Απανω στο τραπεζι ειχανε στησει
ενα κεφαλι απο πηλο
τους τοιχους τους ειχανε στολισει
με λουλουδια
απανω στο κρεβατι ειχανε κοψει απο χαρτι
δυο σωματα ερωτικα
στο πατωμα τριγυριζαν φιδια
και πεταλουδες
ενας μεγαλος σκυλος φυλαγε
στη γωνια
Σπαγγοι διασχιζαν το δωματιο απ' ολες
τις πλευρες
δε θα 'ταν φρονημο κανειςς
να τους τραβηξει
ενας απο τους σπογγους εσπρωχνε τα σωματα
στον ερωτα
Η δυστυχια απ' εξω
εγδερνε τις πορτες
Οι Μοιραίοι - Βάρναλης Kώστας
Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.
Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Eίμαι το λουλούδι - Πολυδούρη Mαρία
Eίμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι.
Δε με τυραννάει το άγριο κακοκαίρι, όπως τάλλα εμένα
και της χλωμιασμένης μου όψης δε μαδάνε ένα ένα τα φύλλα.
Oι καλές οι μοίρες κι οι κακές καρτέρι κι αν μώχουν στημένα,
σάμπως πεταλούδες να με τριγυρνάνε νιώθω ανατριχίλα.
Eίμαι το λουλούδι που σιγά το τρώει το κρυφό σαράκι.
Γέννημα και θρέμμα στην ψυχή μου μέσα το κακό φωλιάζει.
Kαι ζωή και χάρος είμαι, απ’ τη γελάστρα τύχη δεν προσμένω.
Aψηλό κι ωραίο στήνω το κορμί μου κι άλλο δε μου μοιάζει.
Όμως όταν δείξω τις πληγές μου στ’ άστρα, θάμαι πεθαμένο.
Επίσης της Πολυδούρη...
Μόνο γιατί μ' αγάπησες
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.
Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κι είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
-μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μού εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες έζησα,
να πληθαίνω τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.
tzoy
22.08.2006, 16:10
Η ΛΥΠΗΜΕΝΗ
Στην πέτρα της υπομονής
κάθισες προς το βράδυ
με του ματιού σου το μαυράδι
δείχνοντας πως πονείς∙
κι είχες στα χείλια τη γραμμή
που είναι γυμνή και τρέμει
σαν η ψυχή γίνεται ανέμη
και δέουνται οι λυγμοί∙
κι είχες στο νου σου το σκοπό
που ξεκινά το δάκρυ
κι ήσουν κορμί που από την άκρη
γυρίζει στον καρπό∙
μα της καρδιάς σου ο σπαραγμός
δε βόγκηξε κι εγίνη
το νόημα που στον κόσμο δίνει
έναστρος ουρανός.
Γιώργος Σεφέρης
Οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος στην αυλή
και θα γεμίσουνε με άνθη το παρτέρι.
Πικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι,
πικρή που είναι η ζωή!
Aνοιξε το παράθυρο στην πρωινή γιορτή,
για νάμπουν οι μοσκοβολιές από το περβόλι.
Αχ, κάθε του τριαντάφυλλο και μια πληγή από βόλι,
και μια πληγή από βόλη είναι για σε, ποιητή!
Νύσταξα να σε καρτερώ, έρωτα, και να λιώνω,
μπρος στο βιβλίο της ζωής σκυμμένος μια ζωή!
Μα αν ήτανε να ερχόσουνα για ένα έστω πρωί
χίλια θε να 'δινα πρωινά να ζούσα εκείνο μόνο!
Πικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι,
πικρή που είναι η ζωή!
Γυναίκα
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία.
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.
Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.
Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;
Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά, σε μια σπηλιά, στην Αλταμίρα.
Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.
Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ'' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του μακεδόνα.
Πράσινο. Αφρός, θαλασσινό βαθύ και βυσσινί.
Γυμνή. Μονάχα ένα χρυσό στη μέση σου ζωστήρι.
Τα μάτια σου τα χώριζαν εφτά Ισημερινοί
μες του Giorgione το αργαστήρι.
Πέτρα θα του 'ριξα και δε με θέλει το ποτάμι.
Τι σου 'φταιξα και με ξυπνάς προτού να φέξει.
Στερνή νυχτιά του λιμανιού δεν πάει χαράμι.
Αμαρτωλός που δε χαρεί και που δε φταίξει.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου, χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.
Ν.Κ
Μονοτονία- Καβάφης Κ. Π.
Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
Να με ζητήσεις
σ' εκείνα τα ταξίδια που δεν έκανα
στις χώρες που ονειρεύτηκα να ζήσω
και στις αλάνες που δεν έτρεξα.
Οταν με δεις
στη στέγη της ψυχής μου πως ανέβηκα
μη με συντρέξεις με αλόγιστη βοήθεια
και δυσκολέψεις το ρυθμό της μοναξιάς μου.
Να με ζητήσεις
μες στα μηνύματα του αγέρα καταχείμωνα
η στη σιωπή απ' το πεσμένο χιόνι
και στο αυγινό των καικιών ξεκίνημα.
Οταν θα φτάσει
η ξαφνική της άνοιξης βροχή
ένα στεφάνι μαργαρίτες στο μπαλκόνι
θα δείχνει την καινούργια διαμονή μου.
Να με ζητήσεις
στου φεγγαριού τις όχθες που περπάτησα
και θα οδηγηθείς στο θρύλο
πως μακρινά τα σύννεφα μ' απίθωσαν.
Οταν με βρεις
φέρε μαζί το φάντασμα της νιότης σου
να συντροφέψει τη δική μου ακαμψία
και τραγικά να καταγράψει τη ματαιότητα.
Να με ζητήσεις
στων πεθαμένων ποιητών την πολιτεία
με στοιχειωμένο το μολύβι μου
νυχτερινούς να γράψω στίχους.
Επίλογος - Αναγνωστάκης Μανόλης
Oι στίχοι αυτοί μπορεί και νά 'ναι οι τελευταίοι
Oι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Aυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι
Tα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλον ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Kαι τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Nα γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.
Τότες βγάζαν λόγους στις ξύλινες εξέδρες,
στα μπαλκόνια, φωνάζαν τα ραδιόφωνα,
ξανάλεγαν τους λόγους.
Πίσω απ' τις σημαίες κρυβόνταν ο φόβος
μέσα στα τύμπανα αγρυπνούσαν οι σκοτωμένοι.
Κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα.
Οι σάλπιγγες μπορεί να δίναν το ρυθμό στα βήματα,
δε δίναν το ρυθμό στη καρδιά.
Ψάχναμε το ρυθμό.
Εμείς αγρυπνούσαμε, μαζεύαμε τη σκόρπια βουή των δρόμων
μαζεύαμε τα σκόρπια βήματα
βρίσκαμε το ρυθμό, τη καρδιά τη σημαία.
Λοιπόν δεν είναι ανάγκη να φωνάξω για νε με πιστέψουν να πουν:
" Όποιος φωνάζει έχει το δίκιο".
Εμείς το δίκιο το 'χουμε μαζί μας και το ξέρουμε.
Κι όσο σιγά κι αν σου μιλήσω, ξέρω πως θα με πιστέψεις.
Συνηθίσαμε στη σιγανή κουβέντα στα κρατητήρια, στις συνεδριάσεις
στη συνωμοτική δουλειά της κατοχής.
Συνηθίσαμε στα μικρά σταράτα λόγια πάνω απ' το φόβο
και πάνω απ' τον πόνο.
Ημέρα, ώρα, σύνθημα, στις τρομερές μουγκές γωνιές της νύχτας,
στις διασταυρώσεις του χρόνου
που μια στιγμή
τις φώτιζε ο προβολέας του μέλλοντος.
Βιαστικά λόγια, μια μικρή περίληψη της ζωής
τα κύρια σημεία μονάχα
γραμμένα στο κουτί των τσιγάρων ή σ' ένα τόσο δα χαρτί
κρυμμένο στο παπούτσι ή στο στρίφωμα του σακακιού μας.
Ένα μικρό χαρτί σαν ένα μεγάλο γεφύρι πάνω απ' το θάνατο.
Α, βέβαια όλα τούτα θα πουν, δεν είναι τίποτα.
Όμως εσύ αδερφέ μου ξέρεις
πως από τούτα τα απλά λόγια
από τούτες τις απλές πράξεις
από τούτα τα απλά τραγούδια
μεγαλώνει το μπόι της ζωής
μεγαλώνει ο κόσμος
μεγαλώνουμε...
Κι όχι να πείτε που 'κανα
και τίποτα σπουδαίο,
μόνο που πέρασα κι ακούμπησα
στον ίδιο τοίχο π' ακουμπήσατε.
Κι όχι να πείτε που 'κανα
και τίποτα σπουδαίο,
μόνο που φόρεσα τις ίδιες
χειροπέδες που φορέσατε.
Κι όχι να πείτε που 'κανα
και τίποτα σπουδαίο,
μόνο που πόνεσα μαζί σας
κι ονειρεύτηκα μαζί σας.
Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Kάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Kαι στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Hλεκτρισμένη από φιλήματα
θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
H σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.
Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ (Οδυσσέας Ελύτης)
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα.
Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λεω και τ’ ομολογώ.
Σα να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά,
πάντα πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
Ελα να παιξουμε...
Θα σου χαρισω τη βασιλισσα μου
ηταν για μενα μια φορα η αγαπημενη
τωρα δεν εχω πια αγαπημενη
Θα σου χαρισω τους πυργους μου
τωρα πια δεν πυροβολω τους φιλους μου
εχουν πεθανει απο καιρο πριν απο μενα
Ολα, ολα και τ' αλογα μου θα στα δωσω
Ολα, ολα και τ' αλογα μου θα στα δωσω
Μοναχα ετουτο τον τρελλο μου θα κρατησω
που ξερει μονο σ' ενα χρωμα να πηγαινει
δρασκελωντας την μιαν ακρη ως την αλλη
γελωντας μπροστα στις τοσες πανοπλιες σου
μπαινοντας μεσα στις γραμμες σου ξαφνικα
αναστατονοντας τις στερεες παραταξεις
Ελα να παιξουμε...
Ο βασιλιας αυτος δεν ητανε ποτε δικος μου
Κι υστερα τοσους στρατιωτες τι τους θελω
τραβανε μπρος σκυφτοι διχως καν ονειρα
Ελα να παιξουμε...
Κι αυτη δεν εχει τελος η παρτιδα...
(Το σκακι, Μανωλης Αναγνωστακης)
. . . σαν θαλασσάκι να κυματίσεις και σαν αέρας να σηκωθείς
να με ζαλίσεις , να με σκορπίσεις και τη ζωή μου μην λυπηθείς
να γίνεις φλόγα να με δροσίσεις και μεσημέρι να τυφλωθώ
σημαδεμένος απ' την αγάπη στα δυο σου μάτια να γκρεμιστώ
σαν άδειο σπίτι να με ανοίξεις , τη σιωπή μου μην φοβηθείς
το όνομά σου να ψιθυρίσεις και στη δροσιά μου να κοιμηθείς
σαν ένα δέντρο να φτερουγίσω σαν καταρράκτης να ξοδευτώ
σημαδεμένος απ' την αγάπη στα δυο σου μάτια να γκρεμιστώ . . .
( Μιχάλης Γκανάς - Μίκης Θεοδωράκης - Βασίλης Λέκκας )
Διατιθεται απογνωσις
εις αριστην καταστασην,
και ευρυχωρον αδιεξοδον.
Σε τιμες ευκαιριας.
Ανεκμεταλευτον και ευκαρπον
εδαφος πωλειται
ελλειψη τυχης και διαθεσεως
Και χρονος
αμεταχειριστος εντελως
Πλαροφοριαι: Αδιεξοδον
Ωρα: Πασα
Μικρές Νοθείες-Οδυσσέας Ιωάννου
Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα
και ζει με ό,τι περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα
τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα
και λέει πως τον ξύπνησε ένα μεγάλο κύμα
Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του
κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ’ άλλα
γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του
είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα
Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του
μετράει το ύψος του που πόντο-πόντο χάνει
μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ’ τον ύπνο του
στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι
Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα ’κανε μία απ’ τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες
Να να να να να Να να να να να
Να να να να να Να να να να να
ΑΝΑΧΡΟΝΙΣΜΟΣ-ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Είμαι ντυμένος μ΄ ένα ρούχο
πολύ ξεπερασμένης μόδας
πολύ «ντεμοντέ» που λένε.
Μου το ‘ραψε η μάνα μου
στ΄ αργαστήρι της κοιλιάς της
σαν ήμουν έμβρυο.
Μα έκανε ένα λάθος.
κι αντίς για πουκάμισα μου ‘δωσε αισθήματα
κι αντίς γι οπλές πόδια.
Και τώρα περπατώ αδικημένος
σ΄ έναν κόσμο ακατανόητο.
Και για να παρηγορηθώ
πήγα ν’ αγοράσω χαυλιόδοντες
μα δε βρήκα ούτε σπυρί.
Τους είχανε πουλήσει στους ήμερους του κόσμου
για να τους μάθουν να δαγκάνουνε.
Απελπισία.
Τότε και γω πήρα απόφαση σκληρή!
Δανείστηκα το χιτώνα
ενός συνταξιούχου δήμιου
και πλησίασα στο ικρίωμα.
Μα σα με είδαν έμπηξαν τις φωνές.
«Εεε!, μου είπαν, φύγε από κει!
Δεν περνούν σε μας οι καλπιές!
Δε μοιάζεις για δήμιος!»
Είχαν δίκιο. Ήμουν μέτριος στο επάγγελμα.
Και τότε μ΄ έπιασε τρέλα.
Ανεβαίνω λοιπόν σ΄ ένα λόφο
και φωνάζω από κει στους Αρχιμάστορες.
«Εεε! τους λέω. Ακούτε; Εγώ που με βλέπετε
ξεκοίλιασα χίλιους! Και κρέμασα εκατό!»
«Αλήθεια; μου λένε.
Τότε κρεμάσου να σε πιστέψουμε!»
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ-Aιώνας εμπορίου
H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία
έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο
εμπόριο
κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,
μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους
λαχειοπώλες
διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις
τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία
δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,
ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,
χρεώγραφα
κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;
«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν
ποτέ απεργία
μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές
περηφάνειες
γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ' όλη τη βέβαιη νειότη σου,
βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελλοί να τα
μαζέψουν
νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας,
δολλάρια ασημένια
η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται
πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν
μεθαύριο
σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,
κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο
θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω
απ' τη φιλάργυρη αιωνιότητα, σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας
μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,
τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,
είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,
ο Pοκφέλλερ άρχισε
πουλώντας καρφίτσες. Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο
προστατευτικό σπίτι
με τις πέτρες που μου ρίξατε
σ' όλη τη ζωή μου.
Eυλεκτη η αποσταση
Ασυγχωρετη η απροσεξια
να μου στειλεις επι χαρτου εφημεριδας
ολοσελιδη τη φωτογραφια σου
με αναμενο το τσιγαρο της.
Αν επιανε φωτια η παραλαβη;
Ποια πυροσβεστικη
ψυχραιμια εις ματην θα καλουσα
σε ποιο διανυκτερευον αγκαυμα
θα ετρεχα ανημπορο εγω χαρτι καμενο
σε ποιαν εξαντλημενη θεραπεια
σε ποια αποζημιωση μετα.
Ασφαλεια αναθρωσκοντος καπνου
δεν εχω κανει.
