Τραγούδια για τον θάνατο

Θα την μαυρισω λιγο της σελιδα και θα ριξω την διαθεση αλλα και ο θανατος ειναι μεσα στην ζωη.Γι'αυτο θελω να γραψουμε τραγουδια για τον θανατο...και για αυτους που ''δηλωνουν οτι θελουν να πεθανουν''

Πάνε να πεις στη μάνα μου
τα ρούχα μου να δώσει
τι το φτωχό κορμάκι μου
το χώμα θα το λιώσει...

(φτου φτου κιόλας)

KATATONIA - IN DEATH, A SONG

[album: Tonight's Decision (1999)]


You came back to a place without sun
And you don't seem to know what you've
Done
To me
Now I see
Darkness is what you left in me

You went with nothing to fear
Came back with nothing to lose
And with summer leaving us here now
We're thinking of what to chose

You came back to a place without sun
And you don't seem to know what you've
Done
To me
Now I see
Darkness is what you left in me

I know so well what is wrong
A language that is hard to speak
For all of us lies in death a song
In times when truth is turning weak

You came back to a place without sun
And you don't seem to know what you've
Done
To me
Now I see
Darkness is what you left in me

Til Death Do Us Unite

I FEEL A RIFLE BULLET BORE INTO MY HEART
A SUDDEN IMPACT SHOCK THAT STOPS MY PULSING BLOOD
I SEE THE GLORY SHINING LIGHT OF PARADISE
AND INSINCERITIES, FOREVER LEFT BEHIND

'TIL DEATH DO US UNITE

I SEE THE MOURNFUL FLOWERS FADING ON MY GRAVE
AND ALL MY FRIENDS ARE CRYING TO GOD MY SOUL TO SAVE
HATEFUL FACES SPITTING ON MY LAST RESTING PLACE
AND ALL MY FOES ARE PRAYING TO HELL MY MIND TO TAKE

I HEAR THE ECHOS OF YOUR PRAYERS AND YOUR LIES
YOUR FALSENESS AND YOUR GREED MENDACIOUS SORRY SIGHTS
MY HOPES ARE BURIED BY MY BROKEN DIGNITY
STILL GOD WILL BLESS AND CURSE US ALL
TO ALL ETERNITY

Van Der Graaf Geberator/Peter Hammill - Still Life (Stin ousia gia to thanato milaei, i mallon gia ti zoi-meta)


Citadel reverberates to a thousand voices, now dumb:
what have we become? What have we chosen to be?
Now, all history is reduced to the syllables of our name -
nothing can ever be the same now the Immortals are here.
At the time, it seemed a reasonable course
to harness all the force of life without the threat of death,
but soon we found
that boredom and inertia are not negative,
but all the law we know
and dead are Will and words like survival.

Arrival at immunity from all age, all fear and all end....
Why do I pretend? Our essence is distilled
and all familiar taste is now drained
and though purity is maintained it leaves us sterile,
living through the millions of years,
a laugh as close as any tear....
Living, if you claim that all that entails is
breathing, eating, defecating, screwing, drinking,
spewing, sleeping, sinking ever down and down
and ultimately passing away time
which no longer has any meaning.

Take away the threat of death
and all you're left with is a round of make-believe;
marshal every sullen breath
and though you're ultimately bored by endless ecstasy
that's still the ring by which you hope to be engaged
to marry the girl who will give you forever -
that's crazy, and plainly
it simply is not enough.

What is the dullest and bluntest of pains,
such that my eyes never close without feeling it there?
What abject despair demands an end to all things of infinity?
If we have gained, how do we now meet the cost?
What have we bargained, and what have we lost?
What have we relinquished, never even knowing it was there?

What chance now of holding fast the line,
defying death and time
when everything we had is gone?
Everything we laboured for and favoured more
than earthly things reveals the hollow ring
of false hope and of false deliverance.

But now the nuptial bed is made,
the dowry has been paid;
the toothless, haggard features of Eternity
now welcome me between the sheets
to couple with her withered body - my wife.

Hers forever,
hers forever,
hers forever
in still life.
---------------------------
Sorry gia ta polla posts alla einai ap'ta agapimena themata

...αν και το θέμα είναι "έξω από δω" ... θα κάνω ότι μπορώ για να συμβάλλω ...

Δε είναι υπόθεση ο έρωτας φτηνών σουξέ.
Δεν είναι της μαθήτριας το πρώτο δάκρυ.
Είναι απειλή-είναι ζημιά.
Δεν είναι βάρκα με καρδιές στην άκρη.

Είναι σιωπή - είναι φωτιά.
Είναι αυτός που καίγεται στη μέση της πλατείας.
Είναι σιωπή - είναι φωτιά.
Είναι σιωπή - είναι φωτιά.
Είναι αυτός που φεύγει πρίν το τέλος της ταινίας.
Είναι θεός κι εγκληματίας.
Είναι σιωπή - είναι φωτιά...

Ο έρωτας βουτάει απ'τις ταράτσες στο κενό.
Χώνει το χέρι σε νερό,νερό που βράζει.
Δεν έχει σώμα-ούτε μυαλό.
Δεν αρρωσταίνει-δεν πονάει-δεν δειλιάζει.

Ο έρωτας δεν είναι η μελωδία που θα φάς,
ούτε μπουκέτο με λουλούδια να στολίσεις.
Τραβάει μακριά-καθώς τραβάς,
απ'το συρτάρι της καρδιάς δυο μάτσα αναμνήσεις.

Δεν είναι "μπόμπα"σε σκυλάδικο ο έρωτας,
ούτε ο εύχαρις και πλούσιος μαλακας.
Είναι αυτόχειρας φυγάς.

Εγώ, δεν πεθαίνω με Τίποτα και για Κανέναν!!!!

Στίχοι & Μουσική: Orfeus

Quote:

Το μέλος Orfeus στις 30-06-2005 στις 04:04 έγραψε: Εγώ, δεν πεθαίνω με Τίποτα και για Κανέναν!!!! Στίχοι & Μουσική: Orfeus

...χμμμμ ... ενδιαφέρον διαβάζεται ...

Δεν μας το δίνεις full version????

...άντε βρε ... άλλο ένα ...

Ήρθε και τρύπωσε ο Ερμής
στο όνειρό μου μέσα και του είπα
Αφεντάκο μου, πώς χάθηκε η ζωή μου.
Και δε γελώ, δε χαίρομαι
μήτε τα πλούτη θέλω,
μα κάποιος πόθος με βαστά
ζητάω να πεθάνω.
Τις υγρές να δώ με τους λωτούς
του Αχέροντα τις όχθες.



Η πιο χαμένη μέρα μας είναι αυτή που πέρασε δίχως καθόλου γέλιο...


[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Desmar on 30-06-2005 04:13 ]

Quote:

Το μέλος Desmar στις 30-06-2005 στις 04:11 έγραψε: ...άντε βρε ... άλλο ένα ... Ήρθε και τρύπωσε ο Ερμής στο όνειρό μου μέσα και του είπα Αφεντάκο μου, πώς χάθηκε η ζωή μου. Και δε γελώ, δε χαίρομαι μήτε τα πλούτη θέλω, μα κάποιος πόθος με βαστά ζητάω να πεθάνω. Τις υγρές να δώ με τους λωτούς του Αχέροντα τις όχθες. Η πιο χαμένη μέρα μας είναι αυτή που πέρασε δίχως καθόλου γέλιο... [ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: Desmar on 30-06-2005 04:13 ]

Καλά να .....πάθεις!!!!!!!

να ζησω η να πεθανω σε ενα φλαμενγκο απανω...ΧΑΡΟΥΛΑ

ετσι ξεκινησα λοιπον ετσι ξεκινησα αλλα μου δειξανε μα αλλα εγω αντικρισα
θεε μου κι ας ηξερα ποια μερα θα πεθανω και του θανατου μου γενεθλια θα κανω...ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ

Αν πεθανει μια αγαπη δεν πεθαινει η ζωη...ΧΑΡΟΥΛΑ

@ Μαύρο Κυπαρίσσι

(ερμηνεία:Αρβανιτάκη Ελευθερία.Μουσική/Στίχοι:Dinkjian Ara/Γκανάς Μιχάλης)

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος

ήσυχος πολύ και ξαρμάτωτος

Είχε σπίτια και λιβάδια

και κοπάδια και σκυλιά

κι ένα δίχτυ που 'πιανε πουλιά

Είχε κρύα βρύση στον κήπο του

μαύρο κυπαρίσσι στον ύπνο του

Μια γυναίκα αγαπούσε

που τραγούδαγε συχνά

και μιλούσε πάντα σιγανά

Δεν κατάλαβε πως την έσφαξε

κι ό,τι αγαπούσε το έκαψε

τα λιβάδια, τα κοπάδια

τα τραγούδια, τα φιλιά

και κανείς δεν έβγαλε μιλιά

Στάθηκε μπροστά στα χαλάσματα

κι έβαλε Θεέ μου τα κλάματα

Να 'χα σπίτι και γυναίκα

και κοπάδια και σκυλιά

κι ύστερα τον πήραν τα πουλιά

@ Θάνατο θέλω τραγικό

(ερμηνεία:Παπάζογλου Νίκος. Μουσική/Στίχοι: Περίδης Ορφέας)


Εκεί που βόλτα θα πηγαίνω στο βουνό

να πέσει μια χελώνα στο κεφάλι μου

που ένας αϊτός από ψηλά θα ‘χει αφήσει

που ένας αϊτός από ψηλά θα ‘χει αφήσει



Θάνατο θέλω να ‘χω τραγικό

καθώς αρμόζει σ’ έναν ποιητή μεγάλο

Και να με ρίξουν με τα σκουπίδια στη φωτιά

στην υψικάμινο με τα ναρκωτικά



Εκεί με πάθος που θα λέω ένα τραγούδι

να μη μου φτάσει η ανάσα και να σβήσω

σε μια κορώνα που θ’ αφήσω στο ρεφρέν

σε μια κορώνα που θ’ αφήσω στο ρεφρέν



Θάνατο θέλω να ‘χω δοξασμένο

κατά πως πρέπει σε τραγουδιστή μεγάλο

Και να καώ, δεν θέλω τάφο και στολίσματα

μες το καμίνι με τα πλαστά χαρτονομίσματα

Oρίστε κι ένα θανατοτράγουδο αλά Βίσση . . .

@Θάνατος

(τραγούδι:Βίσση Άννα. Μουσική/Στίχοι: Καρβέλας Νίκος)


Κι έγιναν τα μάτια μου ουρανός

Κι έγινε η καρδιά μου μαύρο σύννεφο

Κι έγινε η θλίψη κεραυνός

Και στα δυο το μυαλό μου σκίστηκε

Κι όλα μου τα δάκρυα για σένα μια βροχή

Κι η βροχή ένα ποτάμι που ξεχείλισε

Και μας παρέσυρε μαζί

Θάνατος είναι η αγάπη όταν μας ενώνει

Θάνατος είναι η αγάπη όταν τελειώνει

Θάνατος ήταν η αγάπη σου για μένα

Ένας θάνατος θα’ ναι κι αγάπη μου για σένα

Ένας θάνατος κι ένα ποτάμι από δάκρυα για δυο

Μοιάζει με εικόνα μαγική

Μια φωτογραφία τρισδιάστατη

Η μορφή σου τόσο κοντινή

Κι ύστερα να είναι τόσο απόμακρη

Και η αγωνία μου μετέωρη κι αυτή

Σα να βλέπω από το τέλος την παράσταση

Που σκηνοθετήσαμε μαζί

Θάνατος...

Αυτό δεν το έχω ακούσει αλλά η ποιήση είναι δυνατή, ελπίζω να το υποστηρίζει καλά η μουσική (ποιανού;) και η ερμηνεία του Παπακωνσταντίνου. . . Η τελευταία στροφή με κάνει να ανατριχιάζω . . .

@ Πρέβεζα

(τραγούδι:Παπακωνσταντίνου Βασίλης σε ποίημα του Καρυωτάκη)


Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται

Στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια

Θάνατος και οι γυναίκες που αγαπιούνται

Καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια



Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης

Την Κυριακή θα ακούσουμε την μπάντα

Επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης

Πρώτη κατάθεση δραχμαί τριάντα



Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι

Με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους

Ο ελαιώνας γύρω η θάλασσα και ακόμη

Ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους



Βάσις φρουρά...



Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει

Για να ζυγίσει μια ελλιπή μερίδα

Θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι

Κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα



Βάσις φρουρά...



Περπατώντας αργά στη προκυμαία

Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις

Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία

Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης



Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους

αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...

Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους

Θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία

Ακόμα ένα τραγούδι του θανάτου από τον Σιδηρόπουλο και την "σταράτη" του ΄σκοπιά.

@ Θάνατος

(Σιδηρόπουλος Παύλος)


Χαφιές στο σπίτι η θεία σου, κι αστυνόμος η μαμά

Του τρόμου αθώα πρόσωπα, που αργοπεθαίνουν στη δική σου αγκαλιά

Παυλάκη γύρω σου σωπαίνουν

τους φτάνει π' ανασαίνουν

τι ζητάς;



Ετοιμοθάνατου είσαι γέννα

κουλός με χρυσαφένια πένα

πού το πας;

Με το χαβά του θυμικού σου

μαντζούνι του μυαλού σου

πιπιλάς...

Ξέρουνε τι τους περιμένει

στην πολυθρόνα βολεμένοι

τι ρωτάς;



Θάνατο-ος, θανατο-ος, θάνατος



Κάπου τριγυρίζει, μια παράξενη ματιά

κάτι σε γεμίζει, με θανάτου σιγουριά



Κανείς δεν θες να σε δαμάσει

κι όμως πονάς για ότι έχεις χάσει

και ρωτάς

Βυζαίνει ακόμα τ' όνειρό σου

και ο πόνος μοιάζει να 'ναι γιατρικό σου

που ζητάς

Στο Άμστερνταμ ο Φαληριώτης

και στο Παρίσι ο Βερεσιώτης

σου γελά

Θανάτου χρέος σου μετράνε

σε καταφύγια σε τραβάνε

και ξεχνάς






[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: nefos on 30-06-2005 05:22 ]

Ο χάρος βγήκε παγανιά.
Μουσική/Στίχοι: Μούτσης Δήμος/Ελευθερίου Μάνος

O χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά
μέσ’ την δική-ή μου γειτονιά
κι από τον πολύ συλλογισμό
έχασε τον λογαριασμό

Κι από μια πόρτα χαμηλή
κι από μια σκοτεινή αυλή
βγήκε κλεφτά, κλεφτά ο σιδεράς
ο σιδεράς και τού είπε λόγια της χαράς
O χάρος βγήκε, βγήκε παγανιά

μες την δική-ή μου γειτονιά
O χάρος βγήκε παγανιά και θέρισε μια γειτονιά
κι έγινε μαύρος ουρανός κι ανεμοζάλη και καπνός

Κι από μια πόρτα χαμηλή...

Του θάνατου παράγγειλα, του χάρου παραγγέλνω...