ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ
Μην αργείς.Τούτο μόνο σου λέω.Μην αργείς
Γιατί σε λίγο,σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είν' τα γηρατειά,
πως είν' ο χειμώνας,πως είν' ο θάνατος.
Μην αργείς.
Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια,
κι' απ' τους δρόμους που περνάς.
Απ' τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι' αφουγκράσου κάτω απ' τα σπίτια.
Σ' όλα κυλάει ο αέρας σου.
Ολα ξέρουν τ'ονομά σου.
Μην αργείς.
Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι' απ' το να'ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάιδισμα,σαν γέλιο πρωινό.
Να σε περιμένω είναι σα να ξανάρχωμαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,
είναι γιομάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν,χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.
Μην αργείς. Γιατί ώσπου να'ρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ' αγκάθια, κι' όλους τος γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω ,είναι σα να πεθαίνω.
Γι' αυτό. Μην αργείς.
ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : altamira στις 22-02-2006 12:39 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : altamira στις 22-02-2006 13:02 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : altamira στις 23-02-2006 14:41 ]
Che fece... Il gran rifiuto του Κ. Καβάφη
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως
ποιος το 'χει έτοιμο μέσα του το Ναι
και λέγοντας το
πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.
Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει.
Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξανάλεγε,
Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το Όχι
-το σωστό-
εις όλην την ζωή του.
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε... από ποιό μακρινό αστέρι είναι το φως που μες τα δυο ΤΟΥ μάτια πήγε κρύφτηκε .. κι εγώ η ΤΥΧΕΡΗ που το 'χει δει ....
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Kotsiraki στις 21-02-2008 17:13 ]
Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η
ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να νιώθετε
το φριχτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει τους ώμους σας
και σας γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα.
Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας
αρέσει. Αλλά μεθύστε.
Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού, στο
πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη σκυθρωπή
μοναξιά της κάμαράς σας, ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα
ελαττωμένο ή χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το
άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τι που φεύγει, το
κάθε τι που βογκά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι
που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι, και ο αέρας, το
κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν :
"Είναι η ώρα να μεθύσετε! Για να μην είσαστε
οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή!
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως
σας αρέσει".
Charles Baudelaire
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην ,χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι, τον νου μου τρώγει αυτή η τύχη,
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτε κρότον κτιστών η ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ
Εμπρος, λοιπον
απο εσενα εξαρταται η ανοιξη
Ταχυνε την αστραπη
Παρε το "πρεπει" απο το "ι"
και γδαρε το ισαμε το "π"...
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ- Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ
Quote:
|
Το μέλος altamira στις 23-02-2006 στις 10:59 έγραψε:
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην ,χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι, τον νου μου τρώγει αυτή η τύχη,
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτε κρότον κτιστών η ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ
|
|
Αltamira δε θα το πιστέψεις, αλλά στο γραφείο μου έχω κρεμασμένο αυτό το ποίημα!!!
Quote:
|
Το μέλος spathasref στις 23-02-2006 στις 12:34 έγραψε:
Quote:
|
Το μέλος altamira στις 23-02-2006 στις 10:59 έγραψε:
[i]
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην ,χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι, τον νου μου τρώγει αυτή η τύχη,
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτε κρότον κτιστών η ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ
|
|
Αltamira δε θα το πιστέψεις, αλλά στο γραφείο μου έχω κρεμασμένο αυτό το ποίημα!!!
[/I]
|
|
να κι άλλο ένα
Την μια μονότονη ημέραν άλλη
μονότονη,απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν παλι
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφήνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτα που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει
είναι τα χθεσινά, τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
dijo
23.02.2006, 14:27
Τεμπελιά
Δεν έχω κέφι για δουλειά,
πάλι με δέρνει τεμπελιά
και κάθομαι στο στρώμα...
Βρίσκω το σώμα μου βαρύ
και ολ' η γη δε με χωρεί
κι ο ουρανός ακόμα.
Κακά νομίζω τα καλά
και βλέπω μια στα χαμηλά
και μια κοιτώ επάνω...
Σ' αυτό τον κόσμο τον χαζό
ας ημπορούσα να μη ζω
μα ...δίχως να πεθάνω.
Γεώργιος Σουρής
Quote:
|
Το μέλος dijo στις 23-02-2006 στις 14:27 έγραψε:
Τεμπελιά
Δεν έχω κέφι για δουλειά,
πάλι με δέρνει τεμπελιά
και κάθομαι στο στρώμα...
Βρίσκω το σώμα μου βαρύ
και ολ' η γη δε με χωρεί
κι ο ουρανός ακόμα.
Κακά νομίζω τα καλά
και βλέπω μια στα χαμηλά
και μια κοιτώ επάνω...
Σ' αυτό τον κόσμο τον χαζό
ας ημπορούσα να μη ζω
μα ...δίχως να πεθάνω.
Γεώργιος Σουρής
|
|
κι άλλο του ΣΟΥΡΗ
Mπόι δυο πήχες,
κόψη κακή,
γένια με τρίχες
εδώ κι εκεί.
Kούτελο θείο,
λίγο πλατύ,
τρανό σημείο
του ποιητή.
Δυο μάτια μαύρα
χωρίς κακία
γεμάτα λαύρα
μα και βλακεία.
Mακρύ ρουθούνι
πολύ σχιστό,
κι ένα πηγούνι
σαν το Xριστό.
Πηγάδι στόμα,
μαλλιά χυτά
γεμίζεις στρώμα
μόνο μ' αυτά.
Mούρη αγρία
και ζαρωμένη,
χλωμή και κρύα
σαν πεθαμένη.
Kανένα χρώμα
δεν της ταιριάζει
και τώρ' ακόμα
βαφές αλλάζει.
Δόντια φαφούτη
όλο σχισμάδες,
ύφος τσιφούτη
για μαστραπάδες.
dijo
23.02.2006, 15:46
Κι ένα ακόμη του Μέγα Σουρή
Ο Φασουλής Φιλόσοφος
Και τ΄είσαι άνθρωπε μωρέ, που φλυαρείς εμπρός μου
αν με τα ζώα τα λοιπά παραβληθής του κόσμου;
Έχεις την χαίτη λιονταριού και το κεντρί της σφήκας;
Έχεις πτερά του παγωνιού και της στρουθοκαμήλου,
ή του προβάτου το μαλλί, το γάλα της κατσίκας,
τα δόντια του ελέφαντος, το στόμα κροκοδείλου;
Έχεις το χιλιμίντρισμα εκείνο της φοράδας;
Έχεις λαγού περπατησιά και κάβουρα ποδάρια,
ή του ξιφία την ουρά, ή καν της σουσουράδας,
ή καν της πείνας το φαγί και τα μαργαριτάρια;
Έχεις αυτιά του γαϊδουριού, της κουκουβάγιας μάτι,
ή της χελώνας το καυκί και τζίτζικα λαρύγγι
κι οπόταν θέλεις, ημπορείς, βρε άνθρωπε σακάτη,
να βγάλεις από μέσα σου ιπποποτάμου ξύγκι;
Μπορείς να πέσεις στο νερό από ψηλά σαν γλάρος
και το μακρύ το ράμφος σου μαρίδες να ρουφήσει;
Μπορείς και συ ν' αλατισθής καθώς ο μπακαλιάρος
κι από τ' αλάτι το πολύ να γίνεις στοκοφίσι;
Μπορείς σκουλήκι εν ταυτώ και πεταλούδα νάσαι
κι από το σάλιο σου να βγει μεταξωτή λουρίδα,
ή, όπερ σπουδαιότερον, μπορείς ν' αποκοιμάσαι
μ΄ένα ποδάρι κρεμαστός, καθώς την νυκτερίδα;
Μπορείς να ζεις χωρίς βρακιά, παπούτσια και φωκόλα,
ή τρία καν πηδήματα να κάνεις σαν ζαρκάδι;
Μπορεί από τα σπλάχνα σου να έβγει καμμιά κόλλα,
χαβιάρι, αυγοτάραχο, ή της μουρούνας λάδι;
Μπορεί από το δέρμα σου να δούμε μια διφθέρα,
σαμούρια, γούνες, στρώματα, παπλώματα, καπότες;
Μπορείς καθώς τον κόκορα μονάχα σε μια μέρα
να χωρατεύεις μ' εκατόν τριάντα πέντε κότες;
Μπορείς και συ να χώνεσαι στις τρύπες σαν ποντίκι,
ή να πετάς σαν κότσυφας, σαν σπίνος, σαν ορτύκι;
Μπορείς ποτέ τα όσα τρως, βρε άνθρωπε τεμπέλη,
να τα μασσάς σαν μέλισσα και να βγάζεις μέλι;
Ου! να χαθής, κηφηναριό... στων μελισσών το σμήνος
εσύ ζηλεύεις μοναχά την θέσιν του κηφήνος,
και θέλεις πάντα χάρισμα να τρώγεις στην κυψέλην,
οπόταν είσαι μάλιστα γιγαντομάχος Έλλην.
Με όλην την σοφίαν σου, την τόσον πνευματώδη,
δεν ημπορείς στα σύννεφα και μια φωλιά να κτίσεις,
μηδέ να βγάλεις κέρατα, σαν τράγος ή σαν βόδι,
και μοναχά ως σύζυγος μπορεί να τ' αποκτήσεις.
Ό,τι μικρόν και αφανές η πτέρνα σου πατεί
γελά με τα καμώματα της λογικής αγέλης,
κι αν πεις κι εις ένα μύρμηγκα στον κόσμο τί ζητεί;
θα σ' απαντήσει αυθαδώς: «αμμέ και σύ τί θέλεις»;
Ένα κουνούπι ζωηρό εκάθισε μια μέρα
σ΄ενός βοδιού το κέρατο κι εσφύριζ' εκεί πέρα,
κι είπε το βόδι με ψυχρόν Εγγλέζου χαρακτήρα:
«Και όταν ήλθες κι έφυγες χαμπάρι δεν σ' επήρα».
Αν ημπορείς, βρε άνθρωπε, πες του και συ αυτά,
όταν στ' αυτιά σου νηστικό σφυρίζοντας πετά
με σφύριγμα και δάγκωμα κακά σε ξημερώνει,
αν δεν σκεφθής δελτάριον ν' ανάψεις Ζαμπιρόνη.
Βλέπεις αυτόν τον μπούρμπουλα, τον αφανή στο χώμα,
που με τα πόδια του κυλά την μια και άλλη βρώμα;
μεγάλης έτυχε ποτέ στην Αίγυπτον λατρείας
ως του Ηλίου σύμβολον, δυνάμεως κι ανδρείας.
Και ύστερα κορδώνεσαι και θεωρείς ως δώρον
και το μυαλό της κεφαλής και το μυαλό της ράχης,
σύ, του Δαρβίνου η μαϊμού, σύ, δίπουν μαστοφόρον,
σύ, άνθρωπε θαυμάσιε, που κακό ψόφο νάχεις.
Μπουζούκι σύντροφε πιστέ
εσύ μονάχα μένεις
αυτή την ψεύτικη ζωή
να μου τηνε γλυκαίνεις
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : dijo στις 23-02-2006 15:47 ]
Jimy
23.02.2006, 16:59
"Του κάτω κόσμου τα πουλιά" Ελευθερίου-Κουγιουμτζής
και το "Ρωμαικό Καρναβάλι" του Θεοδωράκη
"ένα κορίτσι αμάραντο, σα μυγδαλιάς κλωνάρι..."
ΛΕΞΕΙΣ
Όταν άνοιξα τον οδηγό μου, κατάλαβα.
Μήτε σχεδιαγράμματα, μήτε τίποτα.Μόνο λέξεις.
Αλλά λέξεις που οδηγούσαν με ακρίβεια σε αυτό που γύρευα.
Έτσι, σιγα-σιγά φυλλομετρώντας,
είδα να σχηματίζεται ο χώρος
όπως το δάκρυ από τη συγκίνηση.
Κι εγώ μέσα του.
"Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ". ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ
------------
ακούω την αγάπη
ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ......
Είμαι καλά, Μητερούλα... αυγή μου...
Σπεύδω να καλοπιάσω το φόβο σου.Είμαι καλά.
Κάθομαι κάτω απ' τον ίσκιο της λύπης μου,
κι αφήνω την πένα μου να κλάψει... Μάνα...
Τρεμούλα των χεριών....
Χιόνια που ξεφεύγετε απ' τη μπόλια...
Στεναγμέ που μετράς το μισεμό μου..
Είμαι καλά.
Πρώτον Σεβαστή μου..
Πρώτον έρχομαι να ρωτήσω...μα δε ρωτώ.
Εδώ δεν ρωτούν. Εδώ όλοι είναι καλά..
Κι ας ανεμίζουν οι κρεμάλες από πάνω τους.
Κι ας τρώει τα πόδια τους η ύαινα, η πίσσα..
Ολοι είναι καλά.
Πρώτον Μητερούλα υγείαν έχω
και το στήθος μου φωνάζει σαν πρόβατο βραχνό
κι ο ραβδιστής μετράει την ώρα του στα πλευρά μου.
Πρώτον Μητερούλα...Μα συγχώρα με και σήμερα.
Συγχώρα με και σήμερα που δε θα μάθεις την αλήθεια.
Η αλήθεια γέρασε και δεν ταξιδεύει.
Δεν περνά την θάλασσα.
Η αλήθεια μανούλα είναι βόλι.Και δεν θα στην πω.
Είμαι καλά.
Σήμερα κλείνω τα χίλια γράμματα.
Μα έχεις χρόνους να πάρεις μήνυμά μου.
Μα συγχώρα με.Συγχώρα με και σήμερα
για τα χίλια <είμαι καλά>.
Τα χίλια ψέματά μου.
Πήρα ξανά για να σου γράψω.
Εχω την κάρτα μου στα γόνατα.
Και τη χαιδεύω σαν περίλυπο πουλί.
Το χέρι πια το γράφει μοναχό του
το μικρό,πικρό του ,μάθημα
Είμαι καλά.
Ξέρω..Αχ Μητερούλα...
Ξέρω,πως σου στέλνω κάθε μέρα,
την ταχτική δόση της πίκρας μου.Ξέρω,
πως τη χαιδεύεις τούτη την ψευτιά μου...
Πως τη ραίνεις με δάκρυα και παραμιλάς.Ξέρω.
Μα δεν κάνει φτερά άλλη λέξη από 'δω..
Είμαι καλά.
Μπορείς,ακριβή μου,να τη διαβάσεις και δίχως φώς.
Δεν είναι καν ανάγκη ανάγκη να τη διαβάσεις.
Φτάνει μόνο ναρθεί,ν' ακουστεί στην εξώπορτα..
η φωνή του ταχυδρόμου.
Τότε Μανούλα μπορεί και να μην είμαι καλά.
Μα εσύ να πιστέψεις τη γραφή μου.
Είμαι καλά.
Είμαι καλά αφού μπορώ και σέρνω το μολύβι.
Είμα καλά αφού μπορώ και το ψελίζω.
Είμαι καλά αφού μπορώ κι αραδιάζω στο χαρτί,
τα τσακισμένα τούτα λόγια..
Είμαι καλά.
Αχ, να μπορούσα να'χα έναν ουρανό
γεμάτο από ψεύτικα τέτοια πουλιά.
Και να τα'χυνα στο διάστημα..
Για να'ρχονται κι όταν εγώ δεν θ' ανασαίνω.
Να'ρχονται και να ραμφίζουνε το τζάμι του σπιτιού μας.
Αύτό που κοιτάζει κατά την θάλασσα.
Και να κελαιδούνε. Να κελαιδούνε σμήνη τις ψευτιές.
Είμαι καλά.
Μανούλα εσύ.. Εσύ που διαβάζεις με τα δάχτυλα.
Εσύ που μιλάς τη γλώσσα των χεριών..
Ακούμπα τα χείλη σου στο χαρτί.
Ετσι όπως εύρισκες,σαν ήμουνα παιδί,τον πυρετό μου..
Και διάβασε στ' άγραφο χαρτί.(Σβήσε το <καλά>).
Και διάβασε απ' την καρδιά μου.
Μάνα..Αχ.. Μάνα..Μάνα..
Το κορμί που κανάκεψαν τα χέρια σου.
Ελυωσε σήμερα κάτω απ' το λιθάρι.
Η φωνή που νανούριζε τον ύπνο σου.
Βέλαξε κάτω απ' το μαχαίρι.
Μα εσύ, γέλα ακριβή μου. Γέλα...
Πες πως ξύπνησες απ' όνειρο κακό.
Και γέλα να το διώξεις.
Γέλα.Κι εγώ -ησύχασε μανούλα-
<Είμαι καλά>.
Σήμερα μου χύσανε το φως μου.Είμαι καλά.
Ειμαι καλά.Χτες κάψανε τα νύχια μου.
Τρόμοι μου πήραν τη μιλιά μου.Είμαι καλά.
Σεισμοί γκρεμίσανε τα φρένα μου.Είμαι καλά.
Είμαι καλά.Αύριο θα με σταυρώσουν.
Είμαι καλά.Είμαι καλά.Είμαι καλά..Είμαι καλά...
Είμαι καλά.Κι ας μην έχω πια μυαλό να το σκεφτώ.
Είμαι καλά.Κι ας μην έχω πια μιλιά να το φωνάξω.
Είμαι καλά.Κι ας μην έχω χέρι να το γράψω.
Γι' αυτό,το σκάβω,το σμιλεύω επιτύμβιο.
Πάνω σ' αυτό τον ανεμοδαρμένο γκρεμνό..
Σ' αυτό το τρελό Νεκροταφείο,
πως όλοι οι νεκροί του...
ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ!!!
ΜΕΝ. ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης, η Μοίρα, σaν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι...
Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θa χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου?
Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’ άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια
Μιλημένα τά σώματα και οι βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική
Τα δυό μικρά ζώα, τα χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά
Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος...
(Απόσπασμα από το "Μονόγραμμα" του Οδ. Ελύτη)
Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Kούτσα μια και κούτσα δυο,
της ζωής το ρημαδιό.
Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι·
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' αφήναν νηστικό.
Xάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο,
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Aν ξυπνήσεις, μονομιάς
θά ρτει ανάποδα ο ντουνιάς.
Kοίτα! Oι άλλοι έχουν κινήσει
κ' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι άλλος ήλιος έχει βγει
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γη".
Απόσπασμα από την
ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡ ΜΕΝΤΙΟΥ Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Κάποτε σ' ένα μακρινό λιμάνι του Ινδικού
δίνοντας μια πολύχρωμη μεταξωτή γραβάτα,
σ' έναν αράπη, μια μικρήν αγόρασα μαιμού
με μάτια γκρίζα σκοτεινά και πονηρία γεμάτα.
Ένα τσιμπούκι εδάγκωνε στο στόμα της χοντρό
και το 'βγαζε όταν ήθελε μονάχα να φυσήσει
έναν καπνό πολύ βαρύ που ως μου 'πε ο πωλητής
ήταν οπίου που από μικρή την είχε συνηθίσει.
Τις πρώτες μέρες μοναχή στης πλώρης μια γωνιά
ξερνούσε και με κοίταζε βουβή και λυπημένη,
μα σαν επέρασε καιρός ερχόταν μοναχή
κι ώρες πολλές στον ώμο μου ξεχνιόταν καθισμένη.
Όταν στη γέφυρα έκανα τη βάρδια της νυχτός
κι η νύστα βασανιστικά τα μάτια μου ετρυπούσε
στον ώμο μου κρυώνοντας στεκόταν σκυθρωπή
και σοβαρά μαζί μ' εμέ το μπούσουλα εκοιτούσε.
Στα πόρτα της αγόραζα μπανάνες και γλυκά
κι έξω με μια άλυσο μικρή την έβγαζα δεμένη,
κι αφού σ' όλα πηγαίναμε και πίναμε τα μπαρ
στο φορτηγό γυρίζαμε κι οι δυο μας μεθυσμένοι.
Δε θύμωνε και μου 'δειχνε πως μ' αγαπάει πολύ,
ούτε κακά την άκουσα ποτέ να μου γρυλίσει.
Φαινόταν πως συνήθισε τις κακουχίες κι εμέ.
Κι εγώ σαν έναν άνθρωπο την είχα συνηθίσει.
Κάποια φορά που επήγαινα μαζί της σκεπτικός
εξέφυγε απ' τα χέρια μου, χαρούμενη και πάει.
Είχε προτέρημα πολύ μεγάλο : να σιωπάει.
Μα είχε κι απ' την ύπουλη καρδιά της γυναικός.
Παιδια, δεν ξερω τι επαθα αποψε αλλα σκεφτομαι εναν τοσο μα τοσο πολυ, και μου λειπει πολυ και τον θελω αφανταστα και δεν ξερω γιατι?? εχω παθει πλακα μαζι του, κατι μου εχει κανει,δεν νομιζω να με καταλαβενεται αλλα εχω τοσα μα τοσα εσθηματα γιαυτον.. απο το μυαλο μου δεν μπορω να τον βγαλω αχ αυτη η αποσταση
δεν αντεχω, μακαρι μια μερα να νιωσει οπως και εγω
Γιαννακι μου σε λατρευω
you know you are in love
when you see the world in his eyes
and his eyes everywhere in the world
Love is like a mountain,
hard to climb,
but once you get to the top
the view is beautiful.
The way to love anything
is to realize that it might be lost
I Wait
I wait for you,
anxious to see your face.
I stand and watch,
looking for the first sign of your arrival.
I finally see you,
I take a second look to make sure you're really there.
My pulse races and I crack a smile,
this is what I've been waiting for.
You begin to approach,
you say, "Sorry, I'm late."
I say, "No problem."
But I think to myself, 'I'd have waited forever.'
αυτα τα διαφορα ποιηματακια λενε ακριβως την δεν μπορω να του πω
