Γεια σας. Είμαι φιλόλογος και ασχολούμαι με συγγραφή γενικά κειμένων και ποιημάτων σε πεζό κυρίως στυλ. Τυχαία, έγραψα αυτό σήμερα. Θα ήθελα να βρω άτομο να το μελοποιήσει, αν αρέσει σε κάποιον και τον ενδιαφέρει. Έτσι, για ψυχαγωγία και αν τραγουδάει ακόμη καλύτερα να το κάνει cover και σε βιντεάκι σε YouTube κλπ.
Τίτλος:
Ραντεβού τον Σεπτέμβρη
Πορτοκαλί καρφίτσες,
αδυσώπητες ανάγκες
σφυρίζουν επιτακτικά
σε ένα ξέφρενο χορό
που κρατάει τα μάτια ερμητικά κλειστά
και κοπανάνε θύελλες στα τζάμια
σαν μακάβρια κρεσέντα
λες και δεν έχει η νύχτα πια υπομονή και ρέντα.
---
Κι εσύ που περιμένεις στη γωνία
και με κοιτάς με τόση αγωνία και μανία,
σαν της διπολικής διαταραχής τα αντιχεία
που θέλουν τρέλα και ασωτία...
Μα εσύ,
με κοιτάζεις με δύο μάτια γαλανά σαν μουσελίνα γαλαζί
και παίρνεις μάταια τα σταθμά
λες και σε βάζουν στο σκαμνί.
Πηγαινοφέρνεις δύο και τρεις
και αναμένεις να με δεις,
εσύ κι εγώ σαν δυο λιμάνια ασθενικά
που δεν κοιτάζουν τι θα λέει ο κόσμος ξανά —
λες και τους νοιάζει
αν τραβάμε για δεξιά ή αριστερά.
---
Μα κοίτα να δεις
πώς εμείς οι δύο ταιριάξαμε
και αράξαμε αντάμα,
περιμένοντας νέες αφίξεις,
κατακλύσεις, διαρρήξεις —
μην ορμήξεις
και τα ρίξεις στην εκεί,
στην από δω...
και τι θα πω στη μαμά μετά;
Ωχ αμάν.
---
Τα αντιχεία,
αλητεία
και τραβάς μια συμφωνία.
Ωχ Μαρία —
κι αν εσύ δεν μας κοίτας
και δεν μιλάς
θα σου ρίξω μια ξεγυρισμένη ορμηνεία
σαν ποιητία —
και όλα εμείς
θα τη δούμε μαζικά και κυβικά
σαν τσογλάνια ερωτικά
στα δικά μας ντεσιμπέλ
τα αντισυμβατικά.
---
Ρε πού παν;
Τράβα πίσω
και ξανά απ’ την αρχή ξεκινάν
τα “ωχ αμάν”
και τα ρουλεμάν.
Και εσύ
κοίτα μην γυρίσεις εκεί που ήσουν.
Βαρέθηκα να περιμένω.
Τα λέμε ξανά από Σεπτέμβρη.
Άντε γεια τώρα.
Α — και μην ξεχάσω:
Για τις μεγάλες τις ζεστές
έχει παγωτό παρφέ στο ψυγείο.
Φιλιά.
Και μην αγναντεύεις πολύ τις θάλασσες —
θα υψωθούν γερά τείχη λειψιδρίας.
