Άλλοι μουσικοί διαπρέπουν άλλοι παραμένουν άγνωστοι

Τί είναι αυτό που μερικούς ισοδύναμους μουσικούς τους εκτινάσσει και άλλους τους αφήνει άγνωστους;

Εννοώ ισοδύναμους μουσικούς. Είναι μόνο η τύχη,  η συνέπεια ,οι δημόσιες σχέσεις , η  κοινωνικότητα , η συνεργασία με υπόλοιπους μουσικούς ....;;; και τι άλλο;

-----------------

''Οταν η ψυχή χάσει την αρμονία της τότε η μελωδία και ο ρυθμός βοηθούν να επανέλθει στην τάξη'' Πλάτωνας

[ τροποποιήθηκε από τον/την STEFANOS604, 09-01-2013 17:34 ]

Απλά δώστε ένα παράδειγμα με λίγα λόγια.

Πχ εγώ πιστεύω ότι αν από δύο ισοδύναμους μουσικούς ο ένας είναι πετυχυμένος και ο άλλος όχι τότε σίγουρα έχει παίξει ρόλο η τύχη.

Στέφανε , υπάρχουν κάποιοι (προσωπικά είχα τη τύχη και γνώρισα πολλούς) που δε θέλουν να

παίξουν αυτό το άθλιο παιχνίδι της δημοσιότητας και της προβολής.

Τυχαίνει να είμαι λάτρης μουσικών ρευμάτων εκτός μόδας -underground-

όπου ο κανόνας είναι αντεστραμμένος, υπάρχουν μουσικές διάνοιες εκεί έξω που δε τους ενδιαφέρει

να γίνουν πόστερ σε δωμάτια έφηβων μαθητριών ή να τους καλούν σε τηλεοπτικά σόουζ.

Επίσης ξοδεύω αρκετό χρόνο στο you tube απολαμβάνοντας άγνωστους μουσικούς-οργανοπαίκτες-καλλιτέχνες

οι οποίοι επικοινωνούν τη τέχνη και το μεράκι τους οχι για να γίνουν γνωστοί και να πιάσουν τη καλή

αλλά για να βγάλουν το άχτι τους ή να παροτρείνουν (όπως και εσύ) και άλλους να ασχοληθούν  με τη μουσική.

Να μην αρχίσω να λέω τι γνώμη μου για το 99 τα εκατό των γνωστών που διαπρέπουν στη Σόου μπίζζζ

 γιατί ακόμη και εμένα με κουράζω .

Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους μουσικούς, αλλά και για τους καλλιτέχνες γενικά, αλλά και τους επιστήμονες, τους γιατρούς πχ. κλπ.

Πως θα κρίνατε έναν ''γνωστό , πετυχυμένο εμπορικά'' μουσικό που όμως στο πάλκο έχει το ''εγώ'' και όχι το ''εμείς'' ??

Βολεμένο στην καλύτερη...

Ιδίως στην Ελλάδα η εμπορική επιτυχία με την καλλιτεχνική αξία είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα.  Αν στους δύο άξιους προχωρούσε ο ένας τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Εγώ πιστεύω οτι εκτός από τους παράγοντες που προαναφέρθηκαν(τύχη,δημόσιες σχέσειςκλπ.) πολλοί μουσικοί διαπρέπουν λόγω της προσωπικότητας τους και γιατί το έργο τους έχει κάτι να "πει" στον περισσότερο κόσμο.Σαφώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις αλλά οι αξεπέραστοι μουσικοί και αυτοί που θα μείνουν στην ιστορία είναι όσοι κατάφεραν να μιλήσουν στον περισσότερο κόσμο με το έργο τους είτε έπαιξαν "το άθλιο παιχνίδι της δημοσιότητας" είτε οχι.

Αν η "ισοδυναμία" που αναφέρεις Στέφανε μπορούσε να οριστεί ως ίδιες σπουδές, ίδιο ταλέντο, ίδια απόδοση, ίδια φωνητικά προσόντα, ίδια (ποιοτικά) έμπνευση δημιουργίας... τότε αν πετύχαινε μόνο ο ένας από τους δύο, πιστεύω οτι θα οφειλόταν σε καλλίτερες δημόσιες σχέσεις, στην τύχη ή στην επιδίωξη να γνωρίσει τους κατάλληλους ανθρώπους για προώθηση, σε προσωπική ακτινοβολία (αυτό που λέμε περνάει η φάτσα του στον κόσμο) και στην προσωπικότητά του, που είπε ένας συμφορουμίτης παραπάνω. 

"πετυχημένος" = Αν η μουσική για κάποιον είναι ένα πετυχημένο επάγγελμα τότε η δεσπόζουσα τέχνη του είναι το επάγγελμα του, και όχι η μουσική του.

Έστω οτι η Λία Βίσση και η Άννα Βίσση είναι ισοδύναμοι μουσικοί. Το ποιά διέπρεψε μουσικά ή ποιά διέπρεψε επαγγελματικά εξετάζετε;

Η "ισοδυναμία" που αναφέρω είναι υποκειμενική αντίληψη και πιστεύω ότι  όλοι μας το ‘χουμε διαπιστώσει  σ’ όλα τα επαγγέλματα (που αναφέρει ο CostaPanag) και αν οριζόταν θα μπορούσε να σημαίνει και ίδιες σπουδές, ίδιο ταλέντο, ίδια απόδοση, ίδια φωνητικά προσόντα, ίδια (ποιοτικά) έμπνευση δημιουργίας... και αν πετύχαινε μόνο ο ένας από τους δύο,  θα οφειλόταν σε καλλίτερες δημόσιες σχέσεις, στην τύχη ή στην επιδίωξη να γνωρίσει τους κατάλληλους ανθρώπους για προώθηση, σε προσωπική ακτινοβολία (όπως λέει η mary_omikron).

Πχ στο πρωτοσέλιδο άρθρο έχω την αντίληψη ότι ο συγκεκριμένος μουσικός θα πρέπει να πετύχει

Επι τη ευκαιρία διάβασα τη φράση που ξεκινά το άρθρο και αξίζει σχολιασμού εφ’ όσον εκφράζεται από καρδιάς : Μιχάλης Τσαντίλας: ‘’δεν μ’ ενδιαφέρει να αρέσω, μ’ ενδιαφέρει να επικοινωνήσω’’

''Οταν η ψυχή χάσει την αρμονία της τότε η μελωδία και ο ρυθμός βοηθούν να επανέλθει στην τάξη'' Πλάτωνας

[ τροποποιήθηκε από τον/την STEFANOS604, 10-01-2013 14:08 ]

[ τροποποιήθηκε από τον/την STEFANOS604, 29-01-2013 01:09 ]

Εγώ έχοντας ως παράδειγμα τον μορισον , πιστεύω πως αυτός που έχει ταλέντο σε κάτι , αν ο ίδιος το θέλει θα αναδειχθεί. Αυτός που δεν αναδεικνύεται το κάνει απο προσωπική του επιλογή ή επειδή τελικά είναι ατάλαντος. Ο μόρισον είχε τεράστιο ταλέντο για μένα και παράλληλα λάτρευε να στρέφει τα βλέμματα πάνω του. Τού άρεσε η δημοσιότητα κι ας τον αρνούνται πολλοι. Παρόλαυτα , στην περίπτωση που ήταν φιλήσυχος άνθρωπος αλλα είχε την επιθυμία να αναγνωριστεί η δουλειά του, με προσπάθεια θα το κατάφερνε και θα γινόταν αν όχι στο ίδιο ποσοστό διάσημος, αρκετά διάσημος. Και η δημοσιότητα δεν είναι ένα άθλιο παιχνίδι αν ξέρεις να την χειρίζεσαι σωστά. Να μην καβαλήσεις το καλάμι ,όπως λέμε,πολύ, το λίγο δεν είναι πρόβλημα, είναι αυτοπεποίηθηση η οποία βοηθάει. Δεν είναι ποιοτικός αυτός που δεν είναι διάσημος. Όπως και δεν είναι εμπορικός αυτός που είναι. Ο καθένας με τις επιλογές του. Βέβαια δεν σημαίνει πως κάποιος για να αναδειχθεί πρέπει να γίνει απαραίτητα διάσημος, τύπου beatles, ή χατζηγιάννη. Εγώ ψάχνωντας το youtube έχω λατρέψει πολλά συγκροτήματα που μέχρι πριν λίγο ούτε καν ακουστά τους είχα. Αυτό είναι ένα βήμα λοιπόν για αυτά τα συγκροτήματα.... 

Ξερεις ποσοι ειχαν τεραστιο ταλεντο που δεν προκειται να τους ακουσεις ποτέ? Αμετρητοι.

Ας δεν ειχαν την τυχη που ειχαν και την Electra απο πισω, ουτε καν θα ηξερες το ονομα μορρισον.

Και αυτα τα γραφει καποιος που εχει ασχοληθει με τους doors οσο δεν φανταζεσαι.

Βεβαια υπαρχουν και περιπτωσεις ανυπαρκτων (βλεπε Χατζηγιαννης και σια) αλλά αυτες ειναι οι συνηθεις. Μαρκετινγκ γαρ. Και μπολικη νεοελληνικη βλακεια που ζει και βασιλευει.

απο την στιγμή που ο θεματοθέτης έθεσε το "ισοδύναμο" σαν μια υποκειμενική και μεταβλητή έννοια η οποία πρακτικά είναι αδύνατη η ερώτηση που απομένει είναι "γιατί κάποιοι γίνονται διάσημοι και άλλοι όχι". Διάσημος έχει γίνει ο Νίκος Κατέλης και πιο διάσημος ο Justin Bieber. H διασημότητα είναι και διάπρεψη;

(ακόμα περιμένω και την απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση)

Δηλαδή αποκλείουμε το γεγονός ο πετυχημένος να έχει δουλέψει περισσότερο  από τον αποτυχημένο ως προς αυτή την κατεύθυνση ? Εσείς θεωρείτε ότι κάποιος που ασχολείται με οποιαδήποτε μορφή τέχνης , δεν έχει το ψώνιο να έχει  η τέχνη του απήχηση σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο κοινό ?

Τα πράγματα είναι απλά : Οσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια ! 

Φυσικά και η διασημότητα δεν είναι διάπρεψη. Παραδείγματα:

Στην 7η τέχνη μεγάλο ποσοστό υποφέρει, είναι η τιμή της λεγόμενης διασημότητας η οποία όμως είναι εφήμερη .Παίρνει τους ανθρώπους τους ξεζουμίζει και τους πετάει μετά σαν κουρελόχαρτο. (Catman , Θώδη, πρωταγωνιστές Big Brother…)

Ναι αλλά ξέρουμε το όνομα Μόρισον και δεν νομίζω πως αμφισβητούμε την αξία του.Το πως κατάφεραν οι Doors να γίνουν τόσο διάσημοι οφείλεται σε πολλές συγκυρίες αλλά δεν νομίζω πως όσοι ακούμε τη μουσική τους έχουμε βγει χαμένοι γι αυτό πιστεύω οτι δεν υπάρχει λόγος να τους κατακρίνουμε επειδή ήταν πιο τυχεροί απο τη στιγμή που η μουσική τους είναι φοβερή.Πιστεύω οτι οι Doors κατά κάποιο τρόπο ήταν "γραπτό" να αναδειχθούν και να τους ακούμε εμείς τώρα.Τώρα όσοι είχαν περισσότερο ταλέντο από τον Μόρισον και δεν αναδείχθηκαν αυτό οφείλεται στο οτι δεν βρέθηκαν στην κατάλληλη εποχή,με τους κατάλληλους ανθρώπους,την κατάλληλη εταιρεία κτλ.Αυτοί είναι οι underground μουσικοί που τους απολαμβάνουμε όσοι ψάχνουμε βαθύτερα στη μουσική αλλά πάντα θα επιστρέφουμε στις μεγάλες μπάντες  που αναδείχθηκαν γιατί η μουσική τους εκτός από καλή που ήταν,έχει και κάτι παραπάνω.

  Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις μουσικών που αναδεικνύονται μετά από πολλά χρόνια ύπαρξης και πολλές φορές μετά το θάνατο τους.

truerock
Για την αλεπού και τα κρεμαστάρια που λες

θα σου απαντήσω όπως σε να άλλο τόπικ του φόρουμ με μια άλλη παροιμία που παραμένει άγνωστη και δε διαπρέπει:

''Δύσκολα πετάς μ’ αετούς, όταν σε περιτριγυρίζουν χάνοι''


Αν κατάλαβα καλά διαχωρίζεις σε πετυχυμένους και αποτυχυμένους τους αναγνωρισμένους σε ευρύ κοινό με τους άσημους και τους περιορισμένης απήχησης.

Σεβαστό αλλά δε συμφωνώ, και αυτό γιατί βλέπω οτι προωθείται κατα κανόνα (άρα υπάρχουν εξαιρέσεις) το κούφιο και το ασήμαντο αρκεί να έχει άρωμα γοητείας ή να είναι κραυγαλέα κούφιο και ασήμαντο.

Επίσης πιστεύω οτί:

Σε πολλά συρτάρια βρίσκονται-κρύβονται αριστουργηματικά ποιήματα που ποτέ δε πρόκειται να εκδοθούν

Σε πολλά δωμάτια κρέμονται στους τοίχους καταπληκτικής ομορφιάς πίνακες ζωγράφων που απλά χάριζουν σε φίλους και συγγενείς και δε μπορεί να τους πείσει κανείς να εκθέσουν

Σε κάποιο απο τα ελληνικά νησιά εκεί που θα περπατάς ένα ζεστό καλοκαιράκι(στο εύχομαι) θα ακούσεις εναν άσημο μπάρμπα ή ενα έφηβο να παίζει την αυλή του με εξαιρετική μαεστρία το βιολί του 

Στα ορεινά χωριά της Μακεδονίας ή πάλι στα νησιά θα θαυμάσεις κτήρια υψηλής αισθητικής όπου σπάνια μπορείς να βρείς ποιός ήταν ο !!!Καλλιτέχνης!!!!

Για τους ερασιτέχνες κινηματογραφιστές τι να πω? ειδικά απο δω και στο εξής που όλοι έχουν φωτογραφική και βιντεοκάμερα στα κινητά....

... και με τις εικαστικές δημιουργίες το ίδιο φαινόμενο και με τον χορό φυσικότατα!!

Άρα εγω απαντώ πως πιστεύω και όχι απλά θεωρώ οτί δεν είναι απαραίτητο να έχει κανείς το ψώνιο να έχει η τέχνη του απήχηση σε όσο το δυνατό μεγαλύτερο κοινό για να είναι πολύ καλός ή και άριστος ακόμη.Ευτυχώς υπάρχουν και πολλοί άλλοι κατα τη γνώμη μου μεγαλύτερης σημασίας λόγοι για να  ερωτοτροπεί κανείς με τη τέχνη

-----------------

one good thing about music when it hits you feel no pain

[ τροποποιήθηκε από τον/την HP, 11-01-2013 02:10 ]