Quote:
|
Το μέλος GL στις 06-05-2005 στις 13:47 έγραψε:
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια-Ενδελέχεια
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
η Χιονάτη τώρα πια έγινε σταρ
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
που του γάτου τα παπούτσια μας φοράν
Κόκκινη κλωστή δεμένη
Φαντασία χειροπόδαρα δεμένη
για το μύθο χώρος τώρα πια δε μένει
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
ηλεκτρόδια στου λύκου το κεφάλι
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
η πεντάμορφη το ρίχνει στην κραιπάλη
Κόκκινη κλωστή δεμένη...
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
που οι δράκοι πάθανε αφλογιστία
Πώς να πούμε τώρα άλλα παραμύθια
το Θησέα τον συλλάβαν για ληστεία
Κόκκινη κλωστή δεμένη...
Τι θελουν να πουν αραγες οι Ενδελεχεια.......?????
|
|
Πρέπει να ομολογήσω πως το ανωτέρω τραγούδι, αντιπροσωπεύει και έναν δικό μου φόβο. Φοβάμαι, πως δεν έχουν πια θέση εδώ τα παραμύθια. Πως καταστρέφουμε με τα ίδια μας τα χέρια την αθωότητα, τη φαντασία, τη δημιουργία (ηλεκτρόδια στου λύκου το κεφάλι, οι δράκοι πάθανε αφλογιστία κ.λ.π.). Το θέμα είναι πως όταν περπατώ στο δρόμο και κοιτάω τα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω μου, βλέπω απλά άτομα που τρέχουν, που πηγαίνουν στη δουλειά για να σκύψουν πάνω από ένα γραφείο και μετά θα παν στο σπίτι για να ανοίξουν την τηλεόραση, μετά να κοιμηθούν και πάλι απ' την αρχή. Κανένας, ή καλύτερα οι περισσότεροι δεν σηκώνουν τα μάτια να δουν πόσο γαλάζιος είναι ο ουρανός, δεν ακούν την όμορφη μουσική της πόλης, δεν νιώθουν το χάδι του ανέμου. Που χρόνος, λοιπόν, για παραμύθια;
Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ' τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: koripaki on 06-05-2005 16:37 ]