790 online · 210.849 μέλη
Μουσική παντού. Στα ταξί, στα λεωφορεία, στα εστιατόρια, στα άθλια μικροφωνάκια των κινητών τηλεφώνων, των φορητών υπολογιστών. Μουσική παντού!
Εν αρχή ην ο ήχος από τη μία κι από την άλλη η ακουστική ικανότητα του ανθρώπου. Ενδιαμέσως, η Ιστορία της μουσικής, μια ακόμα άχρηστη εφεύρεση που με τη σειρά της, ανήκει στο πεδίο της φαινομενολογίας παρά του εν πράγματι αντικειμένου.
Ανησύχησες ακροατή; Μήπως μπήκες σε σκέψεις; Τι ακούς, πώς τ' ακούς, γιατί τ' ακούς... Τα ίδια και τα ίδια, ούτε μία καινούργια συνήχηση, κάτι φρέσκο, κάτι που θα σε συγλονίσει είτε θετικά, είτε αρνητικά. Ντούπου ντούπου, ή κλάμα, πολύ κλάμα αδελφέ μου, όλοι ερωτεύονται, όλοι χωρίζουν, μα ποτέ δεν συναντιούνται. Το 'πιασα στον αέρα το αντεπιχείρημά σου: Η κλασική ή η τζαζ; Δύο δίσκους ακτίνας που πρέπει να έχεις απαραίτητα στο αυτοκίνητο, αν το προσδοκούμενο αντικείμενο μιας ενδεχόμενης ερωτικής προσδοκίας, διαφαίνεται ευνοούμενο απ' το παρελθόν του μπακ γκραουντ. Αλλιώς, βάλε "τυχαία" τον ραδιοφωνικό σταθμό που αγαπάς και κάνε το σταυρό σου.
Η Μουσική. Μια οργανωμένη παγίδα που σε κατευθύνει όπου θέλει αυτή, όπως "οργανωμένη" είναι και η κοινωνία. Τώρα θα έπρεπε να χειροκροτήσεις αλλά -φευ!- αδελφέ μου, η συγκίνηση είναι ακόμη μια παγίδα. Ένα ξωτικό που σε καλεί να το ακολουθήσεις σ' ένα πυκνό και ομιχλώδες δάσος· ανοργάνωτο. Θα μου πεις, μ' αρέσει η περιπέτεια, το άλγος της αναμονής ε, τότε πέταξε τα ακουστικάκια και αφουγκράσου τον ήχο των δέντρων όταν πέφτουν πάνω τους οι ακτίνες του φεγγαριού.
Μην ακούς μουσική. Ή τουλάχιστον μην ακούς τη μουσική που ακούς. Για την ακρίβεια, μην ακούς καθόλου μουσική. Άκου τον ρυθμό απ' τα βήματά σου όταν ένα πεζοδρόμιο σε βρίσκει να του κάνεις παρέα.
Η μουσική είναι μια απάτη που η συνείδηση μας επιβάλλει μεταξύ άλλων προτάσεων περί τέχνης. Άκου τα βήματά σου ακροατή, ακόμα κι αν είναι ακανόνιστα, θα συνθέσεις μιαν ανοργάνωτη μουσική της οποίας θα είσαι ο μοναδικός εκτελεστής και ο μοναδικός θεατής.
Χωρίς χειροκροτήματα...
Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.
Στείλε το άρθρο σου
σχολιάστε το άρθρο
| #29418 / 14.03.2016, 10:44 / Αναφορά Όταν έχεις το πινέλο και τα χρώματα και ζωγραφίζεις τέρατα και δαίμονες δεν σου φταίει η τέχνη, αλλά ο τρόπος που τη χρησιμοποιείς. |
| #29419 / 14.03.2016, 11:47 / Αναφορά Κάτι πας να πεις, κάποια αλήθεια αχνοφαίνεται σε αυτό αλλά, τελικά, χάνεται μέσα στη μαυρίλα της απολυτότητας και του γενικού αφορισμού σου. Ως εκ τούτου, δυσκολεύομαι να υποκλιθώ στην αυθεντία της αυτού μεγαλειότητάς σου... Καλή Σαρακοστή νάχεις και λίγο περισσότερο φως ποτέ δεν βλάπτει:))) |
| #29420 / 14.03.2016, 15:13 • Προσωπικά η κακογουστιά της μονότονης (‘’ντουκου – ντούκου’’ ) Δυτικής ‘’μουσικής’’ , ας μου επιτραπεί ο όρος “ηχορύπανση” αντί μουσικής , μ’ ενοχλεί βαθύτατα και πιστεύω δεν είμαι ο μοναδικός. • Άρα αυτό που λείπει και το επισημαίνεις στο άρθρο είναι η έλλειψη μελωδίας . • Θα συμφωνήσω δε απόλυτα σ’ αυτό που λες ότι: ‘’Μια οργανωμένη παγίδα που σε κατευθύνει όπου θέλει αυτή, όπως "οργανωμένη" είναι και η κοινωνία’’. • Επομένως η μια σύμπτωση μας είναι στην μοντέρνα μουσική. • Όμως γιατί είσαι αρνητικός ότι υπάρχει έλλειψη μελωδίας στην Κλασσική , Βυζαντινή και Παραδοσιακή μας Μουσική; • Εκείνο όμως που διαπιστώνω με ΘΛΙΨΗ είναι αυτές οι άμουσες μουσικές (πάντως ρυθμικές αλλά μονότονες) ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΥΝ σιγά – σιγά και ΜΕ ΣΧΕΔΙΟ τα διάφορα άλλα είδη μουσικής όχι μόνο της χώρας μας αλλά του πλανήτη ολόκληρου. • Λέω με θλίψη γιατί δεν κατάφερα να πείσω ούτε το γιό μου να αποφύγει αυτή την κακογουστιά. • Δυστυχώς δεν μπορώ να ορίσω (όχι με την ετυμολογική έννοια) τι είναι μελωδία μπορώ όμως να την αισθανθώ όπως στα παρακάτω: Όποια φορά κι αν παίξω ή τραγουδήσω το ‘’Μάνα μου τα λουλούδια μου’’ , το ‘’ Μαύρο μου χελιδόνι’’ και άλλα παραδοσιακά μας συγκινούμαι και κλαίω ακόμα και μπροστά σε κόσμο. • Όταν παίζω σχεδόν το σύνολο των τραγουδιών του Γούναρη συγκινούμαι και ανεβαίνω στα ουράνια. • Αλλά και αρκετά των: Τσιτσάνη, Θεοδωράκη, Χατζηδάκη, Ξαρχάκου, Λοϊζου….για να μην αδικήσω και τους σύγχρονους • Θα μου πεις δεν υπάρχουν από τη Δυτική Μουσική κάποια κομμάτια που να με συγκινούν; • Βέβαια , αρκετά αλλά στον ωκεανό της μονότονης , άμουσης Δυτικής ‘’μουσικής’’ είναι σταγόνες. Πχ POP : Summer Time, Let it be, Scarrobough fair…. Folk: Donna Donna, Greensleeves, Amazing Grace… • Επομένως άλλη μια δεύτερη σύμπτωση μας είναι ότι ακούω τη μουσική που με συγκινεί και όταν ‘’ακούω’’ υποχρεωτικά άλλη άμουση Δυτική ‘’μουσική’’ δεν την ακούω γιατί αμέσως απορρίπτεται. • Δεν χρειάζεται λοιπόν τέτοια μαυρίλα της απολυτότητας και γενικού αφορισμού όπως σου επισήμανε και ο sven. • Όταν είσαι έτοιμος αράδιασε μας κάποια κομμάτια από τη μουσική που δεν ακούς όταν την ακούς |
| #29421 / 15.03.2016, 12:53 / Αναφορά Να υποθέσω ότι ο συγγραφεύς αυτού τού άρθρου κάποτε είχε φυσιολογική ακοή,αλλά εν τή πορεία εκωφάθη;Η καλύτερα,εμειώθη η ακουστική του στάθμη και πλέον ακούει μόνο τον ήχο τών βημάτων του-άντε και τον ήχο απ'το πληκτρολόγιο τού υπολογιστή του.Δυνατόν δέ ν'ακούη και τον ήχο τών αερίων προϊόντων τής πέψεώς του την ώρα που εκφεύγουν από το έρκος τών οπισθίων του,αλλά πέραν αυτού ουδέν. Μόνον έτσι εξηγείται το γεγονός ότι βάζει στο ίδιο τσουβάλι τζάζ,ρόκ,κλασσική,δημώδη,techno και όλα τα παγκοσμίως γνωστά μουσικά ιδιώματα και τα αφορίζει όλα συλλήβδην. Αλλίμονο άν όλοι οι άνθρωποι σκέφτονταν σάν εσένα,αξιότιμε συν-φορουμίτη. ΥΓ.Και μιά απορία μου:αφού δέν σού αρέσει η μουσική,γενικώς και αορίστως,γιά ποιόν λόγο επισκέπτεσαι έναν μουσικό ιστότοπο; |
| #29424 / 17.03.2016, 13:59 / Αναφορά τι πίνεις φίλε; |
| #29426 / 18.03.2016, 05:54 / Αναφορά Μουσική παντού Θα προσπαθήσω να δώσω ορισμένες απαντήσεις αρχίζοντας από μια γενικόλογη ερώτηση όπως προκύπτει από τα σχόλια των αγαπητών σχολιαστών που μπήκαν στον κόπο να απαντήσουν. Ο Μ. Κούντερα κάπου λέει: (παραθέτω από μνήμης) “ Όταν τα Σοβιετικά τανκς μπήκαν στη χώρα μου θα περίμενε κανείς να αναζητήσω παρηγοριά στους εθνικούς μας συνθέτες όπως ο Σμέτανα, αλλά η μόνη μουσική που μου ήταν υποφερτή ήταν αυτή που απεικόνιζε την κατάσταση που ζούσαμε. Τη μουσική του Ι. Ξενάκη.” Κάτι τέτοιο δε ζούμε; Τη σειρά των τανκς πήραν τα μπανκς. Το 1965 όταν ρώτησαν τον Ελύτη πώς βλέπει το μάλλον της ανθρωπότητας, απάντησε: (από μνήμης και πάλι) “η νέα εποχή βαρβαρότητας που ζούμε θα επιδιώξει να μας καταστείλει όχι πλέον με τα τανκς του Χίτλερ, αλλά με νέα μέσα, επιστημονικά σχεδιασμένα που θα επιδιώκουν την υποδούλωση και τον εξευτελισμό του ανθρώπου.” Σ' αυτή την ανεξέλεγκτη στροφή που έχει πάρει η ανθρωπότητα, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, σε ποιο βαθμό η τέχνη, νέα και παλιά, μπορεί με τις υπάρχουσες συνθήκες να παρηγορήσει τον άνθρωπο; Ποιος ο λόγος να καθίσει ένας ποιητής μπροστά σ' ένα άσπρο χαρτί, να γράψει ένα ποίημα; Ποιος ο λόγος να αποπειραθεί ένας καλλιτέχνης-δημιουργός να ζει σε μια παρελθούσα κατάσταση προσωπικής επιλογής, τη στιγμή που όλα φαίνεται ν' αλλάζουν ραγδαία και η μόνη αντίσταση φαίνεται να είναι μια κάποιου είδους “συλλογική ευφυΐα”; Ο Χρόνης Μίσσιος (2010) όταν τον ρώτησαν για μια νέα μορφή αντίστασης απάντησε: “ Μα ποιον να πολεμήσουμε; Πού είναι ο εχθρός; Εχθρός μας είναι τώρα κάποιος που απ' την άλλη μεριά του κόσμου πατάει ένα κουμπί και καταρρέει η οικονομία μιας χώρας” Την απάντηση έδωσε εν αγνοία των μελλούμενων, κάποιος Θανάσης Κλάρας, κατά κόσμον Άρης Βελουχιώτης: “Εμείς το μόνο που διαθέτουμε είναι η πεζούλα μας”. Το αναρτηθέν κείμενο επιλέχτηκε από μια συλλογή παρόμοιων σκευασμάτων με άτυπες λογοτεχνικές αξιώσεις που περιμένουν τη σειρά τους για να εκδοθούν. Μια γενική εικόνα, κάτι σαν πρόχειρος τίτλος θα μπορούσε να ήταν: “Η αναγκαιότητα και οι προθέσεις της τέχνης σήμερα”. Επιλέχτηκε ένα κείμενο που για πολλούς θα έμοιαζε αιρετικό, ωστόσο, εγείρει καίρια ερωτήματα αν κάποιος κάνει τον κόπο να κοιτάξει πίσω από τα γράμματα και τις λέξεις. Προσεκτική ήταν και η επιλογή του συγκεκριμένου ιστότοπου που συνθέτει μιαν ακολουθία ευρεία όσο και πολυφωνική από μέλη και αναγνώστες για τους οποίους η μουσική αν και ένα φαινόμενο ανεξήγητο για όλους μας, ωστόσο, είναι ικανό να διεκδικήσει ένα σημαντικό μέρος του ζωτικού πνευματικού τους χώρου. Απ' ότι αποδείχτηκε, η επιλογή της δοκιμής ήταν επιτυχημένη αφού έτυχε θερμότατης υποδοχής! “Τα ίδια και τα ίδια, ούτε μία καινούργια συνήχηση, κάτι φρέσκο, κάτι που θα σε συγκλονίσει είτε θετικά, είτε αρνητικά.”, η -μη μουσική- απόδειξη, (άσχετα αν κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτήν τη φράση), που έφερε σφοδρές αντιδράσεις. Κάτι είναι κι αυτό. Θα απαντήσω στους σχολιαστές, όπως οφείλω, με ορισμένες ερωτήσεις και τα υποκείμενα σχόλιά μου δεν σημαίνει ότι θα ήταν κάποιες αυταπαντήσεις. Απλώς.. σχόλια. *Διατηρεί πλέον η μουσική τον λειτουργικό της χαρακτήρα; (Η μουσική από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν αδιάσπαστα συνδεδεμένη με την εμπειρία, το καθημερινό βίωμα, την τελετουργία,- η τελετουργία ορίζεται ως ένα συλλογικό ντοκουμέντο με κοινό αντικείμενο που συνδέεται με τις ανάγκες των ανθρώπων, θυσία, νεκρώσιμη ακολουθία, γάμος και χαρά, συλλογική εργασία κλπ. *Από πότε η μουσική απόχτησε ιδιοκτήτες, προστάτες και από πότε άρχισαν να υπογράφονται τα μουσικά έργα; (Η Τέχνη χρωστάει πολλά στους ευγενείς προστάτες της, από την εποχή της Αναγέννησης, αλλά πόσοι καλλιτέχνες απορρίφτηκαν για το επαναστατικό τους πνεύμα, και ποια θα ήταν η ενδεχόμενη εξέλιξή της;) *Από πότε η Μουσική ονομάστηκε τέχνη; (Πλησιάζοντας στον 18ο αιώνα. Ο Μπαχ εκτελώντας τις δεσμεύσεις του, έγραψε τα Λειτουργικά του αριστουργήματα και ταυτόχρονα, σαν παιδί, στα οργανικά του έργα, έπαιζε με τις ανακαλύψεις του στον μείζονα και τον ελάσσονα τρόπο, ανοίγοντας άθελά του το δρόμο στους μεταγενέστερους που άργησαν περίπου εκατό χρόνια να τον θυμηθούν αν και απλώς επεξέτειναν τις ανακαλύψεις του) *Βόλφγκανγκ (φτου φτου), Χρυσόστομος, Αγαπημένος του Θεού, Μότσαρτ. Τι καινούργιο έφερε ο αγαπημένος όλων; (Τη οργανική μελωδία στην όπερα ανάμεσα στα απαγγελτικά μέρη, κάτι που εκνεύρισε τους τραγουδιστές στερώντας τους την αποκλειστικότητα της ωδής.) *Μπετόβεν, ποιο δρόμο άνοιξε; (Μια δίοδο που μπορούσε ο ακροατής να δει την ψυχή του και εγένετο η εφεύρεση της ιδιότητας του συνθέτη.) *Τι ακριβώς ήταν ο Ρομαντισμός; Ένα νέο μουσικό στυλ; Η διαστολή των προηγούμενων εφευρέσεων ή ένα ρεύμα ποιλιτικοκοινωνικό που οργάνωσε την κοινωνία σε τάξεις; (Το τέρας της βιομηχανικής επανάστασης, νομοτελειακά, γέννησε τον Μαρξισμό. Η υπερβολή του Ρομαντισμού επέφερε την κατάρρευση των αξιών και τη γένεση του φασισμού. Η τριλογία του Χέρμαν Μπροχ “οι Υπνοβάτες” δεν επισήμανε μόνο το τραγικό τέλος της ιστορίας αλλά και έθεσε νέα θεμέλια στη γραφή με την παράλληλη χρήση παρεκβάσεων όπως το δοκίμιο, την ποίηση, την προσωπική κατάθεση του συγγραφέα) *Ντεμπισί, Ραβέλ, Σένμπεργκ, Στραβίνσκι, Βέμπερν Μπεργκ, Σκαλκώτας. Γιατί άραγε ανατίναξαν τη γέφυρα του Ρομαντισμού; (Μάλλον γιατί ο -Ευρωπαίος- άνθρωπος ανακάλυψε τον εαυτό του. Το δικαίωμά του να αποφασίζει για τον εαυτό του και για τα κοινά.) *Άρα ο Μοντερνισμός αποφάσισε ότι η ελεύθερη και προσωπική έκφραση είναι προϊόν μιας τάσης για κατάργηση ή γενοκτονία του παρελθόντος με μια μοναδική, ατομική έκφραση; (Εδώ συντρίβεται η τυπολογία, ένα βουνό που όλοι ανεβαίνουν, φυτεύουν το δέντρο τους και το ποτίζουν χωρίς αξιώσεις για περαιτέρω συνιδιοκτησία. Η ανεξέλεγκτη ελευθερία γέννησε έναν σωρό λοφίσκους με μια σημαία καρφωμένη στην κορυφή περιμένοντας την πρώτη καταιγίδα που θα την αφανίσει.) Εν “μέσω νεφών” του Ευρωπαϊκού οράματος, μια μικρή χώρα, ατάλαντη να δημιουργήσει τον εαυτό της, (αν διαφωνείτε, υπάρχει και ο Καστοριάδης, όπως επίσης ο Πετρόπουλος, ο Χταζιδάκις, κ.α.) εκτός από την “ένδοξη” ιστορία της έχει μα προβάλλει την Ιστορική συνέχεια της παράδοσής της. Εδώ καταθέτουμε τα όπλα, απέναντι σε μια τρύπα της ιστορίας που γεννήθηκε για να χειραγωγηθεί εσαεί από Βαυαρούς, Άγγλους Αμερικάνους και εν τέλει από το “Ευρωπαίκό Όραμα”, που ως εφιάλτης κατατρέχει του Έλληνες στον ύπνο τους, ωστόσο, δεν μιλάμε για όνειρα, μιλάμε για ανθρώπους που κατάφεραν, σε μια πολυπολιτισμική χώρα, να σμίξουν, να ορθοποδήσουν, να δημιουργήσουν. Ο Αστικός Πολιτισμός, αυτή η κατάρα του Καπιταλισμού, κατάφερε εκδιώξει τον άνθρωπο από τη φυσική του θέση που ήταν ανάμεσα στα περιβόλια και τα ψηλά βουνά και να τον καταστήσει περιπλανώμενο και άνεργο σε πόλεις με ψηλά κτήρια και χαμηλό προσδόκιμο επιβίωσης. Τα Ευρωπαϊκά προϊόντα πολιτισμού, συνελόντι ειπείν, έχουν όνομα: Γιουροβίζιον για τις μάζες και την Πρωτοχρονιάτικη συναυλία με τις ακατανίκητες πόλκες και τα βαλς του Στράους και τους ακατανίκητους τρυφερούς κώλους και απαλά χέρια που ποτέ τους δεν δούλεψαν. Τι Βιέννη, τι Ειδομένη... Η μοναδική ελπίδα της Ελλάδας είναι το υψηλό επίπεδο του παραδοσιακού της θησαυρού. Αναλογικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει άλλη μια τόσο μικρή χώρα που έχει να προβάλλει σε κάθε γωνιά της τόσα πολύτιμα πολιτισμικά διαμάντια. Διαμάντια που το πόπολο αποστρέφεται και είναι αρκούντως ευχαριστημένο με τα καθρεφτάκια-γκατζετάκια των εισβολέων, τάχα μου μουσική, τάχα μου επικοινωνία, ασάλευτη μάζα που βαδίζει προς τον όλεθρό της. Ντούκου ντούκου λοιπόν, μουσική παντού, μελωδίες συγκινητικές, τραγούδια αγαπησιάρικα, νύχτα, πιοτά, μοναξιά, το ιδανικό τάργκετ γκρουπ για να υπνωτίσουν τις χαμένες ψυχές που αν αναλογιστούν το μεγαλείο και το δώρο της ύπαρξής τους, θα αρχίσουν να σκέφτονται, ν' ακούν τον ήλιο του πρωιού, να διαβάζουν. Κι όσο για τον σεμνό και ευγενή γαστρολόγο σχολιαστή, έχω προ καιρού ασκηθεί με επιτυχία στην ιδέα του θυμού, μνησικακίας, εκδικητικότητας, Φρονώ ότι είναι μια παθητική στάση απέναντι στη ζωή το μίσος και η αδιαλλαξία. Ας δεχτεί την αγάπη και τη συμπάθειά μου. Και για τον κ. Στέφανο που ως φαίνεται έκανε τον κόπο να διαβάσει το κείμενο πάνω από μία φορά, τον ευχαριστώ γιαυτό, του προτείνω μια μελωδία του Penderecki Hiroshima. Μου φέρνει στο νου το “Μαύρο μου χελιδόνι” που έχω ιδιαιτέρους λόγους να το αγαπώ, όπως και το “με γέλασανε τα πουλιά” και το “βασίλεψεν ο Αυγερινός” Ευχαριστώ το Μ.Η. για τη δημοσίευση |
| #29428 / 18.03.2016, 23:33 Επιτρέψτε μου να καταθέσω την γνώμη μου , πάντα έχοντας ως κύριο λόγο ότι το κάνω από ανάγκη. Η μουσική είναι σαν τις τηγανητές πατάτες. Εύκολο και γρήγορο φαγητό αλλά θέλει ικανότητα να πετύχεις αυτή τη γευση που θα θυμούνται όλοι ακόμη κι αν έφαγαν απλά τηγανητές πατάτες. Η μουσική είναι σαν την αρχιτεκτονική. Μπορεί να χτίσεις το πιο σύγχρονο κτίριο , με απίθανες δομές, φουτουριστική διακόσμηση , εκλπηκτική χωροταξική μελέτη και αφού το ολοκληρώσεις να επιστρέψεις στην μονοκατοικία σου με κεραμίδι , αυλή και σκύλο. Ισως όμως αρκείσαι ( και όχι μόνο ) να κατασκευάζεις μόνο μονοκατοικίες. Η απλά να επιδιώκεις να χτίζεις σύγχρονα τρομακτικά κτίρια γιατί "πρέπει να διαφέρεις από τους άλλους". Η μουσική είναι σαν το φάρμακο. Αν το πάρεις και γίνεις καλά τότε ¨πέτυχε" τον στόχο του. Προσοχή όμως. Τη στιγμή που το καταπίνεις δέχεσαι και τις παρενέργειές του. |
| #29434 / 21.03.2016, 11:32 "Κι όσο για τον σεμνό και ευγενή γαστρολόγο σχολιαστή, έχω προ καιρού ασκηθεί με επιτυχία στην ιδέα του θυμού, μνησικακίας, εκδικητικότητας, Φρονώ ότι είναι μια παθητική στάση απέναντι στη ζωή το μίσος και η αδιαλλαξία. Ας δεχτεί την αγάπη και τη συμπάθειά μου." Ο "σεμνός και ευγενής γαστρολόγος σχολιαστής"-δηλαδή η αφεντιά μου-είδε ένα κείμενο καθ'ολοκληρίαν απορριπτικό τής όλης μουσικής παραγωγής από κτίσεως κόσμου και σ'αυτό απάντησα. Μπορούσες να μήν το είχες γράψει αυτό και να ξεκινούσες από το δεύτερο και "επεξηγηματικό" σου σχόλιο-που θ'αποτελούσε και το κυρίως άρθρο σου.Αυτό που έδειξε σε όλους μας πως είσαι πράγματι ένας συνειδητοποιημένος και προβληματιζόμενος (δηλαδή "ψαγμένος",που λένε στην καθομιλουμένη) ακροατής,που δέν "χάφτει" ό,τι ήχο προσκρούει πάνω στο ακουστικό του τύμπανο,αλλά αναλύει,εξετάζει,αναρωτιέται και εξερευνά αυτό που ακούει. Διότι-όπως σού είπαν και οι λοιποί σχολιαστές-μουσική δέν είναι μόνο το σύγχρονο "ντούκου-ντούκου" που πλημμυρίζει τίς παραλίες τα καλοκαίρια και τίς ντισκοτέκ τον χειμώνα.Μουσική είναι κάθε συνδυασμός ήχων που γίνεται βάσει κάποιου σχεδίου.Μουσική είναι όλα τα είδη που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται στο πέρασμα τού χρόνου. Δέν θα σχολιάσω τα περί μαρξισμού και καπιταλισμού-γιατί εδώ είναι μουσικό και όχι πολιτικό φόρουμ.Θα πώ μόνο πως ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως ζώο που επιδιώκει να είναι ανεξάρτητο και όχι "καλουπωμένο" σε ομοιόμορφες συμπεριφορές-και μόνον όταν αφήνεται ελεύθερος να σκεφτή από μόνος του,δημιουργεί και ενίοτε μεγαλουργεί.Γιά όποιον διαφωνεί,άς εξετάσει ποιά κοινωνία δημιούργησε Παρθενώνες,επιστήμες και φιλοσοφικά ρεύματα,η Σπαρτιατική ή η Αθηναϊκή;(εντάξει,υπήρξε και ο Χείλων ο Λακεδαιμόνιος,αλλά τί να κάνη ο ένας φουκαράς απέναντι σε μιά μεραρχία από Σωκράτηδες,Πλάτωνες,Κρίτωνες,Θουκυδίδες και λοιπούς Αθηναίους;). Και ούτε θα μιλήσω γιά το "χαμηλό προσδόκιμο επιβίωσης" τού σημερινού ανθρώπου που φτάνει μέχρι τα 90 και 100 έτη πολλές φορές,όταν στην αρχαιότητα,που οι άνθρωποι ζούσαν "ανάμεσα στα περιβόλια και τα ψηλά βουνά",μόλις και μετά βίας έφταναν τα 50-60. Αυτά από μένα,μαζί με την δική μου αγάπη και συμπάθεια,αλλά και την συμβουλή ενός μεγαλύτερού σου που σε ορμηνεύει να μήν είσαι απορριπτικός σε όλα.... |
| #29427 / 18.03.2016, 09:45 / Αναφορά • Τελικά από το νέο σου κείμενο συμπεραίνω ότι συμφωνούμε σε όλα όσα ανέφερα στο προηγούμενο σχόλιο μου και παρεξηγήσαμε τα του κυρίου άρθρου (γιατί τα συγκεκριμένα δεν τα ανέφερες στο κύριο άρθρο;). • Μου άρεσε το νέο φιλοσοφημένο κείμενο σου αν και το μακροσκελές σε κειμενογράφο χωρίς διαχωρισμό παραγράφων και τυχών ‘’υπερσυνδέσεων’’ (ευκαιρία να διαφημίσω την πρόσφατη στο Forum πρόταση μου ‘’Τα δημοφιλέστερα’’ για τον εν λόγω κειμενογράφο) για μεταφορά στις διάφορες ρήσεις που θα άξιζε να ήταν οι αυτούσιες και όχι από μνήμης , αλλά απ’ την άλλη θα μου κάνει καλό να ψάξω να τις βρω. • Σε ότι λοιπόν ανέφερες και φάνηκε εκ πρώτης όψεως ‘’αιρετικό’’ ,‘’συγχωρείται’’ από την τωρινή φράση σου: ‘’… με άτυπες λογοτεχνικές αξιώσεις που περιμένουν τη σειρά τους για να εκδοθούν…’’ • Ομαδοποιημένες τέτοιες ρήσεις υπό έναν τίτλο θα άξιζαν συγγραφής νέου άρθρου , έστω στην κατηγορία ‘’No Music’’ όπου προτρέπω να υλοποιήσεις και πιθανόν να πάρεις και διάφορες προτάσεις πριν την έκδοση τους. • Πάντως το νέο κείμενο σου μου άρεσε , το κάνω copy/paste να το ρετουσάρω στο ‘’Word’’ , να το μελετήσω με την ησυχία μου και να το εισαγάγω στις σημειώσεις μου. • Γράφεις: ‘’ Σ' αυτή την ανεξέλεγκτη στροφή που έχει πάρει η ανθρωπότητα, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς, σε ποιο βαθμό η τέχνη, νέα και παλιά, μπορεί με τις υπάρχουσες συνθήκες να παρηγορήσει τον άνθρωπο; Ποιος ο λόγος να καθίσει ένας ποιητής μπροστά σ' ένα άσπρο χαρτί, να γράψει ένα ποίημα;’’….’’ “Μα ποιον να πολεμήσουμε; Πού είναι ο εχθρός;’’’. • Ο εχθρός στη περίπτωση της Μουσικής είναι αυτή η άμουση ‘’Μουσική’’ (ρυθμικά μονότονη) που σιγά – σιγά και ΜΕ ΣΧΕΔΙΟ εξαφανίζει τα διάφορα άλλα είδη μουσικής όχι μόνο της χώρας μας αλλά του πλανήτη ολόκληρου. • Δυστυχώς, το κράτος είναι απών και ευτυχώς αντιστέκονται ΜΟΝΟ οι διάφορες πολιτιστικές ομάδες ειδικά στην επαρχία και έχουν καταφέρει αρκετά με το να διατηρούν την παράδοση στη μουσική μας. Το ενθαρρυντικό είναι ότι ο πολύς ο κόσμος και η νεολαία συμμετέχει αλλά ο ίδιος κόσμος το ίδιο βράδυ στο μπαράκι θα μολυνθεί πάλι από τη Δυτική κακογουστιά. • Αν το κράτος μας ξόδευε για όλες τις μουσικές πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα το ίδιο ποσό που ξοδεύει για Ευρωπαϊκά ‘’προϊόντα πολιτισμού’’, τύπου Eurovision ο μουσικός πολιτισμός μας θα ήταν διαφορετικός. • Αυτή η παράδοση συνδέεται με τις ανάγκες των ανθρώπων και ευτυχώς ακολουθείται από πολλούς νέους: Στο περιοδεύων, στις απόκριες, στα Κάλαντα Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς και Φώτων, σε ‘’θυσίες’’ σε αναβροχιά,στην αρχή της άνοιξης με ομοίωμα χελιδόνας, σε βαφτίσια, στους αρραβώνες, στους γάμους...... ακόμα και σε νεκρώσιμες και μνημοσυνιακές ακολουθίες. • Αυτά τα πολύτιμα πολιτισμικά διαμάντια , αρέσουν ιδιαίτερα και στους ξένους με συμμετοχή που εκπλήσσει (το έχω διαπιστώσει εκτός της Βόρειας Ελλάδας και σ’ όλα τα Κυκλαδονήσια και πιστεύω και σ’ άλλα μέρη θα συμβαίνει το ίδιο). Εύχομαι Καλή επιτυχία, γι αυτό και τώρα ,εύλογα καθυστεριμένα, θέτω και στο άρθρο και στο νέο σχόλιο σου ‘’Thumb up’’ αν και το παιχνίδι με τα ‘’Χεράκια’’ το απεχθάνομαι, βλέπεις ότι πολλές φορές ακολουθούμε το πλήθος. Θα μου ήταν εύκολο για ένα τέτοιο κείμενο να θέσω ‘’Thumb up/down’’ και να ξεμπερδεύω όμως μου έδωσες την ευκαιρία για κριτική σκέψη και περαιτέρω απασχόληση με το θέμα για καιρό. Ευχαριστώ |
| #29429 / 19.03.2016, 00:34 / Αναφορά Είναι απίστευτο πως με το προηγούμενο σχόλιό σου εννοούσες όλα αυτά που αναφέρεις στο δεύτερο!!!!!! Αν όντως έχουν έτσι τα πράγματα, τότε θα πρέπει να συγγράψεις άλλα δύο βιβλία για να κατανοήσουν οι αναγνώστες τι ήθελες να πεις στο πρώτο... |
| #29431 / 19.03.2016, 10:46 / Αναφορά Το δεύτερο κείμενο είναι τόσο επεξηγηματικό που δείχνει έναν άνθρωπο ευαίσθητο που όχι μόνο ακούει κλασσική μουσική αλλά και τέτοια μοντέρνα που να σε οδηγεί στην κλασσική (Penderecki) αλλά και δημοτική “Μαύρο μου χελιδόνι”..... Τώρα το γιατί τα στοιχεία του αυτά δεν έγιναν γνωστά από το αρχικό ‘’αιρετικό’’ κείμενο του ίσως ήταν ένας τρόπος (μάλλον εσκεμμένα) να εισάγει κάτι το καινούριο στην ιστοσελίδα μας , εγείροντας ερωτήματα που κρύβονται πίσω από φράσεις ‘’μεγάλων’’ και το κατάφερε αφού: • Η μεν διεύθυνση της ιστοσελίδας διατηρεί το θέμα πρωτοσέλιδο για πάνω από 5 ημέρες , γεγονός, που δεν θυμάμαι να ξανασυνέβη • Είχε ποικίλα σχόλια από ειδικούς μουσικούς και μη , τα οποία χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης (ελπίζω και τον προτρέπω να συνεχίσει με τέτοια άρθρα) • Πιστεύω ότι ο Costas είναι ένας εκκολαπτόμενος συγγραφέας που θα γίνει γνωστός γρήγορα με τις ‘’αιρετικές’’ αντιλήψεις με την έννοια της λέξης ως ‘’καινοτόμες’’ . • Costas παρακαλώ να με ενημερώσεις με ΠΜ όταν εκδόσεις σχετικό βιβλίο σου • Καλή επιτυχία • Θα παρακαλούσα τον Hastaroth που εκτιμώ και διαβάζω ανελλιπώς τις απόψεις του, μετά το δεύτερο επεξηγηματικό κείμενο του Costas να αποσύρει το αρνητικό και προσβλητικό σχόλιο του. |
| #29437 / 22.03.2016, 10:41 Στέφανε,δέν ξέρω άν δίνεται η δυνατότητα σε σχολιαστή άρθρου τού περιοδικού ν'αποσύρη σχόλιο,αλλά όπως είδες έγραψα δεύτερο σχόλιο,όπου εξηγούσα κάποια πράγματα στον αρθρογράφο. |
| #29438 / 22.03.2016, 11:13 Το παρών , αλλά και το προηγούμενο σχόλιο σου αξίζει περισσότερο από την απόσυρση του.(Όχι εσύ δεν έχεις δυνατότητα ούτε διαγραφής ούτε τροποποίησης) |
| #29433 / 21.03.2016, 08:47 / Αναφορά Είναι δυνατό δυο άνθρωποι να χρησιμοποιούν τη λέξη ‘’μουσική’’ αλλά ο καθένας να την αντιλαμβάνεται με διαφορετική έννοια; Ας πάρουμε 2 παραδείγματα: Πχ ο ένας από μικρή ηλικία ακούει κομμάτια κλασσικής και ο άλλος λόγω περιβάλλοντος, από μικρή ηλικία ακούει ‘’ντούκου – ντούκου’’ και δεν κατάφερε ν’ αποκτήσει το αισθητήριο της μελωδίας. Μπορούμε απ’ αυτά τα 2 να πούμε ότι : Μια μελωδία συνεπάγεται ότι κατά μεγάλο ποσοστό θα έχει και ρυθμό . Ακόμα και οι μελωδίες της Βυζαντινής έχουν ρυθμό (πολλές φορές μη σταθερό) που καθορίζεται από τον τονισμό των λέξεων του απολυτίκιου. Όμως στο είδος ‘’ντουκου-ντούκου’’ της “μουσικής” που ακούει και ευχαριστιέται με την όποια ‘’μελωδία’’ εμπεριέχει, όταν εθιστεί , μήπως στο μέλλον ακούγοντας εκκωφαντικά τον ίδιο μονότονο ρυθμό ευχαριστιέται και χωρίς καν να υπάρχει ίχνος ‘’μελωδίας’’ έστω και με την ετυμολογική της έννοια ; Εκεί θέλουν να μας οδηγήσουν. Θα τους αφήσουμε; Ένας που μπορεί να πείσει ,γράφοντας ίσως όχι τόσο φιλοσοφημένα κείμενα , είναι ο Costas που πιστεύω , η διεύθυνση πρέπει να τον ευχαριστήσει και να τον προτρέψει να μας προσφέρει κι άλλα τέτοια άρθρα (ήδη η πολυήμερη έκθεση του σαν πρωτοσέλιδο δείχνει αυτή την ευχαριστία) , αν και είμαι σίγουρος ότι ήδη θα πρέπει να έχει ή τουλάχιστον θα έχει στο εγγύς μέλλον τέτοιο συγγραφικό έργο. |
| #29435 / 22.03.2016, 08:55 Ας μου επιτραπεί να σχολιάσω ότι ρυθμός και μελωδία είναι ένα πράγμα κι όχι 2 ξεχωριστά. Το ένα υποστηρίζει το άλλο κι ας μου επιτραπεί επίσης να τονίσω ότι ο ρόλος του ρυθμού είναι λίγο πιο σημαντικός. Να υποθέσω Στέφανε ότι κάνεις αναφορά στο ύφος των μουσικών κομματιών ( είδος , φόρμα ) και όχι στο γεγονός ότι επικρατεί ο ρυθμός της μελωδικής γραμμής. Μεγάλο θέμα που προσεγγίζεται με προσοχή , ανοιχτό μυαλό και ιστορική μελέτη. Άλλωστε πρώτα ο ρυθμός ( κρουστά ) υπήρξε και κατόπιν η μελωδία. Ούτε όμως το να επιβάλεις σε κα΄ποιον να ακούει κλασική μουσική δίνει "άφεση αμαρτιών" ή όπως αλλιώς μεταφράζεται αυτό. Οπως είπα και νωρίτερα , η επιλογή στη μουσική έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες αλλά εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το αποτέλεσμα. Ν α μπορεί δηλαδή η μουσική να λειτουργεί αποσβεστικά. Είτε ακους κλασική ή "ντουκου ντουκου" ή ότι μα ότι άλλο. Η διαφορά είναι στην αναζήτηση και στο επίπεδο της μουσικής. ( όπως ανέφερα παραπάνω μπορεί κάποιος να χορτάσει τρώγοντας τηγανητές πατάτες , ενώ κάποιος άλλος να μην αρκείται σ αυτό ). |
| #29439 / 22.03.2016, 22:46 / Αναφορά sv2dxa Καλησπέρα Φυσικά εννοώ είδη μουσικών κομματιών. Πάντως και σκέτη η Μελωδία είναι αρκετή ώστε να φτιάξει μόνη της μουσική (πχ ακούστε έναν παπά που διαβάζει μελωδικά το Ευαγγέλιο, τα άπειρα παραδοσιακά μας τραγούδια – τα λεγόμενα καθιστικά…..). Η βυζαντινή μουσική είναι φωνητική και η εδώ και αιώνες δογματική ιδιαιτερότητα απαγόρευσης χρήσης μουσικών οργάνων συνοδείας ,αντίθετα το τι συμβαίνει στην Καθολική Εκκλησία ,δεν την μείωσε λόγω της έλλειψης ρυθμού. Σίγουρα όμως η σκέτη μελωδία ακούγεται άδεια και μοναχική χωρίς συνοδεία ρυθμού. Εδώ σαν γονιός δεν κατάφερα να ‘’επιβάλω’’ στα παιδιά να ακούνε κλασική και δημοτική μουσική πόσο μάλλον σε άλλους. Το ότι όμως (προσωπικά πάντα μιλώντας αλλά πιστεύω δεν είμαι μοναχικός) η κακογουστιά της μονότονης "ντουκου ντουκου" μουσικής λειτουργεί και αυτή αποσβεστικά , όπως λες και για να το λέει κάποιος ειδικός έτσι θα είναι, προσωπικά με θλίβει βαθύτατα, για τον απλό λόγο ότι έχει εξελιχθεί σε αδηφάγο τέρας, εξαφανίζοντας τα πάρα πολλά άλλα είδη μουσικής . Κι αφού ανέφερες το παράδειγμα με τις τηγανιτές πατάτες να συμπληρώσω κι εγώ ότι η "ντουκου ντουκου" είναι πατάτες τηγανισμένες με φοινικέλαιο και μάλιστα πάντα το ίδιο για εκατοντάδες ‘τηγανιές’ που στο τέλος καταντά χειρότερο κι από δηλητήριο. Σίγουρα λοιπόν είναι , όπως λες: ‘’Μεγάλο θέμα που προσεγγίζεται με προσοχή , ανοιχτό μυαλό και ιστορική μελέτη’’ κι εγώ απλά διατύπωσα μια ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σαν γονιός εμπειρία και προσωπική άποψη. |
| #29440 / 24.03.2016, 10:51 " όπως λες και για να το λέει κάποιος ειδικός έτσι θα είναι," σ ευχαριστώ που μ αποδέχεσαι εξ ορισμού αλλα η αλήθεια είναι ότι η σπουδη στη μουσική δεν σε καθιστά αυτόματα ειδικό. Και στο θέμα αυτό ούτε καν και η μελέτη. Εγώ θα έλεγα ( υποστηρίζοντας την πάγια άποψή μου ) ότι αν η μουσική λειτουργεί "αποσβεστικά" τότε πέτυχε τον στόχο της. Απο εκει και πέρα το ζήτημα ειναι η εσωτερική αναζήτηση και ανησυχία του καθένα. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη μουσική. Είναι στάση ζωής. Τωρα ότι αφορά την κλασική και τα παιδιά η τακτική μου είναι η εξής απλή. Τα παιδιά "συσσωρεύουν μνήμες" . Αυτό ειναι κανόνας. Άρα πολύ απλά ( αυτό κάνω κι εγώ στο σπίτι ) βάζω τη μουσική που θέλω ( και μ αρέσει βέβαια , όχι εξαναγκαστικά με σκοπιμότητα ) να παίζει στο σπίτι και στο αυτοκίνητο. Τα παιδιά συγκρατουν και αποθηκεύουν "μουσικές εικόνες" θέλοντας και μη. Τονίζω και πάλι όμως ότι τη μουσική που βάζω πρέπει να την απολαμβάνω κι εγω αλλιώς δεν θα λειτουργήσει σωστά. "Τα παιδιά καταλαβαίνουν την υποκρισία". Οι μουσικές μνήμες μπορεί αν μην έχουν άμεσα αποτελέσματα αλλά να λειτουργούν σε βάθος χρόνου (σίγουρα). |
Πέτρος Βαγιόπουλος: Της ζωής μου το παιχνίδι!
Τα Άλυτα Μυστήρια στην Ιστορία της Μουσικής
Πόση ισχύς ενισχυτή απαιτείται ανάλογα με το συγκρότημα μας; 
Συνέντευξη του Νίκου Καλλίνη (Εκείνος+Εκείνος)
Οι Ελληνίδες!
Συχνά λάθη καθηγητών φωνητικής
G.A.S (Gear aquisition syndrome)
Τεχνική στο τραγούδι: Σύμμαχος ή εχθρός της έκφρασης;
Είμαι παράφωνος. Μπορώ να τραγουδήσω;
Πώς μπορώ να τραγουδήσω σωστά τις ψηλές νότες;
