Αλκίνοος Ιωαννίδης

Το μέλος antonLOrd στις 25-01-2006 στις 13:37 έγραψε:

Πιστεύω(και το έχω ξαναπεί άλλωστε σε άλλο post), ότι τα κομμάτια του ξεχωρίζουν λόγω των μεγάλων μουσικών που έχει δίπλα του..( βλέπε Καπηλίδης-ντραμς, Κιουρτσόγλου-Μπάσσο...)
Εσείς τι πιστεύετε??

Το μέλος Sidonie στις 25-01-2006 στις 12:39 έγραψε:

Quote:

Το μέλος antonys στις 25-01-2006 στις 10:37 έγραψε: [i] Quote: Το μέλος Sidonie στις 24-01-2006 στις 13:48 έγραψε: [i] Quote: Το μέλος antonys στις 24-01-2006 στις 13:38 έγραψε: [i] O Αλκινοος σε λιγους μηνες θα γινει μπαμπας το ακουσα στο ραδιο.............. δεν ειναι υπεροχο ? Προς τι ο θυμός, βρε παιδί; [/I] Εεεεεεεεεεε????? Ποιος θυμος ? [/I]

Τις φατσουλες που εκρηγνυνται από θυμο (δίπλα σ'αυτές που χοροπηδάνε) εννοούσα... Μάλλον κατα λάθος μπήκαν υποθέτω τότε...

[/I]

Το μέλος Sofia στις 25-01-2006 στις 13:41 έγραψε:

Quote:

Το μέλος Sidonie στις 25-01-2006 στις 12:39 έγραψε: [i] Τις φατσουλες που εκρηγνυνται από θυμο (δίπλα σ'αυτές που χοροπηδάνε) εννοούσα... Μάλλον κατα λάθος μπήκαν υποθέτω τότε...

Μάλλον, λόγω έλλειψης ανάλογου εικονιδιου, χρησιμοποιήθηκαν ως πυροτεχνήματα!

[/I]

Το μέλος Nafpaktos___ στις 27-02-2006 στις 20:41 έγραψε:

Ενα δωρακι...

C:\Documents and Settings\Administrator\Desktop\d.htm

Το μέλος jorge στις 08-03-2004 στις 20:28 έγραψε:

Σταγόνες Στο Γιαλό

Το μέλος rory166 στις 08-03-2006 στις 16:17 έγραψε:


Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά κι ένα καιρό
Ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
Στη Μοσούλη, στη Βασόρα, στην παλιά την χουρμαδιά
Πικραμένοι κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
Αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί
Τον κοιτούν οι βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
Κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει πως θ’ αλλάξουν οι καιροί

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
Ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
Απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη κι απ’ τη γη στον ουρανό
Κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό

Πέφτουν πάνω του τα στίφη σαν ακράτητα σκυλιά
Και τον πάνε στον Χαλίφη, να του βάλει τη θηλιά
Μαύρο μέλι, μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
Πριν αφήσει στη κρεμάλα, τη στερνή του τη πνοή

Με δυο γέρικες καμήλες, μ’ ένα κόκκινο φαρί
Στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί
Πάνε τώρα χέρι-χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
Μα της Δαμασκού τ’ αστέρι, τους κρατούσε συντροφιά

Σ’ ένα μήνα, σ’ ένα χρόνο, βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
Που από τον ψηλό του θρόνο, λέει στον άμυαλο Σεβάχ
Νικημένο μου ξεφτέρι, δεν αλλάζουν οι καιροί
Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεi

Καληνύχτα Κεμάλ
Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα