Αν και το αρχικό θέμα διευρύνεται , σε αυτό συνέβαλα και εγώ, μιας και δόθηκε το έναυσμα ας επιχειρήσω να θέσω πιο αναλυτικά την δική μου άποψη, πάνω σε διάφορες ενστάσεις-άποψεις που εδώ διατυπώθηκαν.
Απο μικρό παιδί είχα τον Ελληνικό λόγο μέσα μου και γενικά είχα μια απόσταση απέναντι στην ξένη μουσική. Κάπου δεκαετία του 80΄, με τον υποφαινόμενο μεταξύ Δημοτικού και Γυμνασίου. Προτιμούσα ορχηστρικά κομμάτια, ότι "άρπαζα" απο κλασσική μουσική(σήμερα αναγνωρίζω στα τότε ακούσματα, στιγμές από Βιβάλντι, Μπάχ, Μπετόβεν και Μότσαρτ), Κλάιντερμαν και Ζαν Μισέλ Ζαρ, κάτι απο Παπαθανασίου.
Με την ροκ είχα αντιπάθεια, προφανώς λόγω της αντίθετης εκκλησιαστικής επιχειρηματολογίας, δικαίως ή αδίκως. Ωστόσο πέραν του υποκειμενισμού, η δεκαετία εκείνη αλλά και του 70΄ είχε τόσα πολλά hit που δεν ήξερες τί να πρωτοακούσεις. Έτσι και εγώ παρά την εξαιρετικά σημαντική ελληνική σκηνή του τότε, αποδεχόμουν πολλά ξένα τραγούδια, ορθώς, γιατί σήμερα που τα ξανακούω, αντιλαμβάνομαι πως είναι σωστά έργα τέχνης.
Η μουσική των Scorpions ήταν για μένα ξεχωριστή, μια μουσική που άγγιζε την εφηβική μου ψυχή και που δεν πάλιωσε με τον χρόνο, τουλάχιστον για το διάστημα απο τις αρχές του 70΄ περίπου έως τα μέσα του 90΄.
Σήμερα ξέρω το γιατί: Πολλές πανέμορφες δημιουργίες, σε όχι ένα επαναλαμβανόμενο μουσικό μοτίβο, εξαιρετικοί μουσικοί, εξαιρετική φωνή. Το ότι ήταν Γερμανοί, ήταν ένα μειονέκτημα γι΄αυτούς, καθώς σε επίπεδο προβολής δεν θα είχαν ποτέ την προώθηση που θα απολάμβαναν συγκροτήματα αγγλοσαξωνικά. Όπως και να έχει, όμως, αυτό δεν τους εμπόδισε να είναι ένα παγκοσμίως αναγνωρισμένο κορυφαίο συγκρότημα.
Φυσικά υπήρχαν στην εποχή τους και άλλα συγκροτήματα αναφοράς όπως οι Led Zepelin ή Deep Purple κ.α., απο δε την Pop ξεχωρίζω μακράν τους ABBA.
Το ζήτημα βέβαια είναι η δημιουργία. Η μουσική σκηνή σπάνια κερδίζει απο την περιστασιακή σύμπραξη δύο καλλιτεχνών. Οι καλλιτέχνες βέβαια που συνεργάζονται, τουλάχιστον οι σαπόρτ καλλιτέχνες, έχουν να το λένε στα παιδιά τους ως μια μνήμη αναφοράς την συνεργασία με τον τάδε ή τον δέινα.
Εν προκειμένω καλό νέο, έστω και έτσι, προφανώς ήσσονος σημασίας δημιουργικά, αλλά καλό νέο όπως και να έχει είναι η σύμπραξη αυτή. Θα ήταν βέβαια πιο πολύ ουσιαστικό να γράφονταν τραγούδια απο έναν Έλληνα για έναν σημαντικό ξένο, όπως παλαιότερα ο Ρακιντζής έγραψε όντως 3 καλά τραγούδια, σε Γκίλαν και Τάιλερ και ας άκουσε διάφορα.
Όσο για τους ΠΥΞ ΛΑΞ: Τα αξιόλογα τραγούδια τους είναι πολλά, ειδικά στον "Ήλιο του Χειμώνα", τους "Πρίγκηπες της Δυτικής Όχθης" και στο "Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο".
Και τα απόλυτα εμπορικά νούμερα, αποτελούν τεκμήριο του αξιόλογου παγκοσμίως. Όχι απαραίτητα ποιοτικά με την σειρά που έχουν στο εμπόριο, αλλά αναμφίβολα οι πωλήσεις και όχι τα εύκολα κλικ του διαδικτύου στο Youtube.
Κανένας "εμπορικός" καλλιτέχνης στην Ελλάδα, δεν βρίσκεται στις πρώτες 10 θέσεις όλων των εποχών σε πωλήσεις, γιατί κανένας δεν πουλάει πάνω απο ένα μήνα.
Ο "Μεγάλος Ερωτικός" π.χ. δεν πουλάει όπως οι γλουτοί της Ριάνα με την Μπιγιονσέ. Ωστόσο σε βάθος χρόνου κάνει μεγάλες και συνεχείς πωλήσεις, πολύ πάνω απο 200.000. Νούμερο απλησίαστο σήμερα για τον Ρέμο, την Αννούλα της Μυκόνου και της Κοντσίτα και τον Παντελίδη.
Κανένας "εμπορικός" καλλιτέχνης δεν γέμισε το ανοιχτό ΟΑΚΑ. Τρεις καλλιτέχνες το έκαναν, ο Νταλάρας, ο Σαββόπουλος με την βοήθεια του Νταλάρα και οι ΠΥΞ ΛΑΞ, με την προώθηση βέβαια που τους παρείχε το μότο της τελευταίας συναυλίας της σταδιοδρομίας τους.
Όσο για το θέμα φωνή που θίχτηκε, σε έναν τραγουδοποιό που δεν γράφει ροκ(η ροκ είναι άλλη περίπτωση), ελάχιστοι τραγουδοποιοί ή συνθέτες είχαν πραγματικά καλή φωνή και ας τραγούδαγαν τα τραγούδια τους.
Ο Στόκας είναι μια αρκετά καλή φωνή, μέχρι εκεί βέβαια, ενώ ο Πλιάτσικας είναι μια μέτρια φωνή αλλά τουλάχιστον γλυκιά. Δεν με εμποδίζει όμως να ακούσω τα πολλά καλά τραγούδια τους, σε μια τόσο στείρα εποχή. Να θυμίσω πως ούτε ο Θ. Παπακωνσταντίνου έχει ιδιαίτερη φωνή, ούτε ο Μάλαμας έχει φωνή, ούτε ο Αγγελακας έχει φωνή ιδίως για ροκ.
Οι καλλιτέχνες σήμερα δεν βλέπουν τα τραγούδια ως έργα τέχνης, που για να αναδειχθούν χρειάζονται αυτόνομες συνιστώσες, εξειδικευμένες. Κανείς δεν καίγεται να βρει μεγάλους τραγουδιστές. Και επειδή δεν συμβαίνει αυτό και οι συνθέσεις των τραγουδιών είναι γραμμένες σε 5 νότες, όσες και η φωνή του μέτριου τραγουδοποιού. Αντίστοιχα οι στίχοι συνήθως είναι άρπα-κολα με ολίγην απο βαριά κουλτούρα, καμωμένοι για να εξιτάρουν το μονίμως αγανακτισμένο κοινό.
[ τροποποιήθηκε από τον/την Konstantinosoa, 11-08-2014 13:10 ]
