Ένα νέο τραγούδι με κοινωνικό και λυρικό χαρακτήρα κάνει πρεμιέρα. Ο Γιάννης Λεκόπουλος ερμηνεύει το «Τι να σου γράψω», σε μουσική του Νικήτα Βοστάνη και στίχους του Κώστα Λάζαρη. Ένα τραγούδι για τη σύγχρονη πόλη, τον άνθρωπο, την εποχή – μια λιτή και δυνατή καταγραφή μοναξιάς, απώλειας, παραισθήσεων και της ανάγκης για κάτι αληθινό. Πρόκειται για την πρώτη κυκλοφορία μιας σειράς συνεργασιών των δύο δημιουργών.
Συγχαρητήρια για το τραγούδι. Και μουσικά και στιχουργικά με κέρδισε. Γράφετε ότι είναι η πρώτη κυκλοφορία των δύο δημιουργών κι αυτό το τραγούδι σίγουρα αφήνει υποσχέσεις και για τα επόμενα που θα ακολουθήσουν. Μία μονάχα παρατήρηση: Το βίντεο -κατά την ταπεινή μου άποψη- είναι... κακό. Ακόμα και οι πρόχειρες λήψεις με κινητό και κάποιες φωτογραφίες είναι κακές, αν και κατανοώ ότι είναι ερασιτεχνικές. Ωστόσο, έστω και ερασιτεχνικά, δεν δικαιολογείται ούτε το υπερβολικό τρεμούλιασμα ούτε το λανθασμένο κεντράρισμα με το κεφάλι του τραγουδιστή να είναι στο κάτω μέρος της εικόνας και να διακρίνεται το... ταβάνι του στούντιο (που σημαίνει ότι υπήρχε στο κάδρο ικανός χώρος για να ανέβει πιο ψηλά ο τραγουδιστής) ή η φωτογραφία όπου διακρίνονται τα μπουκάλια με το μεταλλικό νερό (μα δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να τα απομακρύνει?). Τώρα θα σκεφτείτε, μα ρε φίλε, είναι δυνατόν να κάνεις κριτική σπαταλώντας τόσο χώρο για το [ερασιτεχνικό] βίντεο και όχι για το ίδιο το τραγούδι; Ναι, ομολογουμένως μία τέτοια παρατήρηση θα ήταν δίκαιη. Πλην όμως, καλώς ή κακώς, η επιτυχημένη προώθηση ενός τραγουδιού εξαρτάται από την οπτικοακουστική του παρουσία και όχι μόνο από την ακουστική. Βασικά, αδικεί το ίδιο το τραγούδι. Ο κοινωνικός και ψυχολογικός του χαρακτήρας, που δυστυχώς σπανίζει στις νέες δημιουργίες, δίνει στιχουργική δύναμη που υποστηρίζεται άψογα από τη σύνθεση αλλά... υπονομεύεται από την εικόνα. Θα ήταν ίσως προτιμότερο να μεσολαβούσαν εξωτερικά πλάνα με καθημερινούς ανθρώπους του μεροκάματου. Ή έστω να τραβήξει βίντεο κάποιος με σταθερό χέρι ή να στηρίξει το κινητό σε κάποιο σημείο με σωστό κάδρο. Και για να επιστρέψω στην ουσία του τραγουδιού, πέραν του πραγματικά πολύ καλού στίχου, θα πρέπει να τονίσω και την ωραία σύνθεση που ναι μεν παραπέμπει νοσταλγικά σε δουλειές του Μαρκόπουλου (για καλό το λέω), δείχνει όμως παράλληλα τη δημιουργική στόφα του συνθέτη αλλά και του ενορχηστρωτή, ο οποίος επίσης έκανε πολύ καλή δουλειά.
