Ενιωσα σαν στο σπίτι μου... Κουρασμένος πολύ εντός μου, άφησα τους φίλους να... στρώσουν το τραπέζι και να πέσουν μπροστά μας γερές δόσεις ονείρων... Και να χορτάσουμε, μόλις για λίγο. Σύντομα, θέλουμε ήδη κι άλλο...
Ενιωσα να αιωρούμαι -ειλικρινά- σαν νέφος να περιφέρομαι ανάμεσα στα όμορφα κι αληθινά, ανάμεσα σε γλυκούς και μερακλήδες ανθρώπους.
Από το καμαράκι της προετοιμασίας, οπου προσπαθούσα να κουρδίσω, μα η εικόνα της Μαρίας με το χεράκια της πάνω στο λαούτο και του Σαλτα-Γιάννη να χαϊδεύει την -δοσμένη- ερωμένη... κιθάρα του, με δυσκόλευε από θαυμασμό και χαρά να συγκεντρωθώ... Αυτά τα παιδιά, που ένα χρόνο τώρα, τρέχω να κλείσω γρήγορα τις σελίδες μου στην εφημερίδα για να προλάβω να τους δω από κοντά να χαρίζουν "Καθώς πρέπει" μελωδίες, ήταν τώρα αντίκρυ μου (έστω, κατά τα... 2/5)
Και μετά άνοιξα την πόρτα και ανεβήκαμε πάνω...
Είχε τόση οχλαγωγία, όση να μην μπορώ να παίξω σωστά το "Αχ, ψυχή μου φαντασμένη"... Ε, και; Καταρχήν, δεν είμαι μουσικός, κατά δεύτερον, φτάνει που πέταξε η ψυχή...
Πέταξε έγραψα...; Αστραψε από δέος και συγκίνηση μόλις ανταμώσαμε με τον κ. Σάββα. Σφίχτηκε από του ονείρου το φως μόλις η περιφερειακή όρασή μου έπιανε στο πεδίο της και τον κ. Χρόνη παραδίπλα, να καμαρώνει για τον φίλο του, μα πιο πολύ -είμαι- σίγουρος τρία νέα παιδιά, να σκύβουν το κεφάλι και να φιλούν το χέρι της μητέρας παράδοσης... Και βέβαια, έτσι έιναι κι έτσι έγινε... Μακάρι να είμαστε άξιοι πάντα την ψυχή μας να έχουμε καθαρή και το αυτό να πράττουμε...
Κατόπιν έλειψα λιγάκι...
Μα την επαύριο, ανάλαφρα απόδιωξα την κούρασή μου και τράβηξα κατά τα μεσάνυχτα στον Πειραιά για να προλάβα ό,τι... Και πρόλαβα πολλά, που πιο όμορφα περιέγραψαν οι πιο πάνω. Πρόλαβα όμως, και το τέλος που αρχή είναι...
Στο 'πα Γιώργο... Οταν, αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί πάνω στη σκηνή και τραγουδήσαμε δυο Κατσιμιχαίους και το "Παλτό", ζεστασιά σαν την πύρωση της παρέας σε... πενταήμερη, ένιωσα... Μόνο, που δεν πρόκειται να αποχωριστούμε όπως συνέβη με το αποκορύφωμα των Λυκειακών μας χρόνων...
Εδώ θα είμαστε να ανταμώνουμε και -ναι, αμέ- να ξεφαντώνουμε κιόλας...
Τέλος, πάω να κοιμηθώ... Σαν ξυπνήσω θα πάω να συναντήσω την Καίτη Κουλλιά και κουβέντα θα κάνουμε που θα "κρεμάσω" στο "Παράδεισό" μας...
Στίχος από τραγούδι της "Εδώ ξυπνούν τα όνειρα, βαρκούλες π' αρμενίζουν και κατεβαίνουν στο γιαλό και οι καρδιές ραγίζουν"
Ναι, εδώ ξυπνούν όνειρα... Σας ευχαριστώ όλους, σ' ευχαριστώ Γιώργο!
Και του χρόνου!
Γελασμένοι, σε λίγο θα 'ρθει το φθινόπωρο.
Θα βρέξει, θα ποτίσει. Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.
Τι περίεργο. Το καλοκαίρι φαίνεται μακρινό αλλά εδώ ήταν πριν λίγο. Ιδρώσαμε, φωνάξαμε.
Όμορφα ήταν.
Ποίημα "Χέρι και κάνιστρο" του Χρίστου Ξένου
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : beatlus στις 07-02-2007 03:13 ]