Ποιό ποίημα θα ταίριαζε στη διάθεσή σου σήμερα?

Αν ευτυχής η δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
πλην ένα πράγμα με χαράν στο νου μου βάζω
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσι των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς,δεν είμ'εγώ εκεί
απ' ταις πολλαίς μονάδες μία.Μες στ' ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα.
Κι αυτή η χαρά μ' αρκει.

Επίγραμμα - Οδυσσέας Ελύτης

Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως.
Πριν απ' τον Έρωτα, έρωτας.
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.

Φέρτε μου ένα μαντολίνο

Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις

Φέρτε μ' ένα μαντολίνο
για να δείτε πως πονώ
κι ύστερα θα γίνω κρίνο
κι ύστερα πια θα χαθώ
Τι με νοιάζει κι αν χαθώ
αφού θα 'χω γίνει κρίνο
φέρτε μ' ένα μαντολίνο

Το παιδί που μ΄ αγαπάει
όλο θέλει να ρωτά
τι σημαίνει Κυριακή
Σκέφτομαι γιατί ρωτάει
και φοβάμαι ότι ξεχνά
πως τον είδα Κυριακή

Φέρτε μ' ένα μαντολίνο
για να δείτε πως πονώ
κι ύστερα θα γίνω κρίνο
κι ύστερα πια θα χαθώ
Τι με νοιάζει κι αν χαθώ
αφού θα 'χω γίνει κρίνο
φέρτε μ' ένα μαντολίνο


Το παιδί που μ΄ αγαπάει
όλο θέλει να ρωτά
που πηγαίνουν τα πουλιά
Μα το δάκρυ μου κυλάει
και καθώς αυτός κυττά
τον σκεπαζω με φιλιά

Ακούω τους 36 χορούς του Σκαλκώτα,δεν σε ταξιδέυουν μόνο..
ο πρώτος "ένας Αιτός" νομίζεις οτι είναι ένα άλλο κομμάτι απο αυτό που έχουμε μάθει να ακούμε το προτώτυπο δηλαδή
Πολύ καλό

Απο την ορχήστρα του ΒΒC ΜΕ με μαέστρο τον Νίκο Χριστοδούλου

Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα τι χρώμα έχει η λύπη;
Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε.
Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
Τι χρώμα έχει η χαρά;
Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
Και η μοναξιά;
Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τ’ αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό... και δάκρυσε...

"Το χρώμα του φεγγαριού", Αλκυόνη Παπαδάκη

"Πορτοκαλια"
Μιλτος Σαχτουρης

Τι θλιβερος χειμωνας Θε μου! Τι θλιβερος χειμωνας! Ενα πορτοκαλι μεσο-
φορι κρεμεται, ενα ροζ ξεσκονοπανο και βρεχει. Ενας γερος κυτταζει μεσ'
απ' το τζαμι. Ενα ξερο δεντρο, ενα φως αναμμενο χρωμα πορτοκαλιου. Ενα
δεντρο με πορτοκαλια πιο περα. Και το κοριτσι αναποδογυρισμενο και το
φλυτζανι σπασμενο κι ολοι, Θε μου, να κλαινε
να κλαινε.
Κι υστερα χρηματα χρηματα χρηματα πολλα
Τι θλιβερος χειμωνας . Θε μου! Τι θλιβερος χειμωνας, Θε μου!
Τι θλιβερος χειμωνας.


(οταν σας μιλω)

Σαν σήμερα πέθανε ο Κ. Καβαφης


ΙΘΑΚΗ!!
σπουδαίο ποίημα του και σοφός οδηγός για το διάβα μας............





Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Κι αν δε μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς. Μη την εξευτελίζεις.

Κ.ΚΑΒΑΦΗΣ


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : altamira στις 29-04-2006 08:43 ]


[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : altamira στις 29-04-2006 13:59 ]

otan o sotirs grafei mas thumizei tetoia aristourgimata ego ti na po...
me sugkinises paliopaido proi proi!

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

«Φαίνεται πια πως τίποτα – τίποτα δεν μας σώζει…»
ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ’ αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατέλειωτη γη.

Κάτι που θα ‘κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά.
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα’ κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ’ αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιο τρόπο που, ως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ… Σκεφτήτε… Εγώ.
Ένα καράβι… Να σας πάρει, Καίσαρ… Να μας πάρει…
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ’ οδηγώ.

Μιά μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
– Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι’ οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιό απομακρυσμένες
κι’ εγώ σ’ αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
γιά τους αστερισμούς ή γιά τα κύματα
γιά τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν’ ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ’ ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι’ ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει.
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουϊσκυ.

Και μιά γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
– μιά γριά σ’ ένα πολύβουο καφενείο –
μιά αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι’ ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μιά βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιάς Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δήτε – ίσως – τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι’ από ένα χωμάτινο πεζό μνήμα,
δε θα ‘ναι ποιητικώτερο και πι’ όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ’ άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντας τα να με οικτείρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα ‘τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθήτε.
Κι’ όπως εγώ για έν’ αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθήτε.

Ματθαίος Μουντές-Νηπιοβαπτισμός-Δυο στάσιμα

Η μετάβαση απο τη στέρηση στη χαρά.

Η καταγωγή των ουρανίων προβλημάτων
έρχεται απο την καρδιά μας.

Ο βίος μας εξαρτάται απο έαν ποτεαμό
που κυλάει τη μοίρα μας.
Πώς το'πε ο ποιητής?Τα ονοματά μας
είναι γραμμένα πάνω στο νερό
Κάπου ένα φράγμα σταματά τα ονειρά μας.

Οι συναγωγές των υδάτων

Κικη Δημουλα,
''το διαζευτικον ή"

Μ'εκλεισε μεσα η βροχη
και μενω τωρα να εξαρτιεμαι απο σταγονες

Ομως που ξερω αν αυτο ειναι βροχη
ή δακρυα απο τον μεσα ουρανο μιας μνημης?
Μεγαπωσα πολυ για να ονομαζω
τα φαινομενα χωρις επιφυλαξη,
αυτο βροχη, αυτο δακρυα.

Στεγνη στεκομαι αναμεσα
στα δυο ενδεχομενα: βροχη ή δακρυα
και αναμεσα σε τοσα διφορουμενα:
βροχη ή δακρυα,
ερωτας ή τροπος να μεγαλωνουμε,
εσυ ή μικρη αποχαιρετιστηρια αιωριση σκιας
του τελευταιου φυλλου.
Το καθε τελευταιο,
τελευταιο τ' ονομαζω χωρις επιφυλαξη.

Και μεγαλωσα πολυ
για να ειναι αυτο αφορμη δακρυων.
Δακρυα ή βροχη, που να ξερω?
Και μενω να εξαρτιεμαι απο σταγονες.
Και μεγαλωσα πολυ
για να περιμενω αλλο μετρο οταν βρεχει
και οταν δε βρεχει αλλο.
Σταγονες για ολα.
Σταγονες βροχης ή δακρυα.
Απο τα ματια καποιας μνημης ή τα δικα μου.
Εγω ή η μνημη, που να ξερω?
Μεγαλωσα πολυ για να χωριζω τους χρονους.
Βροχη ή δακρυα.
Εσυ ή μικρη αποχαιρετιστηρια αιωρηση σκιας
του τελευταιου φυλλου.


(Το λιγο του κοσμου, 1971)

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ


Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενόος νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

Ματθαίος Μουντές-Νηπιοβαπτισμός

ΟΝΑΡ

Δημιουργώ μόνος μοναχός μου
τις προυποθέσεις
τη μουσική και το μυστήριο
καθαρίζω τις ακτές της ηλικίας
πυρακτώνοντας τις μεσημεριανές
δοξασίες
και τα βέλη της νύχτας.
Έχοντας επίγνωση του καπνού
διοχετεύω το σώμα μου
στις ρίζες των μελτεμιών
που τονίζουν το χιακό λουλακί.
Σκύβω στο φυλαχτό μου βότσαλο
με μια μικρή θαλασσινή τόλμη
μου ψυθιρίζει να συνεχίσω.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ


Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης

Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά
τα ωραία θα ‘ν’ δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας

Ματθαίος Μουντές-Νηπιοβαπτισμός -Χωρικά Ύδατα

Δικό μου,είπε το σώμα
δικές μου κι οι επιθυμίες.
Αυτό το ξεστόμισε ύστερα απο μια σειρά
ξαφνικών θανάτων.
Μέχρι τότε του διέφυγαν πολλά
ή τρυφερότητα για τα φυτά
η ευσπλαχνία για το ρυάκι
η ευγνωμοσύνη για κάθε μικρό μόριο
καλοσύνης.
Θαμμένος οργιές κάτω απ'την άγνοια
δεν φανταζόταν ποτέ
τί δύναμη έχει το ρεύμα της ζωής.
Κι έτσι αγάπησε το σώμα του.
Ήταν μια εισβολή κύματος
στο τρυπημένο σκαρί
μια αποκαλυπτική γνώση
για την κυκλοφορία του αίματος.
Τώρα διατρέχει τον κόσμο
αυτόν τον απέραντο κόσμο
για πρώτη φορά

Γιάννης Ρίτσος
Απόσπασμα από τη "Σονάτα του σελληνόφωτος"

"Καθένας μόνος του πορεύεται στον έρωτα.
Μόνος του στη δοξα και στον θάνατο.
Το ξέρω.Το δοκίμασα.
Δεν οφελεί!"

ΑΛΕΚΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

Ελάχιστος φόρος ΤΙΜΗΣ

Ἀγωνίες

Ἂν χτυπήσουν τὴν πόρτα, μὴν ἀνοίξεις.
'Ὅσο καὶ νὰ χτυποῦν.
Πρέπει νὰ πιστέψουν πὼς τὸ σπίτι
εἶναι ἀδειανό.
Δὲν θὰ τὴ σπάσουν. Μὴ φοβᾶσαι.
Ἂν τὴ σπάσουν,
θὰ ξέρουμε πὼς μᾶς πρόδωσαν.
Οὔτε κ' ἐγὼ τὸ πιστεύω.
Ναί, θὰ πυροβολήσω ἂν μποῦνε.
Ἐσὺ δοκίμασε νὰ φύγεις.
θὰ μπορέσεις.
Γιὰ μᾶς θάναι. Τόση ὥρα
τριγυρίζουν τὸ σπίτι.
Κύταξε ἀπ' τ᾿ ἄλλο παραθύρι.
Μὰ πρόσεχε.
Ναί, βλέπω. Χτυπᾶνε ἀπέναντι.
Μίλα σιγότερα.
Ἀκοῦς; Φασαρία; Τί νὰ γίνεται;
Κάποιον πιάσανε. Εἶναι γέρος.
Τὸν χτυπᾶνε τὰ σκυλιά.
Ἄτιμοι.
Πόσους θὰ πιάσετε; θὰ μείνουν
ὅσοι χρειάζονται καὶ περσότεροι.
θὰ μείνουν καὶ δὲν θὰ σταυρώσουν
τὰ χέρια.


Αὔριο Φῶς


Γέλια ζωῆς
Χαρὲς μακρυνές
Σκέψεις ἀγάπης
Στιγμὲς φωτεινές

Ἐλπίδες θρεμμένες
Πίστης δουλειά
Μνήμες κρυμμένες
Πόνου Φωτιά

Λεύτερη σκέψη
Δοῦλο κορμί
Θλιμμένη ὄψη
Χαρούμενη ὁρμὴ

Τέτοιο σημάδι
Ἀγώνα ἀδελφός
Τώρα σκοτάδι
Αὔριο φῶς

Στὴν Ἑλλάδα σήμερα

(Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης)

Σβησμένη φλόγα, ποὺ πάντα καίει
Σκέπασμα τάφου χωρὶς νεκρούς.
Μάτια κλαμένα ποὺ κοιτᾶνε
Σκέψεις κρυμμένες σὲ
Προσκαλοῦν.

Πίστη κι ἐλπίδα χαροπαλεύουν
Πνεῦμα κι ἀλήθεια στὶς φυλακές.
Ἅγιες προσπάθειες ναυαγισμένες
Φωνὲς ἀνθρώπων σὲ προσκαλοῦν.

Σπόρος ὀργῆς πέφτει στὸ χῶμα
Μήνυμα πάλης τρέφει φτερά
Σπίθα φεγγίζει μεσ' στὸ σκοτάδι
Νέοι ἀγῶνες σὲ προσκαλοῦν.

Ὑπόσχεση

(γραμμένη στὴν ἀπομόνωση στὸ Μπογιάτι,
τὸν Φλεβάρη τοῦ 1972. «Γράφτηκε -σημειώνει
ὁ ποιητὴς Ἀλέκος Παναγούλης-
ὄχι γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὰ δάκρυα
ποὺ ὁ πόνος καὶ ἡ ὀργὴ ἀνέβαζαν στὰ μάτια,
μὰ γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώσει μιὰ ἀπόφαση.
Ἁπλοϊκὰ γραμμένο ἴσως, μὰ εἶναι ἕνας ὅρκος»
Τὰ ποιήματα - ἐκδόσεις Παπαζήση).

Τὰ δάκρυα ποὺ στὰ μάτια μας
θὰ δεῖτε ν' ἀναβρύζουν
ποτὲ μὴν τὰ πιστέψετε
ἀπελπισιᾶς σημάδια.

Ὑπόσχεση εἶναι μοναχὰ
γι᾿ Ἀγώνα ὑπόσχεση».

Κώστα Καρυωτάκη
ΦΥΓΕ, Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ...

Φύγε κι άσε με μοναχό, που βλέπω να πληθαίνει
απάνω η νύχτα, και βαθιά να γίνονται τα χάη.
Ούτε του πόνου η θύμηση σε λίγο πια δε μένει,
κι είμαι άνθος που φυλλοροεί στο χέρι σου και πάει

Φύγε καθώς τα χρόνια κείνα εφύγανε, που μόνον
μια λέξη σου ήταν, στη ζωή, για μένα σαν παιάνας.
Τώρα τα χείλη μου διψούν το φίλημα της μάνας,
της μάνας γης, και ανοίγοντας στο γέλιο των αιώνων

Φύγε, η καρδιά μου νοσταλγεί την άπειρη γαλήνη!
Ταράζει και η ανάσα σου τα μαύρα της Στυγός
νερά, που με πηγαίνουν, όπως είμαι ναυαγός,
εκεί, στο απόλυο Μηδέν, στην Απεραντοσύνη.

ΜΟΝΟΓΡΑΝΜΑ (αποσπασμα) - ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Ετσι μιλω για σενα και για μενα

Επειδη σ'αγαπω και στην αγαπη ξερω
Να μπαινω σαν πανσεληνος
Απο παντου, για το μικρο το ποδι σου μες στ'αχανη σεντονια.
Να μαδαω γιασεμια και εχω τη δυναμη
Αποκοιμισμενη, να φυσω να σε πηγαινω
Μες απο φεγγαρα περασματα και κρυφες της θαλασσας στοες.
Υπνωτισμενα δεντρα με αραχνες που ασημιζουνε.

-------------------------------------------------------------

Παντα εσυ το αστερακι και παντα εγω το σκοτεινο πλεουμενο
Παντα εσυ το λιμανι κι εγω το φαναρι το δεξια
Το βρεγμενο μουραγιο και η λαμψη επανω στα κουπια

-------------------------------------------------------------

Επειδη σ'αγαπω και σ'αγαπω
Παντα εσυ το νομισμα και εγω η λατρεια που το εξαργυρωνει

Τοσο η νυχτα, τοσο η βοη στον ανεμο
Τοσο η σταλα στον αερα, τοσο η σιγαλια
Τριγυρω η θαλασσα η δεσποτικη
Καμαρα τ'ουρανου με τ'αστρα
Τοσο η ελαχιστη σου αναπνοη.

Που πια δεν εχω τιποτα αλλο
Μες στους τεσσερις τοιχους, το ταβανι, το πατωμα
Να φωναζω απο σενα και να με χτυπα η φωνη μου
Να μυριζω απο σενα και ν'αγριευουν οι ανθρωποι
Επειδη το αδοκιμαστο και το απ'αλλου φερμενο
Δεν τ'αντεχουν οι ανθρωποι κι ειναι νωρις, μ'ακους
Ειναι νωρις ακομη μες στον κοσμο αυτο αγαπη μου

ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

"ΑΠΟΨΕ"

Απόψε που έχασα τον ίσκιο μου,
και βουλιάζω στην άπατη νύχτα.

Απόψε,που βγήκα στα τρίστρατα του μεσονυχτιού,
και ζητιανεύω λίγον ύπνο.

Απόψε που αποδήμησαν κοπάδι οι χίμαιρες
και γώ ξεσάλωσα το άτι της ελπίδας....

Απόψε που σου σήκωσα το γιασμάκι
και σ' αντίκρυσα, ολόγυμνη -εφτάσκημη ντροπή-

Μετρήθηκα ξανά μαζύ σου-
ΚΙ ΗΜΟΥΝ ΕΝΑ ΜΠΟΙ ΠΙΟ ΨΗΛΟΣ!!