Παντρεύτηκε ένας σε ένα χωριό, και μόλις πήγε τη γυναίκα του στο
σπίτι, της είπε: - Γυναίκα, ότι θέλεις κάνε, αλλά μακριά από το
στάβλο με το μεγάλο μαύρο άλογο, γιατί είναι άγριο κι επικίνδυνο!
Ζήσανε κάνα δυο χρόνια ευτυχισμένοι, ξεχάστηκε μια μέρα η φουκαριάρα
η γυναίκα, μπήκε στο στάβλο, τρώει μια κλωτσιά από το άλογο, και μας
άφησε xρόνους.
Έγινε η κηδεία, δεχόταν συλλυπητήρια ο σύζυγος, μόνο που ο παπάς του
χωριού παρατήρησε με περιέργεια, ότι κάθε φορά που τον πλησίαζε
γυναίκα να τον συλλυπηθεί, κουνούσε ο σύζυγος το κεφάλι προς τα κάτω,
και κάθε φορά που τον πλησίαζε άντρας το κουνούσε προς τα πάνω. Δεν
είπε τίποτα βέβαια, τέτοιες ώρες, αλλά την περιέργεια την είχε.
Πέρασε λίγος καιρός, ξαναπαντρεύτηκε ο aνθρωπος, πάλι τα ίδια και με
την καινούργια του γυναίκα, «πρόσεχε της είπε, μακριά απ' το στάβλο
με το μαύρο άλογο», τι τα θέλετε, ένα χρόνο μετά ξανάγινε το κακό!
Μπήκε κι αυτή στο στάβλο, μια δυνατή κλωτσιά και πάλι το άλογο, πάει
κι αυτή!
Καινούργια κηδεία, ξανά συλλυπητήρια, μα και πάλι ο παπάς πρόσεξε την
ίδια περίεργη συμπεριφορά από τον χήρο, να κουνάει καταφατικά το
κεφάλι στις γυναίκες που τον συλλυπούνταν και αρνητικά στους άντρες.
Δεν άντεξε και λίγο μετά, τον πήρε παραπέρα και τον ρώτησε.
Τι να σου πω παπά μου, του απάντησε. Με πλησίαζαν οι γυναίκες και μου
έλεγαν «ζωή σε λόγου σου» κι έγνεφα «ευχαριστώ» κι οι άντρες μου
ψιθύριζαν «το πουλάς το άλογο;» κι έγνεφα «όχι»!
Γιατί τέτοιο μίσος? 
