Παρακολουθώ αυτό το topic εδώ και καιρό κι αναρωτιέμαι αν πρέπει να συμμετάσχω ή όχι. Το ρεμπέτικο είναι από τα είδη που αγαπώ ιδιαίτερα κι αρκετοί εδώ πέρα γνωρίζουν ότι είμαι και συλλέκτης αυθεντικών ηχογραφήσεων ρεμπέτικων τραγουδιών, από δισκάκια γραμμοφώνου 78 στροφών. Αυτό που βρίσκω εκπληκτικό και με γοητεύει στο ρεμπέτικο, πέρα από την αυθεντικότητά του, είναι σχέση που έχουν τα μακάμια με τους ήχους της βυζαντινής μουσικής και τους τρόπους της αρχαίας ελληνικής μουσικής.
Περίμενα από όσους έγραψαν εδώ, να αιτιολογήσουν για ποιο λόγο θεωρούν το τραγούδι που επέλεξαν ως το καλύτερο. Δεν το είδα όμως.
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιο είναι το καλύτερο ρεμπέτικο. Γι’ αυτό δεν θα σας πω το καλύτερο, θα σας πω ποιο θεωρώ ως το σημαντικότερο. Είναι το μινόρε του τεκέ, του Χαλκιά. Για 3 λόγους.
1) Διότι από εκεί άρχισαν όλα. Σε αντίθεση με ότι πιστεύουν οι περισσότεροι, η πρώτη ηχογράφηση ρεμπέτικου τραγουδιού μάλιστα με τρίχορδο μπουζούκι, δεν έγινε στην Ελλάδα, αλλά στην Αμερική. Ήταν το σωτήριο έτος 1928 όταν ο Χαλκιάς με το ψευδώνυμο Jack Gregory, ηχογράφησε το μινόρε του τεκέ στην Αμερική.
2) Διότι έχει ένα καταπληκτικό ταξίμι που τσακίζει κόκαλα, σε ήχο τρίτο του σκληρού διατόνου.
3) Διότι το συγκεκριμένο τραγούδι έγινε η αφορμή να ασχοληθούν με το τρίχορδο μπουζούκι και τα ρεμπέτικα πολύ σημαντικοί δημιουργοί, μεταξύ των οποίων κι ο μεγάλος Γιάννης Παπαιωάννου, όπως μαρτυρεί στη βιογραφία του.
Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, σαν ταξιδάκι αναψυχής μ’ ένα κρυμμένο τραύμα.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : yiannisyiannis στις 25-05-2007 12:45 ]
