Ο Διάλογος

-Πέταξες ψυχή μου να βρεις ουρανό.Με φοβήθηκες.

Έγειρες πλάι μου να ξαποστάσεις μα ήταν ο ώμος μου μικρός.Δε χόρτασες όνειρα και ξύπνησες.

-Δε φταις εσύ...

-Πόσες φορές θα με σταυρώνουν αυτές σου οι λέξεις;Δε με νοιάζει η αιτία και ποιός χαράζει το τέλος.

Την απουσία σου μετράω.Αυτή δεν αντέχω.

-Σε βρήκα λίγη κι απέραντη μαζί.

Δεν ήθελα να φύγω νώρις.

Να μη φύγω ποτέ.

-...Έφυγες...

-Ποτέ δεν έφυγα...Ποτέ δε βγήκα από σένα...

-Τότε κρίμα που μ'έβγαλες...

-...............(σιωπή)

-Γιατί δε μιλάς;Γιατί δε μου είπες ποτέ τίποτα;Γιατί δε μου είπες πόσο να δίνω;

Πόσο να σε μετράω;

Πότε και πόσο να σ'αγαπάω...φρικτά...

-Πήρα το κορμί σου και το γέμισα πλήγες...και το άφησα να μη το ξαναπληγώσω...

Και τί να δώσω;

-Στο ξαναδίνω.Κι αν το πάρεις ξανά θα δεχτώ να το σκοτώσεις...

να το μαχαιρώσεις...

όσες θέλεις φορές...

αρκεί να το κρατήσεις...

να μη το αφήσεις...

ποτέ...

-Πήρα τα χέρια σου και γέμισα δάχτυλα για να φτιάξω τον κόσμο.Το κόσμο μας...

Κι εγώ τον έφτιαξα, μα χάθηκα στο δρόμο μας.

-Ξαναφτιάξε τον!

-Κι αν δεν τον φτιάξω καλά;

-Για μένα ο παράδεισος δεν έχει ατέλειες...

-Έπρεπε να φύγω καρδιά μου...να βρω τον εαυτό μου που χάθηκε ανάμεσα στην αγάπη και την προσπάθεια.Δεν άντεξα.Δε διαλέγω εγώ τώρα αλλά ο χρόνος.

-Περίμενα εσένα.Τώρα θα περιμένω και τον χρόνο.

-Μίλα μου σιγά, πες μου γιατί.

-Γιατί αντλείται από σένα η ψυχή, τ'όνειρο, τα πάντα μου.

Κοιτάω ό,τι θέλεις και βλέπεις κι εσύ,απλώνεται το σύμπαν μες τα μάτια σου.

-Σε χρειάζομαι.Ακόμη και τώρα.

Όπως ένα ασπρόμαυρο σκίτσο ζητάει το χρώμα.

Κι ας μη το γνωρίζεις κι ας μη το μάθεις ποτέ.

Κι ας δε γυρίζει το χτες.

-Δώσε μου το αύριο, μια σταλίτσα ανάσα.

Για να ζήσω.

Και θα σου δείξω...

πόσο μου έλειψες...

-Έχω ανάγκη να μάθω πόσο...

Πες μου...Ψιθυρισέ μου...

Πες μου αν δάκρυσες, αν ποτέ μ'άφησες...

-Πώς να σε αφήσω;

Αφού στα δυο σου μάτια τυλίγω το θάνατο.

-Γιατί το θάνατο;

-Γιατί η ζωή είναι μικρή.

-Τί ένιωσες;

-Ταξίδευα συνέχεια στην άρθρωση του κορμιού σου που διπλώνεται

και ξαπλωμένη στο σώμα σου με μια ψυχή που δε σώζεται.

-Νιώσε με καρδιά μου...Λυπήσου με...Σταμάτα...

-Σταμάτα τον πόνο.

-Πώς να πάρω πίσω τόσα γυαλιά;Τόσα κομμάτια σπασμένα;τα κλάμματά μου δυο πακέτα φτηνά.

Έπρεπε να φύγω μακρυά σου κι ας δω τη καρδιά σου να κόβεται...Νιώσε με...Ακουσέ με...

Πόνεσα...Λυτρωσέ με...

-Σου έλειψα;

-Μου λείπουν τα χέρια σου, οι φόβοι σου, τα όνειρά σου,

τα ίχνη που έρχονται απ'τη μεριά σου.

-'Ολα τα μονοπάτια γυρίζουν και οι ζωές πλημμυρίζουν φωτιά.

-Κι αν καώ;

-Θα γίνω βροχή να πλυθείς.

-Δε θα σου πω έλα.Ούτε να φύγεις θα πω.

Δε θα σου δείξω το δρόμο, μόνο τον ουρανό.

-Να δω τί; Ο ουρανός μου σκοτείνιασε.

Καμμιά μέρα δε λάμπει όπως πριν.Όλα ένα σύννεφο και σε ρωτάω γιατί;

-Τα όνειρά μου ιδρώτας κι η μοναξιά μου πανί.

-Θέλω να ρθεις όπως πρώτα κι ας μην έρθεις νωρίς.

-Πώς μπορείς να περιμένεις μια καρδιά αδειανή;

Όσο θες αν χρειαστεί...Σ'αγαπάω...

-Κι εγώ... μια μέρα μπορεί...