657 online · 210.830 μέλη
ψαχνω παρτιτουρα για το κυπριακο τραγουδι τριανταφυλλενη
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : mary_omikron στις 10-08-2011 01:47 ]
Καλέ...!Το καλύτερο ξέχασα!Λίγο μεγάλο βέβαια,αλλά μέσα στο θέμα 
The end
The songwriter’s dead
The blade fell upon him
Taking him to the white lands
Of Empathica,
Of Innocence
Empathica
Innocence
The dreamer and the wine
Poet without a rhyme
A widowed writer, torn apart by chains of Hell
One last perfect verse
Is still the same old song
Oh Christ, how I hate what I have become
Take me home
Getaway, runaway, fly away
Lead me astray, to dreamer’s hideaway
I cannot cry ’cause the shoulder cries more
I cannot die, I, a whore for the cold world
Forgive me,
I have but two faces
One for the world,
One for God
Save me
I cannot cry ’cause the shoulder cries more
I cannot die, I, a whore for the cold world
My home was there and then
Those meadows of heaven
Adventure-filled days
One with every smiling face
Please, no more words
Thoughts from a severed head
No more praise
Tell me once my heart goes right
Take me home
Getaway, runaway, fly away
Lead me astray, to dreamer’s hideaway
I cannot cry ’cause the shoulder cries more
I cannot die, I, the whore for the cold world
Forgive me, I have but two faces
One for the world,
One for God
Save me
I cannot cry ’cause the shoulder cries more
I cannot die, I, a whore for the cold world
Whore for the cold world
Whore for the cold world
Sparkle my scenery
With turquoise waterfall
With beauty underneath
The Ever Free
Tuck me in beneath the blue
Beneath the pain, beneath the rain
Goodnight kiss for a child in time
Swaying blade my lullaby
On the shore we sat and hoped
Under the same pale moon
Whose guiding light chose you
Chose you all
"I’m afraid. I'm so afraid.
Being raped again and again and again.
I know I will die alone.
But loved.
You live long enough to hear the sound of guns
Long enough to find yourself screaming every night
long enough to see your friends betray you.
For years have I been strapped unto this altar
Now I only have three minutes and counting
I just wish the tide would catch me first
And give me a death
I always longed for"
Second robber to the right of Christ
Cut in half - infanticide
The world will rejoice today
As the crows feast on the rotting poet
Everyone must bury their own
No pack to bury the heart of stone
Now he's home in Hell, serves him well
Slain by the bell, tolling for his farewell
The morning dawned upon this altar
Remains of the dark passion play
Performed by his friends without shame
Spitting on his grave as they came
Getaway, runaway, fly away
Lead me astray, to dreamer’s hideaway
I cannot cry ’cause the shoulder cries more
I cannot die, I, the whore for the cold world
Forgive me, I have but two faces
One for the world,
One for God save me
I cannot cry ’cause the shoulder cries more
I cannot die, I, a whore for the cold world
Whore for the cold world
Whore for the cold world
"Today, in the year of our Lord 2005,
Tuomas was called from the cares of the world
He stopped crying at the end of each beautiful day
The music he wrote had too long been without silence
He was found naked and dead
With a smile in his face, a pen and 1000 pages of erased text"
Save me!
Be still, my son
You're home
Oh when did you become so cold?
The blade will keep on descending
All you need is to feel my love
Search for beauty, find your shore
Try to save them all, bleed no more
You have such ocean's within
In the end
I will always love you
The beginning
Συγκλονιστικό, εεε?
So pretty, so frail
I watch your body turning pale
So fragile, so weak
I didn't want to be this creep
Soul stripper, soul ripper
I bind her legs, excruciate her
Start bleeding, stop breathing
I take your life, I am defeating
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Τέτοιες μέρες αν με βρουν
Κρίμα να μην είσαι εδώ
Να γελάς και να σ’ ακούν
Μα αυτό που με ξεκάνει
και μου σταματάει το νου
Είναι που δεν είσαι
Που δεν είσαι καν αλλού....
Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Νίκος Βελιώτης
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας
Σε θάβω και κλαίω,
κουρασμένη φωτιά,
το ξέρω πως φταίω,
που δεν υπάρχεις πια.
Μα τώρα μπορώ να σωπαίνω,
μπορώ να γελάω,
μπορώ να πετάω,
με δυο σπασμένα φτερά.
Μπορώ να πετάω,
με δυο διαλυμένα φτερά,
να σ' αγαπάω,
κι ας μην υπάρχεις πια.
Μπορώ να σ' ακούω,
μπορώ να σε βλέπω,
μπορώ να σ' αγγίζω,
κι ας μην υπάρχεις πια.
Σαν πέφτει η νύχτα όλα γλυκαίνουν στην ψυχή μου,
γίνονται οι φόβοι μου χαρούμενα σκιάχτρα,
στήνουν χορό μεσ' στο θεόρατο κελί μου,
μου τραγουδάει μια ξεκούρδιστη μπάντα...
Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα,
ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα...
Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Τρύπες
Πρώτη εκτέλεση: Τρύπες Φωνητικά - Β φωνές: Χρήστος Χαρμπίλας
Θα ξανανεβώ
πάνω στο σκοινί
πάνω στο σκοινί
το τεντωμένο.
κι έχω μυστικό
είναι μυστικό
το ίδιο λάθος πάντα
πώς το καταφέρνω
Κι έτσι ξαφνικά
θα βρεθώ μεμιάς
κάτω απ’ το σκοινί
στο χώμα τσακισμένος
Μην ενοχλείστε, κύριοι!
είναι ευχαρίστησή μου
κάθε βραδιά εδώ, μπροστά σας, να πεθαίνω
Μην ενοχλείστε, κύριοι!
είναι ευχαρίστησή μου
κάθε βραδιά εδώ,
μπροστά σας, να πεθαίνω
Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Γιώργος Καρράς
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας
Αυτοί που ακονίζουν το δόντι του σκύλου
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που λάμπουν με τη δόξα του πουλιού
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που κάθονται στο στάβλο της ικανοποίησης
Σημαίνοντας θάνατο
Αυτοί που υποφέρουν την έκσταση του ζώου
Σημαίνοντας θάνατο
Δεν υπάρχουν πια
Τους υπόταξε ένα φύσημα από ανέμη
Αλλά πίσω από τη ράχη μου
ακούω μια παγωμένη ριπή
Το κροτάλισμα των κοκάλων
και το πνιγμένο γέλιο
να απλώνεται στην ακοή
Έλα και θα σου δείξω
κάτι διαφορετικό από τον ίσκιο σου
που τρέχει το πρωί ξοπίσω σου
Κι από τον ίσκιο σου
που σηκώνεται να σ’ ανταμώσει το βράδυ
Μέσα σε μια χούφτα σκόνη
να σου δείξω το φόβο...
Στίχοι: Thomas Elliot
Μουσική: Τρύπες
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας
Σπασμένο καράβι να 'μαι πέρα βαθιά
έτσι να 'μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι
Να 'ν' αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω γύρω
με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω
Να 'ν' η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να 'ναι
και τα βράχια κατάπληκτα και τ' αστέρια μακριά
να κοιτάνε
Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι
Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μαι
σ' αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι
Στίχοι: Γιάννης Σκαρίμπας
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Εσμεράλδα
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα
κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές
Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα
κι αλάργα μας το σκοτεινό λιμάνι του Gabes
Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος
κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς
Στο κάθε χάδι κι ένας κόμπος φεύγει ματωμένος
απ' το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής
Ο παπαγάλος σου 'στειλε στερνή φορά το γεια σου
κι απάντησε απ' το στόκολο σπασμένα ο θερμαστής
πέτα στο κύμα τον παλιό που εσκούριασε σουγιά σου
κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς
Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω "σε προδίνω"
κι ο γρύλος τον ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού
Μη φεύγεις. Πες μου, το 'πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο
ή στα βρωμιάρικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού;
Ξυπνάν οι ναύτες του βυθού ρισάλτο να βαρέσουν
κι απέ να σου χτενίσουνε για πάντα τα μαλλιά.
Τρόχισε κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ' αρέσουν
και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά
Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν
και συ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές
στερνή φορά κι ανώφελα ξορκίζεις τον τυφώνα
που μας τραβάει για τη στεριά με τους ναυαγιστές
Έχουμε πιάσει το δίδυμο Καββαδία-Μικρούτσικου.... Ας συνεχίσω λοιπόν στους ίδιους ρυθμούς... 
A bord de l' aspasia
Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία
πάντα στο ντεκ σε μια σεζ-λονγκ πεσμένη κάτωχρη
απ' τη γνωστή και θλιβερότατην αιτία
Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν
μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες
σ' ό,τι σου λέγαν πικρογέλαγες γιατί ένιωθες
πως για τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες
Κάποια βραδιά που από το Στρόμπολι περνούσαμε
είπες σε κάποιο γελαστή σε τόνο αστείου:
"Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου καθώς καίγεται,
με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!"
Ύστερα σ' είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω
Κι εγώ που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα,
λέω πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω..............
Γενέθλια '86 - Βασίλης Παπακωνσταντίνου σε στίχους του απίστευτου Κώστα Τριπολίτη.
Στίχοι: Δημήτρης Λάγιος
Μουσική: Δημήτρης Λάγιος
Πρώτη εκτέλεση:Σαββίνα Γιαννάτου
Ζω σ΄ ενυδρείου βυθό
Σε βαθυπράσινο φως
Σε βαθυπράσινο φως
Ζω σ' ενυδρείου βυθό
Τίποτα δεν μου ταιριάζει
Με όλα ανισορροπώ
Δίψα μου καίει το μυαλό μου
Βουλιάζω παρανοώ
Το μυστικό έχει χαθεί
Σ΄ ένα ενυδρείο βαθύ
Σ΄ ένα ενυδρείο βαθύ
Το μυστικό θα βρεθεί
Τίποτα δεν μου ταιριάζει
Με όλα ανισορροπώ
Δίψα μου καεί το μυαλό μου
Βουλιάζω, παρανοώ
Αταίριαστος στο ενυδρείο
Φίλε, είσαι μέσα κι εσύ!
Έχουν σφραγίσει απ' έξω.
Δε θα γλιτώσει η ψυχή.
Κλείστε τις πόρτες, το στόμα.
Κλείστε το φως στο βυθό.
Γάζες λευκές με τυλίγουν.
Πάει το βάσανο αυτό.
Νύχτα ντυμένη στα μαύρα
μ' ένα βαθύ μυστικό.
Γύρω μου υπόγειο χάος
μ' ένα ενυδρείο ουρλιαχτό.
Παράθεση:
|
Κι έλεγα θα το βάλει-δε θα το βάλει....
Οι γάτες των φορτηγών
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Οι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.
Τα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει,
είναι γι' αυτούς σα μια γλυκιά γυναικεία συντροφιά.
Της έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,
για του σιδέρου την κακή αρρώστια φυλαχτό,
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό.
Γιατί είναι τ' άγρια τα μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα
κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο τα τραβά,
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σε ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.
Λίγο πριν από το θάνατον από τους ναύτες ένας,
- αυτός όπου είδε πράματα στη ζήση του φριχτά -
χαϊδεύοντας την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μες στη θάλασσα την άγρια την πετά.
Και τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους,
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,
γεμάτοι μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει,
σαν όταν χάνουνε θερμή γυναίκα αγαπητή.
Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έρχεται πρόχειρα το I'd Die For You των Bon Jovi
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Ξέμπαρκοι
Το πούσι
Έπεσε το πούσι αποβραδίς
το καραβοφάναρο χαμένο
κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις
Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή
Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυό του πόδια στις καδένες.
μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.
Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
είν' αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.
Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ' είδες
έχω απ' τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ' απ' τις Εβρίδες
Αν και ο θάνατος εδώ είναι περισσότερο μεταφορικός παρά κυριολεκτικός...
Γενέθλια κι αγόρασα σκοινί,
τον κόμπο μου τον έχω φτιάξει πρόχειρα,
παραληρώντας πάνω στο σκαμνί,
στον τελευταίο ρόλο του αυτόχειρα.
Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον,
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων.
Γενέθλια και φτύνω τις ευχές,
σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα,
ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές,
να ξεχαστώ και 'γω και το σημείωμα.
Πίσω μου τίποτα, τίποτα στο μέλλον
μονάχα η κηδεία των ψηλών καπέλων
Βασίλης Παπακωνσταντίνου-Γενέθλια '86
το ακουω παντα στα γενεθλια μου απο τα 19 μου.........απλα λατρεμενο......
@Spartan-Werewolf Έχεις απόλυτο δίκιο, ομολογώ ότι δεν γνώριζα το ιστορικό πλαίσιο του ποιήματος, γι'αυτό και το ερμήνευσα έτσι... 
Σ'ευχαριστώ για τις πληροφορίες!
Του μικρού βοριά
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Ντόρα Γιαννακοπούλου
Του μικρού βοριά παράγγειλα, να 'ναι καλό παιδάκι
Μη μου χτυπάει πορτόφυλλα και στο παραθυράκι
Γιατί στο σπίτι που αγρυπνώ, η αγάπη μου πεθαίνει
και μες στα δάκρυα την κοιτώ, που μόλις ανασαίνει
Γεια σας περβόλια, γεια σας ρεματιές
Γεια σας φιλιά και γεια σας αγκαλιές
Γεια σας οι κάβοι κι οι ξανθοί γιαλοί
Γεια σας οι όρκοι οι παντοτινοί
Με πνίγει το παράπονο, γιατί στον κόσμο αυτόνα
τα καλοκαίρια τα 'χασα κι έφτασα στον χειμώνα
Σαν το καράβι π' άνοιξε τ' άρμενα κι αλαργεύει
θωρώ να χάνονται οι στεριές κι ο κόσμος λιγοστεύει
@Spartan-Werewolf: Κι εμένα μ'αρέσει περισσότερο με τη Φαραντούρη, απλά έβαλα την πρώτη εκτέλεση για εγκυκλοπαιδικούς λόγους... Φυσικά το Άσμα Ασμάτων είναι ανατριχιαστικά όμορφο, εξαίρετη επιλογή (και ναι, ήξερα που αναφέρεται!)
Θα παραμείνω σε Θεοδωράκη-Φαραντούρη αλλά σε ποίηση Federico Garcia Lorca με απόδοση στα ελληνικά από τον Ο.Ελύτη. Περιμένω να με κατατοπίσεις σχετικά με την ιστορία πίσω από το τραγούδι 
Antonio Torres Heredia II
Ξάφνου στον ποταμό από πέρα φωνές ξεσκίσαν τον αέρα.
Έμπηγε κάπρου δαγκωνιές μες στα ψηλά ποδήματα
χίμαγε κι έκανε βουτιές σαν δελφινιού πηδήματα.
(Μα) Η τραχηλιά του η κρεμεζιά μούσκεψε μες στα αίματα
μα οι κάμες ήταν - ήταν έξι και δεν εμπόραε πια ν' αντέξει.
Αχ, Αντονίτο Ελ Καμπορίο, φεγγαρομελα- μελαμψέ μου
κι αντρογαρού- γαρούφαλέ μου.
Αχ, Αντονίτο Ελ Καμπορίο, π' άξιζες μια βασίλισσα
μνημόνεψε την Παναγιά τι τώρα θα σε φάει το κρύο
τι τώρα θα πεθά- πεθάνεις πια.
Στην άκρη εκεί του ποταμού τρεις γλώσσες βγήκε το αίμα του
τρεις γλώσσες βγήκε το αίμα του στην άκρη εκεί του ποταμού
ανέγειρε την κεφαλή με τα σφιγμένα χείλη
και τότε πια καμμιά φωνή μόνο φωτίστη ο ουρανός
κι άγγελος βεργολυγερός ήρθε και τ' άναψε καντήλι.
@Spartan-Werewolf: Ευχαριστώ και πάλι, πιστεύω πως 'κατατοπίστηκα'!
Συνεχίζω με Θεοδωράκη, αν και η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα λίγο, καθώς δεν έχω εντρυφήσει στο συγκεκριμένο συνθέτη... Δεν είναι από τα αγαπημένα μου, αλλά νομίζω είναι καθ'όλα συμβατό με το θέμα...
Και περνούσανε τα τραμ
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης
Πρώτη εκτέλεση: Πέτρος Πανδής
Δίσκος: Μπαλλάντες
Νεκρός κείτονταν μες στο δρόμο
βαθειά βαθειά στην πλάτη το μαχαίρι
κανείς δεν άπλωσε το χέρι
κανείς δεν πάτησε το Νόμο.
Και περνούσαν και περνούσανε τα τραμ
νταραντατάμ νταραντατάμ.
Κλείσαν τα μαγαζιά οι γειτόνοι
και τα μαζέψαν μάνι-μάνι
σκορπίσαν όλοι από το σεργιάνι
άλλωστε πήρε να νυχτώνει.
Και περνούσαν και περνούσανε τα τραμ
νταραντατάμ νταραντατάμ.
Στου φαναριού το φως γυαλίζει
το κάθετο λεπτό λεπίδι
αδιάφορο πελώριο φίδι
το τραμ περνά και κουδουνίζει.
Και περνούσαν και περνούσανε τα τραμ
νταραντατάμ νταραντατάμ.
