Υπάρχει ακόμα ρομαντισμός στη μουσική για σινεμά;

Μετά απο πολύ εξονυχιστικές έρευνες, ανακάλυψα οτι δεν είναι τίποτα απο τα δύο. Προκείται για ένα συνθέτη μουσικής για ταινίες ο οποίος με έχει γοητεύσει όσο κανείς άλλος τα τελευταία χρόνια.

Είναι 57 χρονών και έχει γράψει μουσική για περισσότερες απο 50 ταινίες! Παρακάτω ξεχωρίζω 5 αγαπημένες, τις οποίες και θα πρότεινα ανεπιφύλακτα:

1. Microcosmos, 1995
2. Les choristes, 2004
3. La Planète Blanche , 2006
4. Coraline, 2009
5. Babies, 2010

Ο νεορομαντισμός του γαλλικού κινηματογράφου τα τελευταία 10 χρόνια, μου προσφέρει μια εναλλακτική σε ότι μου προσφέρει ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός και ο αμερικάνικος. Πρόκειται για ένα συνδυασμό περίεργο ο οποίος με ταξιδεύει σε πολύ περίεργα μέρη.

Ταινίες σαν το "Αμελί" λοιπόν, ή σα το "Τα παιδιά της χορωδίας"(Les choristes), σύγχρονα μεταμοντέρνα "παραμύθια" σα το Jeux d'enfants (Love me if you dare), αποτελούν προτάσεις για τον κάθε λάτρη της 7ης τέχνης, αλλά και του σύγχρονου ρομαντικού στοιχείου.

Χωρίς να θέλω να κουράσω με αναλύσεις μουσικές και κινηματογραφικές θα σας πρότεινα, τώρα δα, αυτή τη στιγμή που θα διαβάσετε και τα τελευταία γράμματα αυτού του άρθρου, ακούσετε το soundtrack της ταινίας Les choristes. Με όση ρομαντική διάθεση μας έχει απομείνει, κλείστε τα μάτια και αφεθείτε στη μουσική του Bruno Coulais: