Με αφορμή το κείμενο στο blog της Shu-ji, θα ήθελα τις γνώμες σας για το νέο Δίφωνο.
Το πήρα προχθές για να διαβάσω τη συνέντευξη που πήρε ο "δικός μας" spiroos από τον Γιάννη Κούτρα, αλλά και να δω τις αλλαγές που έγιναν με την έλευση της Βλαχογιάννη (έγινε διευθύντρια).
Παιδιά ενθουσιάστηκα. Πολύ πλούσια και - κυρίως - ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ύλη. Με περισσότερη ελληνική μουσική από άλλες φορές. Με "γεμάτες" σελίδες και ενδιαφέροντα θέματα, που σου δημιουργούν την αίσθηση πως μέχρι να το διαβάσεις θα έχει βγει το ...επόμενο.
Μακάρι να συνεχίσει έτσι το Δίφωνο, προσωπικά πολύ χαίρομαι για τις αλλαγές.
Καλή επιτυχία στους συντελεστές, καλή αρχή και στον spiroos!
Δριμύτατη επιστροφή και της κας. Βλαχογιάννη την οποία έβριζα σαν ήμουνα.... νιος - πέρασε καιρός για να καταλάβω πόσο σαφέστατες είναι οι καταγραφές και τα λεγόμενά της. Σε γενικές γραμμές, πολύ καλό το καινούργιο Δίφωνο. Επιστρέφει στα ''παλιά καλά χρόνια'' του Διφώνου - άλλωστε τα τελευταία χρόνια το κακό είχε παραγίνει, κι εμένα μ' αρέσει ν' ανακαλύπτω νέα πρόσωπα, αλλά ένα Δίφωνο με τις μισές σελίδες αφιερωμένες σε ethnic κι ένα σωρό σκατουλάκια μου την είχε δώσει άσχημα. Άσε δε τα λογής λογής θέματα ήσσονος σημασίας.... Επιτέλους, μια νέα αρχή. Άντε πάμε πάλι για τα καλύτερα....
ως δηλωμενη φαν της Στελλας Βλαχογιαννη και του αιχμηρου της λογου ανυπομονουσα οταν το εμαθα. παροτι συμπαθω τη Φωτεινη λαμπριδη ως στιχουργο δεν ειμαι πολυ σιγουρη οτι μπορουσε να ανταπεξελθει στο ρολο που χρεωθηκε...
Τα τελευταία τεύχη για μένα ήταν απογοητευτικά....
Ξεφύλλισα το καινούριο αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να το διαβάσω όλο!Συνεχίζω να περιμένω περισσότερα πράγματα.Υπάρχει ένα κλίμα αλλαγής αλλά είναι αρχή ακόμα για να κρίνουμε!
Εγώ προτείνω να μην ενθουσιαζόμαστε δημοσίως τουλάχιστον, γιατί έτσι χαλάνε όλα τα καλά πράγματα. Δεν λέω, να αναγνωρίζουμε το καλό αλλά η ιστορία τουλάχιστον μας έχει διδάξει πως όσο πιο πολλά λόγια λέμε καλά, τόσο πιο μεγάλη αλαζονοία δημιουργούμε.
Κάπως έτσι την πάτησε και ο Μελωδία και άλλοι σταθμοί, κάπως έτσι την πάτησε και το Δίφωνο προ ολίγου καιρού. Μακάρι η νέα πνόη που φαίνεται ότι εισήλθε στο χώρο του περιοδικού να διαρκέσει και να οδηγήσει σε ωραία πράγματα, αλλά παιδιά (και αναφέρομαι στους συντάκτες του περιοδικού που φαντάζομαι ότι μπορεί κάποιοι από αυτούς να μας διαβάζουν) με μετριοφροσύνη και σεμνότητα. Από την ψευδαίσθηση της πρωτιάς ξεκινούν όλα τα κακά και να είστε σίγουροι πως όλοι εμείς οι αναγνώστες εύκολα διαπιστώνουμε πότε κάποιος καβάλησε το καλάμι ή πότε επιλέγει πρόσωπα να προβάλλει λόγω προσωπικών συμπαθειών.
Συμφωνω με την Κατερινα να μην ενθουσιαζομαστε απο τοσο νωρις. Παντως κι εγω πιστευω οτι ηδη απο το πρωτο τευχος ειναι αισθητη η αλλαγη. Χωρις να χαρίζεται σε τρεχοντα ρευματα μετατοπισε στο ενδιαφερον στο επικεντρο του καλου τραγουδιου και οχι μονο στις τσαμπουνες και τα φολκλορ (δε λεω οτι δεν ειναι καλα κι αυτα αλλα δεν ειμαστε ολοι μουσικολογοι η εξειδικευμενη ακροατες). Αυτο που χρειαζεται ενα περιοδικο για το καλο τραγουδι αυτη την δυσικολη περιοδο για τη μουσικη ειναι λόγος με πολιτικη θεση και αποψη. Γιατι εχω την αισθηση οτι η απουσια ενος τετοιου εντυπου εχει συμβαλει στις "ασυδωσιες" των λεγομενων "ποιοτικων" των τελευταιο καιρο, αφου ουσιαστικα δεν ειχαν να λογοδετησουν καπου. Με την αιχμηρη πενα της Βλαχογιαννη αυτο νομιζω θ ααλλαξει. Γιατι και εμεις (οι αναγνωστες) θα μαθουμε καποια πραγματα απο εναν υποψιασμενο ανθρωπο του χωρου, αλλα και οι καλλιτχνες ισως οδηγηθουν σε μια ενδοσκοπηση.
Προχθές διάβασα τη συνέντευξη του Νικολόπουλου και χθες της Τασίας Βέρρα. Αυτό που παρατηρώ στις συνεντεύξεις αυτές - και από αυτή του Κούτρα - είναι το οτι οι δημοσιογράφοι δε διστάζουν να κάνουν άμεσες ερωτήσεις στους καλλιτέχνες, μεταφέροντας τους προβληματισμούς του απλού κοινού και βγάζοντας από μέσα τους τον απλό άνθρωπο.
Με βαριά καρδιά ξεκίνησα να διαβάζω για την "Τασία" (που ούτε καν την ήξερα), όμως από τις άμεσες ερωτήσεις και την διάβασα ολόκληρη και κατάλαβα ποιά είναι και έμαθα για το χώρο της, αλλά και τα μυαλά που κουβαλάει, με την καλή πάντα έννοια.
Σήμερα λέω να διαβάσω το κείμενο για την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης.
Ήμουν αναγνώστης του Δίφωνου από το πρώτο κιόλας τεύχος. Μου άρεσε πολύ το περιοδικό και ήταν και το μόνο που πραγματευόταν το καλό τραγούδι. Άλλωστε εκείνη την εποχή το μοναδικό μουσικό περιοδικό, πλην Πίστας, ήταν το... Ποπ Κορν του Θέμη Γεωργαντά.
Έχω ακόμα όλα τα τεύχη του Δίφωνου στο αρχείο μου. Όλα; Όχι! Γιατί όταν έφυγε η Στέλλα Βλαχογιάννη (με μία μεγάλη μερίδα συντακτών) έφυγα κι εγώ από αναγνώστης. Ακολούθησα τη Βλαχογιάννη στη νέα της, τότε, προσπάθεια να στήσει ένα άλλο περιοδικό στο ύφος του παλαιού Δίφωνου.
Αν και το περιοδικό μπήκε δυναμικά (εξώφυλλο και cd του Νταλάρα αν θυμάμαι καλά) εν τούτοις δεν τα πήγε καλά καθώς η έλλειψη ικανοποιητικού αριθμού διαφημίσεων στέρησε το περιοδικό από την απαραίτητη πηγή εσόδων (άλλωστε είναι γνωστό ότι μόνο από τις πωλήσεις του περιοδικού δεν καλύπτονται τα έξοδα).
Έβλεπα το Δίφωνο στα περίπτερα αλλά δεν το αγόραζα. Τα cd που έβαζε ήταν τα ίδια και τα ίδια. Χιλιοτραγουδισμένα και παρωχημένα τραγούδια, αδιάφορες εκτελέσεις, δήθεν σημαντικές ηχογραφήσεις και υλικό που δεν σου προκαλούσε καμία περιέργεια να το διαβάσεις.
Τώρα, για να έρθω και στο ‘‘δια ταύτα’’, διαβάζω από εσάς ότι επέστρεψε η Βλαχογιάννη (και φαντάζομαι ότι μαζί της επέστρεψαν κι άλλοι) και ότι το περιοδικό ξανα-απέκτησε (?) την παλιά του αίγλη.
Με βάλατε στο δίλημμα. Να ξαναρχίσω να το αγοράζω; Σίγουρα θα έχω μία μεγάλη τρύπα στη συλλογή αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να βρίσκεις ενδιαφέροντα θέματα να διαβάσεις, και -προπαντώς- να μην παίζονται παιχνίδια δημοσίων σχέσεων με τους καλλιτέχνες (το Δίφωνο δυστυχώς, ακόμα κι επί Βλαχογιάννη, έπαιξε πάρα πολλά παιχνίδια κι όχι όλα θεμιτά -συγκεκριμένοι καλλιτέχνες έτυχαν υπερβολικής προβολής ενώ άλλοι αξιόλογοι που δεν πήγαν με τα νερά τους ‘‘εξαφανίστηκαν’’).
Διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις λοιπόν. Το πιο πιθανό είναι το αγοράσω και πάλι μετά από τόσα χρόνια, αν και κάτι έχει σπάσει μέσα μου με όλη αυτή την κλίκα των ημετέρων...
Ας πάρουμε τα πράγματα λίγο απο την αρχή. Ας μην βιαζόμαστε να αφορίζουμε την παλιά ομάδα του Διφώνου. Ήταν και η Λαμπρίδη και η Μαριάνθη η Πελεβάνη δυο πολύ σημαντικές προσωπικότητες και πάλεψαν και αυτές για το τραγούδι που αγαπάμε. Αυτό που ήθελαν να κάνουν και δεν τους βγήκε ήταν να διευρήνουν τους ορίζοντες της ύλης τους, για τον λόγο που είχε κουράσει το Δίφωνο ως περιοδικό. Ποιός είναι αυτός ο λόγο; Το θέμα ότι ανακυκλώνονται συνεχώς οι ίδιοι και οι ίδιοι στο ελληνικό τραγούδι. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν υπάρχει άλλο μηνιαίο μουσικο περιοδικό για την ελληνική μουσική στο επίπεδο του Διφώνου. Όσο για το γεγονός ότι είχαν κάνει μια κλίκα οι παλιοί αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κάνουν οι καινούριοι. Ήδη μέσα στο περιοδικό απ' ότι φαίνεται και απο την ταυτότητα του έχει έρθει το μισό δεύτερο πρόγραμμα. Πλέον σε ένα μέσο ενημέρωσης αυτό είναι επιτακτική ανάγκη και γινόταν πάντα. Η Λαμπρίδη παλιά έκανε εξώφυλλο την Κανά στην οποία έργαφε τραγούδια (όπως και ο Κ.Μπαλαχούτης που είναι υπεύθυνος ύλης του περιοδικού), ενώ τώρα είχε μέσα για την μικρή αρκτο με την οποία είναι γνωστή η σχέση της κ. Βλαχογιάννη, όπως κάνει και στο Ηριδανό (Στήριξη στην Μποφίλιου κτλ.). Δεν τα λέω με κακία όλα αυτά. Τα λέω για να δείξω σε μερικούς ότι ο καθένας δουλέυει με την δική του ομάδα και στηρίζει και στηρίζεται απο κάποιους ανθρώπους. Προσωπικά πιστεύω ότι το Δίφωνο θα στραφεί ξανά αποκλειστικά στην ελληνική μουσική και θα το κάνει με τον καλύτερο τρόπο, γιατί η τωρινή ομάδα είναι πιο δυνατή στην γραφή της.
Κάτι ακόμα. Το ένθετο που είναι μαζί με το Δίφωνο μπορεί να είναι για διαφημιστικούς λόγους, αλλά είχε μέσα πολύ καλές συνεντεύξεις. Δεν είχαν ονόματα αλλά απο την ταυτότητα καταλαβαίνω ότι για την μουσική της έχει κάνει ο Μιχάλης Γελασάκης και τις υππόλοιπες η Ελένη Παγκαλιά που έργαφε το περίπτερο (είναι και υπέυθυνη έκδοσης στο ένθετο). Για μένα είναι αυτή τη στιγμή το καλύτερο μουσικό περιοδικό στη χώρα μας ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΖΩ!!!
Δεν ξέρω αν το πήρατε χαμπάρι αλλά στο νέο Δίφωνο (τεύχος Νοεμβρίου 2006) στο editorial η Στέλλα Βλαχογιάννη κλείνει γράφοντας:
''Τους χαιρετισμούς μου στα παιδιά του ιντερνετικού Musicheaven που μας έδωσαν τόσο γρήγορα την προσοχή τους''!
'Ημουν και εγώ αγοραστής του διφώνου από το πρώτο κιόλας τεύχος του μα όταν έφυγε η Στέλλα Βλαχογιάννη και άλλοι πολλοί η νέα του μορφή δεν με κέντριζε ιδιαίτερα για να το αγοράζω.Χαίρομαι πάρα πολύ που διαβάζω για αυτήν την αλλαγή.Ελπίζω να δούμε όμορφα πράγματα στο μέλλον γιατί ένα τέτοιο περιοδικό είναι αναγκαίο να υπάρχει σε μια εποχή που απαξιώνεται το ελληνικό τραγούδι γενικότερα.
Εύχομαι ακόμα και αν υπάρξει κλίκα,που θα υπάρξει δεν γίνεται αλλιώς,να έχει σωστό κριτήριο και να προβάλλει ανθρώπους που πραγματικά προσφέρουν κάτι ουσιαστικό και πάνε το τραγούδι λίγο παραπέρα,έστω και αν δεν είναι μεγάλα ονόματα.
Σήμερα αγόρασα το καινούριο δίφωνο. Αφορμή το εξώφυλλο που μόλις το είδα στο περίπτερο κάτι συνέβη εντός μου. Αδερφοί Κατσιμίχα. Συνέντευξη. Μαζί. Νέα δουλειά. DVD με ανέκδοτο υλικό από συναυλίες και όχι μόνο.
Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει μόνο την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή τους. Απόψε όμως θα δω και το υπόλοιπό...
Το μέλος XeniaRodo στις 21-10-2006 στις 17:36 έγραψε...
Σήμερα αγόρασα το καινούριο δίφωνο. Αφορμή το εξώφυλλο που μόλις το είδα στο περίπτερο κάτι συνέβη εντός μου. Αδερφοί Κατσιμίχα. Συνέντευξη. Μαζί. Νέα δουλειά. DVD με ανέκδοτο υλικό από συναυλίες και όχι μόνο.
Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει μόνο την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή τους. Απόψε όμως θα δω και το υπόλοιπό...
Το διάβασα. Το διάβασα και ήταν τέλειο! Περισσότερες αναφορές στη μουσικη όπως είπαν και οι προλαλήσαντες, και υπέροχη συνέντευξη από Κατσιμίχα.... Ανυπομονώ να βγεί και το συγκεντρωτικό υλικό το Νοέμβρη όπως πληροφορήθηκα μέσα από τις σελίδες του περιοδικού. Εξαιρετική δουλειά!
Το αγορασα και εγω το απογευμα! απιστευτη η επανασυνδεση!Οφειλουμε να ανφερθουμε στο απιστευτο ενθετο με αναφορα στον αγνωστο Χατζιδακι!Εξαιρετικη φαίνεται η νεα ομδα του Διφώνου! Κυρία Βλαχογιάννη καλως επιστρέψατε και περιμενουμε και συνεντευξεις τις οποιες θα κανετε εσεις!
- πέρασε καιρός για να καταλάβω πόσο σαφέστατες είναι οι καταγραφές και τα λεγόμενά της. Σε γενικές γραμμές, πολύ καλό το καινούργιο Δίφωνο. Επιστρέφει στα ''παλιά καλά χρόνια'' του Διφώνου - άλλωστε τα τελευταία χρόνια το κακό είχε παραγίνει, κι εμένα μ' αρέσει ν' ανακαλύπτω νέα πρόσωπα, αλλά ένα Δίφωνο με τις μισές σελίδες αφιερωμένες σε ethnic κι ένα σωρό σκατουλάκια μου την είχε δώσει άσχημα. Άσε δε τα λογής λογής θέματα ήσσονος σημασίας.... Επιτέλους, μια νέα αρχή. Άντε πάμε πάλι για τα καλύτερα....
Τρέχω στο περίπτερο! 