......................................................................................................................
Ενός μηνός σιγή
ξέχνα με σου είπα
της παρηγοριάς σου τη φωνή
γυρεύοντας δε βρήκα
μού φυγες κι ας σου μήνυσα
πως θέλω μόνο εσένα
για το καλό μου μ' άφησες
γλυκόπικρό μου ψέμα
το αντίο σου με πλήγωσε
και η επιμονή σου
που μ' αναγκάζει πια να ζω
δίχως τον ήχο απ' τη φωνή σου
μα πιο πολύ με πλήγωσε
που πάνε πέντε χρόνια
από τότε που με κοίταξες
μ' αγάπη και συμπόνια
δεν το εννοούσα μάτια μου
που σου είπα να σωπάσεις
αυτό που ήθελα να πω
είναι μη με ξεχάσεις
με άλλον αύριο θα γυρνώ
στα μέρη που με πήγες
το δάκρυ μου θα συγκρατώ
για τις τυφλές μου ελπίδες
κι αν κάποτε σε ξαναδώ
ίσως κάτι να νιώσω
ίσως πάλι και τίποτα
και να το μετανιώσω
που τόσα χρόνια σ' αγαπώ
ούτε θυμάμαι πόσα
για να φτάσω στο παρελθόν
να βγάζω πια τη γλώσσα
για πότε μού 'δωσες φτερά
για πότε μου τα πήρες
τρελάθηκαν μου φαίνεται
του φεγγαριού μου οι μοίρες
τη μια προστάζουν έρωτα
την άλλη νοσταλγία
την τρίτη τη φαρμακερή
στέλνουν αδιαφορία
λευκό το χρώμα που άφησες
κενό το πέρασμά σου
στιγμές που πεταχτήκανε
στα απορρίμματά σου
της λησμονιάς η μούσα
κάπου στέκει και χαμογελά
με δάκρυα στα μάτια
για τα όνειρά μας τα απατηλά
που γίνανε κομμάτια
τι σού 'δωσα τι μού 'δωσες
κανείς δε λογαριάζει
μηδέν γράφει το πηλίκο μας
κι αυτό πια δεν αλλάζει
αντίο πια, σε χαιρετώ
ώρα καλή να έχεις
κι αν κάποτε σε ξαναδώ
πώς ένιωσα θα κατέχεις
σού 'πα πολλά, μα κράτησε
μονάχα τούτο δω
δεν έχει τίποτα τ’ όμορφο
το να ξυπνάς από όνειρο γλυκό
..................................................................
Κάθε σχόλιο, θετικό ή αρνητικό, είναι ευπρόσδεκτο!
Ευχαριστώ εκ των προτέρων
Κατερίνα