Στη μνήμη του Παύλου Σιδηρόπουλου..

Σαν σήμερα στις 6 Δεκεμβρίου 1990 ''έφυγε'' ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής ροκ σκηνής , ο Παύλος Σιδηρόπουλος . Ο ''πρίγκηπας'' του ελληνικού ροκ , ''έσβησε'' σε ηλικία 42 χρόνων από ανακοπή καρδιάς μετά από υπερβολική χρήση ηρωίνης. 

Άφησε πίσω του εξαιρετικά τραγούδια γι' αυτό θεωρώ σωστό να κάνουμε μια μικρή αναδρομή στη μουσική κληρονομιά που μας άφησε πίσω του ο ''πρίγκηπας''....Έτσι για να τιμήσουμε τη μνήμη του...

[ τροποποιήθηκε από τον/την guevara, 06-12-2012 12:06 ]

Μαρκόπουλος-Σιδηρόπουλος (απ΄την συναυλία στο Ηρώδειο το 1980)

Παπαντόπ......

Guevara, μου έκλεψες την επιλογή αλλά σε συγχωρώ!!

Βέβαια, θα κάνω δύο επιλογές. Έτσι, για τον Παύλο...

Από τα πρώτα βήματα (1971) στη σύμπραξη με τον Παντελή Δεληγιαννίδη ως "Δάμων & Φιντίας" με το τραγούδι  "Ο Γέρο-Μαθιός".

Στίχοι : Πάυλος Σιδηρόπουλος

Μοσυική: Παντελής Δεληγιαννίδης

Από συναυλία το Σεπτέμβρη του 1980 στο Ηρώδειο

Στίχοι & Μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου σατυρικό και επίκαιρο Τούμπου Τούμπου ζα

Μαίρη βλέπω πως η συγκεκριμένη συναυλία αποτελεί σημείο ανάφορας και μάλιστα με σχεδόν συγχρονισμένη σκέψη!

@ TRAVELOGUE τα μεγάλα πνεύματα....χαχα.....ευχαριστώ για την συγχώρεση...

@ Μαιρούλα συνεχίζω , όπως ζήτησες...

Τα δύο πρώτα από την ταινία "Ο Ασυμβίβαστος" (επισημαίνοντας εδώ ότι τη μουσική την έχει γράψει ο Γιώργος Θεοδωράκης), το τρίτο απλά πολύ πολύ αγαπημένο...

Ας γυρίσουμε παλιά ... πολύ παλιά ... στα τέλη 60ς / πολύ αρχές των 70ς, όταν ο Παύλος, φοιτητής στο Μαθηματικό της Θεσσαλονίκης, γνωρίστηκε με τον πολύ καλό και ταλαντούχο σαλονικιό κιθαρίστα Παντελή Δεληγιαννίδη σε μια συναυλία των Olympians, όπου ο Παντελής έπαιζε κιθάρα !!! Τόσο ο Παύλος, όσο και ο Παντελής κατάλαβαν ότι ... μπορούσαν να "τακιμιάσουν" και να φτιάξουν ροκ ντουετάκι !!! Και ... δεν θέλανε και πολύ να το σκεφθούν : Παίρνουν το ΚΤΕΛ και κατεβαίνουν στην Αθήνα, για να ηχογραφήσουν τα πρωτα τους δισκάκια - σαρανταπενταράκια !!! Το όνομα του σχήματός τους : Δάμων Και Φιντίας !!!

Από αυτό το καταπληκτικό σχήμα, θα παραθέσω την "Απογοήτευση", σε μουσική και στίχους Παντελή Δεληγιαννίδη !!! [[[Όπως έχω γράψει και σε άλλο τόπικ, τον πρώτο συνεργάτη & συνοδοιπόρο του Παύλου Σιδηρόπουλου, τον καταπληκτικό άνθρωπο, μουσικό και ηχολήπτη Παντελή Δεληγιαννίδη, τον πρόλαβα "στις τελευταίες του στιγμές" (έφυγε κι αυτός πολύ νέος, τον Γενάρη του 2000, πριν καλά καλά γίνει 50 ετών), καθοσον εκείνη την περίοδο ηχογραφούσα στο στούντιο του στη Θεσσ/νίκη το cd μου "Του Αιγαίου η Μοναξιά"]]] !!! Το παρακάτω βιντεάκι το έχει ανεβάσει η πολύ καλή μου φίλη missRock98 και, αν έχετε διάθεση, μπορείτε να διαβάσετε κάτωθι αυτού τα σχόλια που έχω γράψει, τα οποία αφορούν τις αναμνήσεις μου από τη γνωριμία μου με τον Δεληγιαννίδη, αλλά και τον Παύλο Σιδηρόπουλο ....

http://youtu.be/zepKf7AxQ6s

Το αγαπημένο μου, όμως, τραγούδι του ντουέτου "Δάμων Και Φιντίας" είναι το "Ξέσπασμα" !!! Ο Δεληγιαννίδης παίζει φοβερή κιθάρα, τα φωνητικά του Παύλου είναι αξεπέραστα και οι στίχοι του ... ακόμη πιο αξεπέραστοι !!! Και σκεφθείτε ... τέτοιους στίχους τους έγραφε σε ηλικία μόλις 20-22 ετών ....

http://youtu.be/dwsr6oZrP1c

Μένουμε στα παλιά ... Μετά τους "Δάμων & Φιντίας", το δίδυμο Δεληγιαννίδης / Σιδηρόπουλος προσχώρησε σε μία "ευρύτερη" μπάντα [θα μπορούσες να την πεις και "μουσική κολλεκτίβα"] : Στα "Μπουρμπούλια" !!! Αυτή η θρυλική αντεργκράουντ μπάντα κράτησε πολύ λίγο, άφησε μόλις ένα ΄σαρανταπενταράκι [ίσως και κάνα δυο ακόμη σκόρπια τραγούδια], έδωσε κάμποσες ανεπανάληπτες συναυλίες στο "Κύτταρο" [για τις οποίες όσοι παρευρέθησαν εκεί ... ακόμη "παραμιλάνε"] και μετά ... διαλύθηκε !!! Από τα "Μπουρμπούλια" να ένα τραγούδι, απ' τα ελάχιστα ηχογραφήματά τους που διεσώθησαν, ο "Ντάμης Ο Σκληρός", με τη φωνή του Παύλου :

http://youtu.be/akdNfTFMLwE

Σημειωτέον : Οι στίχοι του τραγουδιού γνώρισαν ... τροποποιήσεις, προκειμένου να επιτραπεί η κυκλοφορία του από την τόοοτε χουντική λογοκρισία !!! Συγκεκριμένα : Ο "Ντάμης ο Σκληρός" είχε ως αρχικό τίτλο "Ο Ντάμης ο ληστής" ... επίσης ο στίχος "από μικρός ατίθασος" ήταν, στην αυθεντική του μορφή, "από μικρός αναρχικός" [και ... με την τροποποίησή του επήλθε, δυστυχώς, παρατονισμός : "από μικρός ατιθασός" ... δηλαδή, χίλιες φορές καλύτερα να αφήναν το τραγούδι με τον αρχικό του στίχο ... ]....

Τον Παύλο Σιδηρόπουλο τον είχα δει συναυλία λίγους μήνες πριν πεθάνει στο "Αν Club" της οδού Σολωμού !!! Επειδή, όμως, εκείνη την εποχή ήμουν ακόμη πολύ μικρός και ντροπαλός, δεν είχα, δυστυχώς, το "θάρρος" να πάω μετά το λάιβ στο καμαρίνι του να ανταλλάξουμε καμιά κουβέντα !!!

Σε άλλο τόπικ έχω γράψει πού ήμουν στις 6 Δεκεμβρίου 1990, όταν πέθανε ο Παύλος !!! Θα κλείσω το παρόν πόστ μου αντιγράφοντας από εκεί το σχετικό λήμμα !!! Ο Παύλος μένει αθάνατος μέσα απ' τα τραγούδια του !!! Οι νέοι όλων των εποχών τα είχαν - και θα τα έχουν μετά απο πολλά πολλά χρόνια - συντροφιά τους και αποκούμπι τους σε όλες τις "εκφάνσεις' και "εκδηλώσεις" της νιότης τους : στα πρώτα τους ερωτικά σκιρτήματα ...στις μοναχικές στιγμές τους ... στις στιγμές της χαράς, της λύπης και των προβληματισμών τους ... στους αγώνες τους και στις φοιτητικές καταλήψεις ... παντού ... Διότι ο Παύλος, στον πολύ σύντομο βίο του, πρόλαβε και έγραψε τραγούδια και τραγούδησε για ... ένα σωρό πράγματα !!!  

Την ημέρα που πέθανε ήμουνα δευτεροετής φοιτητής στη Θεσσαλονίκη και βρισκόμουν στη συναυλία  του ΤΖΑΚ ΜΠΡΟΥΣ. Η συναυλία αυτή γινόταν σε κάποιο Περίπτερο της Δ.Ε.Θ. []. Κάτω από τη σκηνή υπήρχαν ... πλαστικά καθίσματα καφενείου [], όπου καθόμασταν οι λιγοστοί που είχαμε "πάρει πρέφα" την ύπαρξη της συναυλίας [από αυτό καταλαβαίνει κανείς την έλλειψη συναυλιακών χώρων στη Σαλονίκη εκείνη  την εποχή, όπως και τις συνθήκες υπό τις οποίες αυτές διεξάγονταν]. Στο διπλανό  κάθισμα καθόταν ένας 45χρονος "παλαιοροκάς", ο οποίος - με προτροπή δικιά μου  βεβαίως βεβαίως - μου διηγιόταν ένα σωρό ιστορίες από τα παλιά : για τη συναυλία  των Πελόμα Μποκιού στο Παλαί Ντε Σπορ περί το 1971, για τους Poll, για τα στέκια  των ροκάδων στη Σαλονίκη τις προηγούμενες δεκαετίες κλπ κλπ. Και, εκεί που "ρυφούσα" τις ιστορίες του, μού λέει ξαφνικά : "μικρέ, το έμαθες ??? Σήμερα  πέθανε ο Παύλος" !!! Μόλις τ' άκουσα, σχεδόν με πιάσανε τα κλάματα ..............................

Τραγική σύμπτωσις ..... την ημέρα που πέθανε ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήμουν σε  συναυλία καλλιτέχνη που αυτός θαύμαζε και θεωρούσε "δάσκαλό του" ......

Τι να πω για τον Σιδηρόπουλο;Με εμπνέει όσο λίγοι...

Ο μονος  αυθεντικος ροκ σταρ στην Ελλαδα? Αυθεντικος ηταν, ναι.

Μα δεν ηταν ο μονος. Και υπηρξαν και αλλοι πιο αυθεντικοι.

Νομίζω ότι είναι προτιμώτερο να λέμε "αυθεντικός ρόκ καλλιτέχνης"-το "στάρ" άγει συνειρμικά σε άλλες καταστάσεις,πιό επιφανειακές,κατά την γνώμη μου.

Και θα συμφωνήσω με τον Freak ότι ναί μέν ο Σιδηρόπουλος ήταν αυθεντικός,αλλά δέν ήταν ο μόνος.Απλώς συνέβη να έχη μεγαλύτερη δημόσια προβολή.

Kι εκεί που όλοι άκουγαν λαϊκούς και πονεμένους
θα γνωρίσω έναν άνθρωπο που έφερε ήχους ξένους
σε ήχους Rock n roll, Blues και ροκ θα ψάχνω να 'βρω
μαζί με μια κιθάρα αγκαλιά εγώ τον Παύλο
θα έμπαινα σε ένα δωμάτιο που παίζει μέσα
και πρώτα απ 'όλα θα μου πει "Μάγκα μακριά από τη πρέζα"
ύστερα θα μου έπαιζε λίγα απ 'τα κομμάτια του
θα μου έλεγε πως μοιάζει ο κόσμος μέσα από τα μάτια του
ήχους Rock n roll μαζί με λαϊκούς να πάρεις
Jimi Hendrix με Bob Dylan και στο βάθος Βαμβακάρης..

Αν γνώριζα τον Παυλάρα τη συνάντηση μας τη φαντάζομαι κάπως έτσι..

Δεν έχω να πω τίποτα άλλο.. Πρίγκηπα ζεις μέσα απ' τα τραγούδια σου και το έργο που άφησες..

Έχω πάρει το βιβλίο του Άκη Λαδικού "Παύλος Σιδηρόπουλος - Που να γυρίζεις"κι έχω μάθει απίστευτα πράγματα.. Εξαιρετικό βιβλίο για τον Παύλο..

Δεν ξερω αν υπηρξε καποιος αλλος πιο αυθεντικος αλλα την φημη που εχει ακομη στις μερες μας δεν νομιζω οτι την εχει αλλος.... Και θα μπορουσαμε να τον πουμε σταρ για τον ιδιο λογο. Σαφως και υπηρξαν κι αλλοι  και καλυτεροι καλιτεχνες απο τον Παυλο αλλα ο Παυλος ειχε και το ολο ροκ φερσιμο.....................................................................

Μά και άλλοι είχαν "το όλο ρόκ φέρσιμο",αλλά δέν απέκτησαν την φήμη τού Σιδηρόπουλου επειδή δέν προβλήθηκαν.Αν ο Σιδηρόπουλος δέν είχε συνεργαστεί με τον Μαρκόπουλο,π.χ.,δέν θα τον είχε ακούσει τόσος κόσμος (παρ'όλο που ο ίδιος ο Σιδηρόπουλος δέν επεδίωξε να "κεφαλαιοποιήση" αυτήν την συνεργασία).

Δέν υποτιμώ καθόλου την προσφορά τού Σιδηρόπουλου (τον οποίον είχα την τύχη να γνωρίσω και προσωπικά),αλλά θέλω να δείξω πως υπήρξαν και άλλοι παράγοντες που συνέβαλαν στην μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητά του σε σχέση με άλλους Ελληνες ρόκ καλλιτέχνες. 

-----------------

"Μπορεί καννίβαλος ποτέ

να εκπροσωπήσει τάχα

όλους τους φίλους τους παλιούς

που έχει στη στομάχα?"

[ τροποποιήθηκε από τον/την Hastaroth, 09-12-2012 20:56 ]

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος, κατά τη γνώμη μου, ξεχώρισε από τους υπόλοιπους της γενιάς του για έναν πρόσθετο λόγο : Επειδή ήταν ποιητής !!! Είχε ποιητική φλέβα, πώς να το κάνουμε ....

Ας πούμε ότι δεν γνωρίζεις τίποτε για τον Παύλο [ποιος ήταν, τι ήταν κλπ] και διαβάζεις, τελείως τυχαία, π.χ. τους στίχους του τραγουδιού "Οι σοβαροί κλόουν" !!! Το πιθανότερο είναι ότι η πρώτη σκέψη που θα κάνεις θα είναι : "ποιος σύγχρονος ποιητής το έγραψε αυτό, σε ποια ποιητική συλλογή του θα βρω αυτό το ποίημα" ???

Ωραίους ελληνικούς στίχους έχω βρει π.χ. και στους Πελόμα Μποκιού, και στους Νοστράδαμος και σε άλλα ονόματα της ελληνοφωνης ροκ σκηνής εκείνης της εποχής !!! Όμως ... άλλο "ωραίοι στίχοι" κι άλλο "ποίηση" ... Ο Παύλος δεν έγραφε απλώς ωραίους στίχους, έγραφε ποίηση .....  

Για όποιον έτυχε να βρίσκεται εκείνη τη μέρα στο πεδίον του άρεως, σίγουρα θα θυμάται πως ο Παύλος εκφράστηκε υπέρ της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας. Στάνταρ θα θυμάται και το κράξιμο που έφαγε στην πορεία. Και αυτό το είπα για να απομυθοποιήσουμε το συγκεκριμένο (και όποιο) άτομο στο οποίο είμαι θετικά προκατειλημμένος καλώς ή κακώς. Είναι κάτι που δε μπορώ να το αρνηθώ. Πόσο μάλλον όταν του έχω κάνει εκτενές ραδιοφωνικό αφιέρωμα.

Ουτε χρειαζεται να αναφερθουμε στο αν ο παυλος ηταν λαλάκας ή οχι επειδη δεν ηταν ο καλος ο ανεξικακος και ο αγιος που καποιοι νομιζαν. Ηταν αυτος που ηταν. Τελος. Οι ηθικολογιες δεν χρειαζονται.

Ετυχε να βρεθω σε καποια live (προς το τελος) οπου ισα ισα στεκοταν στα ποδια του. Σε ενα συγκεκριμενο live παρεπαιε μεχρι που σωριαστηκε κατω και η συναυλια συνεχιστηκε απο τους υπολοιπους. Δεν κατακρινω κατι τετοιο ουτε ειμαι απο αυτους που θεωρουν πως ενα "πρεζονι" δεν εχει δικαιωμα εκφρασης. Οσοι εχουν αλλη αποψη για το ροκ εκτος απο την μικροαστικη καταλαβαινουν πολυ καλα πως τετοιες καταστασεις ειναι συνηθεις.

Οταν πεθανε, τον θεοποιησαν.

Ο παυλος ηταν αυτος που ηταν. Τον σεβομαστε για αυτο και για την σταση του εν γενει (με την οποια σε καποια διαφωνω μα σε αρκετα αλλα συμφωνω).

Αυτο που με στενοχωρει ωστοσο ειναι η εκμεταλευση του παυλου απο καποιους οικειους του ακομα και οταν ηταν εν ζωη. Δυστυχως. Και δεν αναφερομαι στους "Σπυριδουλα" που ειναι αυθεντικοι για μενα.

Αναφερομαι στον ... (ασε μη βρισω) απο Θεσ/νικη που για ευνοητους λογους δεν λεω το ονομα του. Οποιος καταλαβε καταλαβε. Αλλα δεν ηταν μονο αυτος ο νταβατζης. Ηταν και αλλοι. Εκμεταλευτες. Και μιλαμε για πολυ κοντινους του ανθρωπους. Θα μου πειτε: σε κοσμο αγιων ζουμε? Ελα ντε!