Koιταξε μες απτα ματια μου..δες… την καταστροφη..δες την απογοητευση..δες.. τον καθρεφτη σου να κομματιαζεται.. το ινδαλμα μου να γκρεμιζεται… τα ονειρα μου να γινονται εφιαλτες…οσα ειπες να γινονται χαρτινα και να καιγονται να γινονται σταχτες..δες με..εμενα..που νομιζες πως μαγαπουσες..δες με να γινομαι κομματια..να με καινε τα ψεματα που ειπες σε μενα και σε σενα..δες…πως ειχες φυγει εδώ και καιρο…δες..πως κοιταω τωρα έναν ψευτη, ένα αδειο σκιαχτρο..ενα φαντασμα..δες πως η αγαπη τωρα γινεται μισος και αηδια..τωρα που δεν με ξεγελας πια..τωρα που σε βλεπω γυμνο μπροστα μου.. γιατι δεν βρηκες το θαρρος να φυγεις όταν επρεπε, όταν πεθανε, και εμεινες εκει μεχρι τελευταια στιγμη ψευτης σε μενα και στον βαθυτερο εαυτο σου να υποστηριζεις πως με αγαπας..κρατωντας με εμενα μεχρι την τελευταια στιγμη ενώ εσυ ειχες ηδη καιρο τωρα παρει την αποφαση σου.. δες πως τωρα πια βλεπω καθαρα..το ψεμα..την απουσια…τη φυγη σου..τη σαπιλα…πλεον δεν εχω αλλα λογια παρηγοριας για σενα και για μενα.. βλεπω το μαυρο που ημασταν.. αυτο που ηθελα να ειμαστε και αυτό που πραγματικα ημασταν..και μην εχεις καθολου αυταπατες.. δεν προσπαθησες..δεν μαγαπησες..δεν νοιαστηκες…
και τωρα που τα ειδες αυτά εχε την τσιπα να μην ξανασκασεις μυτη στη ζωη μου πουλωντας μου παραμυθια για ερωτες ανεκπληρωτους και αγαπες αληθινες που τις χωρισε η μοιρα..δε θα σε σεβαστω…όπως ουτε εσυ δεν με σεβαστηκες..δε θα σε προστατεψω..δε θα σε υποστηριξω..θα σε αντιμετωπισω όπως σου αξιζει..
κοιτα τωρα ξανα..προσεκτικα.. κοιτα με ποσο ομορφη ειμαι..ποσο γεματη αισθηματα που σπαρταρουν και ορεξη για ζωη..κοιτα πως ερωτευομαι ξανα..πως διψω για ερωτα..πως σε ξεχναω μεσα σε ματια διαφορετικα, σε αλλα αγγιγματα, σε αλλα χειλη..σε αλλες φωνες.. σε καποιον που μπορει να μου χαρισει μια νεα αρχη…σε καποιον που μπορει να με ξαναφερει πισω στη ζωη…
