ΕΙΡΚΤΗ

Γράφει το μέλος Vermint
3 άρθρα στο MusicHeaven

Στην αρχή ήμασταν λόγος…
καινός και αθώος
στη γλώσσα των δακτύλων,
φρέσκος ανθός
στην παλάμη της μέρας.
Οι λέξεις, οι απ’ το λαιμό
δεμένες, με το λουρί της απόστασης
κι οι σκέψεις, οι μπλεγμένες
με κισσό απ’ της Εδέμ το φράχτη
έσπειραν στη μήτρα της αιτίας
το πρώτο βήμα μας.
Και ηγέρθη ο πηλός
και σύρθηκε μακριά
της μοναξιάς το φίδι .

Κανείς δε σκέφτηκε
«Φοβού το νου
όταν υψώνει τείχη»
κι όμως…

Στο μυστήριο της Κανά
ήταν που συγχωρέσαμε
στο τραπέζι με το αντίδωρο
και το πολλαπλασιασμένο ψάρι.
Κι Εκείνος που βάφτιζε
πιστούς στον Ιορδάνη
της αγάπης, ήρθε σιμά
κι έκανε το νερό αίμα μας.
Παγώσαμε το χρόνο
ζεστάναμε το χάδι
Συλλαβίσαμε το θαύμα
ξεγράψαμε το αύριο.
Πήραμε, δώσαμε αφορμές,
άδειο το ταμείο.

Κανείς δεν είπε
«Φοβού το αίμα
όταν ξαναγίνεται νερό»
κι όμως…

Ανταλλάξαμε μορφές
Γίναμε άντρας και γυναίκα
στο θέατρο των σκιών
Γίναμε ένας
στην παράσταση της σιωπής
για να γελάσει το κοινό
και να χορτάσει ο Σκηνοθέτης.
Γίναμε σαλτιμπάγκοι
για την ψυχαγωγία των αγγέλων.
Κι όταν έπεσε η αυλαία
γίναμε πάλι δυο
Φορέσαμε λοξά το καπέλο
της ημίψηλης περιφρόνησης
και διαβήκαμε ξένοι.

Κανείς δεν έγραψε
«Φοβού τη θλίψη
όταν κρύβει τα μάτια»
κι όμως…

Τα λόγια δεν ήταν για μας.
Εμείς ήμασταν η αιτία
να γεννηθούν τα λόγια.
Οφθαλμαπάτη το πέταγμα
κι αντικατοπτρισμός
ο φράχτης της Εδέμ.
Φτιαγμένοι να νικάμε
το χώμα και το φως μας…
Μονάχος πια ο καθείς
ψαύει τα όρια της ειρκτής του
και άρει τον κράβατον
της επαχθούς αμφιβολίας,
ανάμεσα στην άγνοια και στο πάθος
μόνη διέξοδος η αγάπη.

Κανείς δεν άκουσε
«Φοβού μόνο
το φόβο του μόνου»
κι όμως...