Η ιστορία του ''Dance Hall Days'' των Wang Chung

Γράφει ο Κωνσταντίνος Παυλικιάνης (CHE)
223 άρθρα στο MusicHeaven

Το «Dance Hall Days» περιλαμβάνεται στο δίσκο των Wang Chung «Points On The Curve», που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1983.

Πρόκειται για ένα Pop Rock/new wave τραγούδι, το οποίο έγραψε ο τραγουδιστής και κιθαρίστας των Wang Chung, Jack Hues, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Jeremy Allan Ryder, και είναι μία από τις πιο δημοφιλείς και γνωστές επιτυχίες του συγκροτήματος.

Η βασική ιδέα του τραγουδιού, ο στίχος «Take your baby by the hand» και οι συγχορδίες προέκυψαν μέσα σε 20 λεπτά όταν ένα παιδί δεν εμφανίστηκε στο μάθημα κιθάρας που θα του έκανε ο Jack Hues κι έτσι ο Hues εκμεταλλεύτηκε αυτό το κενό με τον καλύτερο τρόπο. Όπως είπε και ο ίδιος: «Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω πάρα πολύ. Είμαι σίγουρος ότι δεν έχει ιδέα. Στην πραγματικότητα, αυτό πιθανότατα να είναι καλό γιατί αλλιώς θα διεκδικούσε τα πνευματικά δικαιώματα»!

Μία πρώτη εκδοχή του τραγουδιού ηχογραφήθηκε στα τέλη του 1982 όταν ακόμα το συγκρότημα λεγόταν Huang Chung. Όταν το συγκρότημα άλλαξε εταιρεία, μετακομίζοντας από την Arista στην Geffen Records της Αμερικής, άλλαξε και το όνομά του σε Wang Chung.
Η κανονική πια ηχογράφηση του «Dance Hall Days» έγινε το 1983 στα Abbey Road Studios του Λονδίνου με παραγωγούς τον Chris Hughes και τον Ross Cullum. Ο Chris Hughes είναι γνωστός από τη συνεργασία του με τους Tears for Fears, Propaganda, Peter Gabriel, Robert Plant, Paul McCartney, Howard Jones, Jon Bon Jovi κ.α. ενώ ο Ross Cullum συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τους Roxy Music και Clannad.
Ο Jack Hues είπε για το «Dance Hall Days»:
- Ξεκινάει αρκετά αθώα: «Take your baby by the hand» και στον τελευταίο στίχο λέει «Take your baby by the wrists, and in her mouth an amethyst». Όλα είναι λίγο πιο παραισθησιογόνα κατά κάποιο τρόπο, για να δείξει πως τα πράγματα που ξεκινούν απλά, γίνονται πιο περίπλοκα. Ο πατέρας μου ήταν μουσικός και είχε ένα συγκρότημα που έπαιζε σε μία παλιομοδίτικη αίθουσα χορού (Dance hall). Συνήθιζα να παίζω μαζί του σ' εκείνο το συγκρότημα, οπότε ίσως υπάρχει ένα είδος νοσταλγίας στο κομμάτι. Πραγματικά, είναι αρκετά αληθινό όσον αφορά τις εμπειρίες που είχα όταν ξεκίνησα να παίζω μπροστά σε κοινό. Μουσικά, είναι αυτό το είδος του ρυθμού και αυτού του beat που “σέρνεται”. Τεχνικά είναι σαν 3 εναντίον 2, αλλά δεν θα μιλήσουμε για όλα αυτά. Υποθέτω ότι είναι μία ιδιαίτερη αίσθηση πως ήταν κάτι ασυνήθιστο εκείνη την εποχή. Εν μέρει ήταν εμπνευσμένο από ένα κομμάτι των Adam and the Ants, κι ένα μέρος μίας σκέψης να χρησιμοποιήσουμε τον Chris Hughes, ο οποίος έκανε την παραγωγή στο δίσκο «Kings Of The Wild Frontier» των Adam and the Ants. Νομίζω ότι η δισκογραφική εταιρεία ήταν πρόθυμη να συναντηθούμε μαζί του και ο Chris κι εγώ γίναμε από τότε φίλοι -ο Chris δουλεύει μαζί μου στις Jazz ηχογραφήσεις που έκανα τα τελευταία χρόνια. Ήταν μία από τις πιο σημαντικές φιλίες της ζωής μου.

Όταν οι Wang Chung πήγαν στα Abbey Road Studios για να ηχογραφήσουν το «Dance Hall Days» ήξεραν ότι είχαν στα χέρια τους μία επιτυχία. Αυτό που τους έλειπε όμως ήταν ένα μπάσο με τάστα για τον Nick Feldman.
Nick Feldman: Είμαστε κι οι δύο φανατικοί οπαδοί των Beatles. Για το συγκεκριμένο κομμάτι χρειαζόμουν ένα μπάσο με τάστα για αριστερόχειρες. Ο Paul McCartney ηχογραφούσε δίπλα και πολύ ευγενικά μου δάνεισε το μπάσο του.

Έτσι το μπάσο που ακούγεται στο τραγούδι είναι αυτό του Paul McCartney παιγμένο από τον Nick Feldman!         

Το «Dance Hall Days» κυκλοφόρησε σε single στις 14 Ιανουαρίου του 1984 ενώ κυκλοφόρησε και σε remix. Το τραγούδι έφτασε στο Νο 16 των Η.Π.Α. και στο Νο 21 της Μεγάλης Βρετανίας. Επίσης, έγινε Νο 2 στην Ιταλία, Νο 5 στη Γερμανία, Ελβετία και Καναδά, Νο 6 στη Νέα Ζηλανδία, Νο 7 στην Αυστραλία, Νο 9 στην Ολλανδία και Σουηδία, Νο 12 στην Ιρλανδία και Νο 25 στη Γαλλία.
Το καλοκαίρι του 1984, το τραγούδι ήταν ήδη παγκόσμια επιτυχία και οι Wang Chung πέρασαν δύο μήνες κάνοντας περιοδεία στις Η.Π.Α. Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το «Dance Hall Days» ανέβηκε στο Νο 1 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών στην κατηγορία Hot Dance/Disco αλλά και στο Νο 8 των... Rock Charts (άντε να βγάλει κανείς άκρη). Από την άλλη, παρόλο που οι Wang Chung ήταν Βρετανοί, το «Dance Hall Days» αποδείχθηκε η μοναδική τους επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία και το μοναδικό τραγούδι που μπήκε στο βρετανικό Top 75 (και παραλίγο να έμπαινε στο Top 20). Αφού το τραγούδι έγινε μεγαλύτερη επιτυχία στις Η.Π.Α. και συμπεριλήφθηκε στην ταινία «Ο Άνθρωπος Από Το Λος Άντζελες» (To Live And Die In L.A., 1986), οι Wang Chung αποφάσισαν ν' αγνοήσουν τη βρετανική αγορά και να επικεντρωθούν στις Η.Π.Α. Αυτή αποδείχθηκε έξυπνη απόφαση καθώς το συγκρότημα είχε άλλες δύο μεγάλες επιτυχίες στις Η.Π.Α., που μπήκαν μάλιστα στο Top 10: το «Everybody Have Fun Tonight» (Νο 2 το 1986) και το «Let's Go» (Νο 9 το 1987), τα οποία δεν γνώρισαν την παραμικρή επιτυχία στη Μεγάλη Βρετανία.
Jack Hues: Νομίζω ότι ίσως έχει δημιουργηθεί ένας μικρός αέρας εξωπραγματικού γύρω από αυτό, γιατί οι Wang Chung στη Μεγάλη Βρετανία είναι ένα είδος σκοτεινής μπάντας της δεκαετίας του 1980. Πιστεύω ότι το «Dance Hall Days» ήταν μία αρκετά σημαντική επιτυχία εδώ (σ.σ. στη Μεγάλη Βρετανία). Αν και δεν έφτασε ψηλά, ήταν στους πίνακες επιτυχιών για μεγάλο χρονικό διάστημα. Χρειάστηκε πολύ χρόνο για ν' ανέβει και ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για να κατέβει, όπως πρέπει να γίνεται σε κάθε σωστό δίσκο. Και εμφανιστήκαμε μια-δυο φορές στο Top Of The Pops, το οποίο ήταν ένα μεγάλο show του BBC όπου πολλά υποσχόμενα συγκροτήματα -ή όχι και τόσο ελπιδοφόρα συγκροτήματα- εκτίθονταν στο κοινό. Αλλά νομίζω ότι για μένα ο διαχωρισμός μεταξύ των Η.Π.Α. και της Μεγάλης Βρετανίας μάλλον λειτούργησε καλά, διότι την εποχή του «Dance Hall Days» είχα τρία παιδιά, και δεν ήμουν παντρεμένος τότε, αλλά η οικογενειακή ζωή είναι πολύ σημαντική για μένα. Το να μπορώ να γυρνάω σπίτι και να είμαι χαμηλών τόνων ήταν σπουδαίο. Μπορούσα να αφήσω όλη την τρέλα πίσω στις Η.Π.Α. και να είμαι ο εαυτός μου, όπως ήμουν όταν επέστρεφα εδώ.  

Υπάρχουν δύο εκδοχές του μουσικού βίντεο. Η πρώτη εκδοχή σκηνοθετήθηκε από τον Derek Jarman, ο οποίος σκηνοθέτησε αργότερα και το «It's A Sin» των Pet Shop Boys καθώς και άλλα μουσικά βίντεο για τους Sex Pistols, Marianne Faithfull, Marc Almond, Bryan Ferry, Patti Smith κ.α. Το βίντεο του «Dance Hall Days» είναι μία συλλογή ερασιτεχνικών λήψεων, με την πλειοψηφία του αρχειακού υλικού να προέρχεται από ένα show με κολυμβήτριες και σιντριβάνια καθώς και άλλο υλικό από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Προφανώς οι λήψεις αυτές είναι ευγενική προσφορά του πατέρα του σκηνοθέτη, ο οποίος ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που χρησιμοποίησε έγχρωμη ερασιτεχνική κάμερα. Το μικρό παιδί που φαίνεται στο ερασιτεχνικό βίντεο είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης όταν ήταν παιδί. Ανάμεσα στις ερασιτεχνικές λήψεις υπάρχουν διάσπαρτα πλάνα με τους Wang Chung (τον Jack Hues, τον Nick Feldman και τον Darren Costin) να παίζουν   play back. Στο τέλος του βίντεο, τα μέλη του συγκροτήματος είναι ντυμένα ως χαρακτήρες από τον «Μάγο του Οζ», με τον Jack Hues ως Τενεκεδένιο Άνθρωπο, τον Nick Feldman ως Σκιάχτρο και τον Darren Costin ως Λιοντάρι. 

Η δεύτερη εκδοχή του βίντεο είναι πιο γνωστή και έτυχε ευρείας προβολής από το   MTV. Τοποθετείται στη δεκαετία του 1940, στο αποκορύφωμα των αιθουσών χορού. Ξεκινάει ασπρόμαυρα, με τον Jack Hues να μαζεύει και να διαβάζει ένα φυλλάδιο έξω από μία αίθουσα χορού. Στην επόμενη σκηνή, η οποία είναι έγχρωμη, το συγκρότημα παίζει στην αίθουσα χορού ενώ τα ζευγάρια χορεύουν. Αργότερα στο βίντεο υπάρχουν σκηνές με μία disco-μπάλα να φτάνει στην πίστα και να εμφανίζεται από μέσα ένα ον disco-μπάλας, σαν να βγαίνει από το αυγό του. Το βίντεο τελειώνει και πάλι ασπρόμαυρα, με τον Jack Hues να αποχωρεί από το σημείο όπου βρίσκεται η αίθουσα χορού και να τον ακολουθεί μία βαλίτσα με πόδια (!). Μ' αυτό το βίντεο οι Wang Chung ήταν υποψήφιοι στην κατηγορία Best New Artist In A Video στα MTV Video Music Awards του 1984 (κέρδισαν οι Eurythmics με το «Sweet Dreams»). Σε μία συνέντευξη που έδωσε ο Jack Hues το 2013 είπε ότι απόλαυσε τη συνεργασία του με το σκηνοθέτη Derek Jarman στο πρώτο βίντεο.
Το 1997 κυκλοφόρησαν διάφορα remix του τραγουδιού, που συνέπεσαν με την κυκλοφορία του «Best Of» των Wang Chung:, Evolution Mix, Revisited Extended Version, Revisited Dub Version, Flashing Back To Happiness 12” Mix, Darren Costin Remix, Richie Warburton Block Beats, Richie Warburton Remix,  και Flashing Back To Happiness 7” Mix.

Άλλες εκτελέσεις

• Analog Players Society (2011, οργανική εκτέλεση).
• Theophilus London (2012, εκτέλεση με Rap στα κουπλέ, στο άλμπουμ «Rose Island Vol. 1»).
• Umphrey's McGee (2012, σε συναυλίες τους).

Το «Dance Hall Days» ακούγεται στις ταινίες «Πάρτι Για Εργένηδες» (Bachelor Party, 1984, σε σκηνή στριπτίζ), «Κυνηγώντας Το Σίγουρο Κρεβάτι» (The Sure Thing, 1985, κατά τη διάρκεια ενός party), «Ο Άνθρωπος Από Το Λος Άντζελες» (To Live And Die In L.A., 1986, σε σκηνή στριπτίζ), «Η Κουκλίτσα Με Τα Ροζ» (Pretty In Pink, 1986), «Gotti» (1996), «Romy And Michele’s High School Reunion» (1997), «Ο Γενναίος» (Bubble Boy, 2001), «Παθιασμένα Θηλυκά» (Hysterical Blindness, 2002), «Ζωή Σαν Λούνα Παρκ» (Adventureland, 2009), «Οι Πληροφοριοδότες» (The Informers, 2009), «I Love You Phillip Morris» (2009), «Αδιακρισίες» (Duplicity, 2009), «Αήττητος» (Blood And Bone, 2010), «Οι Μπάτσοι Της Συμφοράς» (Cop Out, 2010), «The Fighter» (2010), «Χάρηκα Που Σε Γνώρισα» (Seeking A Friend For The End Of The World, 2012), «American Ultra» (2015, στη σκηνή που ο Mike αναπληρώνει το απόθεμα φυτικού ελαίου στο παντοπωλείο) και «Deadpool» (2016). Επίσης ακούστηκε στις σειρές «Everybody Hates Chris» (2006), «Breaking Bad» (2009, κατά τη διάρκεια ενός πάρτι, προφανώς ως αναφορά στις αστυνομικές ταινίες της δεκαετίας του 1980), «The Middle» (2010), «Wilfred» (στη σκηνή που χορεύουν ο Ryan και ο Wilfred), «Glee» (2013), «Grey’s Anatomy» (2014) και «Flaked» (2016).
Επιπλέον, περιλαμβάνεται στο δημοφιλές παιχνίδι Grand Theft Auto: Vice City ενώ χρησιμοποιήθηκε και σε διαφήμιση του video game Major League Baseball 2K9. Στη διαφήμιση αυτή, ο Αμερικανός αθλητής του baseball Tim Lincecum δίνει συμβουλές στον καρτουνίστικο εαυτό του. Τη στιγμή που είναι και οι δύο στο αυτοκίνητο, ακούγεται το «Dance Hall Days». Ενώ ο cartoon χαρακτήρας απολαμβάνει το τραγούδι, ο πραγματικός Tim Lincecum κλείνει τη μουσική λέγοντας «We don't listen to that». Στην πραγματικότητα, κατά τη διάρκεια του γυρίσματος, δεν έπαιζε καμία μουσική και ο Lincecum δεν ήξερε καν αυτό το τραγούδι. Όπως είπε κι ο ίδιος «Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που είπα ότι δεν το ακούμε».
Από την άλλη, γι' αυτούς που το θυμούνται, το «Dance Hall Days» ασκεί μία περίεργη γοητεία ακόμα και μετά το πέρασμα τόσων χρόνων.
Jack Hues: Ήτανε το 2008 ή το 2009. Θυμάμαι ότι παίζαμε σε μία συναυλία, για την ακρίβεια σ' ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ, στο Milwaukee. Νομίζω ότι το υπέρτατο τραγούδι ήταν το «Dance Hall Days». Υπήρχαν ίσως μερικές χιλιάδες κόσμος αλλά μπορούσα να δω τη σκηνή να γεμίζει την ώρα που παίζαμε. Στο τέλος, υπήρχε πολύς κόσμος και όλοι έκαναν σαν τρελοί όταν τελειώσαμε. Σκεφτόμασταν ότι αυτό είναι που λέμε ότι θα έδινε ο κόσμος κυριολεκτικά το δεξί του χέρι, το να εισπράττεις άμεσα από το κοινό αυτή την αγάπη. Είμαι περισσότερο από ευτυχισμένος όταν παίζω το «Dance Hall Days» και το «Everybody Have Fun Tonight» για δύο άτομα ή για δέκα χιλιάδες κόσμο. Πάντα το παίζω με μεγάλη χαρά.  

Dance HALL DAYS – Wang Chung

Take your baby by the hand
and make her do a high hand stand 
And take your baby by the heel
and do the next thing that you feel.

We were so in phase
in our Dance hall days 
We were cool on craze.

When I, You and everyone we knew
could believe do and share in what was true.

I said:
Dance hall days Love.

Take your baby by the hair
and pull her close and there there there 
And take your baby by the ears
and play upon her darkest fears.

We were so in phase...

I said:
Dance hall days Love.
Dance hall days,
Dance hall days Love.

Take your baby by the wrist
and in her mouth an amethyst 
And in her eyes two saphires blue 
And you need her and she needs you. 
And you need her and she needs you (x4)

We were so in phase...

I said: Dance hall days Love...

Κωνσταντίνος Παυλικιάνης