Ο Κώστας Λεμονίδης μιλάει στο MusicHeaven

Ο Κώστας Λεμονίδης (μέλος: lemonc), γεννήθηκε στο Αννόβερο, και η πρώτη του επαφή με τη μουσική ήταν οι δίσκοι που είχε η μητέρα του, και τα μαθήματα πιάνου που έκανε στο σχολείο. Όταν ανακάλυψε ότι δεν του πάει το κλασσικό ωδείο, σήκωσε τα χέρια του από τα πλήκτρα του πιάνου, τα ακούμπησε στο μπράτσο και στις χορδές της κιθάρας και …τα ξέχασε εκεί. Έχει μία 16χρονη σημαντική δισκογραφική πορεία και χαίρομαι που είμαι σε θέση να μπορώ να δηλώνω όχι μόνο ότι o Κώστας είναι φίλος μου, αλλά ότι είναι και μία γνωριμία από τις πιο εκλεκτές που έχω κάνει εδώ στο MusicHeaven σ’ αυτά τα 17 χρόνια που είμαι μέλος.

Η ιδέα για τη συνέντευξη, γεννήθηκε σε ένα live του Βαγγέλη Γερμανού (προ κορονοϊού), όπου συναντηθήκαμε συμπτωματικά, και θέλω να επισημάνω, ότι είναι η πρώτη συνέντευξη που (λόγω κορονοϊού) παίρνω για το MusicHeaven  μέσω skype.

Η συζήτησή μας κύλησε πολύ όμορφα, σε ζεστό και φιλικό κλίμα, και γιατί όχι άλλωστε; Είμαστε φίλοι, έχουμε παίξει μαζί, μας συνδέει η τραγουδοποιία, έχουμε κοινές επιρροές και αναφορές, αλλά  περισσότερο και πάνω από όλα αυτά, μας συνδέει και μας ενώνει η αγάπη μας και ο θαυμασμός μας για έναν τεράστιο μουσικό διεθνούς βεληνεκούς και ακτινοβολίας, που όμως δεν θα σας πω το όνομά του. Θα το καταλάβετε στη διάρκεια της συνέντευξης. Κυρίες και κύριοι, ο Κώστας Λεμονίδης.         

Γιώργος Μπιλικάς: Κώστα, πριν περάσουμε στη συνέντευξη/συζήτηση, θα ήθελα να ξεκινήσουμε με ένα σου τραγούδι, και διαλέγω από τον πρώτο σου δίσκο, το «Παντοτινά Δικός Σου», για το οποίο θα ήθελα να μας πεις και πώς το έγραψες. 

Κώστας Λεμονίδης: Είναι το τραγούδι που ανοίγει το πρώτο μου δίσκο - Κάπως Αμήχανα ...(2004) – Έχω γράψει και τους στίχους και τη μουσική. Για αρκετό καιρό είχα τα ακόρντα, τα μέρη και τη μελωδική γραμμή, χωρίς να έχω στίχους. Το είχα γράψει πάνω σε 12χορδη κιθάρα και καθώς τα ακόρντα έχουν πολλές «ανοιχτές» νότες, ο ήχος ήταν πολύ γεμάτος. Όταν έπαιζα λοιπόν το ρεφραίν, άκουγα μέσα από την κιθάρα τη φράση «παντοτινά δικός σου...», όμως τίποτα άλλο. Εκείνη την εποχή ξεκίνησε μια μακρά εσωτερική αναζήτηση (αναρωτιέμαι αν θα σταματήσει κάποτε) και σχεδόν ταυτόχρονα γνώρισα τη γυναίκα της ζωής μου. Έτσι ήρθε και η έμπνευση για τους στίχους, το εσωτερικό μου ψάξιμο καταλήγει στο ρεφραίν και το «Παντοτινά δικός σου, μικρή μου Θεά». Κάτι σαν να λέω «μαζί κάναμε μια γωνιά του δρόμου όπου πέρασε η αγάπη» (P.Neruda) ή
"Γαλήνη.
Υπάρχει και γαλήνη στο κουτί.
Αν δεις ακόμα καλύτερα μέσα στο κουτί,
αν ψάξεις θα βρεις κι εκείνη στο κουτί.
Ήταν εκεί απ' την αρχή,
πριν καν τη γνωρίσεις" 
(Το Κουτί, Κώστας Λεμονίδης).

Το τραγουδήσαμε στο στούντιο μαζί με τη Ναταλί Ελευθερίου και μαζί με μένα που έπαιξα τις κιθάρες έπαιξαν, ο Μιχάλης Ευδαίμων (Μπάσσο), ο Κώστας Μπεβεράτος (Ντραμς) και ο Γιάννης Ράπτης (πλήκτρα, ηχογράφηση, μίξη).

Γ.Μ.: Ωραία. Ακούσαμε το τραγούδι, είδαμε το βίντεο, και ενώ είχα στο μυαλό μου την πρώτη ερώτηση που θα σου έκανα, μου προέκυψε και άλλη μία, γιατί ανέφερες κάτι για ένα Κουτί και έχω απορία τώρα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν λέγοντάς μας λίγα πράγματα για σένα, και αμέσως μετά, θα ήθελα να μας πεις τι είναι το Κουτί.
Κ.Λ.: Γεννήθηκα στη Γερμανία σε πολύ ωραία εποχή για τη Δυτική Ευρώπη και ήρθα στην Ελλάδα λίγο πριν το κλείσιμο της δεκαετίας του 70.Το μεγαλύτερο μέρος των σχολικών μου χρόνων το πέρασα στη Ν. Σμύρνη, και παρ’ όλο που έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια που δεν ζω εκεί, θεωρώ πως η Ν. Σμύρνη είναι το πατρικό μου σπίτι.

Γ.Μ.: Και τι είναι λοιπόν το Κουτί;
Κ.Λ.: «Το Κουτί» είναι μια αφήγηση μισο-φιλοσοφική. Μιλάω εγώ σε μένα ή σε οποιονδήποτε, δεν είμαι σίγουρος πια. Το έγραψα σε μια εποχή έντονης αναζήτησης. Η ιδέα ήταν πως είμαστε σαν ένα κουτί γεμάτο με άλλα κουτιά μικρότερα. Τα κουτιά, άλλα γνωστά σε μας κι άλλα όχι και τόσο, είναι γεμάτα εκπλήξεις - κομμάτια μας όλα όμως. Υπάρχει στην ιστοσελίδα μου και η εικονογράφηση είναι της Κάρμεν της γυναίκας μου.

Γ.Μ.: Η μουσική πώς μπήκε στη ζωή σου; Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα; Οι αναμνήσεις από τα παιδικά σου χρόνια έχουν σχέση με τη μουσική;
Κ.Λ.: Η μουσική στη ζωή μου μπήκε σε ηλικία που δεν έχω ανάμνηση. Η μάνα μου για να μου αποσπάσει την προσοχή και να με ταίσει, μου έβαζε δίσκους στο πικάπ. Μεγαλώνοντας, νομίζω πως κάθε μου ανάμνηση έχει και μουσική υπόκρουση.

Γ.Μ.: Εμένα τώρα το μυαλό μου πήγε στο “will you still need me, will you still feed me, when I’m sixty-four”. Για πες μου όμως… πώς μπαίνεις στη διαδικασία να γράψεις ένα τραγούδι;
Κ.Λ.: Συνήθως παίζοντας κιθάρα. Είναι σαν να πέφτει απ’ την κιθάρα μου μια σειρά ακκόρντων ή μια φράση που θέλει να εξελιχθεί.

Γ.Μ.: Και τι θεωρείς τον εαυτό σου πως είσαι; Τραγουδοποιός κοινωνικού προβληματισμού ή ερωτικός;
Κ.Λ.: Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είμαι απλώς ένας κιθαρίστας που γράφει τραγούδια.  Δεν θέλω να προσδιορίσω τον εαυτό μου έτσι, μου φαίνεται περιοριστικό.

Γ.Μ.: Υπάρχει κάποιο τραγούδι σου που το αγαπάς πιο πολύ από τα υπόλοιπα;
Κ.Λ.: Ναι!! Το «Είμαι εδώ» σε μουσική και στίχους δικούς μου. Δεν έχω συνδεθεί, με άλλο δημιούργημα μου, όσο με το «Είμαι εδώ». Όπως λέω πολλές φορές, είναι το πιο «δικό μου» τραγούδι. Το «Είμαι εδώ», είμαι εγώ... ή τουλάχιστον ένα κομμάτι μου. Μπορεί να έχω γράψει και καλύτερα τραγούδια, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Όμως, αν θα διάλεγα ένα μόνο, θα ήταν αυτό. Είχα σκεφτεί  παλαιότερα, να το δώσω σε μια καλύτερη φωνή, αλλά όχι. Οποιοδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό.

Γ.Μ.: Θυμάσαι πώς το έγραψες;
Κ.Λ.: Το μήνυμα του είναι ο τίτλος του. Ένα σχόλιο που έλαβα κάποτε έλεγε: «Το "Είμαι εδώ" είναι σαν μια αγκαλιά που σου ζεσταίνει τα χέρια... τι περίεργο συναίσθημα...». Βρίσκεται στο «Σταθμός 2ος» (2009) που  κυκλοφόρησε από την Soulincident - αισθητικά ήταν από τις πιο όμορφες συνεργασίες μου! Μαζί με μένα που έπαιξα τις κιθάρες και τραγούδησα,  έπαιξαν ο Περικλής Χατζής (Μπάσσο), και η Αλεξάνδρα Γκόγκα (πλήκτρα, προγραμματισμό, ηχογράφηση και μίξη).



Γ.Μ.: Τι είναι αυτό που σε κινητοποιεί για να βρίσκεσαι σε επαφή με το κοινό;
Κ.Λ.: Δεν είμαι σίγουρος. Ψάχνω ακόμα τη σχέση μου με το κοινό. Περισσότερο είναι η ανάγκη μου να βγω προς τα έξω. Λίγο θολά ίσως. Το σίγουρο είναι –κι όποιος παίζει ή ηχογραφεί θα το καταλάβει – πως μου είναι αδύνατο να σταματήσω για μεγάλο διάστημα.

Γ.Μ.: Ποιοι έχουν επηρεάσει περισσότερο τη μουσική σου και τα τραγούδια σου;
Κ.Λ.: Οι Beatles, o Mark Knopfler, o David Gilmour, o JJ Cale, ο Βαγγέλης Γερμανός... φαντάζομαι πως είναι περισσότεροι. Αν παίζεις μουσική, κιθάρα στη περίπτωση μου, ότι ακούς με κάποιο τρόπο βγαίνει σ’ αυτό που παίζεις και όχι απαραίτητα φανερά. Μπορώ να σου πω πως έχω πολύ μεγάλη δισκοθήκη με πολλά μουσικά είδη. Οπότε...

Γ.Μ.: Έχεις κάποιο καλλιτεχνικό απωθημένο που σε προκαλεί; 
Κ.Λ.: Όχι πραγματικά. Θα ήθελα να έχω μεγαλύτερο βαθμό αποδοχής ώστε να μπορώ να κάνω περισσότερες εμφανίσεις –ενδεχομένως–  όμως δεν με καθορίζει για την ώρα. Θα παίζω και θα δημιουργώ για όσο μου κάνει κέφι εμένα.

Γ.Μ.: Μήπως αυτό ακούγεται κάπως …εγωιστικό;
Κ.Λ.: Όχι, είναι ειλικρινές. Εννοείται πως χρειάζομαι την επικοινωνία με το κοινό, γι’ αυτό άλλωστε βγάζω δίσκους και παίζω ζωντανά. Αλλά ξεκινάει από μένα. Δεν πιστεύω κανέναν που λέει ότι δημιουργεί επειδή τον έχει ανάγκη ο κόσμος. Το αντίθετο συμβαίνει.

Γ.Μ.: Ποιο θα έλεγες ότι είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχεις πάρει από τη μουσική σου μέχρι τώρα πορεία;
Κ.Λ.: Music is your only friend until the end.

Γ.Μ.: Αυτό είναι Doors. Ανήκουν στις προτιμήσεις σου;
Κ.Λ.: Φυσικά, όπως και οι περισσότερες από τις μεγάλες μπάντες της εποχής.

Γ.Μ.: Υπάρχει κάποιος με τον οποίο θα ήθελες  να συνεργαστείς;
Κ.Λ.: Με τον Σαββόπουλο!! Τον Νίκο Πορτοκάλογλου, την Κατερίνα Κυρμιζή και τον Νίκο Γρηγοριάδη, την Αγγελική Τουμπανάκη (ξανά), με τον Ηλία Ζάικο, τα Κρόταλα...

Γ.Μ.: Ποιες ήταν οι πιο σημαντικές στιγμές της μέχρι τώρα καριέρας σου; Έχεις κάνει σημαντικές «συναντήσεις»;
Κ.Λ.: Όχι όσες θα ήθελα. Έχω ηχογραφήσει όμως ένα τραγούδι με την Αγγελική Τουμπανάκη («Ταξίδι μ’απαγορευτικό»  μουσική/στίχοι : Κώστας Λεμονίδης/Ντέπη Χατζηκαμπάνη – Πάραλος) και κατά καιρούς έπαιζα κιθάρα με τη μπάντα του Κων/νου Καζάκου.



Γ.Μ.: Φοβάσαι τον χρόνο και την επίδραση που έχει επάνω μας;
Κ.Λ.: Φοβάμαι το χρόνο για τη φθορά που φέρνει, πάνω μου και μέσα μου.

Γ.Μ.: Ποιος είναι ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης ή το αγαπημένο σου γκρουπ;
Κ.Λ.: Οι Beatles και ειδικά ο George Harrison. Hare Krishna!!!

Γ.Μ.: Τώρα με «τσάκισες» μ’ αυτό. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με εμένα. Πώς και γιατί όμως ξεχώρισες τον George Harrison;
Κ.Λ.: Το γνωρίζω. Αν δε κάνω λάθος το είχαμε συζητήσει όταν παίξαμε μαζί στην Boite πριν χρόνια. Ο George ήταν ο κιθαρίστας, ήταν πολύ σημαντικός μουσικός χωρίς να νιώθει την ανάγκη να το διατυμπανίζει. Ασχολήθηκε πολύ με την προσωπική του βελτίωση (ακόμα κι αν δεν συμφωνώ σε όλα, τον σέβομαι), και βρίσκω πως είναι η πιo ενδιαφέρουσα προσωπικότητα από τους τέσσερις, γιατί συνδύαζε εκ διαμέτρου αντίθετες πλευρές. Την πνευματικότητα, με τον ινδουισμό και την ινδική μουσική από τη μια, και το ευτράπελο με τους Monty Python από την άλλη. Σε ένα βαθμό το έχω κι εγώ αυτό.

Γ.Μ.: Ναι, το καταλαβαίνω. Άλλωστε, όλα τα πράγματα χρειάζονται το εκ διαμέτρου αντίθετό τους για να υπάρξουν. Έτσι δεν είναι; Πώς αλλιώς θα υπάρξει ισορροπία; Εσύ ας πούμε, πώς περνάς την ημέρα σου για να την ισορροπείς;
Κ.Λ.: Πηγαίνω τα παιδιά μου στο σχολείο κι έπειτα εργάζομαι ως το απόγευμα. Τα περισσότερα απογεύματα τα περνάω σε δραστηριότητες των παιδιών κι ενίοτε στο στούντιο. Προσπαθώ να αθλούμαι όσο περισσότερο γίνεται και διαβάζω αρκετά.

Γ.Μ.: Τι διαβάζεις; Ή τι σου αρέσει να διαβάζεις;
Κ.Λ.: Από κλασσικούς συγγραφείς, μέχρι ιστορία και φιλοσοφία. Από την άλλη, μπορεί να λιώσω στα αστυνομικά μυθιστορήματα.

Γ.Μ.: Πόσο εύκολη ή πόσο δύσκολη πιστεύεις πως είναι η συνύπαρξη μουσικών συνθέσεων και στίχων με διαφορετικές καταβολές και φόρμες;
Κ.Λ.: Είναι σα να ακροβατείς και να προσπαθείς να κρατήσεις ισορροπία. Είναι πολύ εύκολο να βγει «κιτς» αυτό που πας να κάνεις.

Γ.Μ.: Διαλέγω τώρα να βάλω στο player «Το Τραγούδι της Βροχής». Τι έχεις να μας πεις γι αυτό;
Κ.Λ.: Ναι, «Το Τραγούδι της Βροχής», το οποίο δε μιλάει ακριβώς για τη βροχή, αλλά για την ατολμία μας να ζήσουμε έντονα, μη βραχούμε απ’ τη βροχή, μην καούμε απ’ τη φωτιά ή μην κολυμπήσουμε στα βαθιά. Μιλάει  δηλαδή για όλες εκείνες τις "βροχές" που χαζά προσπαθούμε να αποφύγουμε μη βλέποντας την ομορφιά που κρύβουν.  Πρωτοηχογραφήθηκε για το  «Κάπως Αμήχανα...» . Εξ’ αρχής δε μου άρεσε το αποτέλεσμα και το θεωρούσα ανεξόφλητο γραμμάτιο. Σε κάποιο διάλειμμα των ηχογραφήσεων για το «Εμμανουηλίδου 13»  άρχισα να το παίζω κι όταν το άκουσα ηχογραφημένο αποφάσισα να το κρατήσω και να το βελτιώσω. Είναι απ’ τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, κριτικό και εν μέρει αυτοκριτικό. Ένας φίλος το χαρακτήρισε σαν «ένα ταξίδι από τη folk μπαλάντα του Dylan προς τους Byrds, προς τον George Harrison, τον Elliott Smith, και τον Κώστα Λεμονίδη, με διάφορους ενδιάμεσους σταθμούς». Έπαιξα τις κιθάρες και το τραγούδησα.

Γ.Μ.: Και προς τον Βαγγέλη Γερμανό θα πρόσθετα εγώ. Είναι σημαντική επιρροή για σένα Κώστα, ο Βαγγέλης Γερμανός;
Κ.Λ.: Ο Βαγγέλης Γερμανός ήταν ο πρώτος που με έκανε να ασχοληθώ και με την ακουστική κιθάρα. Κάποτε πήγαινα και στηνόμουν μπροστά του στα live για να δω πως παίζει. Είχα μάθει τα «Μπαράκια» απ’ έξω. Εννοώ κάθε θέμα της κιθάρας.

Γ.Μ.: Πώς βλέπεις  σήμερα τη νέα γενιά καλλιτεχνών και το τραγούδι;
Κ.Λ.: Δεν είμαι και ο πιο ενημερωμένος άνθρωπος στη γη, έχω ακούσει όμως αρκετά πράγματα που μου αρέσουν.

Γ.Μ.: Τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση στη μουσική έχει αλλάξει. Τα cd’s πωλούνται στα περίπτερα με τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα παίζουν playlists, και τα προγράμματα στην τηλεόραση είναι γεμάτα με talent  shows. Ποια είναι η γνώμη σου για όλα αυτά; 
Κ.Λ.: Δε μου πολυταιριάζουν. Εξακολουθώ να προτιμώ το βινύλιο και να αγοράζω δίσκους από το ίδιο δισκοπωλείο οπότε μάλλον η κατάσταση με έχει ξεπεράσει.

Γ.Μ.: Γιατί δεν υπάρχουν «μεγάλοι δημιουργοί» σήμερα; Ή μήπως υπάρχουν;
Κ.Λ.: Δεν υπάρχουν ίσως επειδή έχει αλλάξει η αγορά της μουσικής. Δεν υπάρχουν albums πλέον, και οι περισσότεροι ακούνε μουσική μέσω του υπολογιστή. Οπότε δεν ακούν πραγματικά. Μπορεί να κάνουν skip σε ένα κομμάτι από την εισαγωγή του, να το ακούν σε κακή ποιότητα κλπ. Σκέψου ένα κλασσικό concept album να στο παίξει η ψηφιακή πλατφόρμα σε shuffle. Πάει η σειρά, πάει το concept πάνε όλα. Οπότε ο «μεγάλος δημιουργός» τι έχει; Κάπου 3 λεπτά;

Γ.Μ.: Πού έχει στρέψει το βλέμμα του ο Κώστας Λεμονίδης;  Έχει αντλήσει τη θεματική για την επόμενη δουλειά του;
Κ.Λ.: Δεν έχω θέμα ακόμα μα όλο το γυροφέρνω. Είναι νωρίς πάντως.

Γ.Μ.: Ο τελευταίος σου δίσκος είναι αν δεν κάνω λάθος instrumental. Θα σε ακούσουμε σύντομα σε νέα τραγούδια; Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Κ.Λ.: Ήδη ηχογραφώ νέα τραγούδια. Νομίζω πως τα τελευταία 4-5 χρόνια, έκανα πολύ μικρά διαλείμματα από το στούντιο. Μου αρέσει πολύ η διαδικασία. Αυτή είναι μια περίοδος που δεν μπορείς πραγματικά να κάνεις σχέδια.Έχω ξεκινήσει από πέρυσι να ηχογραφώ επανεκτελέσεις τραγουδιών με καλεσμένους φίλους μου τραγουδιστές αποκλειστικά για το youtube (κάποια έχουν ανέβει), και έχω υλικό το οποίο το επεξεργάζομαι. Είναι πολύ νωρίς όμως, καθώς το “Soul Lament” είναι πολύ πρόσφατο κι έχει δρόμο ακόμα.



Γ.Μ.: Τι θα συμβούλευες τους νέους καλλιτέχνες;
Κ.Λ.: Θα τους συμβούλευα να μελετάνε αλλά και να παίζουν. Να έχουν τα αυτιά και τα μάτια τους ανοιχτά.

Γ.Μ.: Πώς αισθάνεσαι όταν δίνεις μια συνέντευξη; Είναι για σένα μια τυπική διεκπεραίωση, ή ένα αναγκαίο κακό;
Κ.Λ.: Δεν έχω δώσει τόσες συνεντεύξεις ώστε να αρχίσω να βαριέμαι, οπότε περισσότερο χαίρομαι όταν αισθάνομαι πως κάποιος θέλει να ανακαλύψει πράγματα για τη μουσική μου πορεία.

Γ.Μ.: Πώς βλέπεις την κατάσταση που βιώνουμε τελευταία στον πλανήτη; Πώς την αντιμετωπίζεις;
Κ.Λ.: Είμαι ανήσυχος για το μέλλον. Δεν ξέρω τι θα βρουν τα παιδιά μου μεγαλώνοντας.

Γ.Μ.: Θέλω να συνδέσω την απάντησή σου αυτή, με το κατά πόσον αυτό έχει να κάνει με την τραγουδοποιία. Αν δηλαδή οι οποιεσδήποτε κοινωνικές αναταραχές και καταστάσεις επηρεάζουν την τραγουδοποιία. Και αν ναι, τι κάνει στην προκειμένη περίπτωση ο τραγουδοποιός που θέλει να είναι ειλικρινής και με τον εαυτό του αλλά και με το κοινό του; Επικαιροποιεί τον στίχο του, ή αδιαφορώντας για την κατάσταση που βιώνουμε γράφει σώνει και καλά τραγουδάκια «νταχτιρντί»;
Κ.Λ.: Είμαι πάντα καχύποπτος με ένα είδος τραγουδοποιίας. Είναι πολύ εύκολο να γίνει επιτηδευμένα για να καβαλήσουμε το κύμα. Άλλωστε είναι λίγα αυτά που γράφονται και μένουν πραγματικά. Σαφέστατα δεν εννοώ πως ο δημιουργός πρέπει να μένει στη κοσμάρα του, αλλιώς δεν αφορά κανέναν. Εξαρτάται συνολικά τη στάση έχει ο καθένας στη ζωή του κι όχι μόνο ως δημιουργός. Αν γενικά ζει «νταχτιρντί» δε μπορεί να κάνει κι αλλιώς.

Γ.Μ.: Το 2020 που τελειώνει σε λίγο, απεδείχθη δύσκολη και άσχημη θα έλεγα χρονιά για την ανθρωπότητα. Τι εύχεσαι στους ανθρώπους για το 2021;
Κ.Λ.: Παγκόσμια ειρήνη και ευημερία...

Γ.Μ.: Θα ήθελες να παίξεις ή να πεις κάτι για τα μέλη του MusicHeaven;
Κ.Λ.: MusicHeaven, σ’ ευχαριστώ!! Ω ω!

Γ.Μ.: Κώστα, σε ευχαριστούμε για τον χρόνο που διέθεσες για τα μέλη του MusicHeaven, και σου ευχόμαστε να είσαι πάντοτε δημιουργικός, και να έχεις πολλές επιτυχίες. Για το κλείσιμο όμως της συζήτησής μας, θα ήθελα να διαλέξεις εσύ τώρα ένα τραγούδι. Μπορείς φυσικά να διαλέξεις κάποιο από τα δικά σου, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο. Μπορεί να είναι ένα οποιοδήποτε τραγούδι. Ένα τραγούδι που αγαπάς πολύ, που θα ήθελες να το έχεις γράψει εσύ, και που σε εκφράζει.
Κ.Λ.: Ευχαριστώ πολύ το MusicHeaven για τη φιλοξενία και τη στήριξη σε όλη μου τη διαδρομή. Σ’ ευχαριστώ Γιώργο για τη φιλία σου. Όσο για το κλείσιμο, διαλέγω το: Love Comes to Everyone του αγαπημένου μας George.



Δισκογραφία Κώστα Λεμονίδη:
2004: Κάπως Αμήχανα (Συμμετέχει η Ναταλί Ελευθερίου).
2009: Σταθμός 2ος
2012: Θα Γίνουμε Ένα (Single)
2013: Εμμανουηλίδου 13
2015: Επιστροφή (Στίχοι-Μουσική & Παραγωγή: Κώστας Λεμονίδης. Τραγουδάει η Έφη Καραγιάννη).
2017: Πάραλος (Συμμετέχει η Αγγελική Τουμπανάκη, η Σοφία Νάσσιου, η Σοφία Ανδριανού και η Βάντα Πιέρρη).
2020: Soul Lament (Συμμετέχει η Τζένη Χατζοπούλου και η Τζένη Καπάδαη).

Τον Κώστα τον βρίσκουμε στην επίσημη ιστοσελίδα του εδώ 
και στο Facebook εδώ 

Ευχαριστώ για την ανάγνωση…