726 online · 210.830 μέλη
Παράθεση:
|
Υγ2 οχι δεν ειμαι οτι ακουω.Δεν ειμαι ουτε ενας puccini ουτε μιξαρω το ενα ακουσμα με τ αλλο.
Ορφεα δεν ειμαστε αυτο που ακουμε.Ουτε αυτο που βλεπουμε.Ειμαστε οι κατοχοι της ακοης της ορασης κ αλλων 3+1 αισθησεων.
Αυτη την φραση που επαναλαμβανεις ως καραμελα την εφηυραν ανθρωποι που δεν ηξεραν να χρησιμοποιουν τις αισθησεις τους.
Μη ριχνεις τον εαυτο σου αναπαραγωντας την.
Ακουω,βλεπω,γευομαι,μυριζω,αισθανομαι και διαισθανομαι...
Οχι Ορφεα μου...δεν ειμαι οτι ακουω...ειμαι πολλα παραπανω...
Παρακολουθώ -μ΄ένα σφίξιμο στο στομάχι- την συναυλία από το youtube κάμποση ώρα τώρα...
Ναι... Ο Σάκης είναι καλός, αλίμονο αν δεν ήταν... Αλλά τι σχέση έχει με αυτό που τραγουδάει?? Δείχνει ο ίδιος αμήχανος και στριφογυρίζει σελίδες από τις παρτιτούρες σαν ξένος με αυτό που του είπαν να κάνει για να κρατηθεί στο στερέωμα.
Δεν είναι το πρόβλημα ο Σάκης, αλλά αυτοί που το οργάνωσαν όλο αυτό. Γιατί εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.
Και το ερώτημα είναι... Ήταν ο Ρουβάς ο καλύτερος για να εκφράσει αυτό το επικό έργο?? Χαθήκαν οι ερμηνευτές οι αξιοπρεπέστατοι?? Που θα στεκόνταν αυθεντικοί κι αγέρωχοι?? Σαν τον Μπάση?? τον Χαρούλη?? και άλλους πιο πολλους ανώνυμους??
Όχι... απλά θέλαν να πετύχουν αυτό που πέτυχαν... Να γίνει ντόρος... Γιατί η φήμη κι η δυσφήμιση και τα δύο είναι διαφήμιση...
Γιατί ζούμε στην εποχή που κερδίζει ό,τι είναι αναγνωρίσιμο κι όχι ότι αξίζει...
Εδώ ψηφίζουμε για πολιτικούς να μας εκπροσωπούν μπασκετμπωλίστες, δημοσιογράφους . ηθοποιούς, σκυλάδες, σε λίγο και πόρνο σταρ σαν την Τσιτσιολίνα...
(Αν βάλει κι η Τζούλια υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές σίγουρα θα βγει Βουλευτής.)
Τεσπά... όπως έλεγε κι ένα τραγούδι του Μαρκόπουλου... "Γίνεται θόρυβος, μα τίποτα δεν μένει..."
-----------------
Ο Μάρκος θα μου τράβαγε τ΄αυτί...
[ τροποποιήθηκε από τον/την vert, 04-05-2015 03:46 ]
Τι ειπε η Πεπη Ραγκουση
«Οταν άκουσα, από επαγγελματικό ψυχαναγκασμό, τον Σάκη Ρουβά να τραγουδάει - λέμε τώρα! - το «Αξιον Εστί» θυμήθηκα μία ηρωίδα του Καραγάτση από το «10». Τη Στάσα. Ο συγγραφέας την περιγράφει ως ένα σοβαροφανές «τίποτα» που, όταν ήθελε να προσδώσει βαρύτητα στα λεγόμενά της, μιλούσε με στρογγυλεμένο στόμα για να βγαίνουν οι λέξεις «στρογγυλές».
Ετσι τραγούδησε και το ποπ είδωλο τους στίχους του Ελύτη. Επιστρατεύοντας την τεχνική παλαιομοδίτη τροβαδούρου που τραγουδά σε ταβέρνα το «Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά». Με στόμφο για να καλύπτει την κακοφωνία.
Το θέμα όμως δεν είναι η εκτέλεση του έργου αλλά η συσπείρωση όψιμων, ή μη, υπερασπιστών του Ρουβά με άλλοθι την ελευθερία των επιλογών τού κάθε καλλιτέχνη. Λογικό! Ο Ρουβάς αντιπροσωπεύει ένα χαρακτηριστικό και καθόλου μικρό, πλέον, δείγμα. Αυτό της υπερεκτιμημένης μετριότητας. Εξ ου και η ταύτιση...
Οι περισσότεροι έχουμε «ρουβάδες» στη δουλειά μας. Ή στη ζωή μας. Ανθρώπους με εξαιρετικά περιορισμένες δυνατότητες, χαμηλότατες αντικειμενικές αξίες, που βολεμένοι μέσα σε ένα πλαίσιο, «ποτίζουν» την καριέρα τους και την προσωπικότητά τους με τον εγωκεντρισμό τους. Σε ένα ιδανικό επαγγελματικό περιβάλλον ο Ρουβάς και οι «ρουβάδες», θα ήταν κάτι σαν φάρσα.
Αλλά το σημαντικό είναι άλλο. Η κακοποίηση της έννοιας «ελευθερία» όσον αφορά τις επιλογές. Ελευθερία δεν σημαίνει ακριβώς αυτό. Σημαίνει «έλευση ορίων». Και όσο πιο συχνά το ξεχνάμε τόσο περισσότερο κινδυνεύει. Όχι η λέξη. Η έννοια.
«Πού να σου εξηγώ» όμως όπως έλεγε, κατά τον Σαββόπουλο, ο Μπιθικώτσης
Και μόνο το γεγονός πως φθάσαμε στο σημείο να σχολιάζουμε, εκ των υστέρων, πως ο Σάκης "Δεν έκανε φάλτσα", "Τραγούδησε σωστά", "Δεν ήταν και τόσο κακός όπως περίμενα", και άλλα ανάλογα, δείχνει το πόσο πολύ χαμηλώσαμε το δείκτη των προσδοκιών μας για ένα πραγματικά τεράστιο επικό έργο, αντί να προσδοκούμε κάτι ακόμα καλύτερο από αυτό που μέχρι τώρα γνωρίζαμε.
Το όλο γεγονός μου θύμισε κάτι από αυτό που ως λαός βιώνουμε τα τελευταία χρόνια και που, δυστυχώς, δεν φαίνεται να διδαχθήκαμε κάτι επιπλέον από το δράμα αυτό. Βομβαρδιζόμαστε, δηλαδή, με χίλιες μύριες απειλές περί χρεοκοπίας και απίστευτων δεινών που μας περιμένουν, για να δεχθούμε, στο τέλος, μία σειρά εξαθλιωτικών μέτρων λιτότητας, λέγοντας: "Πάλι καλά που δεν χρεοκοπήσαμε" ή "Πάλι καλά που εξακολουθώ να έχω τη δουλειά μου, κι ας παίρνω 300 ευρώ"...
Με γεμίζει, πραγματικά, θλίψη ο τρόπος που προσεγγίσθηκε το όλο θέμα -ιδιαίτερα από άτομα που υποτίθεται πως υπηρετούν τη μουσική και την αναβάθμιση της ποιότητας των ακουσμάτων μας-, οι διαστάσεις που έλαβε και, τελικά, το αποτέλεσμα που είχε, δηλαδή, μια τρύπα στο νερό. Το απόγειο της μετριότητας και της κυριολεκτικά αδιάφορης "ερμηνείας".
Τουλάχιστον τα 3/4 των τραγουδιστών που παίρνουν μέρος στο διαγωνισμό τραγουδιού του ΜΗ θα τραγουδούσαν το "’ξιον εστί", από εφάμιλλα έως πολύ καλύτερα, απ΄ότι ο Σάκης. Το ίδιο ισχύει -και το λέω με λόγου γνώσης- για 6 άτομα από την τσιπουροπαρέα μου τα Σάββατα. Δεν μιλώ για μία σειρά καταπληκτικών "άσημων" τραγουδιστών στα διάφορα στέκια ή μπουάτ της πόλης μου, της όμορφης Θεσσαλονίκης!!!
Καλά το έγραψε ο Ορφέας, αν και θίχθηκαν ορισμένοι, ότι δηλαδή (παραφράζοντας λίγο): "Είμαστε, σε μεγάλο βαθμό, οι επιλογές μας". Ανάλογα παρεξηγήθηκαν και πολλοί νεοέλληνες από το περίφημο "Μαζί τα φάγαμε" του χυδαίου, κατά τα άλλα, χοντρού. Όλοι ξέρουμε πως, σε μεγάλο βαθμό, είναι αλήθεια, έστω και ρητορικά εκφρασμένο. Λίγοι, όμως, είχαν τη δύναμη και την ευσυνειδησία να παραδεχθούν ανοιχτά ή έστω σιωπηρά...
Παράθεση:
|
Ατυχείς το λιγότερο θα έλεγα οι αναλογίες, δεδομένου ότι για έναν μέσο Έλληνα άλλη βαρύτητα έχει το αν μπορεί να βγάλει τον μήνα και άλλη το ποιος θα πει το ’ξιον Εστί και πώς. Από εκεί κι έπειτα, ο δείκτης των προσδοκιών δεν ήταν για το έργο, ήταν για την ερμηνεία του Ρουβά, πάνω στην οποία ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράσει την άποψή του.
Η ερμηνεία του ’ξιον Εστί πρέπει (τι άλλο;) να συγκινεί.
Δεν είναι ένα έργο της σειράς ή ένα καλό τραγούδι που αρκεί η "καλή ερμηνεία".
Σκοπός του είναι να συγκινεί. Ο Ελύτης έχει γράψει το συγκεκριμένο έργο βασιζόμενος στην κατοχή, τον εμφύλιο, τη φτώχια, το άδικο.
Κανείς δεν ένιωσε συγκίνηση προχθες. Διάβασα πολλά άρθρα και κανείς δεν ανέφερε πως συγκινήθηκε.
Για ποιά ερμηνεία μιλάμε λοιπόν;
-----------------------
"Ηταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί - πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος - δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ητανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοιρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει. Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ηταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ' άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση.
Ητανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις. Ητανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου - η πρώτη ήτανε στην Αλβανία - που έβγαινα από το ατόμό μου, και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου. Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα, μεγάλωσε φτάνοντας στο Παρίσι. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα. Όμως τι πλούτος και τι καλοπέραση μπροστά σε μας! Και τι μετρημένα δεινά επιτέλους μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας! Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι που δεν μπορούσαν να 'χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσανε. Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο Κύριε! Κι όταν καμμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Ελληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο με κοιτάζανε παράξενα: α, κι εσείς έ; Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι. Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν.
Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο που κατάτρεχε τον ποιητή. Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοιρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους - και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα. Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση, μου 'δωσε ένα δεύτερο εύρημα. Να δώσω, δηλαδή, σ' αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας. Κι έτσι γεννήθηκε το «Αξιον Εστί»."
Οδ. Ελύτης
Παράθεση:
|
Παράθεση:
|
Γιώργο προσωπικά δεν διαφωνώ μαζί σου. Φυσικά δεν είναι έργο της σειράς και φυσικά και το πόιντ είναι να συγκινεί. Ούτε εμένα με συγκίνησε η ερμηνεία του Ρουβά, αλλά θέλω να αποφεύγω απόλυτες δηλώσεις του τύπου "Κανένας δεν ένιωσε συγκίνηση". Η συγκίνηση είναι κάτι πολύ προσωπικό προφανώς, και ως εκ τούτου δεν έχει νόημα να προβάλουμε την δική μας ή την επικρατούσα άποψη ως 100% ισχύουσα. Και έναν μόνο να συγκίνησε η ερμηνεία του Ρουβά, το βρίσκω θετικό.
Να επισημάνω ότι την λέξη "ερμηνεία" την χρησιμοποιώ εντελώς ουδέτερα. Κρίνοντας από το τελευταίο ερώτημά σου, θα ήθελες μία ερμηνεία με έψιλον κεφαλαίο - προφανώς για να είναι αντίστοιχη της βαρύτητας του έργου -, και δεν την βρήκες στον Ρουβά. Δεκτόν. Και θα συμφωνήσω μαζί σου ότι δεν ήταν ερμηνεία με έψιλον κεφαλαίο. Και το ίδιο θα κάνουν και οι περισσότεροι μάλλον.
Πάντως (και δεν απευθύνομαι συγκεκριμένα στον Γιώργο), και για το πιο συγκλονιστικό πράγμα στον κόσμο να μιλάει ένα έργο, αν κάποια ερμηνεία του (και αντικειμενικά υπέροχη να θεωρείται) δεν "ταιριάξει" σε κάποιον και δεν τον συγκινήσει... ε δεν τον συγκινεί, τι να κάνουμε τώρα! Έχει να κάνει με τα βιώματα, έχει να κάνει με το γούστο, έχει να κάνει με την προσωπικότητα και την ψυχολογία του καθενός. ’ρα αν ο κανόνας λέει ότι το ’ξιον Εστί είναι ένα έργο συναρπαστικό και ότι έχει ερμηνευθεί συναρπαστικά στο παρελθόν και ο Ρουβάς μπροστά του δεν έχει τίποτα να προσφέρει, θα ήθελα να έχουμε στον νου μας ότι σίγουρα θα υπάρχουν και άνθρωποι με την άλλη άποψη.
Το ότι το έργο μιλάει για την πολεμική δεκαετία, δεν το καθιστά το μοναδικό έργο που μιλάει γι' αυτό και άρα, ενώ βέβαια η θεματολογία του τού προσδίδει σημαντικότητα (δεδομένης και της διάδοσής του), δεν σημαίνει κι όλας ότι θα τους αγγίζει όλους. Εξάλλου, γενικά μιλώντας, πεπερασμένα είναι αυτά που πραγματεύεται ο καλλιτέχνης - η διαφορά φαίνεται στο πώς θα τα χειριστεί, και βάσει αυτού ο καθένας μας θα επιλέξει τα έργα που τον αγγίζουν περισσότερο. Μιλώντας ως Πέτρος, γεννηθείς το '95 με συγκεκριμένα ερεθίσματα και μουσικά γούστα, ό,τι έχω ακούσει από το ’ξιον Εστί (προ Ρουβά :P), ενώ το εκτιμώ και το σέβομαι, ούτε το αγαπώ ούτε με συγκινεί. Αλλά θα βάλω τα κλάματα όταν ακούσω π.χ. το "The Price Of A Mile" των Sabaton που περιγράφει με αφοπλιστικό κατ' εμέ τρόπο την απίστευτη βιαιότητα του Α' Παγκοσμίου πολέμου, όλη την πραγματικά παρανοϊκή σφαγή που έγινε τότε. Μακρινά σε σχέση με εμένα τα βιώματα και του ενός και του άλλου έργου. Συναισθηματικά κοντά μου το δεύτερο, για λόγους καθαρά προσωπικούς. Πόσοι που έχουν το ’ξιον Εστί ως Ευαγγέλιο ακούνε Sabaton; Χμ. Κι όμως καλλιτέχνες είναι οι άνθρωποι πίσω και από τα δύο έργα, και με κάποιες κοινές ανησυχίες. Με λίγα λόγια, θέλω να καταλήξω στο ότι οι παρωπίδες δεν οφελούν σε τίποτα. Αν άνθρωποι με κοινές ανησυχίες πάνω σε θεμελιώδη ζητήματα δεν μπορούν να τα βρουν, φανταστείτε τι θα γίνει με όσους διαφωνούν στα ίδια αυτά θεμελιώδη ζητήματα. Ή μάλλον δεν είναι θέμα φαντασίας ούτε οι διαφωνίες των διαφωνώντων ούτε οι διαφωνίες των συμφωνώντων... πραγματικότητα είναι, και ευθύνεται για πολλά φαινόμενα των ανθρώπινων κοινωνιών.
Νομίζω ότι, και επισήμως πια, ο κώνωψ διυλίσθη 
-----------------
"LIVE TO Rock!": Rock-metal εκπομπή κάθε Δευτέρα 18:00 - 20:00 εδώ στο Radio MusicHeaven! (http://radio.musicheaven.gr/) 
[ τροποποιήθηκε από τον/την PetrosTser, 04-05-2015 18:34 ]
Παράθεση:
|
Ναι ναι συμφωνώ ότι το θέμα δεν είναι να βγαίνει σωστά η νότα, φυσικά και το θέμα είναι η συγκίνηση. Και συμφωνώ και ότι κατά γενική ομολογία δεν φάνηκε να συγκίνησε. Πάντως, όπως προείπα, και έναν άνθρωπο να συγκίνησε είναι θετικό [αν εδώ μου πουν ότι είμαι μίζερος γιατί αρκούμαι στα 300 μου ευρώ, κι εγώ θα πω ποιος είναι αυτός που θα κρίνει ποιανού ανθρώπου η συγκίνηση μετράει περισσότερο, ποιος είναι αυτός που θα πει ότι οι πολλοί έχουν σώνει και ντε δίκιο - αν στόχος μας είναι η ερμηνεία του έργου να συγκινήσει, τότε, ακόμα κι αν δεν συγκινήσει εμάς, θα πρέπει να σεβαστούμε την πιθανότητα να συγκίνησε κάποιον άλλον και άρα να την θεωρήσουμε ως κάτι το θετικό]. Ουσιωδώς αρνητικό δεν μπορεί να είναι κατ' εμέ, γιατί, όπως έχω ξανααναφέρει, δεν αποτελεί το δάσος. Βάσει όλων αυτών, δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με το αν απέτυχε ή όχι. 
Παράθεση:
|
Γιώργο καταλαβαίνω τι λες. Όμως... σχετικά με το πρώτο: αφού η πρόταση έγινε στον Ρουβά, για ποια στέρηση μιλάμε; Αν δεν υπήρχε ο Ρουβάς, θα ήταν κάποιος άλλος. Οι διοργανωτές θέλησαν κάποιον ποπ σταρ, και θα τον έβρισκαν. Σχετικά με το δεύτερο: πώς επιβραβεύτεται η μετριότητα όταν, όπως λες, το έργο κατακρίθηκε από "εκατοντάδες ανθρώπους, bloggers, σχολιαστές κλπ."; Αντίφαση; Εκτός κι αν εννοείς την επιβράβευση που μπορεί να έλαβε από ρουβίτσες και ρουβίτσους. Αλλά ελάτε τώρα... αυτή είναι η γνώμη που μας απασχολεί και μας ενδιαφέρει; Αν τώρα μέσα στους επιβραβεύσαντες ρουβίτσους υπήρξαν και κάποιοι που όντως ανακάλυψαν ένα άγνωστο για αυτούς έργο και συγκινήθηκαν από αυτό, τότε αυτό είναι θετικό! Αν όχι, no problem.
Το #Mikis_Sakis παραμένει δενδρύλλιο ακόμα και για το δάσος της παθολογίας της ελληνικής μουσικής σκηνής, πόσω μάλλον της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα (αμάν πια μ' αυτήν την αναλογία, σιχάθηκα χαχαχαα). Οι ασυνέπειες και οι "γνωριμίες" στον τομέα της λεγόμενης ποιοτικής μουσικής θα έπρεπε να είναι αυτό που μας απασχολεί περισσότερο. Απλό παράδειγμα: μαζεύονται μερικοί γνωστοί και σεβαστοί καλλιτέχνες της ελληνικής μουσικής σκηνής, τρώνε, πίνουν, τραγουδούν, χαβαλεδιάζουν, χαριεντίζονται, βλογάνε τα γένια τους και γενικώς δείχνουν μία στάση απάθειας, μία στάση εντελώς ασύμβατη με το πνεύμα των καιρών, απέναντι στο οποίο θα περίμενες να έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία ως "πραγματικοί καλλιτέχνες". Αναφέρομαι φυσικά σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή. Τυχαίο παράδειγμα, σίγουρα όχι το μοναδικό, και βεβαίως ούτε καν το πιο κραυγαλέο. Εμένα αυτά μου την δίνουν. Τα άλλα όπως μπαίνουν, βγαίνουν. Ίσως είναι θέμα προσωπικής αντίληψης. Σεβαστή η άποψή σου. :)
-----------------
"LIVE TO Rock!": Rock-metal εκπομπή κάθε Δευτέρα 18:00 - 20:00 εδώ στο Radio MusicHeaven! (http://radio.musicheaven.gr/)
[ τροποποιήθηκε από τον/την PetrosTser, 04-05-2015 19:16 ]
Παράθεση:
|
Συγγνώμη για το άλμα, ίσως ατυχής η επιλογή του ρήματος. Αυτό που εννοούσα επί της ουσίας είναι ότι, αφού κανείς τους δεν συγκινήθηκε, προφανώς κανείς τους δεν το επιβράβευσε με σοβαρούς όρους. Όσοι το επιβράβευσαν με χαμηλωμένα standards, με όρους "αξιοπρεπούς ερμηνείας", πιθανόν να το έκαναν επειδή είναι ο Ρουβάς και περίμεναν χειρότερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι προωθούν αυτόν ή κάποιον αντίστοιχο ως ιδανικό. Το να πεις "ο Ρουβάς τραγούδησε αξιοπρεπώς, χωρίς να συγκινήσει αλλά και καλύτερα απ' ό,τι μας έχει συνηθίσει", δεν μου φαίνεται επιβράβευση της μετριότητας. Παρ' όλ' αυτά - και γενικεύω εδώ - συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ως προς το ότι αυτός που αξίζει περισσότερο σπάνια αναδεικνύεται και οι φελλοί είναι αυτοί που επιπλέουν. Αυτά όμως είναι φαινόμενα γενικευμένα. Το λυπηρό είναι να βλέπεις ασυνεπείς συμπεριφορές από ανθρώπους που θα περίμενες ότι πάλευαν κόντρα σε αυτά.
Παράθεση:
|
πομπώδης τραγικοποίηση ενός απλού off topic 
Μένε στο θέμα χωρίς βιογραφικά. Τόσο απλό.
Τελικά από τη μία είχαμε αυτούς που υποστηρίζουν το Έργο και αναρωτιούνται ποιος τραγουδιστής μπορεί να το υπηρετήσει και να το ερμηνεύσει καλύτερα.
Από την άλλη αυτούς που υποστηρίζουν τον Σάκη σε ότι κι αν κάνει. Κανείς από αυτούς δεν σχολιάσε με επίκεντρο το ’ξιον Εστί, αλλά με επίκεντρο τον Σάκη. Είπαν: "Ήταν αξιοπρεπής", κτλ... Δεν άκουσα κανέναν θαυμαστή του Σάκη να λέει: "με συγκλόνισε το ’ξιον Εστί, τώρα που το είπε ο Σάκης". Τους νοιάζει ο Σάκης. Όχι το ’ξιον Εστί.
Αλλά δεν φταίει ο Σάκης, αν τραγουδά ή δεν τραγουδά καλά, τελικά. Διαβάστε γιατί:
Είναι σίγουρο ότι κόσμος που ποτέ δεν άκουσε το λαϊκό ορατόριο Άξιον Εστί θα το ακούσει επειδή το τραγουδά ένας Pop Star, ο Σάκης Ρουβάς. Όπως είναι και πολύ πιθανό κάποιοι να μην το ακούσουν αυτή τη φορά ακριβώς για τον ίδιο λόγο.
Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη διάσταση. Ταυτίζεται το πλήθος όσων θαυμάζουν κάποιον με τον «λαό»; Είναι δηλαδή ο fan ταυτόσημη έννοια με τον folk; Άμεσα διαπιστώνουμε ότι ο όρος fan αφορά ένα μεμονωμένο άτομο, ενώ ο όρος folk ένα σύνολο. Η Κάτριν Κέλερ, στη σχετικά πρόσφατη μελέτη της με θέμα Ο Star και οι χρήστες του παρατηρούσε ότι ο star για τους εντατικούς του χρήστες του, τους fans, λειτουργεί ως ένα ιδεατό ατομικό-Εγώ.
Οι Χατζιδάκις και Θεοδωράκης, μαζί με το ρεμπέτικο τον πρόγονό τους, που κατάφεραν να «θεσμοθετήσουν» ως folk μουσική και τους επιγόνους τους, μέσα σε όλη τη διαφορετικότητά τους κατάφεραν να εκφράσουν ένα συλλογικό-Εγώ.
http://www.bookpress.gr/stiles/eponimos/einai-o-sakis-rouvas-o-neos-bithikotsis
Παράθεση:
|
Εγώ δεν άκουσα τίποτα από θαυμαστές του Σάκη γιατί δεν ξέρω κανέναν 
Πάντως τι περιμέναμε τώρα, αλήθεια. Να τους νοιάξει το ’ξιον Εστί; Την πλειονότητα σίγουρα δεν την ενδιαφέρει! Για να πεις ότι σε συγκλόνισε το ’ξιον Εστί τώρα που το είπε ο Σάκης θα πρέπει να το είχες ακούσει και πριν το πει 
