Η φωνή του μου θυμίζει πάντα παλιούς θερινούς κινηματογράφους, με χαλίκι στο έδαφος, της δεκαετίας του 60. Τρία παιδιά ήμασταν. Μας ετοίμαζε η μητέρα για να είμαστε καθαρά και χορτασμένα (για να μη ζητάμε πολλά-πολλά εκεί μέσα, από τη στιγμή που δεν υπήρχε ιδιαίτερη οικονομική άνεση) και ποδαράτα, μετά από 15 λεπτά, μπαίναμε στο μαγικό κόσμο του σινεμά της περιοχής που μέναμε... Όμορφα χρόνια που μου τα θυμίζει πάντα η υπέροχη φωνή του αείμνηστου Γιάννη Βογιατζή. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς.
