Αναμνήσεις από το πρώτο σας μουσικό όργανο

Από μικρό παιδάκι τη δεκαετία του 1950 είχα τα πρώτα ακούσματα (καντάδες) από ένα κιθαρίστα φίλο του πατέρα μου και άκουγα τις νυχτιές καντάδες με κιθάρα σε μια όμορφη κοπελιά της γειτονιά μου.

Το όνειρό μου , λόγω φτώχειας δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί (κόστος τότε της φτηνότερης κιθάρας 150 δραχμές – έτσι μου έλεγαν) .

Σε ηλικία 8 χρονών έφτιαξα την  πρώτη μου αυτοσχέδια  κιθάρα από μια μεγάλη παλιά γκαζιέρα ,με φυτίλι ,πετρελαίου , για ηχείο και αντί για χορδές σπάγκο και αργότερα λεπτό σύρμα πάνω σε ένα σανίδι για ταστιέρα που μου το έκανε τέλειο ο θείος μου επιπλοποιός , ενωμένο με τη γκαζιέρα, απλά  για να μάθω να τα Chord progressions D & Am που μου τα ζωγράφισε σ’ ένα φύλλο χαρτί  ο φίλος του πατέρα μου , μέχρι να αποκτήσω χρήματα για την αγορά της  (εύχομαι να μη περάσετε τέτοιες εποχές- μισή δραχμή χαρτζιλίκι το σαββατοκύριακο – κόστος τότε κιθάρας 150- 300 δραχμές).

Σε ηλικία 12 ετών , αφού δούλεψα όλο το καλοκαίρι (μεροκάματο 15 δρχ) , απέκτησα μια κλασσική από του ‘’Ανθομελίδη’’ στη Θες/νίκη των 200δρχ.

 

Πολύ ενδιαφέρον θέμα, μπράβο Στέφανε! Να είσαι καλά που μας έκανες να θυμηθούμε και να αναπολήσουμε τα παλιά.

To δικό μου πρώτο μουσικό όργανο ήταν μια ειδική φυσαρμόνικα. Την αγόρασα από τον Γαιτάνο το 1953 για το μάθημα της Ωδικής στο 7ο γυμνάσιο Παγκρατίου, όπου είχαμε καθηγητή τον φωτισμένο μουσικό Γεώργιο Θεοφιλόπουλο. Από αυτόν έμαθα τα πρώτα στοιχεία μουσικής θεωρίας.

Με τη φυσαρμόνικα αυτή μπορούσες να παίξεις μία -μία τις νότες, μόνες τους. Δεν θυμάμαι πώς συμβόλιζε τις νότες κλπ. Νομίζω ήταν Γερμανική, της Hohner (“Chromonica?”). Μεγάλη, όμορφη, γυαλιστερή, ανοξείδωτη, ακριβή, με πολύ ωραία θήκη. Ίσως ο Στέφανος να την ξέρει. Ήταν για μένα εκπαιδευτικό όργανο και μ'αυτό έμαθα τις νότες.

Δεν θυμάμαι τί απέγινε, το πιθανότερο είναι ...να την διέλυσα για να δω τί έχει μέσα, όπως και τις  φτηνές διατονικές φυσαρμόνικες-παιχνίδια  που είχα κατά καιρούς.

Ακολούθησε ένα... μονόχορδο, που έφτιαξα πρόχειρα  με σύρμα τεντωμένο σε μια σανίδα.

Το επόμενο όργανο, ένα μικρό ακορντεόν, Μarino Pigini, κόκκινο, με 36 μπάσα, το απέκτησα σε ηλικία 14 ετών. Το πήραμε καινούριο, με δόσεις από την αντιπροσωπεία και αμέσως άρχισα μαθήματα σε Ωδείο. Καθόμουν και το χάζευα με τις ώρες. Γρήγορα το αντικατέστησα με μεγαλύτερο, Paolo Soprani 80ρι, μεταχειρισμένο, που αυτό το έχω ακόμα, μετά από δύο αναπαλαιώσεις.

Ήταν η εποχή που το ακορντεόν ήταν πολύ δημοφιλές. Είχα δει και ακούσει μαντολίνα, κιθάρες, πιάνα κλπ. αλλά το ακορντεόν με είχε κατακτήσει. Πρωτοείδα ακορντεόν πολύ μικρός, στην Καλαμάτα, που μάθαινε μια κοπέλα στη γειτονιά μας. Ξαναείδα ακορντεόν στο Άλσος Παγκρατίου, στην ορχήστρα που συνόδευε τον Νίκο Γούναρη.

Για να πείσουμε , εγώ και η αδελφή μου, τον πατέρα μας να μας πάρει ακορντεόν, χρειάστηκαν μακρές και επίμονες προσπάθειες και αγώνες, με ... πανώ! Τον υποδεχόμαστε με ένα χαρτί,  που γράφαμε «θέλουμε ακορντεόν!». Το αντίθετο από αυτό που συνήθως γίνεται σήμερα, που οι γονείς παρακαλούν τα παιδιά.

Σαν φοιτητής αγόρασα μια κιθάρα,  αλλά δεν έμαθα.

Όταν παντρεύτηκα απέκτησα και πιάνο.

Εδώ και λίγα χρόνια απέκτησα και ένα μεγαλύτερο, καινούριο ακορντεόν, 120ρι «Victoria», μαύρο.

Όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ το μικρό μου κόκκινο ακορντεονάκι!

 

 

Εγώ δέν έχω αναμνήσεις από το πρώτο μου μουσικό όργανο,διότι έχω το ίδιο το όργανο-μιά "melodica" Hohner soprano.Μού την είχε κάνει δώρο η μητέρα μου,όχι όμως λόγω τής μουσικής της έκτασης,αλλά επειδή είναι χρώματος πρασίνου (που μού αρέσει ιδιαιτέρως και μικρός ών ήμουν ένθερμος θιασώτης τού Παναθηναϊκού-τής εποχής τού Wembley όμως).Στον αδελφό μου είχε κάνει δώρο μιά (επίσης Hohner) alto που ήταν κόκκινη διότι αυτός προτιμούσε τον Ολυμπιακό.Δέν ξέρω τί απέγινε αυτή η melodica,το πιθανώτερο είναι ότι ο αδελφός μου την διέλυσε γιά να δή πώς ήταν φτιαγμένη.

Εχω επίσης το πρώτο μου drum set (το είχα πάρει το 1975),καθώς και το πρώτο μου percussion-ένα ζευγάρι bongos Star.Δυστυχώς,το πρώτο μου πιατίνι (το είχα πάρει πρίν ακόμη πάρω το drumset) το έδωσα σ'έναν άλλο drummer που μού έδωσε γιά αντάλλαγμα ένα μικρό μεταλλόφωνο....

-----------------

Ma ha ba kodem,ha beitsa o ha tapuah?

[ τροποποιήθηκε από τον/την Hastaroth, 22-11-2013 08:40 ]

Παράθεση: Το μέλος costaspanag στις 21.11.2013, 23:59 έγραψε... Πολύ ενδιαφέρον θέμα, μπράβο Στέφανε! Να είσαι καλά που μας έκανες να θυμηθούμε και να αναπολήσουμε τα παλιά. To δικό μου πρώτο μουσικό όργανο ήταν μια ειδική φυσαρμόνικα. ......Νομίζω ήταν Γερμανική, της Hohner (“Chromonica?”). Μεγάλη, όμορφη, γυαλιστερή, ανοξείδωτη, ακριβή, με πολύ ωραία θήκη. Ίσως ο Στέφανος να την ξέρει. Ήταν για μένα εκπαιδευτικό όργανο και μ'αυτό έμαθα τις νότες.

Η λέξη ''Chromonica'' αναφέρεται σε χρωματικές φυσαρμόνικες (έχουν μοχλο - slider).

Στο πατρικό σπίτι υπήρχε ένα μαντολίνο που έπαιζε η αδελφή μου,πέντε χρόνια μεγαλύτερη,γιατί στο τρίτο δημοτικό σχολείο της Αλεξανδρούπολης,είχαν δημιουργήσει μια ωραία χορωδία,με καθηγητή τον μουσικό Χαραλαμπίδη. Υπήρχε και μία μελόντικα πράσινη που κάπου - κάπου την φυσούσα κι εγώ.Δεν μου άρεζε όμως γιατί όταν φυσούσα έτρεχε πολύ σάλιο απο το κάτω μέρος της.Μ'αυτό που είχα εντυπωσιαστεί,ήταν το μπουζούκι.Εποχές που γίνονται αυτά,είναι το 1968.Κοντά στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου, υπήρχε ένα μπακάλικο του Αντώνη Προύσαλη,που ήταν χαρακτηριστικός μπακάλης,γιατί όλη τη μέρα μέσα στο κατάστημά του,έπαιζε μπουζούκι.Με έστελνε η μάνα μου για ψώνια και αντί να γυρίσω σε 15 λεπτά,εγώ γυρνούσα σε 1 ώρα.Έμενα δίπλα στον κυρ-Αντώνη και τον άκουγα να παίζει.Έτσι κόλλησα και το μόνο που σκεπτόμουνα ήταν πως θα πάρω ένα δικό μου μπουζούκι.Ο πατέρας αντίθετος,τα χρήματα στο σπίτι λίγα,ένας μισθός.Όταν όμως πέρασε ο καιρός και έφτασε το 1972 και ήρθαν τα κάλαντα των Χριστουγέννων,το όνειρο έγινε πραγματικότητα.Έλεγα τα κάλαντα απο το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα.Αλλο σπίτι έδινε μία δραχμή,άλλο σπίτι μισή,άλλο δύο.Συγκέντρωσα ένα καλό ποσό,που δεν θυμάμαι πόσο ήταν ακριβώς και την επόμενη μέρα πήγα και αγόρασα ένα μπουζούκι.Όταν το είδε ο πατέρας,έγινε χαμός!Ερωτήσεις πολλές και διάφορες.Που το βρήκα; απο που το πήρα;Είπα σαν δικαιολογία,πως ο φίλος μου ο Κώστας ο γιος του στρατιωτικού που μέναν στην οδό Φυλής,πήραν μετάθεση και μου άφησε το μπουζούκι που είχαν στο σπίτι.Ψέματα....αλλά και τι να έλεγα.Άρχισα να μπαίνω στον κόσμο της μουσικής.Κοντά στον κυρ- Αντώνη,με φίλους μουσικούς,μουσικά βιβλία....Με τα χρόνια όμως το μπουζούκι αυτό,γινότανε όλο και πιο ελαφρύ και άρχισε απο το πίσω μέρος της ταστιέρας να βγάζει ψιλό πριονίδι.Απο κατασκευής του το ξύλο είχε σαράκι ( σκουλίκι ).Το κράτησα μέχρι το 1980,έδωσα το σκάφος του σε ένα κατασκευαστή οργάνων και αγόρασα ένα καινούργιο...και μετά ένα άλλο....και συνεχίζω τώρα με κάποιο άλλο πολύ καλό.Η ιστορία όμως του πρώτου μπουζουκιού,δεν θα ξεχαστεί ποτέ!