Οτι κι αν πω

Τα πορφυρά σου δώρα, κι ένα ξύπνημα…
Μια Κυριακή κι ένας σκισμένος χάρτης,
κι ένα κρασί παλιό, ντυμένο κόκκινο,
για να τ’ ανοίξεις την βραδιά που θα’ ρθεις…

Σε κάποιο ράφι δίπλα στα βιβλία μου,
το αποξηραμένο «Σ’ αγαπώ» σου.
Φρεσκοβαμμένο… μα, με λάθος χρώματα,
όπως τα μάτια σου όταν μού δινόσουν…

Γέμισε χιόνι μέσα το δωμάτιο,
και στο μπαλκόνι ανθίζει η σιωπή σου.
Σβησμένα στο τασάκι αποτσίγαρα
οι μέρες που μοιράστηκα μαζί σου…

Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις…
Έχεις διαλέξει να σωπαίνεις…
Τι άλλο τώρα να σου δώσω;
Ότι κι αν πω,
Θα μάς προδώσω…

Ο δρόμος, με ρωτάει γιατί χάθηκες,
μα εγώ, δεν ξέρω τί να του απαντήσω…
και προτιμώ να σκύψω το κεφάλι μου,
κι απ’ άλλον δρόμο σπίτι να γυρίσω…