Τα σκουριασμένα χείλη

Σκουριάσανε τ’ αφίλητα σου χείλη στους νοτιάδες του έρωτα.
Και συ ακόμα στριμώχνεις φεγγάρια και ιδέες στις παλιές βαλίτσες πάνω στο πατάρι.
Ποτέ δεν είναι αργά φίλε , μου έλεγες αλλά ποτέ δεν είμουν εκεί για να τ’ ακούσω.
Πάντα περίμενες την μεγάλη φυγή και πρόσμενες το ελάχιστο χάδι.
Εχεις μείνει ακόμα φυλακισμένη στον πρώτο πετροπόλεμο της ζωή σου και
ψηλαφίζεις έντρομη το μικρό τραύμα στο κεφάλι σου.
Σκουριάσανε τα’ αφίλητα σου χείλη στους νοτιάδες του έρωτα.
Θυμάμαι ακόμα πόσο αγαπούσες τους μεγάλους χειμώνες και τους μικρούς υπαινιγμούς.
Κι’ όμως δεν αξιώθηκες την γλύκα ενός φιλιού.
Γερμένη τώρα στην πλώρη, ενός φανταστικού πειρατικού ματράς τα λάφυρα της ζωής σου.
Ασήμια ..χρυσάφια…φίλοι…εχθροί…λησμονιά…τέλος.
Φαρμακωμένες και οι λέξεις , ξεψυχάν στα ακατάδεκτα σου χείλη.
Και να φανταστείς ότι κάποτε θα βάζαμε τον κόσμο στο αδειο πακέτο απ΄ τα τσιγάρα μας.
Μου διάβασες κάποτε για κάποιον Αλεξανδρινό ποιητή ,με σπουδαία γραφή μα μισή ζωή.
Και γω που ήθελα τόσο να σε φιλήσω, το ανεβαλα για την τελευταία σου «ΙΘΑΚΗ»
Έτσι μαγαλώνοντας γίναμε πιο σοφοί και πιο δυστυχείς.
Κρύψαμε στα μεγάλα λόγια τα γλύκά φιλιά, και στους σπουδαίους στίχους το σακατεμένο μας πάθος.
Σκουριάσανε τ’ αφίλητα σου χείλη στους νοτιάδες του έρωτα.
Και τώρα ψυχή μου που σου τα λέω αυτά κατάμουτρα καταλαβαίνεις γιατί δεν είμουν εκεί ποτέ για να σε ακούσω.
Τις νύχτες που έλειπα έγραφα ποιήματα. Αυτά θέλουν λιγότερο θάρρος και λιγότερη τόλμη από την γλύκα του φιλιού.
Λυπάμαι που ξοδεύτηκες σε΄ αυτό το αταίριαστο σώμα. ΑΝΤΙΟ