ελληνική μουσική
    465 online   ·  210.820 μέλη
    των μουσικών
    της μουσικής
    του λαού
    τα εν οίκω
    1. αρχική
    2. Forum
    3. Ανάλαφρα, αστεία, ανέκδοτα

    Ημερολόγιο

    neerie
    21.03.2006, 00:42
    #1
    Δεν ξέρω αν είναι καλό ένα τέτοιο τόπικ αλλά εγώ πολλές φορές νιώθω την ανάγκη να πω πως τα πήγε η μέρα μου, πως ένιωσα σήμερα, κάτι πέραν του τυπικού "καλά μωρέ, δουλειά, σπίτι, ξεκούραση/διάβασμα/βόλτα, τίποτα τρελό"...

    Δευτέρα
    Ξύπνησα, αργοπορημένη ως συνήθως, με μια βαριεστημάρα κι ένα άγχος για τις εκκρεμότητες που άφησα από την προηγούμενη εβδομάδα... Δεν τα είχα σκεφεί καθόλου το Σαββατοκυρίακο, μου απαγόρευσα να σκέφτομαι για τη δουλειά όταν διακοπεύω.

    Οι σοφοί και οι φρόνιμοι δεν αφήνουν εκκρεμότητες, δεν αναβάλλουν τίποτα που μπορούν να κάνουν σήμερα για αύριο... Πως φαίνεται ότι δεν έχω σχέση με σοφούς...

    Η δουλειά ρουτίνα... Ίσως φταίει η συγκεκριμένη, ίσως φταίω εγώ... Το μόνο σίγουρο είναι ότι με καταπίνει μέρα με τη μέρα και νιώθω ότι παραλύω, δε μπορώ να αντιδράσω πλέον... Δεν έχει και νόημα, δεν ήμουν ποτέ αυτό που λένε career-woman, η δουλειά ήταν πάντα ένα μέσο για να εξασφαλίζω το ευ ζειν... Και δόξα τω Θεώ που έχω τη θέση που έχω, άλλοι θα σκότωναν για το πόστο μου (καλά τα παραλέω λίγο...). Μου θυμίζει μια λέξη όλο αυτό... Κοίτα να δεις... "Αχαριστία" είναι η λέξη, ναι!

    Είναι τόσο απλό κι όμως τόσο δύσκολο... Δε μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου (και τώρα θυμάμαι τη γνωστή ρήση "δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω") και γι αυτό θέλω να αλλάξω το περιβάλλον μου. Το φόντο, τους ανθρώπους, τα δέντρα, τα ποτάμια, τα θέλω όλα μπλε... Αλήθεια, η αλλαγή σκηνικού κοστίζει και γι αυτό χρειάζεται η δουλειά! Θα παραμείνω δούλος λοιπόν για να μπορέσω να εξαγοράσω την ελευθερία μου!

    Κι όμως, είναι φορές που δε νιώθω έτσι, είναι φορές που νιώθω ελεύθερη όσο ποτέ! Λίγες είναι αυτές, αλλά πολύτιμες... Τις έχω μετρήσει, καταχωρήσει και κατηγοριοποιήσει, αναλόγως αιτίας, χώρου, χρόνου και άλλων συμμετεχόντων.

    Ένα παράξενο πράγμα, οι περισσότερες από αυτές έχουν ίδια αιτία... Έχουν να κάνουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης των πραγμάτων. Όταν μπω σε τέτοιο "mode" τότε όλα αλλάζουν, σαν να αναποδογυρίζονται και βλέπω από κάτω έναν κόσμο φωτεινό να μου χαμογελάει. Να μου λέει "είμαι δικός σου για να με κατακτήσεις" και να ξέρω ότι αν το επιχειρήσω δε θα δυσαρεστηθώ. Πάλι καλά που υπάρχοιυν στόχοι, μακρινοί μεν αλλά κατακτήσιμοι με λίγη φιλότιμη προσπάθεια...

    Το θέμα έγκειται λοιπόν, καταλήγω σήμερα, στην επανέναρξη του συστήματος μας στο συγκεκριμένο "mode" που μας κάνει να λειτουργούμε με επιτυχία. Ή αλλιώς, για να ξεφύγουμε από τα συμπεράσματα μιας τεχνολογικής θεώρησης των πραγμάτων: Εάν βρούμε μια συνταγή που να τη λένε "ευτυχία" τότε παίρνουμε τη συνταγή και σημειώνουμε συστατικά. Τη φτιάχνουμε μετά μόνοι μας στο σπίιτι και περιμένουμε να μοσχομυρίσει η αφεντιά της...

    Ευχαριστώ και σήμερα
    neerie
    21.03.2006, 23:11
    #2
    Τρίτη

    Παγκόσμια ημέρα της ποίησης και του ύπνου. Παραξενεύομαι κι εγώ γιατί νυστάζω όλη μέρα... Μάλλον τυχαίο αλλά έχει πλάκα ο συνειρμός. Σήμερα... Δεν έκανα κάτι το ιδιαίτερο. Δουλειά, μαθήματα... Α, είχα και μια κηδεία. Μια από τις πολλές τελευταίως... Τι γίνεται ρε παιδί μου, όλο φεύγουν... Με ή χωρίς προειδοποίηση, με ή χωρίς πόνο, με ή χωρίς "μέλλον μπροστά τους"... Αλλά όλοι αφήνουν πίσω μάτια κλαμένα, κάποιο κενό, ανάμικτα συναιθήματα...

    Απορώ τι κάνω ακόμα εδώ. Δεν κάνω τίποτα σπουδαίο, κι όμως παίρνω συνέχεια παράταση ζωής. Άλλοι κάνουν τόσα και τόσα, βοηθούν τόσο κόσμο, φτιάχνουν σημαντικά πράγματα, προσφέρουν στην κοινωνία, στο περιβάλλον, στους γύρω τους... Εγώ νιώθω παράσιτο μερικές φορές. Κι όμως, κάποιος λόγος υπάρχει, δε γίνεται... Δεν είναι τυχαίο όλο αυτό... Γιατί άλλοι φεύγουν, γιατί εγώ μένω... "Everything happens for a reason" σκέφτομαι, και μετά αμέσως "και ποιος είναι αυτός ο λόγος? Γιατί δεν μπορώ να τον δω? Και μια φωνούλα μέσα μου απαντά: "Και ποια εισαι εσύ που θα καταλάβεις το λόγο? Ούτε πανέξυπνη είσαι, ούτε μπορείς να ξέρεις τι είναι καλό για τους άλλους ή για εσένα..."

    Και συμφωνώ... Διότι εδώ... Ούτε για τον εαυτό μου δε μπορώ να κρίνω αν κάτι είναι καλό πολλές φορές, πόσο μάλλον για τους άλλους...

    Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιος με αγαπάει... Μου δίνει συνέχεια πίστωση χρόνου μπας και βάλω μυαλό, μπας και κάνω κάτι καλό, ή τουλάχιστον να μάθω από τα λάθη μου. Και τότε μόνο νιώθω χαρά... Χαρά κι ευγνωμοσύνη. Ευχαριστώ είπα σήμερα?
    rory166
    21.03.2006, 23:14
    #3
    αυτο το topic μαλλον πρεπει να το ονομασεις "τα απομνημονευματα της Νικολεττας"

    neerie
    21.03.2006, 23:32
    #4
    χαχαχα Γιώργο, αφού κανείς άλλος δε γράφει, τι να κάνω? Στόχος ήταν να γράψει ο καθένας τα δικά του... Θα σταματήσω κι εγώ μου φαίνεται... Θα το σκίσω κι αυτό σαν όλα τα άλλα μου ημερολόγια...


    vasilis23
    22.03.2006, 00:48
    #5
    OXI κυρια Νικολετα μας...να μην κανετε τιποτα...το τοπικ σου πιστευω πως δεν εχει ακομα παρει τα πανω του...!!!εγω λοιπον σημερα ετρεχα ολη μερα...εψαχνα για δουλεια...τελικα δεν εκανα κατι αξιολογο σημερα...αλλα θα δειξει...!διαβασα και λιγο μιας και γραφω αυριο...και επισης βγηκα εξω με αγαπημενους φιλους εδω στη λευκαδα!αυτα για σημερα!τωρα παμε για υπνο!φιλια πολλα Νικολετακι!
    KIT_KAT
    22.03.2006, 09:04
    #6
    Νίκη, από ανάγκη όπως αυτή που νιώθεις εσύ δημιουργήθηκαν τα blogs... γιατί δεν φτιάχνεις ένα; Όσο για τις σκέψεις σου είναι πολύ ανθρώπινες και σε ζηλεύω που δε φοβάσαι να τις μοιράζεσαι...
    neerie
    22.03.2006, 09:27
    #7
    Κατερινάκι μου έχεις δίκιο, για τα blogs, απλά δεν έχω εξελιχθεί τόσο ακόμα... Άσε που τα blogs είναι πιο προσωπικά, ενώ εδώ μοιραζόμαστε τις σκέψεις και τα συναιθήματα μας και ανταλλάζουμε απόψεις.

    Απλά βλέπω ότι εδώ στο ΜΗ είναι πολλοί που θέλουν να εκφραστούν, και βασικά όλοι το κάνουμε με σπασμωδικές κινήσεις...

    Όσον αφορά στο θάρρος μου τώρα, ή μάλλον στο θράσος μου, εδώ μέσα έχουμε πει τόσα και τόσα... Προσπαθώ να ξεπεράσω το φόβο μου για κριτική...


    Antonioz
    22.03.2006, 11:01
    #8

    Ζω μόλις 8.5 ώρες γι'αυτη τη μέρα.. (..3.5 από το πρωινό μου ξύπνημα!!) κ παρότι νυστάζω κ έχω αρκετή δουλεία, αισθάνομαι τόσο τυχερός.. τόσο ευτυχής που δεν πάει ο νους σας.. Δεν είναι πολλά αυτά που χρειαζόμαστε για να γίνει η μέρα μας καλύτερη(η τουλάχιστον αυτά που χρειάζομαι εγώ) παρότι το ποτάμι της κοινωνίας μας σε παρασύρει κ ακολουθείς τις περισσότερες φορές την πορεία του, πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσεις ότι ίσως δεν ήρθες στο υπέροχο αυτό μέρος για κολύμπι αλλά για το τοπίο..
    Η σημερινή μου ευτυχία λοιπόν πηγάζει κατ'αρχην από την ικανότητα μου να σηκωθώ σήμερα από το κρεβάτι μου(με αρκετή προσπάθεια αλλά σίγουρα με μεγάλη ευκολία..) κ μάλιστα γνωρίζοντας ότι έχω κάτι μέσα στο κεφάλι μου το οποίο λειτουργεί αρκετά σωστά(..αφού κάποιοι με πληρώνουν γι'αυτο). Είμαι χαρούμενος επίσης που εχθές είχα αυτά τα 20 ιούρια που έπρεπε να καταθέσω στο ταμείο του μπαρ για τα ποτά μου κ κυρίως υπήρχε κάποιος άνθρωπος ο οποίος κάθε άλλο παρά από υποχρέωση ήταν μαζί μου όλες αυτές τις ώρες.. Μπορεί να μην έχω αστερία στο καπό του κάρου μου.. αλλά τουλάχιστον έχω κάρο κ ο οδηγός του έχει χαμόγελο.. κ όχι γέλιο με τον πόνο του αλλού.. Έφυγα από το θέμα κ ελπίζω να με συγχωρέσετε απλά νομίζω ,φίλε Βασίλη, δεν ταιριάζει σε κανένα η φράση "τελικά δεν έκανα κάτι αξιόλογο σήμερα.." ούτε αγαπητή Νικολέτα "Απορώ τι κάνω ακόμα εδώ. Δεν κάνω τίποτα σπουδαίο, κι όμως παίρνω συνέχεια παράταση ζωής. Άλλοι κάνουν τόσα και τόσα, βοηθούν τόσο κόσμο, φτιάχνουν σημαντικά πράγματα, προσφέρουν στην κοινωνία, στο περιβάλλον, στους γύρω τους..." Σας βγάζω κιτρίνη κάρτα για τα λεγόμενα σας, ή καλύτερα σας δίνω ένα ποτηράκι να πιούμε στην ΥΓΕΙΑ μας..
    Αυτά τα ολίγα από με.. σίγουρα δεν έχω την δυνατότητα να κάνω αυτό που κάνει η Νικολέτα ,πιθανότατα δε θέλω, αν κ καταθέτω σχετικά εύκολα την ψυχή μου σε άσχετους μάλλον με τη μέρα μου θα ζοριστώ, παρόλα αυτά έχεις την υποστηρίξει μου κούκλα κ αν μου βγει σίγουρα θα προσθέσω κ γω μια από τις μέρες μου στο post σου κ όχι απλά μια σκέψη για ένα κομμάτι της..

    oulaloum
    23.03.2006, 03:37
    #9
    γιατί γιατί γιατί;;;;;;;;;;;;;;;προσπαθώ να σου μιλήσω αλλά εσύ χάνεσαι...είσαι δίπλα μου,σε αγγίζω δειλά,η καρδιά μου πάει να σπάσει..την ακούς;αυτός ο τοίχος δε λέει να γκρεμιστεί.όχι δεν θα δακρύσω.το δάκρυ περιέχει κάτι από εσένα,έχει την εικόνα σου χαραγμένη και δεν θέλω να το αφήσω να χαθεί.όμως να,δε μπορώ να το εμποδίσω..σε βλέπω,κρύβεσαι πίσω από τις σκέψεις σου κάπου εκεί..όχι πολύ μακριά από μένα.μοιάζουμε τόσο πολύ που μισώ τον εαυτό μου.στεκόσουν εκεί..δεν μιλούσες μα τα έλεγες όλα..πως θα κοιμηθώ αυτό το βράδυ;πως θα κοιμάμαι τα υπόλοιπα βράδυα όταν ένας κόμπος θα δένει την καρδιά μου..τόσο πολύ φοβόμαστε αυτό που ζούμε τελικά;δεν θέλω πια να φοβάμαι,θέλω να νιώσω,να καταλάβω,να σε καταλάβω..έχουμε πολλά να μάθουμε ακόμα και είμαστε μόνο στην αρχή..πάρε το ρίσκο μαζί μου,αντέχεις;;;
    σε σένα
    altamira
    23.03.2006, 12:29
    #10
    Να πως θα περιγράψω τα όσα ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ μου συνέβησαν χθές.



    Καβάφης Κ.Π.

    Μονοτονία

    Την μια μονότονην ημέραν άλλη
    μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
    τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι
    η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

    Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
    Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
    είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
    Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.


    alexia-vicky
    23.03.2006, 12:37
    #11
    Αν και ξύπνησα μόλις πριν μια ώρα, ήμουν όλο νεύρα...Νομίζω πως αυτό οφειλεται σε ένα απαίσιο όνειρο που μου χάλασε τον ύπνο....Όχι, δεν πιστεύω στα όνειρα αλλά μάλλον επηρέασε το πρωινό μου ξύπνημα...
    Επίσης, προσπαθώ εδώ και 20 λεπτά να βρω μια φίλη μοθ για να μιλήσουμε και εκείνη είναι χαμένη στο διάστημα...
    Τέλος πάντων...
    Σήμερα θα πάω σε ένα συνέδριο ("Γερμανική πολιτική και Νέες προοπτικές", στο Υπ.Εξωτερικών)...
    Από διάθεση....μέτρια, αλλά νομίζω πως μόλις θα βγω στον ανοιξιάτικο ήλιο που λάμπει σήμερα θα αλλάξουν πολύ τα πράγματα!!!

    ΠΟΛΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΔΡΑΞΟΥΜΕ!!!
    neerie
    23.03.2006, 19:39
    #12
    Χθες

    Μια ωραία στιγμή εξιδανικεύεται και γίνεται φάντασμα. Στοιχειώνει τα υπόλοιπα που κάνω μετέπειτα και δε μπορούν να την φτάσουν σε ένταση και ευχαρίστηση. Ως αποτέλεσμα τίποτα μετά δε με ευχαριστεί και συχνά πυκνά επιστρέφω στη στιγμή εκείνη για να τη ζήσω ξανά, έστω στο μυαλό μου. Και πονάει η συγκεκριμένη, επειδή δεν κατάφερα να φτιάξω κι άλλες τέτοιες. Πονάνε και οι άλλες που δεν κατάφεραν να φτάσουν σε "τελειότητα" αυτήν...

    Άδικο. Για τη συγκεκριμένη στιγμή που ανέβηκε στο βάθρο πάνω κι έμεινε εκεί, μόνη... Σαν ένα πρωταθλητή που δεν τον κάνει κανείς παρέα πια διότι όλοι φοβούνται τη σύγκριση... Και άδικο για όλες τις υπόλοιπες στιγμές που πάντα θα συγκρίνονται με αυτήν και θα βγαίνουν πάντα λίγες... Άρα όλα χάνονται, τίποτα δεν απολαμβάνω.

    Αυτό ισχύει και τους ανθρώπους. Εξιδανίκευση κάποιου που ζήσαμε για πολύ λίγο, και μετά άντε να συγκριθεί οποιοσδήποτε άλλος μαζί του. Κάποιος που μπορεί να μην έχει υπάρξει ποτέ, τουλάχιστον όχι όπως τον φανταζόμαστε... Και όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο τέλειος γίνεται, μέχρι να φυσήξει δυνατά ο αέρας και να πέσει από το βάθρο του... Να μπορούν να ανέβουν άλλοι... Ή μάλλον κανείς να μην ανέβει ξανά. Θα βάλω μια εικόνα, μιαν υδρόγειο, ένα λουλούδι...

    Θέλω ένα αεράκι...
    ageras
    23.03.2006, 20:03
    #13
    Quote:

    Το μέλος neerie στις 23-03-2006 στις 19:39 έγραψε:

    Χθες

    Μια ωραία στιγμή εξιδανικεύεται και γίνεται φάντασμα. Στοιχειώνει τα υπόλοιπα που κάνω μετέπειτα και δε μπορούν να την φτάσουν σε ένταση και ευχαρίστηση. Ως αποτέλεσμα τίποτα μετά δε με ευχαριστεί και συχνά πυκνά επιστρέφω στη στιγμή εκείνη για να τη ζήσω ξανά, έστω στο μυαλό μου. Και πονάει η συγκεκριμένη, επειδή δεν κατάφερα να φτιάξω κι άλλες τέτοιες. Πονάνε και οι άλλες που δεν κατάφεραν να φτάσουν σε "τελειότητα" αυτήν...

    Άδικο. Για τη συγκεκριμένη στιγμή που ανέβηκε στο βάθρο πάνω κι έμεινε εκεί, μόνη... Σαν ένα πρωταθλητή που δεν τον κάνει κανείς παρέα πια διότι όλοι φοβούνται τη σύγκριση... Και άδικο για όλες τις υπόλοιπες στιγμές που πάντα θα συγκρίνονται με αυτήν και θα βγαίνουν πάντα λίγες... Άρα όλα χάνονται, τίποτα δεν απολαμβάνω.

    Αυτό ισχύει και τους ανθρώπους. Εξιδανίκευση κάποιου που ζήσαμε για πολύ λίγο, και μετά άντε να συγκριθεί οποιοσδήποτε άλλος μαζί του. Κάποιος που μπορεί να μην έχει υπάρξει ποτέ, τουλάχιστον όχι όπως τον φανταζόμαστε... Και όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο τέλειος γίνεται, μέχρι να φυσήξει δυνατά ο αέρας και να πέσει από το βάθρο του... Να μπορούν να ανέβουν άλλοι... Ή μάλλον κανείς να μην ανέβει ξανά. Θα βάλω μια εικόνα, μιαν υδρόγειο, ένα λουλούδι...

    Θέλω ένα αεράκι...



    Με φωνάξατε???

    www.manpas.musicheaven.gr


    [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : ageras στις 23-03-2006 20:04 ]
    neerie
    24.03.2006, 11:47
    #14
    Quote:

    Το μέλος ageras στις 23-03-2006 στις 20:03 έγραψε:

    Quote:

    Το μέλος neerie στις 23-03-2006 στις 19:39 έγραψε:
    [i]
    Χθες

    Μια ωραία στιγμή εξιδανικεύεται και γίνεται φάντασμα. Στοιχειώνει τα υπόλοιπα που κάνω μετέπειτα και δε μπορούν να την φτάσουν σε ένταση και ευχαρίστηση. Ως αποτέλεσμα τίποτα μετά δε με ευχαριστεί και συχνά πυκνά επιστρέφω στη στιγμή εκείνη για να τη ζήσω ξανά, έστω στο μυαλό μου. Και πονάει η συγκεκριμένη, επειδή δεν κατάφερα να φτιάξω κι άλλες τέτοιες. Πονάνε και οι άλλες που δεν κατάφεραν να φτάσουν σε "τελειότητα" αυτήν...

    Άδικο. Για τη συγκεκριμένη στιγμή που ανέβηκε στο βάθρο πάνω κι έμεινε εκεί, μόνη... Σαν ένα πρωταθλητή που δεν τον κάνει κανείς παρέα πια διότι όλοι φοβούνται τη σύγκριση... Και άδικο για όλες τις υπόλοιπες στιγμές που πάντα θα συγκρίνονται με αυτήν και θα βγαίνουν πάντα λίγες... Άρα όλα χάνονται, τίποτα δεν απολαμβάνω.

    Αυτό ισχύει και τους ανθρώπους. Εξιδανίκευση κάποιου που ζήσαμε για πολύ λίγο, και μετά άντε να συγκριθεί οποιοσδήποτε άλλος μαζί του. Κάποιος που μπορεί να μην έχει υπάρξει ποτέ, τουλάχιστον όχι όπως τον φανταζόμαστε... Και όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο τέλειος γίνεται, μέχρι να φυσήξει δυνατά ο αέρας και να πέσει από το βάθρο του... Να μπορούν να ανέβουν άλλοι... Ή μάλλον κανείς να μην ανέβει ξανά. Θα βάλω μια εικόνα, μιαν υδρόγειο, ένα λουλούδι...

    Θέλω ένα αεράκι...



    Με φωνάξατε???

    www.manpas.musicheaven.gr
    [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : ageras στις 23-03-2006 20:04 ]

    [/I]


    χεχεχε

    Επίτηδες το έγραψα


    houlina
    26.03.2006, 20:52
    #15
    μέρες δίχως φως, δίχως νόημα,δίχως πνοή, δίχως τίποτα δικό σου...
    μια άδεια μέρα και πάλι...είμαι εδώ απλά για να μετραω το χρόνο που θα μαι κοντά σου.... Αν μπορούσα απλά να χωρίσω αυτή την απόσταση...δεν γίνεται τίποτα...η θάλασσα με παρασέρνει ακόμη πιο μακρια...δε την αφήνω όμως γιατί ξέρω πως κάπου εκεί στο βάθος είσαι κι εσύ...περιμένοντας το αύριο μαζί...
    Other_side
    27.03.2006, 01:36
    #16




    [ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Other_side στις 17-05-2006 01:10 ]
    neerie
    27.03.2006, 09:17
    #17
    Αννούλα μου, δυνατή! Πάντως οι γονείς σου σίγουρα σ' αγαπάνε... Αυτό δε θα αλλάξει.

    Κι εμείς σ' αγαπάμε... Μια αγκαλιά από μένα!

    'Οσο για το μέγεθος του ποστ... Οι admin μας αγαπούν κι αυτοί, δε θα σε μαλώσουν...


    rory166
    28.03.2006, 11:06
    #18
    θελω τοσο να γραψω και εγω στο ημερολογιο αλλα βαριεμαι...
    βλεπω τα κατεβατα των υπολοιπων...
    σε γενικες γραμμες μια χαρα παει παντως
    ariel4217
    29.03.2006, 10:48
    #19
    Βρε παιδιά τι μαυρίλα και απελπισία είναι αυτή?? Δε θέλω τετοια, τώρα που μπήκε και η άνοιξη!!! Δε χρειάζονται πολλά για να 'ναι κανείς ευτυχισμένος (ακόμα κι αν η εξεταστική που ξεκίνησε το Δεκέμβριο δεν έχει τελειώσει ακόμα, και συνεχίζει, και συνεχίζει, Duracell!)
    Ηζωή είναι ωραία παίδες! Το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση για να τη ζήσεις!
    rem
    30.03.2006, 17:10
    #20
    Quote:

    Το μέλος neerie στις 21-03-2006 στις 23:11 έγραψε:

    Τρίτη

    Παγκόσμια ημέρα της ποίησης και του ύπνου. Παραξενεύομαι κι εγώ γιατί νυστάζω όλη μέρα... Μάλλον τυχαίο αλλά έχει πλάκα ο συνειρμός. Σήμερα... Δεν έκανα κάτι το ιδιαίτερο. Δουλειά, μαθήματα... Α, είχα και μια κηδεία. Μια από τις πολλές τελευταίως... Τι γίνεται ρε παιδί μου, όλο φεύγουν... Με ή χωρίς προειδοποίηση, με ή χωρίς πόνο, με ή χωρίς "μέλλον μπροστά τους"... Αλλά όλοι αφήνουν πίσω μάτια κλαμένα, κάποιο κενό, ανάμικτα συναιθήματα...

    Απορώ τι κάνω ακόμα εδώ. Δεν κάνω τίποτα σπουδαίο, κι όμως παίρνω συνέχεια παράταση ζωής. Άλλοι κάνουν τόσα και τόσα, βοηθούν τόσο κόσμο, φτιάχνουν σημαντικά πράγματα, προσφέρουν στην κοινωνία, στο περιβάλλον, στους γύρω τους... Εγώ νιώθω παράσιτο μερικές φορές. Κι όμως, κάποιος λόγος υπάρχει, δε γίνεται... Δεν είναι τυχαίο όλο αυτό... Γιατί άλλοι φεύγουν, γιατί εγώ μένω... "Everything happens for a reason" σκέφτομαι, και μετά αμέσως "και ποιος είναι αυτός ο λόγος? Γιατί δεν μπορώ να τον δω? Και μια φωνούλα μέσα μου απαντά: "Και ποια εισαι εσύ που θα καταλάβεις το λόγο? Ούτε πανέξυπνη είσαι, ούτε μπορείς να ξέρεις τι είναι καλό για τους άλλους ή για εσένα..."

    Και συμφωνώ... Διότι εδώ... Ούτε για τον εαυτό μου δε μπορώ να κρίνω αν κάτι είναι καλό πολλές φορές, πόσο μάλλον για τους άλλους...

    Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποιος με αγαπάει... Μου δίνει συνέχεια πίστωση χρόνου μπας και βάλω μυαλό, μπας και κάνω κάτι καλό, ή τουλάχιστον να μάθω από τα λάθη μου. Και τότε μόνο νιώθω χαρά... Χαρά κι ευγνωμοσύνη. Ευχαριστώ είπα σήμερα?



    νικολεττα με συγκινησες.ειλικρινα σου μιλαω εβαλα τα κλαμματα μολις διαβασα οσα εγραψες...Τα ιδια περνανε και απο το δικο μου μυαλο..ομως ξερεις κατι ?νομιζω δεν πρεπει ποτε να το βαζουμε κατω.Σιγουρα εχεις πολλα να δωσεις,ολοι εχουμε πολλα να δωσουμε.Ξερεις δεν ειναι αναγκη να εχεις παρει νομπελ για να εισαι σπουδαιος.Αλλωστε δε γενιεσαι ετσι.Ολοι "γινομαστε" στην πορεια..αρκει να μην εγκαταλειπουμε...Και δεν παιρνεις "παραταση ζωης" μην το ξανασκεφτεις ποτε αυτο.Η ζωη σου δινεται σαν δωρο(τωρα απο που και γιατι μη με ρωτησεις,μπορω μονο επιστημονικα να σου το εξηγησω..!)Μη τη χαραμιζεις κανοντας απαισιοδοξες σκεψεις..."Αξιζεις", αυτο να σκεφτεσαι και θα δεις οτι εχεις πολλα να κανεις....
    ΥΓ: ολα αυτα που σου γραφω ,τα γραφω για να τα χωνεψω κι εγω η ιδια φιλια νικολ...
    ΥΓ2:ωραιο το θεμα σου,μην το σκισεις!!


    Νέες συζητήσεις
    στην ίδια κατηγορία