605 online · 210.830 μέλη
Στα τέλη της δεκαετίας του '80, συναντάμε μία περίοδο κατά την οποία οι βιρτουόζοι κιθαρίστες έβγαιναν "με το τσουβάλι" και προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν παίζοντας όλο και πιο γρήγορα και πιο τεχνικά.
Κάπου εκεί όμως ήρθε το album του Joe Satriani, με τίτλο Flying In A Blue Dream, το οποίο έθεσε νέα δεδομένα για τον ίδιο τον Joe Satriani, αναδιαμόρφωσε τη Μουσική σκηνή της εποχής, και προσκάλεσε τους απανταχού ακροατές να "πετάξουν" μαζί του σε μια πληθώρα ήχων, εικόνων, και συναισθημάτων...
Ο τρίτος προσωπικός δίσκος του Αμερικάνου βιρτουόζου της κιθάρας Joe Satriani, και ο προσωπικός αγαπημένος μου απ' αυτόν. Τα περισσότερα τραγούδια στο album είναι ορχηστρικά (χωρίς στίχους δηλαδή), εκτός από ορισμένες εξαιρέσεις.Το album κινείται σε Hard Rock μονοπάτια αλλά περιέχει στοιχεία και από άλλα είδη Μουσικής, όπως Country, Blues, Funk Rock κ.ά. Οι Μουσικοί που συμμετέχουν στο Flying In A Blue Dream είναι όλοι τους απίστευτοι και δένουν μεταξύ τους αρμονικά, δίνοντας με τη μαεστρία τους έναν επιπλέον "αέρα" στις εκτελέσεις των τραγουδιών. Η Εξάχορδη Θεά - η οποία "λάμπει" μέσω του αξιολάτρευτου ήχου της, του ουσιαστικού παιξίματος του Satriani, και της "καθαρής" παραγωγής - έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο... Όμως, το μεγαλύτερο ατού του δίσκου βρίσκεται κατά τη γνώμη μου στις συνθέσεις των τραγουδιών, οι οποίες μπορεί να είναι γραμμένες από ένα βιρτουόζο αλλά απευθύνονται σε όλους τους ακροατές ανεξαρτήτων Μουσικών γνώσεων ή προτιμήσεων! Μπορεί ο Satriani να παίζει ως "Καθηγητής", όμως πάντα προσπαθεί να σκέφτεται σαν ακροατής...Γι' αυτό το λόγο, τα τραγούδια του έχουν κερδίσει πολλές ώρες ραδιοφωνικού χρόνου!
Το ότι το συγκεκριμένο album ήταν 1) αυτό που καταξίωσε παγκοσμίως τον Satriani ως έναν από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, 2) αυτό που έκανε τον Alice Cooper να τον φωνάξει για να παίξει κάποια solos στο album του "Hey Stoopid" το 1991, 3) αυτό που άκουσαν οι Deep Purple και του είπαν να έρθει ως κιθαρίστας στη μπάντα μετά την αποχώρηση του Ritchie Blackmore (κάτι που έκανε τελικά για την περίοδο 1993 - 1994), νομίζω ότι - αν μη τι άλλο - είναι 3 καλοί λόγοι που πρέπει να το αποκτήσετε!
Joe Satriani - Flying In A Blue Dream
Έτος Κυκλοφορίας: 1989
Εταιρεία: Relativity Records
(Σημείωση: Επανεκδόθηκε από την εταιρεία Epic Records το 1997.)
Tracklist
1) Flying In A Blue Dream
2) The Mystical Potato Head Groove Thing
3) Can't Slow Down
4) Headless
5) Strange
6) I Believe
7) One Big Rush
8) Big Bad Moon
9) The Feeling
10) The Phone Call
11) Day At The Beach (New Rays From An Ancient Sun)
12) Back To Shalla-Bal
13) Ride
14) The Forgotten (Part 1)
15) The Forgotten (Part 2)
16) The Bells Of Lal (Part 1)
17) The Bells Of Lal (Part 2)
18) Into The Light
Line-Up: Joe Satriani (guitar, bass, keyboards, banjo, harmonica, percussion, vocals), Stuart Hamm (bass), Simon Phillips, John Campitelli (acoustic & electric drums), Jon Cuniberti (sitar & percussion), Bongo Bob Smith (electric drums & percussion).
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #19721 / 28.02.2010, 21:57 / Αναφορά Πράγματι παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως καλλιτεχνείς παρά το γεγονός ότι δεν έχει βρει ακόμη τη θέση που του αξίζει στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. |
| #19724 / 01.03.2010, 13:48 / Αναφορά Εξαιρετικός δίσκος, για μένα ο 2ος καλύτερός του, καθώς το Surfing with the Alien είναι ασυζητητί ο καλύτερός του, αλλά και ο πρώτος δίσκος του (Not of this Earth) μου αρέσει πολύ, ίσως για τον ίδιο λόγο που εσύ ανέφερες για το "Flying". Δηλαδή ότι εξερευνά και, κυρίως, εκφράζει υπέροχα πολλά διαφορετικά είδη μουσικής. Π.χ. στον πρώτο δίσκο δεν μπορείς να ακούσεις το "The Snake" και να μην χτυπηθείς με τον χορευτικό, ως και disco, ρυθμό του! Ή το Memories, που κάθε φορά που το ακούω είμαι έτοιμος να κλάψω (ίσως και το αγαπημένο μου από Satch). Το ίδιο και στο "Flying". Πολλές φορές με βρίσκω να λικνίζω(!) το κεφάλι μου ακούγοντας το "The Feeling" ή να κινούμαι στο ρυθμό του "Strange". Φυσικά, δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ σε κομμάτια σαν το ομώνυμο, που είναι αριστουργήματα. Το μόνο που μου ξενίζει ακόμα είναι το ότι από αυτό τον δίσκο ξενίνησε να τραγουδά σε μερικά κομμάτια, όπου, με εξαίρεση το "Strange" και ίσως το "Can't slow down", το αποτέλεσμα είναι, για μένα, αρνητικό. Α, και κάτι τίτλοι όπως "The Mystical Potato Head Groove Thing"(!!!). Υ.Γ. Ο drummer λέγεται Jeff και όχι John Campitelli, και είναι όντως εξαιρετικός! |
| #19731 / 02.03.2010, 03:40 / Αναφορά Θυμάμαι το 1992 όταν έπιασα την κιθάρα στα χέρια μου άκουγα τους δίσκους και τις κασέτες που είχα πάρει τότε του satriani και προσπαθούσα με 12-13 ώρες την ημέρα εξάσκηση να παίξω τις μελωδίες του...Φυσικά αυτό άρχισε να γίνετε μετά από 5 χρόνια τουλάχιστον θυμάμαι, μελετώντας από 10 ώρες και πάνω ΚΑΘΕ μερα,7 ημέρες την βδομάδα(στο σχολείο πάτος )... Τον ήχο του όμως δεν μπορούσα να τον προσεγγίσω...Αγόραζα ότι πετάλι και περίεργο ηλεκτρονικό έβγαινε αλλά τίποτα...Πριν αρκετά χρόνια λοιπόν διάβασα μια συνέντευξη του που μιλούσε και για τον ήχο του. Χαρακτηριστικά είχε πει “καλά όλα τα effects αλλά ο ήχος γεννιέται στα δάχτυλα”…Δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοεί πραγματικά καθόλου…τότε σκεφτόμουν, πατάς την χορδη, την χτυπάς με την πένα…και αυτό είναι…τι διαφορετικό μπορεί να υπάρχει…. Πήρε πάνω από 15 χρόνια και δεκάδες χιλιάδες ώρες πάνω σε 6 χορδές για να καταλάβω τι εννοούσε τότε… Ο satriani μπόρεσε να αξιοποιήσει το ταλέντο του το οποίο είναι πρώτα συνθετικό και να ανέβει σε ιδιαίτερα πάρα πολύ υψηλό παιχτικό επίπεδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που μπορείτε να καταλάβετε αυτό το απίστευτα υψηλό επίπεδο που είχε φτάσει είναι το κομμάτι “crushing day” από τον δίσκο “surfing with an alien” και πιο ειδικά από το 2.39 και μετά. http://www.youtube.com/watch?v=AbTYs-ajHUk Και άλλοι μπόρεσαν να το εκτελέσουν.. κανένας όμως όπως θα το ακούσετε.. μάλλον ούτε καν και αυτός... όποιοι φίλοι από εδώ μέσα έχουν ασχοληθεί λίγο πιο πολύ με την ηλεκτρική κιθάρα θα καταλαβαίνουν τι εννοώ… Δεν νομίζω πια να βρίσκεται στην εκτελεστική φόρμα που ήταν κάποτε αλλά είναι απόλυτα λογικό για τον λόγω ότι δεν μπορείς να έχεις σχεδόν καμία άλλη δραστηριότητα στο εικοσιτετράωρο σου για να διατηρηθείς σε αυτό το επίπεδο… Το κεφάλαιο Joe Satriani λοιπόν είναι ένα ιδιαιτέρα μεγάλο μάθημα σε όλους αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με την ηλ.κιθαρα έτσι όπως την έχουμε γνωρίσει από τα τέλη του 1980 μέχρι και σήμερα… Για να είμαστε και δίκαιοι μιλάμε για ένα συγκεκριμένο στυλ μουσικής και τεχνικής παιξίματος , για άλλα στυλ πχ. μπορείτε να δείτε και να ακούσετε τον καταπληκτικό Tommy Emmanuel σε ακουστική κιθάρα στο Angelina http://www.youtube.com/watch?v=AhR04kmcSXU και τον επίσης φοβερό Greg Howe σε άλλο στυλ βέβαια (ποιο fusion, είναι απίστευτος παιδιά ) στο κλασσικό sunny http://www.youtube.com/watch?v=edVbz_uXJd0 και τα τρία link που έχω δώσει κατά προτίμηση παρακολουθήστε τα καθιστοί και με ένα ποτήρι νερό διπλά σας…:) Αυτά τα λίγα Μάκης |
| #20922 / 14.09.2010, 05:04 / Αναφορά Καλα που αγορασα τοτε το πρωτο μου cd player, γιατι ειχε αρχισει να λιωνει το βινιλιο. Joe, η αδυναμια μου και ενας απο τους μεντορες μου. |
| #22842 / 09.06.2011, 00:41 / Αναφορά Σε όλους τους δίσκους του έχει πάρα πολύ καλά κομμάτια. Επίσης και με τους Chickenfoot έχει κάνει καλή δουλειά. http://en.wikipedia.org/wiki/Chickenfoot Όσοι δεν έχουν ακούσει ήδη το 1ο τους (ομόνυμο) άλμπουμ, το συστήνω ανεπιφύλακτα. |
Οι Ελληνίδες!
Πέτρος Βαγιόπουλος: Της ζωής μου το παιχνίδι!
Τα Άλυτα Μυστήρια στην Ιστορία της Μουσικής
Πόση ισχύς ενισχυτή απαιτείται ανάλογα με το συγκρότημα μας; 
Συνέντευξη του Θεόδωρου Παπαδόπουλου. Από την Οπισθοδρομική Κομπανία στο σήμερα.
To πιο διαχρονικό άλμπουμ όλων των εποχών
Νέος δίσκος από τον Πάνο Μπούσαλη - Σεμπρεβίβα
Μια βουτιά απ' το ''Κατάστρωμα'' του Κωστή Μαραβέγια
Σκέψεις για τον τελευταίο δίσκο του Παύλου Παυλίδη 
Ματωμένα Ρόδα: “Γράφοντας το Τέλος” (ή αλλιώς: Το Σκοτάδι που Φωτίζει)
