Πότε θα μάθεις να λες σ΄αγαπώ;

Η Νατάσα είχε ενα μεγάλο ελάττωμα. Ήταν πολύ εγωίστρια, και τα ήθελε όλα δικά της. Εννοείται φυσικά, ότι δεν ήταν το ίδιο με τα αγαπημένα της πρόσωπα. Ωστόσο, απο μικρή, δεν συνήθιζε να λέει σ΄αγαπώ σε κανέναν! Και δεν ήταν δα και τόσο σπουδαίο πράγμα! Μια μικρή λεξούλα, που όμως ήταν τόσο σημαντική, τόσο τρυφερή... Παρόλο που όταν το ηθελε πραγματικά, έδινε στους άλλους, συνήθως, προτιμούσε να κρατά για τον εαυτό της πράγματα που ανήκαν σε άλλους, με το έτσι θέλω! Δεν νοιαζόνταν πραγματικά για τον άνθρωπο, αλλά μόνο όταν ήθελε κάτι! Είχε πολλούς φίλους, τους οποίους χρησιμοποιούσε για να περνάει αυτή καλά, και επίσης, για να τη βοηθούν σε δύσκολες στιγμές. Οι φίλοι της, ήταν κατ εικόνα και ομοίωση ίδιοι με αυτήν! Ηθοποιοί όλοι τους, έπαιζαν σε θεατρικές παραστάσεις, όχι τόσο για να βγάλουν το ψωμί τους, όσο για να διασκεδάσουν με την ψυχή τους αλλά και να βγάλουν το θεατρικό τους απωθημένο πάνω στη σκηνή... Η Νατάσα, χρειάστηκε να μείνει για λίγο καιρό εκτός σκηνής, επειδή είχε ενα ατύχημα με το αυτοκίνητο της. Κανένας απο τους φίλους της δεν την επισκεύτηκε στο νοσοκομείο. Μόνο ο δάσκαλος της. Την κοίταξε με συμπόνια, και είπε.

Παρατρίχα τη γλύτωσες... Θα μπορούσαν να είναι χειρότερα τα πράγματα.

Πράγματι, έχεις δίκιο, είπε αναστενάζοντας.

Αλήθεια, που είναι οι φίλοι σου; είπε κοιτάζοντας τριγύρω.

Κάτι θα τους έτυχε, ξέρουν ότι είμαι εδω, θα έρθουν...

Είσαι σίγουρη;είπε ο δάσκαλος κοιτάζοντας τη στα μάτια. Άκουσε με παιδί μου, είπε σοβαρά ο κύριος Ορέστης. Τους φίλους, δεν τους θέλουμε μόνο για το καλαμπούρι, αληθινοί φίλοι, είναι εκείνοι που είναι δίπλα μας στις δύσκολες στιγμές. Αν δεν είναι, τότε καλύτερα να ξεκόψουμε οριστικά απο αυτούς...

Έχετε δίκιο, έτσι είναι...Όμως, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ούτε εγω ήμουν κοντά τους όταν με χρειάστηκαν...

Και τώρα το μετάνιωσες ε;

Για να είμαι ειλικρινής, ναι, είπε και χαμήλωσε το βλέμμα.

Μπράβο σου που το παραδέχτηκες παιδί μου. Και κάτι άλλο. Πότε είπες για τελευταία φορά σ΄αγαπώ σε κάποιον;

Ποτέ...

Τι; Σοβαρά μιλάς;Θέλεις να πεις ότι δεν ένιωσες ποτέ αγάπη για κάποιον;

Ένιωσα, πολύ παλιά, αλλά δεν ήταν αμοιβαίο, είπε βουρκώνοντας.

Δηλαδή, επειδή κάποιος υπήρξε σκάρτος, έπαψες να το λες και στους άλλους επειδή φοβάσαι μήπως ξαναπληγωθείς;

Ναι, αυτό είναι...

Μα δεν είναι όλοι ίδιοι παιδί μου. Τι σου φταίνε οι άλλοι και τους τιμωρείς για τα λάθη κάποιου άλλου;

Δίκιο έχετε κύριε, αλλά να, δεν μπορώ να το πω, δεν μου βγαίνει, καταλαβαίνετε;

Ξέρεις κάτι παιδί μου; Αν κάποια μέρα συναντήσεις ανθρώπους που αξίζουν, να τους πεις σ΄αγαπώ, είναι κρίμα να το αισθάνεσαι αλλά να μην το δείχνεις. Φαντάζεσαι, να σε αγαπάει κάποιος, και να τον αναγκάσεις να φύγει, επειδή εσύ είσαι σαν παγοκολόνα;

Μα δεν είδα κανέναν που να αξίζει την αγάπη μου κύριε...

Και όμως... Θυμάσαι εκείνο το κοριτσάκι που σε κοιτάζει μες τα μάτια κάθε φορά που έχουμε παράσταση; Και έρχεται συνέχεια στο καμαρίνι σου και σου μιλάει;

Την Άννα εννοείς; ναι τη θυμάμαι...

Ε λοιπόν, η Άννα, σ΄αγαπάει και σε θαυμάζει. Κάθε φορά που έρχεται την παρατηρώ. Ποτέ δεν έρχεται με άδεια χέρια. Πότε θα σου φέρει κουλουράκια, πότε λουλούδια, κάτι τέλος πάντων για να σου δείξει την αγάπη της. Όμως εσύ, ποτέ δεν της έδωσες ενα δώρο για να την ευχαριστήσεις. Πάντα της λες δυο κουβέντες και τη διώχνεις. Και όμως, εκείνη πάντα έρχεται σε σένα.

Ναι, δεν φέρομαι σωστά. Θα επανορθώσω όμως, θα δεις!

Αγάπη, είναι να δίνεις κάτι με την καρδιά σου! Μη δώσεις ποτέ κάτι απο υποχρέωση. Τότε δεν είναι αγάπη...

Εντάξει κύριε Ορέστη. Σας υπόσχομαι, απο δω και πέρα θα αλλάξω. Μόνο λίγη υπομονή, δεν είναι δα και τόσο εύκολο να αλλάξει κανείς προς το καλύτερο απο τη μια μέρα στην άλλη...

Σε λίγες μέρες, η Νατάσα βγήκε απο το νοσοκομείο. Το πρώτο που έκανε μετά την ανάρρωση της, ήταν να πάει σε ενα κατάστημα παιχνιδιών και να διαλέξει τα καλύτερα δώρα για την Άννα. Το ίδιο απόγευμα, είχε παράσταση. Το κοριτσάκι, ήταν όπως πάντα στην πρώτη σειρά, την παρακολούθησε και τη χειροκρότησε με την καρδιά του. Όταν τελείωσε η παράσταση και πήγε στο καμαρίνι της, το κοριτσάκι την ακολούθησε. Και τότε η Νατάσα, δεν την έδιωξε όπως έκανε συνήθως. Την πήρε στην αγκαλιά της, και μίλησαν. Μίλησαν πολυ, για τα ενδιαφέροντα της μικρής, για όλα. Η Νατάσα ένιωθε πολύ όμορφα μαζί της. Είχε την ευκαιρία να μάθει πολλά πράγματα για το κοριτσάκι, που δεν ήξερε πριν. Έμαθε όμως και κάτι άλλο.

Έλα εδω παιδί μου να σου πω κάτι, είπε δίνοντας της τα δώρα της. Ξέρω, ότι μέχρι σήμερα, δεν ήμουν πολύ εκδηλωτική, συγνώμη κιόλας, αλλά είχα περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις, και δεν έμαθα να εκδηλώνομαι εύκολα. Άλλο στη ζωή άλλο στο σανίδι! Θέλω όμως σήμερα να σου πω, πόσο πολύ σ΄αγαπώ, και σ΄ευχαριστώ για την υπομονή που έκανες μαζί μου, είπε παίρνοντας τη στην αγκαλιά της.

Η Άννα, ανταπέδωσε την αγάπη της με ενα γλυκό φιλί, και της είπε.

Είσαι πολύ καλή κατά βάθος! Μακάρι να το δείχνεις απο δω και πέρα... Και ξέρεις και κάτι άλλο; Το δικό σου σ΄αγαπώ, αξίζει περισσότερο, γιατί το ένιωθες πραγματικά! Εύχομαι να μη γυρίσεις στα παλιά Νατάσα. Μείνε όπως είσαι τώρα, είπε χαμογελώντας το κοριτσάκι.

Εκείνη την ώρα, μπήκε στο καμαρίνι ένας φίλος της. Απόρρησε που την είδε αγκαλιά με το κοριτσάκι.

Πάλι κάνεις πρόβα; Πρέπει να ξεκουραστείς και λίγο. Πρώτη μέρα στη δουλειά, είπε τάχα θυμωμένος.

Μα δεν κάνω πρόβα!

Μα εσύ της είπες ότι την αγαπάς!

Και το εννοούσα! Και δεν ξέρεις, τι ωραία που είναι να λες σ΄αγαπώ σε κάποιον!