The Black Keys - Η απόδειξη πως το ροκ είναι ακόμα ζωντανό

Το δίδυμο των Dan Auerbach (φωνητικά και κιθάρα) και Patrick Carney (τύμπανα) μπορεί να μην πρωτοτυπεί αλλά η μουσική τους είναι απόδειξη πως το ροκ είναι ακόμα ζωντανό.

Επηρεασμένοι περισσότερο από τα μπλουζ του Robert Johnson και του Junior Kimbrough, ο τελευταίος προσωπικό κόλλημα του Auerbach, και το Garage Punk των 60’s ξεκίνησαν από την underground σκηνή του Ohio το 2001 τζαμάροντας στο υπόγειο του Carney και ηχογραφώντας με “πρωτόγονες” τεχνικές, για την ακρίβεια με ένα ένα αναλογικό μαγντόφωνο ηχογράφησης. Το πρώτο τους άλμπουμ, The Big Come Up, κυκλοφόρησε το Μάιο του 2002 και πήρε καλές κριτικές. Τα δύο singles που κυκλοφόρησαν από αυτό το άλμπουμ, ήταν και τα δύο διασκευές. Το παραδοσιακό Blues κομμάτι Leavin’ Trunk και το She Said She Said των Beatles. Βρώμικο, ατσούμπαλο (με την καλή έννοια!) μπλουζ ροκ, χωρίς κανένα ίχνος δεξιοτεχνίας από τους δύο μουσικούς οι οποίοι όμως πιστεύουν σε αυτά που παίζουν και ο Auerbach αποδεικνύεται εξαιρετικός τραγουδιστής και κιθαρίστας. Το άλμπουμ ακούγεται ολόκληρο αν και λίγο τραχύ για τους μη μυημένους στο ωμό μπλουζ ροκ ήχο, με επιρροές, πέρα από τους παραπάνω που ανέφερα, τους Hendrix και Muddy Waters.

Το δεύτερο άλμπουμ ήρθε τον Απρίλιο του 2003 με τους Black Keys να προσπαθούν να γίνουν διάσημοι παίζοντας στα πρώτα τους φεστιβάλ. Το άλμπουμ Thickfreakness ηχογραφήθηκε και αυτό αναλογικά στο υπόγειο του Carney και ακολούθησε στο ίδιο στυλ του πρώτου άλμπουμ με την κιθάρα του Auerbach να είναι ακόμη πιο βρώμικη. Κυκλοφόρησαν τρία σίνγκλ τα “Have Love Will Travell”, “Set You Free” και “Hard Row”. Το πρώτο, cover του Richard Berry που έγινε γνωστό κυρίως από τους Sonics στα 60’s, δείχνει την μεγάλη επιρροή από μπάντες του Garage Rock ήχου αλλά και του πρώιμου Hard Rock, με βαριά riffs όπως είναι το ομότιτλο του άλμπουμ και τα άλλα δυο singles. Ακόμα ,στο άλμπουμ ο Auerbach  πληρώνει φόρο τιμής τον άνθρωπο που τον έκανε να αγαπήσει τα Blues (τον Kimbrough φυσικά) με τη διασκευή στο “Everywhere I Go”.

Όσο γίνονταν πιο γνωστοί άρχισαν μοιραία οι συγκρίσεις με τους White Stripes λόγω της εμμονής και των δύο συγκροτημάτων με τα Blues, το γεγονός ότι αποτελούνταν από δυο μέλη καθώς και τα παρόμοια ονόματα. Καθώς όμως οι White Stripes έκαναν επιτυχία εκείνη την περίοδο με το άλμπουμ White Blood Cells, οι Black Keys μετά την κυκλοφορία δύο EP, ένα μαζί με τους Six Parts Seven και του The Moan βρίσκονταν σε κακή οικονομική κατάσταση. Ξεκίνησαν να κερδίζουν ξανά αναγνωρισιμότητα και να παίζουν σε μεγάλα φεστιβαλ όταν αποφάσισαν να δώσουν το “ Set You Free” σε διαφήμιση της Nissan.

Ακολούθησε το τρίτο άλμπουμ τους Rubber Factory που κυκλοφόρησε το 2004 και το αξιοσημείωτο είναι ότι αυτή τη φορά το συγκρότημα ηχογράφησε το άλμπουμ, όχι στο γκαράζ του Carney, αλλά σε ένα εγκαταλελλειμένο εργοστάσιο στο Ohio. Τα singles που κυκλοφόρησαν από αυτό το άλμπουμ ήταν τα “10 A.M. Automatic”, “ ‘Til I Get My Way” και “Girl Is On My Mind” , με τα δύο τελευταία να κυκλοφορούν σαν EP. Οι Black Keys συνεχίζουν στο ίδιο ύφος με τα riff του Auerbach σε πρώτο πλάνο, στα τρία πολύ καλά singles. Επίσης σ’ αυτό το άλμπουμ έχουμε και για πρώτη φορά ακουστική κιθάρα σε κομμάτι των Keys, στο πολύ καλό “When The Lights Go Out” που ανοίγει το άλμπουμ και στην πρώτη μπαλάντα που έγραψαν το “The Desperate Man”, ενώ το διαμάντι του άλμπουμ είναι η καταπληκτική εκτέλεση στο “Act Nice & Gentle” των Kinks, που τους ταιριάζει γάντι.

Την ίδια περίοδο, κυκλοφόρησε και το πρώτο τους live video album που ηχογραφήθηκε στις 18 Μαρτίου του 2005 στο Metro Theatre του Σύδνεϋ. Στις 2 Μαίου κυκλοφόρησαν το EP Chulahoma, το οποίο περιείχε αποκλειστικά διασκευές σε κομμάτια του Junior Kimbrough καθώς και το δεύτερο live video album τους Live In Austin, TX που ηχογραφήθηκε τον Οκτώβριο του 2003 και κυκλοφόρησε 6 Μαίου του 2006.

Το τέταρτο LP τους, Magic Potion κυκλοφόρησε τον Σεμπτέμβρη του 2006 και ήταν το πρώτο που δεν περιείχε διασκευές ενώ σήμανε και την επιστροφή του συγκροτήματος στο υπόγειο του Carney. Το album ήταν για ακόμα μια φορά στο γνώριμο στυλ του συγκροτήματος από το οποίο φαίνεται να μην μπορούσε να ξεφύγει kai παρά τα καλά singles που κυκλοφόρησαν ( “ You’re The One” , “ Your Touch” και “Just Got To Be”), έδειξε στασιμότητα. Εκείνη την περίοδο ηχογράφησαν και μια εξαιρετική διασκευή του “ Wicked Messenger” του Bob Dylan για το soundtrack της ταινίας I’m Not There.

Και κάπου εκεί οι Black Keys σταματούν να ηχογραφούν αναλογικά και αποφασίζουν να συνεργαστούν με έναν επαγγελματία παραγωγό, τον ιδιοφϋή Danger Mouse ιθύνων νού των Gnarls Barkley και παραγωγό σε άλμπουμ των Gorillaz, της Norah Jones και άλλων. Πλέον με τον Danger Mouse πίσω από την κονσόλα, στο Attack & Release του 2008 ακούμε “άλλους” Black Keys. Τα μπλουζ είναι ακόμα εδώ, η κιθάρα και η φωνή του Auerbach είναι στο προσκήνιο αλλά πολλά ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν. Πολλοί το είδαν σαν ξεπούλημα για το συγκρότημα και μια προσπάθεια να περάσουν σε πιο Mainstream ακροατήρια αλλά πλέον με τη σύγχρονη παραγωγή και την προσθήκη και άλλων οργάνων (έχουμε πλήκτρα, μπάντζο,φλάουτο) η  μουσική σ’ αυτό το άλμπουμ δείχνει πως οι Black Keys έχουν μέλλον. Τέσσερα τα singles εδώ ("Strange Times", "I Got Mine", "Oceans and Streams", και "Same Old Thing") και το άλμπουμ ανοίγει με την πολύ καλή μπαλάντα “ All You Ever Wanted” όπου  ακουστικές κιθάρες και πλήκτρα κάνουν την εμφάνιση τους και συνεχίζει με ένα απ’ τα καλύτερα Blues–Rock που έχουν γράψει το “I Got Mine” με ένα περίεργο μεσαίο μέρος με backing φωνητικά και με πειραματική διάθεση από τον Danger Mouse. Το “Strange Times” έχει ένα πολύ καλό riff που θυμίζει Sabbath και οι Black Keys αισθάνονται πολύ καλά στο νέο τους περιβάλλον, ενώ το σκοτεινό “Lies” είναι από τα καλύτερα τους κομμάτια. Επίσης για πρώτη φορά έχουμε κιθαριστικά μέρη που δεν παίζει ο Auerbach αλλά ο Marc Ribot γνωστός από συνεργασίες με τον Tom Waits και τον Elvis Costello. Υπάρχει ακόμη ένα ντουέτο στο τέλος του άλμπουμ με την 17χρονη Jessica Lea Mayfield στο “Things Ain’t Like They Used To Be” με το οποίο αποχαιρετούν το παρελθόν τους καθώς και συμμετοχή του θείου του Carney, Ralph Carney κυριως στα πλήκτρα, στην φυσαρμόνικα και στο φλάουτο.

Το 2009 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Blakroc με Hip-Hop καλλιτέχνες όπως οι s Mos Def, Ludacris, RZA μεταξύ άλλων, το οποίο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον σαν μια ακόμα προσπάθεια να γεφυρωθούν αυτά τα δύο είδη.

Το Μάιο του 2010 κυκλοφόρησαν το Brothers σε παραγωγή Black Keys και Mark Neill και μιξαρισμένο από τον Tchad Blake. Το άλμπουμ αυτό τους έκανε superstar και τους καθιέρωσε για τα καλά στην indie σκηνή. Η μεγαλύτερη τους επιτυχία και το πρώτο single από τον δίσκο το “Tighten Up” ήταν σε παραγωγή Danger Mouse και κέρδισε Grammy στην κατηγορία  «Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal» , ενώ το άλμπουμ απέσπασε άλλα δυο βραβεία Grammy (Best Alternative Music Album και Best Recording Package). Το δεύτερο single “Howlin’ For You” σημείωσε και αυτό μεγάλη επιτυχία. Το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από πιο αργούς ρυθμούς απ’ ότι μας είχε συνηθίσει το ντουέτο, με πιο αισθησιακή ατμόσφαιρα που δίνει η σύγχρονη παραγωγή και οι ενορχηστρώσεις, πιο πολλές Soul και R&B επιρροές, ενώ η κιθάρα μπαίνει σε δεύτερο πλάνο και το falsetto του Auerbach περνάει μπροστά.  Το “Tighten Up” ίσως είναι το καλύτερο του άλμπουμ, ενώ ξεχωρίζουν τα “ Too Afraid To Love You” ,που περιέχει τσέμπαλο, το ορχηστρικό “ Black Mud” και το “Ten Cent Pistol”.

Το Δεκέμβρη του 2011 οι Black Keys κυκλοφόρησαν το El Camino σε παραγωγή του Danger Mouse, ο οποίος συνέθεσε μαζί με το ντουέτο όλα τα κομμάτια.  Ένα αυθεντικό σύγχρονο ροκ άλμπουμ, πολύ ρυθμικό, χωρίς ίχνος μπαλάντας (εκτός από το μισό Little Black Submarines). Απλές συνθέσεις επηρεασμένες από την Punk, το Rock n’ roll, το rocabilly και το Glam Rock γυαλισμένες από την καταπληκτική παραγωγή του Danger Mouse και τις μπασογραμμές του, το άλμπουμ είναι ότι καλύτερο έχει δείξει το Rock τα τελευταία χρόνια.  Εκείνη η πλευρά του Rock, η απλή και καλογραμμένη που θα σε κάνει να περάσεις καλά  και κλίνει στο μέρος της μουσικής του Chuck Berry στα 50’s και του Marc Bolan στα 70’s . Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πασίγνωστο “Lonely Boy”, πρώτο single του άλμπουμ που μεγάλωσε ακόμα περισσότερο τη φήμη τους.  To El Camino κέρδισε το βραβείο Grammy στην κατηγορία  Best Rock Album, ενώ το “Lonely Boy” τα βραβεία  Best Rock Performance και Best Rock Song.

Πλέον το επόμενο άλμπουμ των Black Keys αναμένεται και η πορεία τους είναι γεμάτη υποσχέσεις. Το συγκρότημα έχει αρκετά να δώσει ακόμα, καθώς το El Camino , που όσο καλό και αν ήταν δεν ήταν αριστούργημα, αφήνει περιθώρια για ακόμα καλύτερα πράγματα από τους Auerbach και Carney, που σίγουρα δεν είναι ιδιοφυίες ούτε και θα μπουν στο πάνθεον της ροκ μουσικής αλλά είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι και έχουν πολύ καλό γόυστο. Αυτά τα δύο σίγουρα αφήνουν υποσχέσεις…

Δισκογραφία

The Big Come Up (Alive, 2002)

Thickfreakness (Fat Possum, 2003)

Rubber Factory (Fat Possum, 2004)

Magic Potion (Nonesuch, 2006)

Attack & Release (Nonesuch, 2008)

Brothers (Nonesuch, 2010)

El Camino (Nonesuch, 2011)

Πηγές

en.wikipedia.org