Γιάννη, φυσικά και έχει γράψει ορισμένα πολύ ωραία κομμάτια, καμία αντίρρηση. Αναφέρθηκα όμως στο σύνολο του ρεπερτορίου του, ξεχωρίζοντας παράλληλα κάποια πολύ ενδιαφέροντα κομμάτια. Όσον αφορά για το τι είναι ελληνικό και τι ξένο, εξηγώ στις επόμενες παραγράφους ότι δεν έχω κανένα κόλλημα αν κάτι είναι ξένο. Διαχωρίζω όμως σαφέστατα το ξένο από το "ξενόφερτο". Όσο για το προφίλ που λανσάρει κάθε καλλιτέχνης, σίγουρα τα ΜΜΕ λύνουν και δένουν σε αυτόν τον τομέα. Δεν μπορώ όμως να πιστέψω ότι κάθε καλλιτέχνης είναι άμοιρος ευθυνών για την έξωθεν εικόνα που παρουσιάζει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, προχωρώ ακόμα παρακάτω λέγοντας ότι όχι μόνο δεν κάνει κάτι για να χαλάσει την
Pop idol εικόνα που προβάλλει (δες μόνο τι πανικό προκαλεί στα άμοιρα κοριτσάκια που σπαράζουν κάτω από τη σκηνή) αλλά από πάνω το ενισχύει. Marketing, θα έλεγα.
Kenzo, δεν πρόσεξες μια φράση μου. Aνέφερα ξεκάθαρα ότι η φωνή του Χατζηγιάννη μου αρέσει. Μάλιστα, όταν έκανε το ξεκίνημά του με τον Γ. Χατζηνάσιο, είπα "Να κάποιος νέος τραγουδιστής που μπορεί να κάνει την διαφορά". Το πρόβλημά μου δεν είναι σε καμία περίπτωση η φωνή του, αλλά οι επιλογές στο ρεπερτόριό του και το προφίλ που λανσάρει. Όπως επίσης και η μανία ορισμένων να πείσουν ότι είναι έντεχνα τα τραγούδια του.
Τα μουσικά μου γούστα ποικίλουν πολύ, υπερβολικά θα έλεγα. Άρα δε μου λέει τίποτα το έντεχνο από μόνο του. Ανέφερα για το έντεχνο, μόνο και μόνο επειδή βλέπω κάποια άτομα να συγχέουν ορισμένους μουσικούς όρους. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το μουσικό αποτέλεσμα, κι όχι το είδος. Μερικά από τα καλύτερα τραγούδια των Κατσιμιχαίων είναι
Rock. Το ίδιο και του Σαββόπουλου. Ο Νταλάρας έχει πει άπειρα λαϊκά. Ο Λιδάκης έχει τραγουδήσει παραδοσιακά, και η λίστα συνεχίζεται...Τι με νοιάζει αν ΔΕΝ είναι έντεχνα; Moυσική είναι και μάλιστα με αξία αδιαμφισβήτητη.
Θες να σου πω πώς "μετράω" ένα τραγούδι; Από τα συναισθήματα που θα μου προκαλέσει. Ε, πώς να το κάνουμε, τι συναισθήματα μπορεί να προκαλέσει ένα ποπ τραγούδι; Αυτό ακριβώς εννοώ με τη φράση "ειδικό βάρος".
Επειδή ανέφερες τη φράση "μήπως θες να μιλήσουμε για τα ξενόφερτα του Νταλάρα;", ας μιλήσουμε, αν και θεωρώ εντελώς άστοχη την σύγκριση των δύο ανόμοιων -τόσο σε ρεπερτόριο όσο και σε ειδικό βάρος- μεγεθών. Ο Νταλάρας στα τέλη του '80 κυκλοφόρησε έναν δίσκο που όλοι λίγο-πολύ τον έχουμε ακούσει: τα περίφημα
Latin. Αυτό που έκανε, ήταν να κάνει μια συλλογή από
Latin και πορτογαλικά fado αριστουργήματα, καθώς και μερικά ελληνικά τραγούδια παλαιοτέρων δεκαετιών που έφερναν προς
Latin. Κάποιος που ξέρει από μουσική, δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί στην ερμηνεία, την άριστη τεχνική (έκανε ό,τι ήθελε με τη φωνή του) και το πάθος που προσέδωσε σε αυτά τα κομμάτια, δεμένα με μια άμεμπτη ενορχήστρωση που σεβόταν το χαρακτήρα και το ύφος τους. Παρεμπιπτόντως, στον δίσκο έλαβε μέρος ο μεγάλος Αl di Meola (δεν νομίζω για όσους ξέρουν από μουσική/
κιθάρα ότι ο Μeola χρειάζεται συστάσεις...), ο οποίος έπαιξε
κιθάρα μαζί με τον Νταλάρα. Χρησιμοποιώντας τον όρο "ξενόφερτα", δείχνω ξεκάθαρα ότι πρόκειται για κάτι που έχει έρθει μεν από το εξωτερικό, είναι όμως αμφιβόλου αξίας. Τι να προσδόσεις σε κάτι που από τη φύση του είναι προβληματικό και "λίγο" όπως η ποπ; Ο Χατζηγιάννης παίρνει στοιχεία από την ξένη ποπ, ο Νταλάρας στα Λάτιν του ΜΟΝΟ επανεκτέλεσε κλασσικά τραγούδια από την Λατινική Αμερική, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ελλάδα. Θες να μου συγκρίνεις τα fado με την
Pop και τον Meola με τον χ συνεργάτη του Χατζηγιάννη;
Τέλος, παρατηρώ ότι χρησιμοποιείς αναφερόμενος σε μένα 2 βαρείς και άστοχους χαρακτηρισμούς: μιλάς για ζήλεια και για άγνοια.
1ον: Από πού απορρέει το συμπέρασμα ότι νιώθω...ζήλεια για τον Χατζηγιάννη;;; Επειδή δηλαδή εκφράζω την άποψη ότι το είδος μουσικής που λανσάρει δεν διαθέτει ουσία, πρέπει απαραιτήτως να τον ζηλεύω; Σου πέρασε από το νου το ενδεχόμενο να μην μου αρέσει η ποπ; Δεν με απασχολεί αν είναι νεός, γέρος, όμορφος, άσχημος, διάσημος ή άσημος. Λες για ζήλεια...Αυτό που ένιωσα εγώ και πάρα πολύς κόσμος όταν άκουσα την 14χρονη (πλέον, γιατί όταν την πρωτοάκουσα ήταν 12)
Αρετή Κετιμέ, όταν ταυχτόχρονα έπαιζε σαντούρι, ήταν κάτι παραπάνω από θαυμασμό. Υποκλίθηκα στο ταλέντο και τη σεμνότητα της μικρής -στην ηλικία και μόνο- Αρετής, παράλληλα όμως ένιωσα τεράστια χαρά, γιατί τέτοια άτομα σου δίνουν τη δυνατότητα να ελπίζεις ότι τα μουσικά δρώμενα μπορούν να γίνουν καλύτερα, παρά την κρίση που μαστίζει το χώρο. Μη μου λες για ζήλειες λοιπόν. Μακάρι πραγματικά να γεμίσει ο κόσμος από τέτοια άτομα, σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.
2ον: Πού το ξέρεις ότι έχω άγνοια περί μουσικής;
), όταν άρχισα να γράφω το post μου δεν είχες στείλει το δικό σου, και το διάβασα κατόπιν. Συμφωνώ 100% σε όσα είπες. Ιδιαίτερα δίνω έμφαση σε 2 από αυτές:
