Geordan ευχαριστώ
Η αλήθεια είναι ότι το παραξιλώνω σε έκταση τις περισσότερες φορές...Τώρα τελευταία νομίζω όμως ότι έχω διορθωθεί..ή μήπως όχι...;
Στ' αλήθεια δεν ξέρω πως μπορεί να ακούγομαι πιστεύοντας όλα αυτά. Σίγουρα κάποιοι μπορεί να με δουν ως ρομαντική, άλλοι πάλι - όπως κι εγώ - δε θα βιαζόμουν να χαρακτηρίσω κάποιον που σκέφτεται κάπως έτσι ως ρομαντικό. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, το θέμα αυτό του χαρακτηρισμού είναι κάτι που δε με αφορά ούτε με επηρεάζει προσωπικά.
Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του πολλές όψεις, πολλές ψυχές ας πούμε. Υπάρχει μεν ένας βασικός άξονας αλλά παίζουν και εκείνα τα μικρά πρόσωπα του εαυτού μας το ρόλο τους, ο οποίος συχνά είναι αρκετά σημαντικός. Σε ένα θέμα μπορεί να λειτουργούμε με ιδιαίτερη ευαισθησία ή να το πιστεύουμε με μια ορισμένη εικόνα στο μυαλό μας, που μπορεί για άλλους να είναι εξωπραγματική. Οι ίδιοι πάλι εμείς, μπορούμε ταυτόχρονα σέ ένα άλλο θέμα να αρκεστούμε σε μια παραπάνω από ρεαλιστική αντιμετώπισή του, συχνά κυνική και απογοητευτική... Κι όμως είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Αυτό ως μια παρένθεση, για να εξηγήσω γιατί πέραν από το ότι είναι άδικο, δεν μπορεί επίσης, κατά τη γνώμη μου, να προσεγγίσει κάποιος μέσω ενός μόνο εσώπτρου (από έναν προσδιορισμό - ταμπέλα) τις απόψεις ενός ανθρώπου.
Αυτό που διαφοροποιεί τη συμπεριφορά μας, σε βαθμό που όλοι να κρύβουμε μέσα μας τουλάχιστον έναν Ιανό είναι ασφαλώς απλό να το σκεφτεί κανείς. Είναι οι εμπειρίες μας, πάνω στα συγκεκριμένα αυτά ζητήματα. Η εμπειρίες μας είμαστε εμείς. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο δεν είναι τίποτε άλλο παρά αναγωγές στον κόσμο των εμπειριών μας. Οι απόψεις μας ως ένα βαθμό είναι λοιπόν αποτέλεσμα αυτής της αναγωγής. Ακόμα και για πράγματα και καταστάσεις που ποτέ δεν έχουμε ζήσει, όταν διατυπώνουμε απόψεις δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να αντλούμε στοιχεία από τις εμπειρίες μας. Στοιχεία όμως που δε μας επιτρέπουν τότε άμεσες αναγωγές, αλλά που με συνδυασμούς σκέψης, διαμορφώνουν μια γενικότερη εικόνα να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, την κοσμοθεωρία μας, η οποία, με τη σειρά της, μας δείχνει το δρόμο, όπου μπορούμε να αναπτύσσουμε και να εκφράζουμε όσα πιστεύουμε.
Άλλος λοιπόν, μια άποψη θα τη θεωρήσει ουτοπική, άλλος ρομαντική, άλλος απόλυτα λογική και σύμφωνη με την πραγματικότητα και όλα αυτά ανάλογα με τις εμπειρίες του....
Η αλήθεια όμως είναι ότι για το συγκεκριμένο θέμα - όπως συμβαίνει και για άλλα θέματα - δε νομίζω ότι θα "φταίνε" οι απόψεις μου, αν κάποιος τις θεωρήσει ως εξωπραγματικές και εκτός τόπου και χρόνου (Εξάλλου έστω και ένας αν ζήσει μια κατάσταση που στους άλλους φαίνεται για τους εαυτούς τους ουτοπική και εξωπραγματική, σίγουρα εφόσον έστω και για μια στιγμή έγινε πράξη, έγινε εμπειρία κάποιου, αποκλείεται από τη λογική να είναι εξωπραγματική). Πιστεύω πάντα πως, όπως το ανέφερα και κάπου πριν, πίσω από τις μερικότερες δικές μας αλήθειες, υπάρχει και μια γενικότερη, που δύσκολα βέβαια μπορεί ένας μόνος του να τη διακρίνει. Αυτή η γενικότερη αλήθεια θέλει αν μη τι άλλο την παραδοχή όλων. Έλα όμως που ορισμένοι παρότι την κρύβουν μέσα τους, δεν την έχουν ανακαλύψει; Ε...εκεί νομίζω πως ο μόνος τρόπος, για να επαληθευθεί η γενικότητά της είναι, έστω και ένας που τη διαισθάνεται (γιατί ασφαλώς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για τίποτα για τους άλλους) ότι (πρέπει να) λειτουργεί ως κοινή αλήθεια..., να προσπαθήσει να υποδείξει σε αυτόυς το δρόμο της αναζήτησής της, ακόμα και μέσα από τις εμπειρίες αυτών των ίδιων, που ίσως είναι και ο ασφαλέστερος και εγκυρότερος δρόμος...
Αυτό λοιπόν που πιστεύω για το θέμα αυτό είναι ότι όσες απογοητεύσεις κι αν έχει κάποιος από τις σχέσεις του, όσο κι αν λέει ότι παρότι αγάπησα, η αγάπη μου έσβησε γρήγορα και όλα όσα νόμιζα ότι θα είχαν διάρκεια δεν ήταν παρά της στιγμής κ.ο.κ. καλό θα ήταν να ψάξει καλύτερα μέσα του, σχεδόν χειρουργικά και χωρίς από τα πριν γνώμη, χωρίς προκατάληψη και να δει τι ήταν πράγματι αυτό που ένιωθε...; Ήταν σίγουρα αγάπη...;
Ο δρόμος για να το ανακαλύψει καποιος νομίζω είναι απλός...
Η αγάπη είναι έννοια αρκετά γενική, έτσι όπως την έχουμε στο μυαλό μας. Συνήθως δεν την προσδιορίζουμε με το τι είναι, γιατί όλα όσα μας έρχονται στο μυαλό ή είναι περιφράσεις ή είναι μερικότερες ενέργειές της (που δεν αρκούν όμως για να δείξουν την ακριβή της έννοια). Συνήθως λοιπόν την προσδιορίζουμε με το τι δεν είναι...Δεν είναι μίσος, δεν είναι φθόνος, δεν ....δεν...δεν...., παρότι τούτο δεν είναι και απόλυτα ακριβές...Αλλά έστω...
Έχοντας αυτό στο μυαλό μας,
ας φτιάξουμε λοιπόν νοερά (ή και γραπτά αν εξυπηρετεί) - με κάθε ειλικρίνεια όμως - μια λίστα, βάζοντας τα εξής ερωτήματα:
Τι είναι αυτό που τράβηξε από το πρόσωπο που λέω ότι αγάπησα;
Τι είναι αυτό που με έκανε να θέλω να είμαι κοντά του;
Γιατί τελικά απομακρύνθηκα;
Κι ύστερα ας συγκρίνουμε τι δεν κάνουμε, εκεί που θα έπρεπε να κάνουμε για να πούμε ότι αγαπούμε:
Αν η αγάπη είναι μοίρασμα, έδωσα πράγματι κομμάτι από τον εαυτό μου με κόστος για μένα ή όχι;
Αν η αγάπη είναι συγχώρεση, ένιωσα πράγματι ότι αυτό που προκάλεσε η πράξη του συντρόφου μου σε μένα ήταν σαν ψυχικός θάνατος κι όμως βρήκα το κουράγιο και τον συγχώρεσα ή όχι;
Αν η αγάπη είναι πράγματι παράβλεψη κάθε ανοησίας βαριάς ή ελαφριάς του ανθρώπου που αγαπώ, την είδα από ψηλά, την κατανόησα και πάλεψα για βάλω τη σχέση μου σε χώρο ευρύχωρο, για να χωράμε άνετα και οι δυο...;
Εν τέλει, μήπως τις περισσότερες φορές παύουμε να είμαστε με αυτόν που αγαπήσαμε, γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν τον αγαπήσαμε αλλά το μόνο που αγαπήσαμε ήταν η δική μας εικόνα στο κάδρο μαζί του;
Αυτός είναι ο λόγος που δε θεώρώ όσα είπα εξωπραγματικά και μη του καιρού μας. Μπορεί πράγματι geordan στις μέρες μας άλλες συνήθειες να επικρατούν και αλλιώς να διαμορφώνονται οι οποιουδήποτε είδους ανθρώπινες σχέσεις, σε σχέση με παλαιότερα, ωστόσο, όσο και να αλλάξει ο κόσμος, κάποιες λέξεις στα παγκόσμια λεξιλογια και στους αιώνες, θα μένουν και στην ουσία και στην ποιότητά τους κοινές. Μην ξεχνάς δε ότι ο κόσμος μας και οι μέρες μας είμαστε και εμείς....που υποστηρίζουμε αυτήν την άλλη άποψη...
"Η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν ένα σφάλμα..." Νίτσε
[ Το μήνυμα επεξεργάστηκε από: gate on 21-01-2004 03:24 ]
