέτοια μη ορθολογιστικά δεν με πείθουν για σοβαρή ενασχόληση πόσο μάλλον για πίστη.
Αλγεινή εντύπωση μου κάνουν οι μεταφορές οστών από εκκλησία σε εκκλησία για προσκύνημα, η έκθεση στο κοινό ιερωμένου που δεν "έλυωσε", το επαγγελματικό δαιμόνιο ηγουμένων διαφόρων μονών με μήλα, αγιάσματα, λαδάκια, τα οράματα για εύρεση εικόνας με την απαραίτητη εντολή "χτίσε μου εδώ εκκλησία" και βεβαίως όλο το εμπορικό πανηγύρι που στήνεται έξω από εκεί που φιλοξενούνται όλα αυτά.
Ολα αυτά βέβαια δεν έχουν καμμιά σχέση με την ύπαρξη ή μη του θεϊκού στοιχείου, που ξαναλέω, είναι κάτι πολύ προσωπικό και βαθύ, δεν επιδέχεται κριτική και ο καθένας το αντιλαμβάνεται (ή όχι) μόνος του και διαφορετικά από οποιονδήποτε άλλο. Κάποιοι το έχουν εσωτερική ανάγκη, κάποιοι το πιστεύουν ειλικρινά, κάποιοι άλλοι το προσαρμόζουν στα μέτρα τους, κάποιοι το αποποιούνται εντελώς και κάποιοι άλλοι το ακολουθούν από φόβο, κάποιοι από φαρισαϊσμό... και πάμε λέγοντας!!