Ποιό ποίημα θα ταίριαζε στη διάθεσή σου σήμερα?

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Στα χτήματα βαδίσαμε όλη μέρα
Με τις γυναίκες τους ήλιους τα σκυλιά μας
Παίξαμε τραγουδήσαμε ήπιαμε νερό
Φρέσκο καθώς ξεπήδαγε από τους αιώνες.

Το απομεσήμερο για μια στιγμή καθίσαμε
Και κοιταχτήκαμε βαθιά μέσα στα μάτια.
Μια πεταλούδα πέταξε απ΄ τα στήθια μας
Ήτανε πιο λευκή
Απ΄ το μικρό κλαδί της άκρης των ονείρων μας
Ξέραμε πως δεν ήταν να σβηστεί ποτές
Πως δε θυμότανε καθόλου τι σκουλήκια έσερνε

Το βράδυ ανάψαμε φωτιά
Και τραγουδούσαμε γύρω τριγύρω:

Φωτιά ωραία φωτιά μη λυπηθείς τα κούτσουρα
Φωτιά ωραία φωτιά μη φτάσεις ως τη στάχτη
Φωτιά ωραία φωτιά καίγε μας
Λέγε μας τη ζωή
Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ΄ τα χέρια
Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν
Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμε
Κι αν είναι αυτό που μας πονάει κακό, τόχουμε νιώσει
Εμείς τη λέμε τη ζωή΄ πηγαίνουμε μπροστά
Και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε.

Είμαστε από καλή γενιά.

To δικό μου αερικό

Μου είπες πως στα όνειρα οι νεράιδες περπατάνε
και πως σαν πιάσουν οι βροχές ραγίζουν και σκορπάνε.
Πως τις καρδιές αφήνουνε γυμνές κι ερημωμένες,
με παραθύρια σφαλιστά, πόρτες αμπαρωμένες.

Οι χαραυγές μου,παντρεύονται τις αντοχές μου και γίνονται πουλιά.
Τι ζήλεψες; Πες μου!
Περπάτησε στις προσευχές μου και πιες μια γουλιά.

Μα εσύ, δικό μου αερικό, ήρθες με μια σταγόνα
που δρόσισε τους κήπους μου και πότισε το χώμα.
Κι απ’ τη δροσιά σου ύφανα μεταξωτό μαντίλι
που έχει του αιγαίου χρώματα κι αλμύρα από κοχύλι.

Κουκουβάγια

...μ' αλλιώς η μοίρα το βουλήθη
πρέπει να στρίψεις σε μια κόχη...


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Aiolos_m στις 06-06-2006 14:20 ]

Και πάλι καταφύγιο
σε σένα
αναζητώ.

Μόνη μου παρηγόρια
κι αδιέξοδο κι απόψε.
Κι αύριο.
Και χθες.

Κάθε φορά που το μυαλό μου
στ’ Άπειρο με ταξιδεύει.

Κάπου εκεί στο Tίποτα σε συναντώ.

Σ’ ανακαλύπτω μέσα μου.

Σε διώχνω.

Σε μισώ.

Και όταν ξανασυναντιόμαστε στο Πουθενά,
την ώρα της πιο δεινής Απελπισίας,
σε αγκαλιάζω επιθετικά,
απεγνωσμένα,
σε αρπάζω, να με σώσεις σου ζητώ,
να με λυτρώσεις…

«…Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε»,
Κώστα, ναι…

Τη ρωμιοσύνη μην τη κλαις

Την ρωμιοσύνη μη την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
Με τον σουγιά στο κόκαλo
με το λουρί στον σβέρκο

Την ρωμιοσύνη μη την κλαις
να τη πετιέται
Να τη πετιέται από'ξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου



Για τους περιπου 2200 ΠΑΜΑΚιτες που χαρησαν με την προσελευση τους στη γενικη συνελευση και με την ψηφο τους σε μια δημοκρατικη διαδικασια μια ιστορικη μερα στο πανεπιστημιο μας...

ΕΡΩΤΙΚΟ-ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Ήρθε.
Και φώτισε την καταπακτή μου.
Κι έγινε φως.Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω.
Ένα μόνο ξέρω
πως έχασα τη γη.

Ήρθε.
Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλητες
ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες
παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς.

Ήρθε.
Κι έφυγε τρομαγμένη η πίσσα
σκορπώντας τα μαύρα της δάκρυα
ενώ κάτι μεθυσμένοι κορυδαλλοί
ανεβοκατέβαιναν σα σαλτιμπάγκοι.

Ήρθε.
Κι ένα χελιδόνι
-καθώς έφευγε για τόπους μακρινούς-
σταμάτησε κι άπλωσε τις φτερούγες του
πα στο σταυρό της κοντινής μας εκκλησίας.
Αγάπη!
Για να ζήσεις ήρθες
ή για να σταυρωθείς;

:-

[...]
τοση βροχη για μια απουσια,
τοση αγρυπνια για μια λεξη,
πολυ με ζαλισε αποψε η βροχη μ' αυτη της τη μεροληψια
ολο εσυ, εσυ, εσυ
σαν ολα τ' αλλα να 'ναι αμελητεα
και μονο εσυ, εσυ, εσυ

Από τη πόρτα σου περνώ,
και τηγανίζεις ψάρια,
μου πέταξες ένα κεφτέ!!
Ωχ το μάτι μου...

Έφυγες - Γιάννης Ρίτσος


Συννεφιάζει χαμηλά
όπου νά΄ναι πάει να βρέξει
κι ένας ίσκιος μου μιλά
μοναχά μια λέξη

Έφυγες - και τα πουλιά
τα πουλιά φύγαν μαζί σου
τα παλιά μας τα φιλιά
σε καλούν - θυμήσου...

Το παράθυρο κλειστό
αυτό μένει ακόμα ακόμα (;)
σιωπηλό αναφιλητό
στης ερημιάς το στόμα

Δεν είναι ποίημα αλλά απόφθεγμα.Βασίκα ταιριάζει με όλες μου τις διαθέσεις!
"Αυτοί που μπορούν,κάνουν
Αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν,διδάσκουν
Και αυτοί που δεν μπορούν ούτε να διδάξουν,γίνονται πρυτάνεις!"
(μου φαίνεται του Τσώρτσιλ,αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στο Ευαγγέλιο)

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ-Κλέφτες στη σκέψη

Κλαίγοντας περιγράφει
πως ρήμαξαν το σπίτι της ληστές
της πήρανε χρυσαφικά και βίασαν οι άθλιοι
γερόντισσες αξίες.

Δε χαίρεται;

Εμένα έχει χρόνια να πατήσει
κλέφτης το πόδι του στο σπίτι
ούτε για καφέ.
Επίτηδες αφήνω ξεκλείδωτο το μπρίκι.

Κάθε φορά επιστρέφοντας προσεύχομαι
να βρω σπασμένους τους κυνόδοντες της πόρτας.

να σειόνται τα φώτα σαν να μόλις να κουτούλησαν
με σεισμού πανύψηλου κεφάλι

να δω κλεμμένα τα κτερίσματα
από τις μούμιες βασιλείες του καθρέφτη

σαν κάποιος να ξυρίστηκε στο μπάνιο
και στη σπανή αφή μου να χουν φυτρώσει γένια
χάμω δεμένη χειροπόδαρα να κείται η διάψευσή τους

κι απ΄ την κουζίνα να ‘ρχεται με το πάσο του ατμός
ζεστής πατημασιάς με μπόλικη κανέλα από πάνω.

ΡΑΙΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ

Σβήσε τα μάτια μου΄ μπορώ να σε κοιτάζω,
τ΄ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ΄ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ρθω σε σένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.

Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω
σα να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.

Σταμάτησέ μου την καρδιά και θα καρδιοχτυπώ
με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου συντρίμμια, στάχτη, εγώ
μέσα στο αίμα μου θα σ΄ έχω πάλι.

ΑΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ

Τί είσαι χρόνε;

Φεύγεις;
Μου χάνεσαι;
Ή παίζεις κρυφτό;

Κυλάς.
Τρέχεις.
Μου χαμογελάς.
Μου ξεφεύγεις,
όταν νομίζω πως σ΄ έπιασα.

Μ΄ αλλάζεις.
Μήπως όμως μ΄ αφήνεις ίδια;
Ψάξτο λίγο...

Μ΄ αφήνεις ίδια.
Μ΄αλλάζεις.
Εσύ είσαι;
Ή μήπως ξεγελάστηκα πάλι;;;;

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική

Κ. Π. Καβάφης

ΚΑΒΑΦΗΣ : Η Σατραπεια

Τι συμφορα, ενω εισαι καμωμενος
για τα ωραια και μεγαλα εργα
η αδικη αυτη σου τυχη παντα
ενθαρρυνσι κι επιτυχια να σε αρνειται,
να σ' εμποδιζουν ευτελεις συνηθειες,
και μικροπρεπειες, κι αδιαφοριες.
Και τι φρικτη η μερα που αφεθηκες κι ενδιδεις
και φευγεις οδοιπορος για τα Σουσα,
και πιαινεις στον μοναρχην Αρταξερξη
που ευνοϊκα σε βαζει στην αυλη του,
και σε προσφερει σατραπειες και τετοια.
Και συ τα δεχεσαι με απελπισια
αυτα τα πραγματα που δεν τα θελεις.
Αλλα ζητει η ψυχη σου, γι' αλλα κλαιει,
τον επαινο του Δημου και των Σοφιστων,
τα δυσκολα και τ' ανεκτιμητα Ευγε,
την Αγορα, το Θεατρο, και τους Στεφανους.
Αυτα που θα στα δωσει ο Αρταξερξης,
αυτα που θα τα βρεις στη Σατραπεια,
και τι ζωη χωρις αυτα θα καμεις.

Nikos Kavvadias - Mal du depart

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "

Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.

Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μιά κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Ο ειδήμονας του πόνου-ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

Κάνει ο καθένας
τον τελευταίο του χορό
πάνω στον αγαπημένο πλανήτη.
Μα εγώ βιάζομαι.
Φεύγω νωρίτερα.
Χάνομαι στο ηλιοβασίλεμα
και η περίλυπη ψυχή μου
δε γίνεται να χαρεί
την οκνή σελήνη,
τη Δεκαπενταυγουστιάτικη.
Η οδύνη μου
έχει "βεβαιωμένη ποιότητα" της εποχής.
Μπορώ ν΄αγγίξω
το άρρωστο φεγγάρι πια
χωρίς συναίσθημα.
Έγινα ουδέτερος παρατηρητής
του πόνου σ΄ όλες του τις διαβαθμίσεις.
Έχω ειδικότητα σ΄ αυτό το αντικείμενο...
Μου δίνετε τον οίκτο σας, παρακαλώ;

Κατερινα Αγγελακη- Ρουκ :"Λεει η Πηνελοπη"

Δεν υφαινα, δεν επλεκα
ενα γραφτο αρχιζα, κι εσβηνα
κατω απο το βαρος της λεξης
γιατι εμποδιζεται η τελεια εκφραση
οταν πιεζετ' απο πονο το μεσα.
Κι ενω η απουσια ειναι το θεμα της ζωης μου
-απουσια απο τη ζωη-
κλαματα βγαινουν στο χαρτι
κι η φυσικη οδυνη του σωματος
που στερειται

Σβηνω, σχιζω, πνιγω
τις ζωντανες κραυγες
"που εισαι, ελα, σε περιμενω
ετουτη η ανοιξη δεν ειναι σαν τις αλλες"
και ξαναρχιζω το πρωι
με νεα πουλια και λευκα σεντονια
να στεγνωνουν στον ηλιο
Δε θασαι ποτε εδω
με το λαστιχο να ποτιζεις τα λουλουδια
να σταζουν τα παλια ταβανια
φορτωμρνα βροχη
και να 'χει διαλυθει η δικη μου
μες τη δικη σου προσωπικοτητα
ησυχα, φθινοπωρινα...
Η εκλεκτη καρδια σου
-εκλεκτη γιατι τη διαλεξα-
θα 'ναι παντα αλλου
κι εγω με λεξεις θα κοβω
τις κλωστες που με δενουν
με τον συγκεκριμενο αντρα
που νοσταλγω
οσο να γινει συμβολο Νοσταλγιας ο Οδυσσεας
και ν' αρμενιζει τις θαλασσες
του καθενος το νου.
Σε λησμονω με παθος
καθε μερα
για να πλυθεις απο τις αμαρτιες
της γλυκας και της μυρουδιας
κι ολοκαθαρος πια
να μπεις στην αθανασια
Ειναι σκληρη δουλεια και αχαρη
Μονη μου πληρωμη αν καταλαβω
στο τελος τι ανθρωπινη παρουσια
τι απουσια
ή πως λειτουργει το εγω
στην τοση ερημια, στον τοσο χρονο
πως δεν σταματαει με τιποτα το αυριο
το σωμα ολο ξαναφτιαχνει τον εαυτο του
σηκωνεται και πεφτει στο κρεβατι
σα να το πελεκανε
ποτε αρρωστο και ποτε ερωτευμενο
ελπιζοντας
πως ο,τι χανει σε αφη
κερδιζει σε ουσια.

(Τα σκορπια χαρτια της Πηνελοπης)

Θα ηθελα να το αφιερωσε σε εναν δικο μου "Οδυσσεα"...

''Κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.....''

ΚΑΒΑΦΗΣ

το αρνακι ασπρο κ παχυ......
Σαν αρνακι που το πανε στη σουβλα νιωθω