Να τραγουδάει. Μόνος, ακούγοντας μουσική, με κομπανία.
Aφού εσύ παίζεις ακκορντεόν, βρείτε κανένα ένχορδο και κανα κρουστό, κάποιον/α να φτιάχνει μεζέδες και στρωθείτε στη ''δουλειά''.
Φτιάχτε ενα ρεπερτόριο που σας αρέσει και όταν βγείτε να το παίξετε κανείς δε θα ζητήσει πτυχίο η αποδεικτικό σπουδών απο το παλικάρι, είτε του άρεσε σαν τραγουδιστής είτε οχι.
Αν καταφέρετε και πληρώνεστε λίγα λεφτάκια ας ρίχνει το μερίδιο του σε μαθήματα. Αν είναι πια τόσο απαραίτητα.
Το κέφι η εκτόνωση και η πληρότητα ας είναι πιο σημαντικά απο τη καριέρα τη δόξα και το φόβο για τους τρομερούς και φοβερούς κάλους των φωνητικών χορδών και όλα τα κάκα που θα πάθει αν δε συντηρεί το εισόδημα ενός ειδήμονα για κάποια χρόνια και έχει το θράσος να χαίρεται τη μουσική καθοδηγούμενος απο το ένστικτο την προσωπική αισθητική και τη βοήθεια των φίλων (μουσικών).
μη βαράτε οι δάσκαλοι... δίκαιο είναι να υπάρχει και αυτή η άποψη νομίζω.