Δηλαδή οι δάσκαλοι φωνητικής δεν είναι προλετάριοι για να τους ενώσουμε με τις υπόλοιπες χώρες? (Γεια σου Αντάρτη
)
Πέρα από την πλάκα, τώρα (και επειδή διακρίνω κάποιες ντετερμινιστικές αιχμές στην τοποθέτησή σου
):
Ο σωστός δάσκαλος φωνητικής θα προσπαθήσει να "καλλιεργήσει" το φυσικό χάρισμα και όχι το "ψώνιο".
Θα ενθαρρύνει τον "μαθητή", αν αξίζει, ή θα προσπαθήσει να τον αποτρέψει από κάθε ματαιόδοξο όνειρο, αν ο "μαθητής" δεν "τραβάει".
Όμως, σίγουρα δεν είναι αυτός υπεύθυνος για όσα περιγράφεις παραπάνω. (Προσοχή: μιλώ για δάσκαλους, όχι για τσαρλατάνους.)
Είναι σχεδόν αδύνατο να εμποδίσει -ας πούμε- κάποιον ψωνισμένο από το να καταστρέψει τη ζωή του, όσο κι αν τον διώχνει από τα μαθήματα, όσες συζητήσεις και αν του κάνει, όσο και αν τον νουθετεί.
Και δυστυχώς η εποχή μας διψάει για "ψώνια". Συμφέρουν οικονομικά - πάνω απ' όλα.
Όμως, όσοι αναζητούν μαθήματα φωνητικής, δεν είναι απαραίτητα και ψωνισμένοι.
Μπορεί, π.χ., να είναι η κυρία της διπλανής πόρτας που θέλει να συμμετέχει στη χορωδία του πολιτιστικού συλλόγου της περιοχής και θέλει να μάθει κάτι παραπάνω, δίχως να έχει την αξίωση να μετατραπεί σε εξαιρετική ερμηνεύτρια.
Θα της στερήσουμε αυτό το δικαίωμα στην κοινωνικότητα?