Δισκοπαρουσίαση - Ξένη Μουσική (Δεκέμβριος 2007)

* Chris Cacavas
“Live at the Laboratorium” 2005


Ο Chris Cacavas στα δέκα του χρόνια, άκουγε μανιωδώς –και δακρύζοντας- το “She’s Leaving Home” των Beatles. Ίσως επειδή αυτό το τραγούδι του μιλούσε για τη ίδια του τη ζωή, επειδή η αδελφή του έφυγε από το σπίτι που ζούσαν, ή ίσως επειδή τον συγκινούσε η ίδια η ομορφιά αυτού του τραγουδιού.
Ανεξάρτητα όμως από τους λόγους που άκουγε το συγκεκριμένο τραγούδι, αυτό έγινε αιτία για μία υποσυνείδητη αναζήτηση, έτσι ώστε να ξεμπερδέψει μια και καλή με την σύνδεση μεταξύ μουσικής και συγκίνησης.
Για πολλούς ανθρώπους, η μουσική είναι στη ζωή τους ένα soundtrack που συνδέεται με την παιδική τους ηλικία, ή με κάποιες συγκεκριμένες στιγμές, αποπνέοντας μία μυρωδιά. Έτσι, όταν ακούν πάλι το ίδιο κομμάτι, η μυρωδιά αυτή έρχεται ξανά και παγιδεύει το χώρο, περιορίζοντας με αυτόν τον τρόπο το πεδίο της πιθανής μουσικής τους αναζήτησης. Ο Chris εναντιώθηκε σ’ αυτό. Συνειδητοποιώντας το, άρχισε τη σχεδόν έμμονη αναζήτησή του ακούγοντας όσο το δυνατόν περισσότερο καλή μουσική, κάνοντας στην κυριολεξία “εισβολή” στις δισκοθήκες των μεγαλύτερων αδελφών του, όπου ανακάλυψε την Janis Joplin και τον David Bowie, τους T. Rex και τους Velvet Underground, τον Johnny Cash και τον Bob Dylan. Όταν άρχισε και αυτός τα “υποχρεωτικά” μαθήματα πιάνου (όπως όλα τα παιδιά των Cacavas), ρώτησε τον δάσκαλό του αν μπορεί να του προμηθεύσει παρτιτούρες των Blues. Με αυτά λοιπόν τα εφόδια βρέθηκε στα 18 του χρόνια στους Serfers που αργότερα έγιναν οι Green On Red και ηχογράφησε μαζί τους 5 άλμπουμ. Αφού άφησε τους Green On Red ο Chris, ξεκίνησε την σόλο καριέρα του και 18 χρόνια αργότερα, ηχογράφησε στην Blue Rose το “Self Taut” (2004) που ήταν το ένατο άλμπουμ του. Ευρισκόμενος στη Γερμανία για περιοδείες, με τη μπάντα του “Self Taut” (Ed Kampwirth μπάσο, Brandon Laws τύμπανα, Jesse Wilder κιθάρα & πλήκτρα και Jason Victor κιθάρα) ηχογραφεί στην Στουτγάρδη (23 Απριλίου 2004), το διπλό “Live at the Laboratorium” και παρουσιάζει 23 τραγούδια από τα άλμπουμ “Self Taut”, “Pale Blond Hell”, “California into the Ocean”, “AWOL” και “Big Joke”. Τα 15 απ’ αυτά, βρίσκονται στο Audio CD και τα 8 σε ένα DVD διαρκείας 43 λεπτών. Good Rockin’ Man!!!

* Rosie Thomas
“If Songs Could Be Held” 2005


Στα καλύτερά της είναι η Rosie στο “If Songs Could Be Held” που είναι το τρίτο της άλμπουμ. Πρόκειται για καλογραμμένα και επιδέξια εκτελεσμένα τραγούδια που δεν διηγούνται απλά μία ιστορία, αλλά θέτουν σημαντικές ερωτήσεις.
Η τραγουδοποιός από το Seattle, πλησιάζει τα -μερικές φορές- δύσκολα αλλά καθολικά θέματα της ενδοσκόπησης, της ταυτότητας και της αγάπης με θάρρος και τιμιότητα και προ πάντων, με ομορφιά που ζαλίζει και ας μην είναι όλα προσωπικές της εμπειρίες. Ηχογραφεί το “If Songs Could Be Held” στο θερμό κλίμα του Los Angeles, αλλά η Rosie ηχούσε Αγγελικά και πριν να ηχογραφήσει στην Πόλη των Αγγέλων. Οι Αγγελικές της αποσκευές είναι το “Only With Laughter Can You Win” του 2003 και το “When We Were Small” του 2001. "Θεώρησα ότι προκειμένου να δώσω στον εαυτό μου μία μουσική ώθηση, έπρεπε να ξεφύγω από το εξοικειωμένο". Έντονη εστίαση, αξιοθαύμαστη ειλικρίνεια, αλλά και αυθορμητισμός. Το “If Songs Could Be Held” χρωματίζεται λυρικά με μια φωτεινή και δυναμική συναισθηματική παλέτα. Τα θέματά της είναι λεπτά, αλλά είναι ποτισμένα από μία έμφυτη δύναμη. Μαθαίνει να αγαπά στο “Guess It May” αλλά και στο θερμό ντουέτο της με τον τραγουδοποιό Ed Harcourt στο “Let It Be Me”. Εξετάζει τη θηλυκότητα στο “Time Goes Away” με βάση τις ιστορίες της μητέρας της και στο “Pretty Dress” θέτει παραβολικά τις ερωτήσεις για τη δυσκολία, την ανάγκη και τη δυνατότητα της διαδικασίας της ομορφιάς. Στο “If Songs Could Be Held” συνεργάζεται –εκτός από το ντουέτο της με τον Ed Harcourt στο “Let It Be Me”- με την Liz Phair, τον κιθαρίστα Dino Meneghin, τον γνωστό από μία σειρά soundtracks, Josh Myers και φυσικά με τον μακροπρόθεσμο συνεργάτη και στενό της φίλο Eric Fisher που ήταν παρών και στα προηγούμενα άλμπουμ της. Τέλος, αφιερώνει το άλμπουμ αυτό, στη μνήμη του Jason Sprinkle.
Ενός καλλιτέχνη που την ενέπνευσε, την επηρέασε και που ήταν για την Rosie ένας πολύ καλός και αγαπημένος φίλος.

* Rogue Wave
“Descended Like Vultures” 2005


Πολύ καλή η περίπτωση του Zach Rogue και της παρέας του και ας ξεκίνησαν από τύχη. Οι ιστορικοί, οι κριτικοί των δίσκων της Rock και οι αθλητικοί συντάκτες, έχουν όλο το χρόνο στη διάθεσή τους για να γράφουν και να κυρώνουν ή να ακυρώνουν τους ποιητές και τους αθλητές, αλλά θα ‘πρεπε να διαθέσουν λίγο –έστω- από αυτό τους το χρόνο, για να ασχοληθούν με τους Rogue Wave. Ο Zach Rogue αφού ολοκλήρωσε το Out Of The Shadow το 2003 στην ετικέτα της μπάντας του και μετά την επανέκδοσή του από την Sub Pop το 2004, δήλωσε: “Μπήκαμε στο στούντιο με υλικό για 3 άλμπουμ και νοιώθαμε πραγματικά “Σαν Γύπες” που περιμένουν να τους ανοίξει κάποιος την πόρτα”. Το άλμπουμ αυτό, είναι αποτέλεσμα αναμονής. Είναι σαν να περιμένεις να φορέσεις το δεύτερο παπούτσι, για να βγεις στο δρόμο. Μια σχετική παροιμία λέει ότι έχετε όλη τη ζωή μπροστά σας για να γράψετε το πρώτο σας άλμπουμ, αλλά έχετε μόνο ένα έτος για να γράψετε το δεύτερο. Ο Zach σχημάτισε τους Rogue Wave με τους Pat Spurgeon (τύμπανα), Gram LeBron (κιθάρα) και Evan Farrell (μπάσο) και στο Descended Like Vultures, ήταν η πρώτη φορά που είχε στη διάθεσή του ολόκληρο το γκρουπ μέσα στο στούντιο. Δημιούργησε μαζί τους 11 τραγούδια που μας ταξιδεύουν μέσα σε ένα ονειρικό τοπίο με ατμοσφαιρικό φόντο μία γκάμα από το κλασικό Rock μέχρι την pop. Το Descended Like Vultures, που είναι το δεύτερο άλμπουμ των Rogue Wave για την Sub Pop, είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Πιστοποιεί ότι οι Rogue Wave είναι έτοιμοι να “hit the road”. Δεν είναι σύμπτωση, αλλά ούτε και τα χρήματα είναι η αιτία σ’ αυτό που συμβαίνει. Θέλω να ηχογραφώ για πολλά χρόνια”, λέει ο Zach Rogue του οποίου η αποχώρηση από μία εν εξελίξει διαδικτυακή εταιρία το 2001, του έδωσε τον απαιτούμενο χρόνο να δουλέψει το υλικό του και είχε σαν φυσική συνέπεια την ίδρυση των Rogue Wave στο Oakland στα τέλη του 2002.
Στο Descended Like Vultures, οι Rogue Wave ξεφεύγουν από τα κλισέ, τα περιθώρια και τα πλαίσια και δημιουργούν ένα άλμπουμ ελεύθερης ροής, ισόποσο σε ένταση, αλλά και σε χαλάρωση. Είναι ένα εξαιρετικό και επιδέξια επεξεργασμένο άλμπουμ. Μην τους αγνοήσετε.

* Dead 60’s
“Dead 60’s” 2005


Μεγαλοπρεπές punk, που δεν έχει καμία σχέση με τη δεκαετία του 60. Για τους fan της ……φασαρίας. (Not for …..me!!!!)

* Goth Electro
“Tribute to Depeche Mode” 2005


1. Stripped - Shiny Toy Guns
2. Never Let Me Down - Tina Root
3. Enjoy The Silence - Talla 2XLC
4. Everything Counts - Soil & Eclipse (Death Guild mix)
5. Lie To Me - Razed In Black
6. Policy Of Truth - Disown
7. It's No Good - Orphans Of Infamy
8. But Not Tonight - Pseudocipher
9. People Are People - Implant
10. Photographic - Freezepop
11. Get The Balance Right - The Scaras
12. In Your Room - Harshrealm

Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι μία μπάντα περισσότερο γνωστή για τον μελωδικό pop ήχο της θα έφερνε τέτοιες επιρροές στην gothic-industrial μουσική σκηνή του σήμερα? Οι DMode, από το “Everything Counts” και το “Blasphemous Rymours”, μέχρι το “Violator”, δεν αρνήθηκαν ποτέ αυτή την σκοτεινή καρδιά που αιμορραγούσε κάτω από το pop δέρμα τους.
Ο υπότιτλος λοιπόν είναι σαφής. Πρόκειται για μία συλλογή 12 τραγουδιών των Depeche Mode, από 12 διαφορετικές μπάντες, που αγγίζουν με σεβασμό τα ……δεδομένα!!!!. Μία καινούργια γενιά που φρεσκάρει αυτές τις σκοτεινές –πλην όμως ρομαντικές- συνθέσεις του Gore που σκοτείνιασαν το μουσικό τοπίο. Οι “διάδοχοι” των DMode, μετατρέπουν το σκοτάδι σε φως, έχοντας για μαγικό ραβδί το πάθος τους για καλή μουσική αλλά και τον θαυμασμό τους στον Mr. Martin Gore. Απολαύστε τους.

Everybody must give Something back, for Something they get.....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 25-09-2007 11:54 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 03-12-2007 15:43 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 10-12-2007 13:11 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 11-01-2008 15:14 ]

@ καλή αρχή Ορφεάκο!

(άιντε να μου έχεις έτοιμα τα περιοδικά ε που θα ρθω σε . . . 19 μέρες!!)

Welcome to the Nightmare
(An All Star Salute To Alice Cooper) 2005



Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι το κοινό να αποδεχτεί τον Vincent Furnier. Ίσως η επιβράδυνση να οφείλεται στην αρχική απέχθεια που προκαλούσε ο ίδιος ο Vincent, που με extreme ντύσιμο παρουσίαζε ένα θέαμα με ζωντανά κοτόπουλα ή περιστέρια που έβγαζε μέσα από σακούλες, που έσπαγε καρπούζια με ένα σφυρί, που μαδούσε μαξιλάρια και σκόρπιζε τα πούπουλα στους θεατές και ένα σωρό άλλα ………..εξωφρενικά!!! Ωστόσο, η αρχική αυτή απέχθεια έδωσε –με την πάροδο του χρόνου- τη θέση της στην αναγνώριση, ότι πράγματι ο γιος του παπά από το Detroit, πρόσφερε αρκετά στην αλλαγή του Rock τοπίου. Αυτό ακριβώς επισφραγίζει αυτό το tribute. Μέλη από διάσημες μπάντες όπως οι Motley Crue, Guns N’ Roses, Iron Maiden, Kiss, Who, Deep Purple, Cult, Dream Theater (για να αναφέρω μερικά), αποτείνουν με το “Welcome to the Nightmare” φόρο τιμής στον Vincent Furnier που πιστεύοντας ότι είναι η μετενσάρκωση μιας μάγισσας του 16ου αιώνα με το όνομα Alice Cooper, ονόμασε έτσι τον εαυτό του, αλλά και τη μπάντα του. Πολύ καλό το tribute αυτό στον Alice Cooper.

1. Welcome To My Nightmare - Ronnie James Dio
2. Dead Babies - Iced Earth
3. School's Out - Dave Mustaine
4. Black Widow - Bruce Dickinson/Adrian Smith
5. Bed Of Nails - Children Of Bodom
6. Go To Hell - Dee Snider
7. Roses On White Lace - Icarus Witch
8. Cold Ethyl - Vince Neil/Mick Mars
9. Under My Wheels - Joe Elliot/Phil Collen
10. Elected - Duff McKagan/Matt Sorum
11. No More Mr. Nice Guy - Roger Daltrey/Slash
12. Billion Dollar Babies - George Lynch
13. Eighteen - Don Dokken
14. Only Women Bleed - Glenn Hughes/Paul Gilbert




Everybody must give something back, for something they get.....




[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 17-02-2006 15:48 ]

* Fiery Furnaces "Rehearsing my choir"



Οι Fiery Furnaces είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα γκρουπ των τελευταίων χρόνων. Πάντα ανήσυχοι και απρόβλεπτοι, καταφέρνουν να ακούγονται ασυνήθιστα φρέσκοι, είτε ηχογραφούν pop singles είτε τις πιο φιλόδοξες, αρτίστικες δουλειές, όπως το κλασικό πια “Blueberry Boat”. Στο καινούριο τους άλμπουμ ο Matt Friedberger και η αδελφή του Eleanor εκπλήσσουν και γοητεύουν για μια ακόμη φορά. Το “Rehearsing My Choir” είναι ένα concept άλμπουμ που αφηγείται την ιστορία της 83χρονης γιαγιάς τους, της, προφανώς ελληνικής καταγωγής, κυρίας Όλγας Σαράντος! Η κυρία Σαράντος υπήρξε διευθύντρια χορωδίας, οργανίστρια και σύζυγος και γιαγιά και... δεν ανεχόταν και πολύ τα φάλτσα. Η ζωή της όπως τη διηγείται μέσα από τη φωνή του Matt (αφηγητής) και της Eleanor (στο ρόλο της ίδιας της γιαγιάς). Iστορίες ζωής σε tiki bar, τσιγγάνες μάγισσες, παρέα με φευγάτους παπάδες-φανς του Robert Mitchum, ακόμη και πιστολίδι δίπλα στου Dr Pain με τα donuts, μέσα από μια μουσική που συγκλονίζεται ανάμεσα σε soundtracks του βωβού κινηματογράφου, jazz, moog electronica και πειραγμένο techno. Απίστευτο!


Everybody must give something back, for something they get.....





[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 17-02-2006 16:09 ]

* Neu! “S/T”, “Neu! 2” & “Neu! 75”

Αν και ποτέ δεν κυκλοφόρησαν οι δίσκοι τους εκτός Γερμανίας οι Neu! θεωρούνται πολύ μεγάλη επιρροή καλλιτεχνών όπως οι Sonic Youth, οι Stereolab, οι Sex Pistols ή ακόμη και ο David Bowie! Η απίστευτα προχωρημένη μουσική τους, βασισμένη στα αμείλικτα beat που γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσα στο Rock ‘n’ roll και το dance beat, τις μινιμαλιστικές μελωδίες και τις διάφορες ηλεκτρονικές παραχαράξεις, αν και μόλις στις αρχές των ‘70ς, αποτελεί τον πρόδρομο όλης της σύγχρονης dance σκηνής. Όπως δήλωνε χαρακτηριστικά ο «παππούς» της electronica Brian Eno, «στα ‘70ς υπήρχαν τρία σπουδαία beat, το Afrobeat του Fela Kuti, το funk του James Brown και το beat των Neu!». Σήμερα, πιο επίκαιρα από όσο ποτέ, τα άλμπουμ του Klaus Dinger και του Michael Rother, από την καυτή σκηνή του Dusseldorf των ‘70ς, remastered από τους ίδιους στο Λονδίνο κυκλοφορούν επίσημα για πρώτη φορά και στην Ελλάδα από την Gronland με τα αυθεντικά χειροποίητα spray-painted εξώφυλλα. ¶λμπουμ που δεν πρέπει να λείπουν από καμία σοβαρή δισκοθήκη.

* Blondie “Live by Request”



1. Dreaming
2. Hanging On The Telephone
3. Accidents Never Happen
4. Tide Is High
5. Good Boys
6. Rip Her To Shreds
7. One Way Or Another
8. Rapture
9. X Offender
10. Call Me
11. Union City Blue
12. Heart Of Glass

Bonus Tracks

13. The Dream's Lost On Me (acoustic)
14. (I'm Always Touched By Your) Presence, Dear

Οι Blondie έχουν υπάρξει το πιο επιτυχημένο εμπορικά γκρουπ της πρώτης σκηνής του punk και του new wave, με δεκάδες top-10 ή No1 θέσεις στα άλμπουμ στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και αλλού. Η επιτυχία τους πάντως δεν φαίνεται να άλλαξε και πολύ τα μυαλά τους, κρίνοντας από αυτή την επανασύνδεση τους με την αυθεντική σύνθεση.. Το “Live By Request”, ηχογραφημένο στη Νέα Υόρκη το Μάιο του 2004, είναι εκρηκτικό, ανεπιτήδευτο, διασκεδαστικό και πιο punk από ό,τι έχουν κάνει εδώ και πολλά χρόνια. Το γκρουπ σε στιγμές «πετάει» μέσα από ένα σετ “best of” με όλα τα μεγάλα hit και βέβαια την καταλυτική Rock ‘n’ roll Debbie Harry.
Όπως λέει και η Shirley Manson των Garbage γι’ αυτήν, «...το έκανε με στυλ, χάρη και χιούμορ, ποτέ δεν πήρε τον εαυτό της τόσο σοβαρά... Αυτό είναι που την κάνει να κάθεται ακόμη στο θρόνο της ανάμεσα στους fake...».


Everybody must give something back, for something they get.....




[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 17-02-2006 16:21 ]

* Richard Thomson “O.S.T. Grizzly Man”



Το soundtrack της νέας ταινίας του Γερμανού «αιρετικού» του σινεμά Werner Herzog κυκλοφορεί από την Cooking Vinyl και αποσπά ήδη εγκωμιαστικά σχόλια από το διεθνή μουσικό Τύπο, ανάμεσα τους και «soundtrack του μήνα» στο περιοδικό Mojo. Η ταινία θα κυκλοφορήσει μέσα στη σεζόν, ενώ όπου έχει προβληθεί, σε φεστιβάλ και ειδικές προβολές, έχει ενθουσιάσει. Πραγματεύεται τη ζωή και το θάνατο από επίθεση αρκούδας του φυσιοδίφη και κινηματογραφιστή Timothy Treadwell και είναι αυτό που αποτέλεσε την έμπνευση για τη μουσική... Σε αντίθεση με τα συνηθισμένα, ο Herzog ζήτησε να μη γραφτεί η μουσική από πριν, αλλά μετά την ολοκλήρωση του φιλμ. Έτσι σε ένα αυτοσχεδιαστικό διήμερο session στα στούντιο Fantasy στο Berkeley της Καλιφόρνια, με παραγωγό το θρυλικό Henry Kaiser και μια allstar μπάντα που δεν είχε ποτέ πριν βρεθεί σαν μπάντα μαζί, αλλά και τον ίδιο τον Herzog να διευθύνει τα sessions περίπου όπως τις ταινίες του (!!), ο Richard Thompson υπέγραψε ένα εξαιρετικό soundtrack, ισάξιο ίσως των δουλειών των Popop Vuh για τις ταινίες του κορυφαίου σκηνοθέτη. Ο Richard Thompson είναι στην κιθάρα και το μπάσο και μαζί του οι Danielle De Gruttola (τσέλο), Damon Smith (ακουστικό μπάσο), Jim O’ Rourke (πιάνο, κιθάρα) και John Hanes (ντραμς, κρουστά).


Everybody must give something back, for something they get.....


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 17-02-2006 16:18 ]

* Larry Coryell / Charlie Byrd / Kenny Burrel “Jazz Guitar For Art Lovers ”



Πρώτη θεματική συλλογή της νεοσύστατης Five Four με υλικό από 3 μόνο δημιουργούς, κατά το πρότυπο των cult εκδόσεων της δεκαετίας του ’60. Τρεις από τους κορυφαίους jazz κιθαρίστες όλων των εποχών σε μερικές από τις χαρακτηριστικότερες συνθέσεις τους. Ο Larry Coryell είναι συνώνυμος με τον όρο jazz Rock, o Charlie Byrd έφερε τη bossa nova στα δυτικά αυτιά, ενώ ο Kenny Burrell δε χρειάζεται συστάσεις, είναι θεσμός από μόνος του, ο μεγαλύτερος κιθαρίστας μαζί με τον Wes Montgomery και τον Django Meinhard… Και οι τρεις τους έφεραν μια pop art αντίληψη στη jazz με αποτέλεσμα το έργο τους να έχει αποκτήσει μια ακαταμάχητη επικαιρότητα στη σημερινή μεταμοντέρνα μουσική δημιουργία. Το “Jazz Guitar For Art Lovers” προσφέρει μια ιδανική ευκαιρία γνωριμίας με τους τρεις κολοσσούς της jazz και μια αυτόνομη chill out απόλαυση

Everybody must give something back, for something they get.....



[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 17-02-2006 16:24 ]

* Michel Legrand “Le Jazz Grand”



Ντεμπούτο της νέας vintage ετικέτας της Cherry Red στο χώρο της jazz με ένα χαμένο αριστούργημα του Michel Legrand από το 1978! O Michel Legrand είναι ένας από τους πιο φημισμένους εν ζωή Γάλλους συνθέτες, βραβευμένος με αμέτρητες διακρίσεις και Oscar και πασίγνωστος στο πλατύ κοινό από το “Windmills Of Your Mind”, από το soundtrack της ταινίας “Thomas Crown Affair” αλλά και το σημαντικότερο ρομαντικό μιούζικαλ όλων των εποχών, το “Umbrellas Of Cherburg”. Το “Le Jazz Grand” ηχογραφήθηκε με τη συνεργασία «βαρέων βαρών» ονομάτων, όπως οι Gerry Mulligan, Phil Woods και Jon Faddis σε ένα session που ο ίδιος ο παραγωγός του Norman Schwartz χαρακτηρίζει «πέρα από τα όρια». Μια εξαιρετικά φιλόδοξη σύλληψη του μεγάλου Γάλλου δημιουργού που «στην αρχή φάνηκε αδύνατο να παιχτεί... και στη συνέχεια άφησε άφωνους τους κορυφαίους αυτούς μουσικούς, όταν ανακάλυψαν ότι όλα είχαν νόημα ακριβώς όπως τα είχε σχεδιάσει ο Legrand! «Το σημαντικότερο jazz άλμπουμ που δεν ακούσατε ποτέ», όπως υπογραμμίζει η Five Four στο εξώφυλλο του “Le Jazz Grand”.


Everybody must give something back, for something they get.....



[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 17-02-2006 16:26 ]

* Gary Mc Farland Orchestra With Bill Evans “S/T”

Μία από τις σπανιότερες και ομορφότερες ηχογραφήσεις του Bill Evans, ένα διαμάντι της δισκογραφίας του μεγάλου πιανίστα και από τα underground αριστουργήματα σε όλη την ιστορία της jazz. Η συνεργασία αυτή του Bill Evans με το Gary McFarland είναι ένα πραγματικό διαμάντι καθώς, οι συνθέσεις του McFarland είναι έτσι φτιαγμένες ώστε να έρχεται στο προσκήνιο η χαρισματική προσωπικότητα του Bill Evans, ενώ υπό τη συνολική διεύθυνση του ίδιου του McFarland η ορχήστρα του επιδίδεται σε μερικά από τα κορυφαία παιξίματα ever στο πλευρό του Evans, ειδικά ο κιθαρίστας Jim Hall! Μια σπουδαία επανέκδοση της νεοσύστατης Five Four, ένα άλμπουμ που δεν πρέπει να λείπει από οποιαδήποτε σοβαρή jazz δισκοθήκη

Everybody must give something back, for something they get.....




[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 17-02-2006 16:02 ]

* Martin Denny “Primitiva” & “Hypnotique”



Μέρος της επιτυχημένης σειράς αποκατεστημένων, remastered επανεκδόσεων από τα ‘50ς και πίσω, που έχει ξεκινήσει η Rev-ola, το “Primitiva” και το “Hypnotique” αποτελούν το δεύτερο ζευγάρι άλμπουμ του Martin Denny που κυκλοφορεί σε εξαιρετικό digipack με το αυθεντικό artwork του βινυλίου και φυσικά την αυθεντική Sandy “exotica girl” Warner. Προηγήθηκαν τα κλασικά “Exotica” I και II. Δύο αυθεντικά άλμπουμ του βασιλιά του lounge όπως δεν τα ακούσατε ποτέ, με μερικά από τα μεγαλύτερα exotica hits, όπως τα “Burma Train”, “Mau Mau” από το “Primitiva” και τα “Summertime” και “On A Little Street In Singapore” από το “Hypnotique”. Με αμφότερες τις Spectrasonic Stereo Sound και Hi Fi Mono εκδοχές σαν bonus των υπέροχων αυτών εκδόσεων - δύο τελείως διαφορετικές εμπειρίες και όχι απλά μια εναλλακτική μίξη για τους συλλέκτες!


Everybody must give something back, for something they get.....


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 17-02-2006 16:32 ]

* Les Baxter “The Fruit of Dreams”



Η φανταστική αυτή κυκλοφορία της el περιλαμβάνει δύο από τα κλασικά αριστουργήματα του Les Baxter για πρώτη φορά σε CD! Σε μία υψηλής el αισθητικής έκδοση με γενικό τίτλο “The Fruit Of Dreams” και υπότιτλο “The Savage Splendour of the Aztec Empire and Impression of the Mysterious East”, κυκλοφορούν επιτέλους τα μνημειώδη exotica άλμπουμ των ‘50ς “Ports Of Pleasure” και “The Sacred Idol”. O Les Baxter είναι μαζί με τον Martin Denny και τον Arthur Lyman ο «πατέρας» του lounge και της exotica και μια μεγάλη επιρροή στη σύγχρονη μουσική σκηνή. Ο ήχος των Νότιων Θαλασσών, της Ινδίας ή της Νότιας Αμερικής στην απόλυτη easy listening ηχητική του αναπαράσταση.


Everybody must give something back, for something they get.....


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 17-02-2006 16:37 ]

* North Mississippi Allstars “Electric Blue Watermelon”



«'Oταν τα λευκά παιδιά παίζουν τα Blues κάτι συμβάνει, είναι το Rock ‘n’ roll… Και είτε είναι ο Elvis είτε οι Beastie Boys αυτή η μουσική συμβολίζει πάντα την ελευθερία και τη διαφυλετική αδερλφότητα ανάμεσα στους ανθρώπους» Jim Dickinson. Το καινούργιο, τέταρτο κατά σειρά, άλμπουμ των North Mississippi Allstars είναι μια επιστροφή στην τραγουδιστική φόρμα και την concept λογική, χωρίς φυσικά να υστερεί σε απρόβλεπτες αναζητήσεις και guest stars (Lucinda Williams, Robert Randolph, οι Dirty Dozen Brass Band, ο rapper Al Kapone, από την ταινία “Hustle & Flow” και οι πανταχού παρόντες Rising Star Fife and Drum Band). Σε παραγωγή του Jim Dickinson το “Electric Blue Watermelon” είναι ένας φόρος τιμής σε ένα λαϊκό ήρωα της μουσικής σκηνής του Μέμφις, τον Lee Baker και την ψυχεδελική Blues μπάντα του, τους Electric Blue Watermelon. Ο ίδιος ο Baker μάλιστα απεικονίζεται στο έξοχο artwork του Tom Foster πάνω στη μοτοσυκλέτα του με την κιθάρα κρεμασμένη στην πλάτη, αναπαράσταση ενός τοπικού θρύλου από Memphis Country Blues Festival του 1967! Οι North Mississippi Allstars κοιτάζουν με σεβασμό στην πλούσια παράδοση του αμερικάνικου Νότου παίζοντας ένα γήινο αλλά καταιγιστικό μίγμα από hill-country Blues και driving Rock, ανακατεύουν όμως αριστοτεχνικά και σύγχρονες urban επιρροές φτιάχνοντας έτσι ένα καταπληκτικό Rock ‘n’ roll δίσκο.


Everybody must give something back, for something they get.....


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 17-02-2006 16:40 ]

Minus Story “No Rest For Ghosts”

Από το Boonville του Missouri οι Minus Story παίζουν όπως λένε οι ίδιοι, “budget Rock” και είναι μια από τις πιο μεγάλες ανακαλύψεις της Jagjaguwar και της ευρύτερης οικογένειας της Secretly Canadian. Διαχρονική pop ιδιοσυγκρασιακού τύπου, όπως π.χ. αυτή των Go Betweens, εύθραυστη, άφθονη σε hooks και γεμάτη από την ατέλεια που χαρακτηρίζει τις μεγαλοφυείς δουλειές είναι το περιεχόμενο του δεύτερου άλμπουμ τους “No Rest For Ghosts”. Βασισμένο σε ένα concept γύρω από σύννεφα που τρώνε τις ψυχές, Ναζί που καταλαμβάνουν το μικρό Boonville και πεθαμένα celebrities που εισβάλλουν στο νου των Minus Story το “No Rest For Ghosts” διαθέτει την αυθαιρεσία ενός Syd Barrett, την ψυχεδελική λογική ενός Robyn Hitchcock, τη διακριτικότητα της Bjork και τη χαλαρή φιλοσοφία των Television, όλα σε ένα lo fi αισθητικής pop έπος. Μην τους χάσετε – συμμετέχει και ο Nick Christou που οργάνωνε τα πρωταθλήματα Nintendo στο σπίτι του, όταν ήταν πιο μικροί.

Company “Parallel Time”

Το ντεμπούτο του κουαρτέτου από το Brooklyn αναμένεται να χαρίσει ένα μόνιμο χαμόγελο ευτυχίας στους φανς του Neil Young και των Crazy Horse, των Meat Puppets και των Songs Ohia. Η συντροφική ατμόσφαιρα του “Parallel Time”, αυτό που αναδίδουν και οι δουλειές των παραπάνω, είναι όλη η ομορφιά του αμερικάνικου underground Rock από τη δεκαετία του ’60 και μετά και οι Company δείχνουν να το γνωρίζουν καλά αυτό. Οι ίδιοι δηλώνουν επηρεασμένοι από το punk, τους Clash και τους Joy Division, η θητεία τους όμως σαν residents στο Nine-C Club και αργότερα στο Pete’s Candy Store, δύο δηλαδή από τις μικρότερες σκηνές στην ευρύτερη Νέα Υόρκη, τους κατεύθυνε σε μια «παλιά», folk αντίληψη της τραγουδοποιίας τους και κυρίως του ήχου τους. Πότε χαμηλότονοι και πότε πνιγμένοι στον ηλεκτρισμό οι Company είναι κάτοχοι της ίδιας ουσίας του Rock ‘n’ roll και στο «εξωτικό» Kentucky, υπό την καθοδήγηση του Paul Oldham (αδελφού του Will) την αποτύπωσαν ιδανικά. Από τη, νεοσυσταθείσα ετικέτα των Oneida, Brah, κάτω από τη σκέπη της Jagjaguwar.

Dirty Faces “Super American”

Εκπληκτικό τρίτο άλμπουμ και ντεμπούτο ευρύτερης κυκλοφορίας για τους Dirty Faces από την Brah, θυγατρική της Jagjaguwar και δημιούργημα των ανεξάντλητων Oneida. Οι Dirty Faces είναι διαφορετικοί από οτιδήποτε έχετε ακούσει σ’ αυτό τον κόσμο, το “Super American” ακούγεται σαν το νόθο παιδί των Pere Ubu και των Led Zeppelin που υιοθετήθηκε από την παλιά καλή Amphetamine Reptile σαν επένδυση για το μέλλον... Και αν το μέλλον του Rock ‘n’ roll επιφυλάσσει τέτοια υβρίδια στα τσαρτς τότε θα πρέπει όλοι να πανηγυρίζουμε. Το “Super American” κρύβει ήσυχες, σχεδόν βουκολικές στιγμές πίσω από τον πιο κοφτερό no wave θόρυβο, μεταλικά ριφ μέσα σε κάθε αμείλικτη, α-λα Fall, μετρονομική κραιπάλη και πίσω από όλα αυτά τα Blues, έτσι όπως δεν τα φανταστήκατε ποτέ.

Pinetop Seven “The Night’s Bloom”

Οι Pinetop Seven ξεκίνησαν το 1996 στο Σικάγο σαν μια χαλαρή κολλεκτίβα νέων μουσικών γύρω από τον πολυτάλαντο τραγουδοποιό, τραγουδιστή και μουσικό Darren Richard και σήμερα, 8 χρόνια και 5 άλμπουμ μετά, βρίσκονται να έχουν φιλοξενήσει στις τάξεις τους 23 άτομα (!!), ανάμεσα τους και μέλη των Bright Eyes, των Wilco και των Rilo Kiley. Ο σκοπός του γκρουπ, η εξέλιξη της αμερικάνικης pop μουσικής, ανέκαθεν περιλάμβανε την πρόσμιξη στοιχείων tango, σύγχρονης κλασικής, folk της Ανατολικής Ευρώπης, Gamelan music ακόμη και στρατιωτικών marches στην αμερικάνικη folk και country-Blues παράδοση και το “The Night’s Bloom” δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι Pinetop Seven γράφουν πραγματικά μίνι-έπη μιας αφαιρετικής storytelling παράδοσης που παραπέμπουν στην αφήγηση του Jim Jarmusch, την πρωτοπορία του Harry Partch ή του Moondog, τις λαϊκές σπουδές του John Fahey, τα soundtrack του Angelo Badalamenti ή το τραγούδι του Tim Hardin. Η «άλλη πλευρά της Αμερικής» σε όλο της το ρομαντικό μεγαλείο!

Drift “Noumena”

Κινούνται σε ένα χώρο ανάμεσα στο “In A Silent Way” του Miles Davis και το “Millions Now Livin’” των Tortoise, ή αν θέλετε ανάμεσα στο Canterbury και το Bristol. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους αναμενόταν με κλιμακούμενο ενθουσιασμό, ειδικά μετά την κυκλοφορία του πρώτου 12ιντσου τους “Streets/Nozomi”. Το «σούπερ-γκρουπ» από το Σαν Φρανσίσκο, με επικεφαλής τον Danny Grody των Tarentel δικαιώνει τους φανς και βάζει πλώρη για μεγάλη διεθνή καριέρα ξεσπώντας με ένα κινηματογραφικό άλμπουμ που ελίσσεται αριστοτεχνικά από τα totch songs και τις jazz ballads σε prog Rock, ambient post-Rock και downtempo trip hop! Δικαιολογώντας απόλυτα τον όνομα τους το “Noumena” είναι ένα soundtrack της καθημερινής ζωής, πολύχρωμο, παθιασμένο και προσωπικό.

Castanets “First Light’s Breeze”

Το δεύτερο άλμπουμ των Castanets αποτελεί το καλύτερο διαπιστευτήριο στον κόσμο ενός πραγματικά ιδιαίτερου γκρουπ και ένα από τα καλύτερα για τον κόσμο της νέας «κοσμικής αμερικάνικης μουσικής». Φορτωμένοι ήδη με ένα παλιό τους έρωτα, την ψυχεδέλεια των ‘60ς και ειδικά τη folk-psych κατεύθυνση της, οι Castanets δε διστάζουν εδώ να φλερτάρουν, όπως και οι Lambchop, με τον ήχο του Nashville στα ‘70ς, το progressive Rock α-λα VDGG και King Crimson, ακόμη και τη free jazz παρουσιάζοντας μια συγκλονιστική εκδοχή αυτού που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή στην πιο δημιουργική πλευρά της Αμερικής. Οδοιπορικό στην ουτοπία, αντιπολεμικό boogie και συνάμα μια ελεγεία στον πόνο και την απόλαυση το “First Light’s Breeze” είναι ένα concept-άλμπουμ, ένα παραμύθι γύρω από τον πόλεμο και τη φιλία με ζεν τέλος και ένα από τα καλύτερα αρτίστικα underground άλμπουμ που ακούσατε φέτος.

Delbert McClinton “Cost Of Living”

Ο απόλυτος Τεξανός Blues Rocker επιστρέφει με το 18ο άλμπουμ του και το πρώτο στούντιο μετά από τρία χρόνια, πιο συγκεκριμένα από το βραβευμένο με Grammy “Room To Breathe”. Ο άνθρωπος που ενέπνευσε το ριφ της φυσαρμόνικας του “Love Me Do” στον John Lennon, μέσω του No1 hit του 1962 “Hey! Baby”, δούλεψε πολύ για το “Cost Of Living” παρέα με τη μπάντα του, το συμπαραγωγό Gary Nicholson και ένα εντυπωσιακό cast κορυφαίων μουσικών του Νότου και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Πότε funky, πότε blue-eyed Soul o Delbert McClinton διατρέχει αβίαστα, όπως συνηθίζει, τις πολυδιάστατες roots αναφορές του σε μια συλλογή από δικά του τραγούδια, συνθετικές συνεργασίες με μεγάλα ονόματα όπως οι Jim Weatherly, John Barlow Jarvis, Al Anderson και ο παραγωγός Gary Nicholson και μία διασκευή, στο κλασικό “I ‘ll Change My Style” του Jimmy Reed. Ένα από τα κορυφαία Blues/Rock άλμπουμ της χρονιάς.


Everybody must give something back, for something they get.....


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Orfeus στις 17-02-2006 15:56 ]